Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy i Własności Intelektualnej w składzie:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Szczurowski

Protokolant: Zuzanna Oprzała

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa L. N. (1)

przeciwko J. W. (1), P. P. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 marca 2017 r., sygn. akt XXVI GC 1181/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok częściowo w punkcie pierwszym w ten sposób, że oddala powództwo przeciwko J. W. (1) i P. P. (1) o zapłatę kwoty 17 945,97 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset czterdzieści pięć złotych, dziewięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od tej sumy, jak również co do odsetek ustawowych od J. W. (2) od kwoty 156 680,48 zł (sto pięćdziesiąt sześć tysięcy sześćset osiemdziesiąt złotych, czterdzieści osiem groszy) za dzień 9 września 2015 r.;

2.  oddala obie apelacje w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od J. W. (1) i P. P. (1) solidarnie na rzecz L. N. (1) kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

4.  zasądza od J. W. (1) i P. P. (1) solidarnie na rzecz L. N. (1) kwotę 11 432 zł (jedenaście tysięcy czterysta trzydzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego;

5.  przyznaje radcy prawnemu P. I. kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem wynagrodzenia za zastępowanie pozwanych J. W. (1) i P. P. (1) z urzędu w postępowaniu apelacyjnym i nakazuje jej wypłacenie ze środków Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego w Warszawie;

6.  przyznaje radcy prawnemu P. I. kwotę 4050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem wynagrodzenia za zastępowanie pozwanych J. W. (1) i P. P. (1) z urzędu w postępowaniu kasacyjnym i nakazuje jej wypłacenie ze środków Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego w Warszawie.

sędzia Tomasz Szczurowski

Sygn. akt VII AGa 7/25

UZASADNIENIE

Pozwem z 12 grudnia 2014 r. powódka L. N. (1) wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych: P. W., T. O., Z. R., K. M., J. W. (1), W. C., P. P. (1), G. Z. i W. I. kwoty 156 680,48 zł z odsetkami ustawowymi i koszami procesu.

W odpowiedzi na pozew P. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew Z. R. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew K. M. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew P. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew J. W. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew T. O. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W piśmie przygotowawczym z 28 października 2015 r. powódka jako ewentualną podstawę roszczenia przeciwko pozwanym wskazała art. 415 k.c.

Postanowieniem z 23 października 2015 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w części, tj. w stosunku do G. Z. z uwagi na cofnięcie przez powódkę pozwu w tym zakresie.

Postanowieniem z 10 grudnia 2015 r., Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w części, tj. w stosunku do W. I. z uwagi na cofnięcie przez powódkę pozwu w tym zakresie.

Postanowieniem z 9 maja 2016 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w części, tj. w stosunku do pozwanego W. C. z uwagi na cofnięcie przez powódkę pozwu w tym zakresie.

Na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2016 r., pełnomocnik powódki doprecyzował, że powództwo w stosunku do prokurenta T. O. opiera na podstawie art. 299 k.s.h, ewentualnie na podstawie art. 415 k.c.

Wyrokiem z dnia 29 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził solidarnie od P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz L. N. (1) kwotę 174 626,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt I); oddalił w pozostałym zakresie powództwo o zasądzenie odsetek ustawowych w stosunku do P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. (pkt II); oddalił powództwo w stosunku do P. W. i Z. R. (pkt III); zasądził solidarnie od P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz L. N. (1) kwotę 7 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV); zasądził od L. N. (1) na rzecz P. W. i Z. R. kwoty po 3 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt V); nakazał pobrać solidarnie od P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4 732 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka została zwolniona (pkt VI).

Wyrok ten zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 r. w sprawie z powództwa L. N. (1) przeciwko PW (...) sp. z o.o. (sygn. akt XXV C 176/12) wydał wyrok zaoczny, w którym zasądził od pozwanej spółki na rzecz L. N. (1) kwotę 156 359,92 zł z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 11 396,50 zł od dnia 07.02.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 9 996,50 zł od dnia 10.03.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 10 141 zł od dnia 09.04.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 21 455 zł od dnia 12.05.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 249,60 zł od dnia 10.06.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 598,63 zł od dnia 08.07.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 115,66 zł od dnia 08.08.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6 397,27 zł od dnia 08.08.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6 668,21 zł od dnia 08.10.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5 030,37 zł od dnia 21.09.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 63 311,18 zł od dnia 28.09.2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwota zasądzona w wyroku stanowiła zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), które powstało w 2010 r. i 2011 r., a stało się wymagalne w 2011 r. w związku z wykonywaniem umowy o współpracę zawartej 10 sierpnia 2007 r. polegającej na obrocie publikacjami wydawcy - umowa została podpisana przez (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez P. P. (1), jako prezesa zarządu i W. C., jako członka zarządu. L. N. (1) z uwagi na brak zapłaty należności przez dłużną spółkę wypowiedziała umowę o współpracę składając 28 lipca 2011 r. wypowiedzenie, które zostało przyjęte przez P. P. (1).

W dniu 16 kwietnia 2013 r. wydany został wyrok zaoczny uzupełniający, w którym zasądzono od spółki na rzecz L. N. (1) kwotę 8 888,91 zł z odsetkami ustawowymi od 07.11.2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 9 057,06 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 08.12.2011 r.

PW (...) sp. z o.o. nie zaskarżyła powyższego wyroku zaocznego w związku z czym postanowieniem z 8 lipca 2013 r. nadano klauzulę wykonalności wyrokowi zaocznemu z 5 lutego 2013 r. w pkt 1 i pkt 3 oraz wyrokowi zaocznemu uzupełniającemu z 16 kwietnia 2013 r. w pkt 1.

W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy L. N. (1) wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko PW (...) sp. z o.o., wnosząc o skierowanie egzekucji do całego majątku dłużnej spółki, tj. z nieruchomości, rachunków bankowych, wierzytelności, ruchomości, innych praw majątkowych. Egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy – M. S. w sprawie o sygn. akt KM (...) okazała się bezskuteczna, toteż postanowieniem z 11 grudnia 2013 r. komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, a jego kosztami obciążył dłużnika, ustalając ich wysokość na kwotę 320,56 zł i orzekając o obowiązku zwrotu tych kosztów na rzecz wierzyciela. W wyniku podjętych czynności egzekucyjnych komornik sądowy nie wyegzekwował od spółki żadnej kwoty, ustalając że: dłużna spółka nie przebywa pod adresem wskazanym przez wierzyciela, nie dokonuje wpłat ZUS i nie dostarcza aktualnych zgłoszeń do ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego, dodatkowo brak jest wierzytelności podlegających zajęciu w urzędzie skarbowym, brak obrotów na zajętych kontach bankowych, a spółka nie figuruje ani jako właściciel pojazdów mechanicznych, ani jako właściciel nieruchomości. Pismem z 8 stycznia 2014 r. komornik sądowy zwrócił wierzycielowi tytuł wykonawczy.

W latach 2013 r. - 2016 r., również z uwagi na bezskuteczność egzekucji, umorzono kilka postepowań egzekucyjnych prowadzonych z wniosków innych wierzycieli przeciwko PW (...) sp. z o.o. (m.in. sygnatury akt komorniczych KM nr:(...), (...), (...), (...), (...), (...)).

P. P. (1) został powołany na prezesa zarządu w PW (...) sp. z o.o. 6 maja 2005 r. i pełnił funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki do 11 maja 2012 r., tj. do dnia odwołania go z funkcji przez (...) spółki PW (...) (wykreślono z KRS 21 maja 2012 r.). Mandat P. P. (1) nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem zatwierdzenia przez zwyczajne zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego oraz rachunku zysku i strat za 2008 r., oraz udzielenia mu absolutorium z wykonania obowiązków w 2008 r.

J. W. (1) został powołany na członka zarządu w PW (...) sp. z o.o. 22 października 2007 r. i pełnił funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki do 11 maja 2012 r., tj. do dnia odwołania J. W. (1) z funkcji prezesa zarządu przez (...) spółki PW (...) (wykreślono z KRS 21 maja 2012 r.). Mandat J. W. (1) nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem zatwierdzenia przez zwyczajne zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego oraz rachunku zysku i strat za 2008 r. oraz udzielenia mu absolutorium z wykonania obowiązków w 2008 r.

K. M. pełnił funkcję prezesa zarządu w PW (...) sp. z o.o. od dnia 11 maja 2012 r. do dnia 25 maja 2012 r. (wykreślono go z KRS dopiero 13 lutego 2013 r.), przy czym był on również większościowym wspólnikiem w spółce PW (...) od dnia 11 maja 2012 r. do 13 lutego 2013 r. – wyłącznie jeden udział należał do wspólnika mniejszościowego w osobie P. K., stąd, jako wspólnik większościowy - sam powołał się i odwołał z funkcji prezesa zarządu dłużnej spółki. K. M. nabył udziały w PW (...) sp. z o.o. w celu zwolnienia członków zarządu dłużnej spółki od odpowiedzialności za jej zobowiązania, na co wskazuje treść oferty z 16 lipca 2013 r. zamieszczonej na stronie internetowej oferia.pl przez K. M., w której treści wskazał, że m.in. poprzez odkupienie przez niego udziałów lub akcji i zmianę zarządu (przejęcie odpowiedzialności za zobowiązania), prezes zarządu spółki może zabezpieczyć się przed ryzykiem związanym z odpowiedzialnością za zobowiązania dłużnej spółki. W ofercie podkreślono, że K. M. posiada 5-letnie doświadczenie w zakresie obrotu spółkami, restrukturyzacji zobowiązań i zarządzaniu kryzysowym.

Z. R., będący osobą bezdomną przebywającą w noclegowni w S., na skutek propozycji złożonej mu przez T. O. (będącego wówczas prezesem zarządu wspólnika dłużnej spółki) w postaci pełnienia funkcji prezesa zarządu przez krótki czas za wynagrodzeniem, pełnił funkcję prezesa zarządu w PW (...) sp. z o.o. od dnia 4 lutego 2013 r. do dnia 14 lutego 2013 r. (wykreślono go z KRS 2 sierpnia 2013 r.), przy czym Z. R. nie miał wiedzy co do przedmiotu działalności dłużnej spółki, ilości zatrudnianych osób, jak również nie posiadał wiedzy co do miejsca znajdowania się dokumentacji księgowej spółki PW (...).

P. W., będący osobą bezdomną przebywającą w noclegowni w S., na skutek propozycji złożonej mu przez T. O. w postaci pełnienia funkcji prezesa zarządu przez krótki czas za wynagrodzeniem, pełnił funkcję prezesa zarządu w PW (...) sp. z o.o. od dnia 28 czerwca 2013 r. do dnia 8 lipca 2013 r., przy czym P. W. nie miał wiedzy, co do przedmiotu działalności dłużnej spółki, ilości zatrudnianych osób, jak również nie posiadał wiedzy co do miejsca znajdowania się dokumentacji księgowej spółki PW (...).

W dniu 10 maja 2012 r. J. W. (1) sporządził wykaz środków trwałych, które zostały przekazane K. M., w postaci: programu komputerowego magazynowego WF - MAG, oprogramowania do serwera MS S. (...) P., maszyny do pakowania. Natomiast w dniu 11 czerwca 2012 r. sporządzony został wydruk z programu WF-MAG dla W. stanu magazynu głównego w S., który wymieniał ruchomości (książki) PW (...) sp. z o.o. opiewające na łączną kwotę 501 184,33 zł. K. M. nie znajdował się w posiadaniu w/w ruchomości i środków trwałych.

T. O. pełnił funkcję prokurenta w PW (...) sp. z o.o. w okresie od 13 lutego 2013 r. do stycznia 2014 r., mimo wykreślenia go z KRS z dniem 22 sierpnia 2013 r. Działania T. O. polegające na powoływaniu na krótki okres (mniej niż 14 dni) na członków zarządu osób nie mających wiedzy w zakresie (...) spółką - (...) i Z. R. (osoby bezdomne i niepodejmujące żadnych czynności zarządczych w dłużnej spółce) powołało zgromadzenie wspólników PW (...) sp. z o.o., tj. Kancelaria (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o., przy czym w T. O. był i jest prezesem zarządu w Kancelarii; nabywanie przez prokurenta PW (...) sp. z o.o. praw lub rzeczy o znikomej wartości materialnej w czasie, gdy spółka nie miała powołanych członków zarządu, a T. O. został wykreślony z KRS (czynności w postaci kupna udziałów w nieruchomościach i udziałów w pojeździe, prokurent samoistny dłużnej spółki podejmował w kwietniu 2013 r., sierpniu 2013 r., grudniu 2013 r. i styczniu 2014 r.) celem stworzenia możliwości podnoszenia zarzutów w postępowaniach przeciwko członkom zarządu dłużnej spółki o braku bezskuteczności egzekucji, a tym samym doprowadzenia do uniknięcia odpowiedzialności przez członków zarządu.

W dniu 28 marca 2013 r. Z. R. zawarł z PW (...) sp. z o.o. reprezentowaną wówczas przez prokurenta T. O. (działającego mimo braku organów w spółce PW (...)), umowę sprzedaży ½ udziału w prawie własności pojazdu V. (...) o nr rejestracyjnym (...), przy czym strony ustaliły wartość przedmiotu umowy na kwotę 999 zł. Transakcja sprzedaży została zawarta w tym samym dniu, w którym T. O. pokwitował w imieniu dłużnej spółki odbiór odpisu pozwu wniesionego przez L. N. (1) w sprawie o zapłatę przeciwko spółce.

PW (...) sp. z o.o. wpisany jest jako właściciel ½ udziału we własności nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) o powierzchni 0,02 ha, położonej w miejscowości N. Gmina C. (aktualna KW nr (...)), nabytego za kwotę 444 zł oraz 1/5 udziału we własności nieruchomości stanowiącej działki nr (...) o łącznej powierzchni 1,5 ha, położonej w K. gmina B. (KW nr (...)), nabytego za kwotę 400 zł.

Nie później niż od 2 kwietnia 2009 r. PW (...) sp. z o.o. stała się niewypłacalna, tym samym złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości powinno nastąpić nie później niż 16 kwietnia 2009 r., tymczasem kolejne osoby sprawujące funkcje członków zarządu w dłużnej spółce, ani prokurent, nie złożyli wniosku o ogłoszenie upadłości spółki PW (...), bądź wszczęcie postępowania układowego.

W wypisie rozszerzonym z rejestru spółki litewskiej (...) ze stanem na dzień 01.10.2014 r., spółka PW (...) widnieje jako akcjonariusz posiadający 100 sztuk akcji zwykłych imiennych o wartości nominalnej każdej akcji w wysokości 100 litów, przy czym kapitał zakładowy został zwiększony do 400 000 litów wkładami własnymi.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, iż powództwo w stosunku do pozwanych: P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M., zasługiwało na uwzględnienie, co do zasady (poza częściowym żądaniem zasądzenia odsetek ustawowych od kwot i dat wskazanych w pozwie), natomiast powództwo w stosunku do pozwanych P. W. i Z. R., należało oddalić w całości.

Sąd ten wskazał, że powódka za podstawę swoich roszczeń podała przepis art. 299 k.s.h., ewentualnie przepis art. 415 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego powódka wykazała obie przesłanki odpowiedzialności wynikające z przepisu art. 299 § 1 k.s.h. w stosunku do pozwanych członków zarządu spółki PW (...). Z przedłożonych dokumentów, w szczególności faktur VAT i not obciążeniowych, tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego i wyroku zaocznego uzupełniającego zaopatrzonych w klauzulę wykonalności, uchwał o powołaniu i odwołaniu pozwanych z funkcji członków zarządu spółki PW (...), odpisu pełnego z KRS dłużnej spółki, wynika że zobowiązanie dłużnej spółki wobec powódki istniało w czasie pełnienia funkcji członków zarządu w spółce PW (...) przez pozwanych P. P. (1), J. W. (1), T. O., K. M., P. W. i Z. R. (wierzytelność powódki powstała i stała się wymagalna w okresie 2010 - 2011 r., a wyżej wymienione osoby pełniły funkcję członków zarządu w latach 2012 r. i 2013 r., przy czym P. P. (1) i J. W. (1) byli członkami zarządu także w dacie powstania zobowiązania).

Analizując kolejną przewidzianą w art. 299 § 1 k.s.h. przesłankę odpowiedzialności pozwanych tj. bezskuteczności egzekucji, Sąd Okręgowy wskazał na prawomocne postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie – M. S. z 11 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt KM (...), a także postanowienia komorników umarzające egzekucję z uwagi na jej bezskuteczność w innych postępowaniach egzekucyjnych toczących się z wniosków pozostałych wierzycieli dłużnej spółki (postępowania umarzane były m.in. w 2015 r. i 2016 r.), mające moc dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że w sytuacji gdy podstawą powództwa jest dokument urzędowy w postaci orzeczenia komornika sądowego, to nie rzeczą wierzyciela jest udowadniać istnienie majątku spółki, lecz właśnie dłużnika obarcza ciężar dowodu, że roszczenie wierzyciela w całości lub w części nie istnieje, bo spółka dysponuje majątkiem podlegającym egzekucji. Pozwani członkowie zarządu dłużnej spółki kwestionowali istnienie bezskuteczności egzekucji wskazując składniki majątku PW (...) sp. z o.o., które miałyby świadczyć o braku spełnienia przesłanki bezskuteczności egzekucji przeciwko dłużnej spółce, a tym samym - o braku odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut pozwanych nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem pozwani, mimo powoływania się na okoliczność istnienia majątku dłużnej spółki, z której powódka mogłaby zaspokoić swoje roszczenie, nie udowodnili, aby dłużna spółka faktycznie posiadała majątek o realnej wartości pozwalającej chociażby na częściowe zaspokojenie roszczeń powódki.

Zdaniem Sądu Okręgowego pozwani nie wykazali, aby towar w postaci książek i innych ruchomości (oprogramowań i maszyny do pakowania książek), stanowił własność dłużnej spółki i znajdował się w posiadaniu K. M., bowiem z zeznań K. M. złożonych w postępowaniu prowadzonym przez prokuraturę wynika, że K. M. nie posiadał ani nie posiada ruchomości wskazywanych przez pozwanych, jak również w ogóle nie ma wiedzy gdzie taki towar się znajduje. Ponadto wydruk potwierdzający przekazanie stanów magazynowych, jak również wykaz środków trwałych, zostały sporządzone w 2012 r. i nie wynika z nich, aby na dzień orzekania dłużna spółka była właścicielem wymienionych tamże ruchomości, przy czym w ogóle nie wskazano wartości na jaką miałyby opiewać środki trwałe. Odnosząc się do kwestii nabycia w roku 2013 przez dłużną spółkę udziałów w nieruchomościach Sąd Okręgowy podkreślił, że zostały one nabyte za kwotę w łącznej wysokości 444 zł, stąd z uwagi na wysokość wierzytelności powódki opiewającą na kwotę 174 626,45 zł, uzasadnione jest twierdzenie powódki, że udziały te nie posiadały wartości egzekucyjnej, bowiem ich wartość nie starczyłaby nawet na pokrycie kosztów postępowania egzekucyjnego. Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku nabycia przez dłużną spółkę za kwotę 999 zł ½ udziału w samochodzie marki V. (...), tym bardziej, że pozwani członkowie zarządu w ogóle nie zgłosili wniosków dowodowych, aby wykazać, że taki pojazd faktycznie istniał (nie przedłożono dowodu rejestracyjnego tego pojazdu, ani stosowanej informacji z (...)). Pozwani, mimo możliwości obalenia domniemania prawdziwości istnienia okoliczności wynikających z dokumentu urzędowego w postaci postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na bezskuteczność egzekucji, nie wykazali również istnienia udziałów dłużnej spółki i ich wartości, których PW (...) sp. z o.o. miałaby być posiadaczem, tym bardziej, że z przedłożonego dokumentu w postaci wyciągu z litewskiej spółki wynika wyłącznie, że spółka (...) (...)" z siedzibą w W. jest zarejestrowana, a nie przedstawiono środków dowodowych na okoliczność, czy litewska spółka faktycznie istnieje i czy prowadzi działalność, jaki posiada majątek oraz jaką rzeczywistą wartość mają udziały w tejże spółce. Pozwani członkowie zarządu nie udowodnili również, aby dłużnej spółce przysługiwała nadpłata podatku, bowiem z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-W. nie wynika, w jakiej wysokości przysługiwała dłużnej spółce wierzytelność, z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-P. wynika, że(...) owszem posiadała nadpłaty z tytułu podatku VAT za okres od kwietnia 2005 r. do października 2007 r., jednakże zostały one zwrócone dłużnej spółce na wskazany przez dłużną spółkę rachunek bankowy, natomiast z pisma Trzeciego Urzędu Skarbowego (...) wynika, że dłużna spółka nie zgłosiła posiadania jakiegokolwiek majątku.

Przepis art. 299 § 2 k.s.h. stwarza członkowi zarządu możliwość uwolnienia się od odpowiedzialności względem wierzycieli spółki. W ocenie Sądu Okręgowego pozwani P. W. i Z. R. wykazali, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania zapobiegającego upadłości nastąpiło nie z ich winy. P. W. i Z. R. byli członkami zarządu przez 10 dni, a termin na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, bądź wszczęcie postępowania układowego, zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 puin obowiązującym w dacie złożenia pozwu, wynosił dwa tygodnie. Wystąpienie przesłanki ekskulpacyjnej potwierdza również okoliczność powołania ich na członków zarządu – P. W. i Z. R. zostali powołani na członków zarządu dłużnej spółki wskutek uprzedniego wyboru ich przez T. O. spośród osób przebywających w noclegowni w S., faktycznie nie podejmowali jakichkolwiek czynności związanych z zarządzaniem spółką, przy czym po objęciu przez nich funkcji kolejnych prezesów zarządu nie przedstawiono im jakichkolwiek dokumentów finansowych dłużnej spółki, z którymi mogliby się zapoznać. Z uwagi na wykazanie przez pozwanych P. W. i Z. R. zaistnienia przesłanki ekskulpacyjnej określonej w art. 299 § 2 k.s.h., jak również braku wykazania przez powódkę przesłanek określonych w przepisie art. 415 k.c., powództwo w stosunku do nich Sąd Okręgowy oddalił, o czym orzeczono w pkt III wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwani P. P. (1), J. W. (1) i K. M. nie wykazali przesłanek ekskulpacyjnych, które wyłączyłyby ich odpowiedzialność za zobowiązanie dłużnej spółki.

Wbrew zarzutom pozwanych P. P. (1) i J. W. (1), zdaniem Sądu I instancji nie sposób jest przyjąć, ażeby ich mandat do pełnienia funkcji członków zarządu wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. w myśl art. 202 § 1 k.s.h., a tym samym, aby nie pełnili oni funkcji członków zarządu w czasie istnienia zobowiązania powódki względem dłużnej spółki (tj. w 2010 r. i 2011 r.). Powołanie członka zarządu na czas nieoznaczony w istocie jest powołaniem na pełny rok obrotowy (jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, jak to ma miejsce w niniejsze sprawi) i mandat wygasa po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za pierwszy rok obrotowy pełnienia funkcji, to jednak w przedmiotowej sprawie nie sposób przyjąć, ażeby mandaty P. P. (1) i J. W. (1) wygasły z dniem 30 czerwca 2009 r. Takiemu twierdzeniu pozwanych, w ocenie Sądu Okręgowego wykreowanemu jedynie w celu zwolnienia się przez nich od odpowiedzialności za zobowiązania dłużnej spółki, przeczy okoliczność, że P. P. (1) i J. W. (1), zostali powołani na członków zarządu odpowiednio w 2005 r. i 2007 r. i podejmowali czynności w imieniu dłużnej spółki, jako członkowie zarządu po dacie 30 czerwca 2009 r. (przykładowo P. P. (1) przyjął w 2011 r. wypowiedzenie umowy o współpracę złożone przez powódkę, J. W. (1) w maju 2012 r. sporządził wykaz środków trwałych, w 2011 r. zostało złożone sprawozdanie finansowe za rok 2010). O nieprawdziwości twierdzeń pozwanych P. P. (1) i J. W. (1) co do wygaśnięcia mandatów z dniem 30 czerwca 2009 r. świadczy również zdaniem Sądu I instancji to, że zostali oni odwołani z funkcji członków zarządu dopiero w dniu 11 maja 2012 r. – gdyby ich mandaty wygasły z dniem 30 czerwca 2009 r., to pozwani nie podejmowaliby czynności, jako członkowie zarządu po 30 czerwca 2009 r., jak również nie byłoby w takim przypadku konieczne podejmowanie uchwał przez wspólników PW (...) sp. z o.o. o odwołaniu ich z funkcji członków zarządu.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał zarzut K. M., jakoby sprawował on faktycznie funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki krócej niż wynosi ustawowy obowiązek do zgłoszenia upadłości wynikający z art. 21 ust. 1 i 2 puin, stąd niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z winy K. M.. Pełnił on funkcję członka zarządu przez 14 dni (od dnia 11 maja 2012 r. do dnia 25 maja 2012 r.), przy czym termin ten odpowiadał terminowi dwutygodniowemu określonemu w art. 21 ust. 1 puin. K. M. kupując udziały w spółce PW (...) (został wpisany do KRS jako większościowy wspólnik w dniu 21 maja 2012 r.), posiadał już wiedzę o kondycji finansowej tejże spółki w dniu obejmowania funkcji prezesa zarządu (11 maja 2012 r.), stąd zobowiązany był on w terminie dwóch tygodni od objęcia funkcji prezesa zarządu złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości. Tymczasem K. M. 14 dnia pełnienia funkcji złożył rezygnację, nie składając wniosku o ogłoszenie upadłości, a na potrzeby niniejszego postępowania podnosząc, że okres 14 dni sprawowania funkcji prezesa zarządu był za krótki na zapoznanie się z sytuacją finansową i materialną spółki, co zdaniem Sądu Okręgowego jawi się jako niewiarygodne, zważywszy na towarzyszące nabyciu udziałów czynności sprawdzające aktywa i pasywa spółki.

Niezależnie od powyższego zdaniem Sądu Okręgowego K. M. można przypisać odpowiedzialność wynikającą z przepisu art. 415 k.c. K. M. swoimi działaniami w postaci zachowania statusu wspólnika większościowego (do lutego 2013 r.), przy jednoczesnej rezygnacji z funkcji prezesa zarządu PW (...) sp. z o.o. 14 dnia pełnienia tejże funkcji bez złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, zmierzał do uniknięcia odpowiedzialności określonej w przepisie art. 299 k.s.h. (co potwierdza zamieszczona przez niego oferta o kupnie zadłużonej spółki celem zwolnienia członków zarządu z odpowiedzialności za zobowiązania tejże spółki). Ponadto, mimo zrezygnowania z funkcji prezesa zarządu, będąc nadal wspólnikiem większościowym, nie podejmował on żadnych działań w celu wykreślenia K. M. z KRS, jako prezesa zarządu, jak również żadnych działań w celu powołania organów uprawnionych do reprezentowania i zarządzania spółką (taki stan trwał do 4 lutego 2013 r., kiedy to udziały nabywa spółka (...), w której prezesem zarządu jest T. O.). Ponadto, Sąd Okręgowy podkreślił, że pozwany K. M. w odpowiedzi na pozew wskazał, że znajduje się w posiadaniu ruchomości dłużnej spółki, jednocześnie w postępowaniu przed prokuratorem zeznając (listopad 2016 r.), że nie wie co się stało z towarem, ani nie posiada wiedzy co do istnienia majątku spółki, czy sposobu jego rozdysponowania, tym samym należy przyjąć, że takie działania pozwanego (powoływanie się na posiadanie przez dłużną spółkę składników majątku mogących stanowić przedmiot egzekucji, w sytuacji braku składników majątkowych posiadających wartość, która wystarczyłaby chociażby na pokrycie kosztów postępowania egzekucyjnego), zmierzają do uniemożliwienia przeprowadzenia skutecznej egzekucji przeciwko dłużnej spółce, a także pociągnięcia członków zarządu do odpowiedzialności za zobowiązania spółki, wskutek czego powódka poniosła szkodę w postaci braku uzyskania zapłaty za wierzytelność zasądzoną wyrokiem zaocznym w postępowaniu przeciwko spółce. Jednocześnie, zdaniem Sądu I instancji, między zachowaniem pozwanego K. M. a szkodą zachodzi związek przyczynowy, bowiem gdyby pozwany złożył wniosek o ogłoszenie upadłości PW Pakt lub gdyby pełnił funkcję prezesa zarządu, bądź po swojej rezygnacji powołał do tego właściwe osoby, które zajęłyby się zarządzeniem spółką i prowadzeniem działalności gospodarczej, to powódka mogłaby uzyskać częściowe zaspokojenie przysługującej jej wierzytelności.

W ocenie Sądu Okręgowego istotnie T. O. nie odpowiada za zobowiązania PW (...) sp. z o.o. jako prokurent. Jednak, wbrew twierdzeniom pozwanego, T. O., jako prokurentowi samoistnemu, można przypisać odpowiedzialność za zobowiązania PW (...) sp. z o.o. na podstawie przepisu art. 415 k.c., bowiem T. O. będąc prokurentem samoistnym w spółce PW (...), mimo ciążącego na nim obowiązku określonego w art. 21 ust. 2 puin w zw. z art. 21 ust. 1 puin (w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia pozwu), nie złożył w sądzie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnej spółki, mimo jej niewypłacalności, uniemożliwiając w ten sposób uzyskanie przez powódkę chociażby częściowego zaspokojenia wierzytelności przysługującej jej względem spółki. Niezależnie od powyższego działania T. O. w postaci poszukiwania w noclegowniach osób zainteresowanych otrzymaniem wynagrodzenia i powoływanie ich na członków zarządu dłużnej spółki na okresy krótsze, niż wymagane do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, nabywanie w imieniu dłużnej spółki (nawet w czasie, kiedy spółka nie posiadała organu uprawnionego do reprezentacji, a prokurent został wykreślony z KRS) udziałów w prawach własności, które faktycznie nie posiadały żadnej wartości egzekucyjnej (wartość udziałów w nieruchomościach wynosiła łącznie 444 zł, a wartość udziału w pojeździe określono na kwotę 999 zł, przy czym z akt sprawy nie wynika, aby taki pojazd istniał i udział ten został faktycznie nabyty), miało na celu doprowadzenie do bezskuteczności egzekucji wierzytelności powódki przeciwko spółce i uniknięcie odpowiedzialności przez członków zarządu, co skutkowało powstaniem szkody po stronie powodowej polegającej na braku zaspokojenia przysługującej jej wierzytelności od PW Pakt w łącznej wysokości 174 626,45 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w pkt I wyroku, na podstawie przepisu art. 299 k.s.h., art. 415 k.c. i art. 441 § 1 k.c., zasądził solidarnie od pozwanych P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz powódki kwotę 174 626,45 z odsetkami ustawowymi od dnia 9 września 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, oddalając w pkt II wyroku powództwo o zasądzenie odsetek ustawowych w pozostałym zakresie w stosunku do tych pozwanych. Na kwotę roszczenia głównego składają się należności zasądzone wyrokiem zaocznym i uzupełniającym wyrokiem zaocznym oraz kwota 320,56 zł tytułem kosztów postępowania egzekucyjnego poniesionych przez powódkę.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie przepisu art. 481 § 1 i § 2 k.c., w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., a odsetkach ustawowych za opóźnienie na podstawie przepisu 481 § 1 i § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., przy czym za datę początkową naliczania odsetek ustawowych przyjęto 9 września 2015 r., dzień następujący po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu z załącznikami, oddalając żądanie zasądzenia odsetek od kwot i dat wskazanych w pozwie.

W pkt IV wyroku zasądzono solidarnie od pozwanych: P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz powódki kwotę 7 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c., bowiem roszczenie powódki względem pozwanych: P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M., zostało uwzględnione, co do zasady, a oddalone jedynie w zakresie części żądanych odsetek ustawowych, tym samym pozwanych P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. należało uznać za przegrywających sprawę i obciążyć kosztami procesu poniesionymi przez powódkę.

W pkt V wyroku zasądzono od powódki na rzecz P. W. i Z. R. kwoty po 3 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na podstawie przepisu art. 98 k.p.c.

Z uwagi na zwolnienie powódki postanowieniem z 7 maja 2015 r. od opłaty od pozwu ponad kwotę 4 000 zł w pkt VI wyroku Sąd I instancji na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 u.k.s.c. nakazał pobrać solidarnie od P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.732 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka została zwolniona.

Apelację od opisanego wyroku wnieśli pozwani: T. O., J. W. (1), P. P. (1) i K. M..

Pozwany T. O. zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu I w całości, punktu IV w całości i punktu VI w całości.

Pozwany J. W. (1) zaskarżył wyrok zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu I w całości, punktu IV w całości i punktu VI w całości.

Zarzucił on naruszenie:

a)  przepisów postępowania, tj.



art. 321 § 1 k.p.c. poprzez zasądzenie na rzecz powódki roszczenia ponad żądanie, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na innych okolicznościach faktycznych niż podniesione przez powódkę w pozwie i w toku procesu;



art. 129 § 2 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia o kserokopie dokumentów z postępowania prokuratorskiego z zeznań pozwanych W. i R. oraz K. M., które zostały dołączone do pism procesowych powódki oraz złożonych na rozprawie, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika występującego w sprawie, nie zostały prawidłowo zawnioskowane;



art. 231 k.p.c. poprzez uznanie, iż pozwany K. M. wraz T. O. dokonywał czynności celem stworzenia możliwości podnoszenia zarzutów w postępowaniach przeciwko członkom zarządu dłużnej spółki o braku bezskuteczności egzekucji, a tym samym doprowadzenia do uniknięcia odpowiedzialności przez członków zarządu, gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić danej okoliczności i jest ona przybrana dowolnie bez zachowania zasad jakiejkolwiek logiki i nie wynika z przeprowadzonych dowodów;



art. 278 k.p.c. poprzez ustalenie, iż ruchomości i nieruchomości będące własnością spółki PW (...) sp. z o.o. nie posiadają żadnej wartości egzekucyjnej, podczas gdy do wyceny tych składników majątkowych niezbędna jest wiedza specjalistyczna wyrażona w opinii biegłego;



art. 328 § 2 k.p.c. poprzez uzasadnienie orzeczenia przez Sądu I Instancji w sposób, który całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu sądu, który w konsekwencji doprowadził do wydania orzeczenia, które nie może zostać poddane kontroli instancyjnej; treść wyroku każe się pozwanemu domyślać - czy jego solidarna odpowiedzialność z pozostałymi pozwanymi oparta została na art. 415 k.c., czy 299 k.s.h.;



art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego:

I.  poprzez przyjęcie, iż pozwany J. W. (1) z pełną świadomością uczestniczył z pozostałymi pozwanymi w pozornych czynnościach, mających na celu uniemożliwienie zaspokojenia wierzycieli dłużnej spółki i przyjęcie, że J. W. (1) po dniu 30 czerwca 2009 r. faktycznie wykonywał funkcję członka zarządu i podejmował działania, aby nie doszło do zaspokojenia roszczeń powódki, podczas gdy mandat J. W. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z mocy samego prawa z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji od powyższej daty wszystkie jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej;

II.  poprzez przyjęcie jako okoliczności bezsporne, że P. P. (1) i J. W. (1) podejmowali czynności zarządcze w dłużnej spółce do 2012 roku, także, iż J. W. (1) został powołany na członka zarządu w PW (...) sp. z o.o. 22 października 2007 r. i pełnił funkcje prezesa zarządu dłużnej spółki do 11 maja 2012 r., tj. do dnia jego odwołania z funkcji prezesa zarządu przez (...) spółki PW (...) i przyjęcie, iż mandat J. W. (1) nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem zatwierdzenia przez zwyczajne zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego oraz rachunku zysku i strat za 2008 r. oraz udzielenia mu absolutorium z wykonania obowiązków w 2008 r., podczas gdy mandat J. W. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej, a sama czynność wykreślenia J. W. (1) z Krajowego Rejestru Sądowego dnia 21 maja 2012 r. miała jedynie charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny;

III.  poprzez przyjęcie jako okoliczności bezspornej, iż w dniu 10 maja 2012 r. J. W. (1) sporządził wykaz środków trwałych, które zostały przekazane K. M., w postaci: programu komputerowego magazynowego WF - MAG, oprogramowania do serwera MS S. (...) P., maszyny do pakowania, a także, że w dniu 11 czerwca 2012 r. sporządzony został wydruk z programu WF-MAG dla W. stanu magazynu głównego w S., który wymieniał ruchomości (książki) PW (...) sp. z o.o. opiewające na łączną kwotę 501 184,33 zł oraz że K. M. nie znajdował się w posiadaniu w/w ruchomości i środków trwałych, podczas gdy takie ruchomości posiada, co potwierdzają załączone do apelacji zdjęcia książek;

IV.  poprzez przyjęcie, że „Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powódki w zakresie, w jakim korelowały one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, biorąc pod uwagę subsydiarny i pomocniczy charakter tego dowodu. Przydatne były twierdzenia powódki odnoszące się do okoliczności nabycia udziałów w pojeździe przez prokurenta dłużnej spółki, czasu powstania zobowiązania dłużnej spółki, treści ogłoszenia zamieszczonego przez K. M., nakłonienia przez T. O. osób bezdomnych do zostania członkami zarządu i powołania ich na prezesów zarządu dłużnej spółki na okres krótszy niż 14 dni, zarządzania dłużną spółką przez P. P. (1) i J. W. (1) do 2012 r., a tym samym - niewygaśnięcia ich mandatów z dniem 30 czerwca 2012 r., licznych postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko dłużnej spółce przez innych wierzycieli", podczas gdy mandat J. W. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008;

V.  poprzez przyjęcie przez Sąd, że „Z przedłożonych dokumentów, w szczególności faktur VAT i not obciążeniowych, tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego i wyroku zaocznego uzupełniającego zaopatrzonych w klauzulę wykonalności, uchwał o powołaniu i odwołaniu pozwanych z funkcji prezesa zarządu spółki PW Pakt, odpisu pełnego z KRS dłużnej spółki, wynika, że zobowiązanie dłużnej spółki wobec powódki istniało w czasie pełnienia funkcji członków zarządu w spółce PW (...) przez pozwanych P. P. (1), J. W. (1), T. O., K. M., P. W. i Z. R. (wierzytelność powódki powstała i stała się wymagalna w okresie 2010-2011 r., a wyżej wymienione osoby pełniły funkcję członków zarządu w latach 2012 r. i 2013 r., przy czym P. P. (1) i J. W. (1) byli członkami zarządu także w dacie powstania zobowiązania)", podczas gdy z akt sprawy wynika, iż pierwotny pozew o zapłatę przeciwko spółce został złożony dnia 21 października 2011 r., a z dostarczonych przez powódkę faktur, a w szczególności zestawienia rozliczeń z odbiorcami z dnia 28 października 2015 r. wynika, iż powódka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny pozew w dniu, w którym nie wszystkie faktury będące przedmiotem pozwu były wymagalne;

VI.  poprzez przyjęcie, że P. P. (1) i J. W. (1) nie wykazali przesłanek ekskulpacyjnych, które wyłączyłyby ich odpowiedzialność za zobowiązanie dłużnej spółki, podczas gdy ich mandat do pełnienia funkcji członków zarządu wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r.;

VII.  poprzez przyjęcie, iż fakt wygaśnięcia mandatów P. P. (1) i J. W. (1) z dniem 30 czerwca 2009 r. jest przez nich okolicznością wykreowaną na potrzeby niniejszego procesu i służy „jedynie w celu zwolnienia się przez nich od odpowiedzialności za zobowiązania dłużnej spółki", a także przyjęcie, że „o nieprawdziwości twierdzeń pozwanych P. P. (1) i J. W. (1), co do wygaśnięcia mandatów z dniem 30 czerwca 2009 r. świadczy również to, że zostali oni odwołani z funkcji członków zarządu dopiero w dniu 11 maja 2012 r. - gdyby ich mandaty wygasły z dniem 30 czerwca 2009 r., to pozwani nie podejmowaliby czynności, jako członkowie zarządu po 30 czerwca 2009 r., jak również nie byłoby w takim przypadku konieczne podejmowanie uchwały przez wspólników PW (...) sp. z o.o. o odwołaniu ich z funkcji członków zarządu", podczas gdy podjęcie w tej sprawie uchwały przez zgromadzenie wspólników PW Pakt było jedynie czynnością stricte techniczną, nieodzwierciedlającą faktyczny przebiegu zdarzeń - albowiem mandat członów zarządu J. W. (1) i P. P. (1) wygasł z mocy samego prawa i mimo, iż podstawą do wykreślenia członka organu z Krajowego Rejestru Sądowego jest uchwała podjęta przez zgromadzenie wspólników, podkreślić należy, iż ma ona jedynie charakter deklaratoryjny;

VIII.  poprzez przyjęcie, że pozwany J. W. (1) odpowiada wraz z pozostałymi pozwanymi na podstawie przepisu art. 299 k.s.h., art. 415 k.c. i art. 441 § 1 k.c. i wydanie wyroku na tej podstawie, podczas gdy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2012 r. II CSK 410/11 Sąd Najwyższy wprost wykluczył istnienie solidarności pomiędzy odpowiedzialnością z art. 415 k.c. oraz 299 k.s.h..;

IX.  dokonanie nieprawidłowych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż spółka PW (...) sp. z o.o. nie posiadała organów od 4 lutego 2013 roku, gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego, iż spółka ta nie posiadała organów do 4 lutego 2013 roku, a nawet od dnia 1 lipca 2009 roku z uwagi na wygaśnięcie mandatu J. W. (1) i P. P. (1) z mocy samego prawa, co doprowadziło do nierozpoznania szeregu zarzutów strony pozwanej, w tym zarzutu nieważności postępowania przed Sądem Okręgowym w Warszawie, XXV Wydział Cywilny w sprawie sygn. akt XXV C176/12;

X.  nierozpoznanie zarzutu zgłoszonego przez K. M. w zakresie nieważności postępowania kwestionującego podstawę pierwotną żądania, tj. roszczenie wynikające z wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 roku sygn. akt XXV C 176/12 wskazując, że wyrok zapadł w okresie kiedy spółka nie posiadała organów do jej reprezentacji;

XI.  poprzez nierozpoznanie zarzutu zgłoszonego w odpowiedzi na pozew, który to zarzut nie został zaprzeczony przez powoda w zakresie nieważności postępowania kwestionującego podstawę pierwotną żądania, tj. roszczenia wynikającego z wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w dniu 05 lutego 2013 r. sygn. akt XXV C 176/12 i przyjęcie jako okoliczności bezsporne, że PW (...) sp. z o.o. nie zaskarżyła wyroku zaocznego z dnia 5 lutego 2013 r. oraz wyroku zaocznego uzupełniającego z 16 kwietnia 2013 r., w związku z czym postanowieniem z dnia 8 lipca 2013 r. nadano klauzulę wykonalności ww. opisanym wyrokom, podczas gdy bezpośrednio z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż spółka PW (...) nie miała jak bronić swoich praw w powyższych postępowaniach w dniu rozprawy 10 stycznia 2013 r. z uwagi na brak organów uprawnionych do reprezentacji spółki;

XII.  poprzez nierozpoznanie zarzutu nieważności postępowania także w czasie trwania postępowania egzekucyjnego z uwagi na brak organów uprawnionych do reprezentacji;

XIII.  poprzez przyjęcie, że powódka legitymuje się tytułem egzekucyjnym przeciwko spółce w postaci prawomocnego orzeczenia zasądzającego świadczenie od PW (...) sp. z o.o. oraz ustalenie, iż egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie - M. S. w sprawie sygn. akt Km (...) okazała się bezskuteczna, a 11 grudnia 2013 r. komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji i przyjęcie stwierdzeń komornika za własne, podczas gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego wynika posiadanie przez spółkę majątku, z którego powód może się zaspokoić, a pozwani wielokrotnie wskazywali na istnienie majątku PW (...) spółka z o.o.;

XIV.  błędną ocenę, iż w trakcie procesu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego z postępowania egzekucyjnego Komornika M. S. doszło do wykazania przesłanki odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. pozwanego K. M. w zakresie bezskutecznej egzekucji na podstawie faktu nieprowadzenia działalności gospodarczej, niedokonywania wpłaty do ZUS, braku aktualnych zgłoszeń do ubezpieczenie społecznego i zdrowotnego, braku wierzytelności podlegających zajęciu w urzędzie skarbowym, brak obrotów na zajętych kontach bankowych, nie figurowania jako właściciel pojazdów mechanicznych ani jako właściciel nieruchomości, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika iż spółka zawiesiła działalność gospodarczą z dniem 08 lipca 2013r. tj. przed wszczęciem egzekucji tym samym spółka PW (...) sp. z o.o. nie składała żadnych aktualnych zgłoszeń do ZUS;

XV.  błędna ocenę materiału dowodowego wynikającego z protokołu oględzin oraz zeznań złożonych w sprawie prowadzonej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej W. - M. dotyczącej doprowadzenia w nieustalonym czasie nie wcześniej jednak jak w dniu 1 listopada 2009 roku i nie później niż w dniu 21 września 2011 roku w W. L. N. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci książek audio o wartości 156 359 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania zapłaty za towar i przyjęcie, iż wynika z tego że K. M. nie posiadał ani nie posiada ruchomości wskazanych przez pozwanych, jak również nie ma wiedzy, gdzie taki towar się znajduje, podczas gdy zeznania - pytania prokuratorskie dotyczyły wiedzy w zakresie ruchomości, magazynów spółki z okresu pomiędzy 2009 a 2011 rokiem, gdzie pozwany K. M. nie miał nawet wiedzy o istnieniu spółki PW (...) sp. z o.o.;

XVI.  poprzez błędną ocenę zaprezentowanego materiału dowodowego i przyjęcie, że pozwanemu T. O. doręczono odpis pozwu w dniu zawarcia umowy sprzedaży udziału we własności samochodu tj. dnia 28 marca 2013 r., podczas gdy wyrok zapadł blisko dwa miesiące wcześniej 5 lutego 2013 r. po rozpoznaniu na rozprawie z dnia 10 stycznia 2013 r. oraz przyjęciu, że prokurent T. O. jest organem spółki;

XVII.  poprzez błędną ocenę zaprezentowanego materiału i przyjęcie, że T. O. w porozumieniu z K. M. powoływał osoby bezdomne podczas gdy z akt zgromadzonych w sprawie wynika, że:

⚫

P. W. oświadcza przed Notariuszem A. M. w dniu rezygnacji tj. 8 lipca 2013 roku iż zamieszkuje w S. przy ul. (...);

⚫

Z. R. w treści umowy sprzedaży samochodu oświadcza, że zamieszkuje w S. przy ul. (...);

XVIII.  poprzez ustalenie, iż pozwany K. M. dokonywał czynności celem stworzenia możliwości podnoszenia zarzutów w postępowaniach przeciwko członkom zarządu dłużnej spółki o braku bezskuteczności egzekucji, a tym samym doprowadzenia do uniknięcia odpowiedzialności przez członków zarządu, gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić danej okoliczności i jest ona przybrana dowolnie bez zachowania zasad jakiejkolwiek logiki i nie wynika z przeprowadzonych dowodów;

XIX.  poprzez ustalenie, że bezspornymi okolicznościami jest także to, iż kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 roku stanowiła „zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1)", a w konsekwencji przyjęcie, że L. N. (1) ma legitymację procesową do wytoczenia niniejszego powództwa, podczas gdy pierwotne zobowiązanie, którego zapłaty powódka dochodziła w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny zakończonym wydaniem wyroku zaocznego w dniu 5 lutego 2013 r. sygn. akt XXV C 176/12 oraz wyroku zaocznego uzupełniającego z 16 kwietnia 2013 r. wynikało ze stosunku prawnego jakie łączyły przedsiębiorców - PW (...) sp. z o.o. oraz L. N. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), a nie L. N. (1) - osobę fizyczną, co potwierdza treść umowy współpracy zawartej 10 sierpnia 2007 roku, a także faktury dołączone do pozwu;

XX.  poprzez ogólnikowe ustalenie przez Sąd, że kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 r. stanowiła „zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), które stało się wymagalne w 2011 r.", podczas gdy z akt sprawy wynika, iż pierwotny pozew o zapłatę przeciwko spółce został złożony dnia 21 października 2011 r., a z dostarczonych przez powódkę faktur, a w szczególności zestawienia rozliczeń z odbiorcami z dnia 28 października 2015 r. wynika, iż powódka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie, XXV Wydział Cywilny pozew w dniu, w którym nie wszystkie faktury będące przedmiotem pozwu były wymagalne;

b)  prawa materialnego, tj:



art. 299 k.s.h. poprzez nieuprawnione zastosowanie i oparcie w stosunku do odpowiedzialności okoliczności szkody, wysokości szkody oraz adekwatnego związku przyczynowo skutkowego i domniemania wynikające z powyższego przepisu, a ustalenie wystąpienia przesłanek stanowiących o odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki PW (...), podczas gdy aby móc egzekwować jakiekolwiek roszczenia od członków zarządu spółki z o.o. należy uprzednio wykazać, iż prowadzenie egzekucji przeciwko spółce było bezskuteczne, a w przedmiotowej sprawie zarówno pierwotna sprawa o zapłatę przeciwko PW (...) sp. z o.o. przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny sygn. akt XXV C 176/12, jak również postępowanie egzekucyjne sygn. akt Km 151/13 prowadzone w oparciu o tytuł wykonawczy będący wynikiem rozpoznania sprawy przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny sygn. akt XXV C 176/12 było dotknięte nieważnością postępowania z 379 pkt 2 k.p.c. z uwagi na brak organów powołanych do reprezentacji w czasie prowadzonych postępowań;



art. 299 k.s.h. w zw. z art. 21 ust. 1 i 2 puin poprzez przyjęcie, iż nie wykazał on przesłanek ekskulpacyjnych uwalniających go od odpowiedzialności za zobowiązania PW (...) sp. z o.o., a w konsekwencji przyjęcie, iż niezgłoszenie wniosku o upadłość nastąpiło z winy J. W. (1), albowiem zdaniem Sądu mandat J. W. (1) do sprawowania funkcji wice prezesa w spółce PW (...) sp. z o.o. nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji nie przyjęcie przez Sąd, że od powyższej daty wszystkie jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej;



art. 299 k.s.h., art. 415 k.c., 441 k.c. poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie przez Sąd nieprawidłowej jurydycznie konstrukcji solidarnej odpowiedzialności pozwanych jako podstawy prawnej punktu I wyroku;



art. 481 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 roku i od stycznia 2016 r. poprzez przyjęcie daty początkowej naliczania odsetek ustawowych na dzień następujący po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu z załącznikami, podczas gdy każdy pozwany w innym terminie otrzymał swój pozew;



art. 369 k.c. poprzez przypisanie solidarności biernej pozwanych pomiędzy zobowiązanymi z art. 299 k.s.h., a zobowiązanym pozwanym T. O. z art. 415 k.c.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego J. W. (1) w całości, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego do ponownego rozpoznania, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za I instancję, zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania za drugą instancję.

Pozwany K. M. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części dotyczącej punktu I w całości, punktu IV w całości oraz punktu VI w całości.

Pozwany P. P. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu I w całości, punktu IV w całości oraz punktu VI w całości.

Zarzucił on obrazę:

a)  prawa materialnego, tj:



art. 299 k.s.h. poprzez nieuprawnione zastosowanie i oparcie w stosunku odpowiedzialności okoliczności szkody, wysokości szkody oraz adekwatnego związku przyczynowo skutkowego i domniemania wynikające z powyższego przepisu, a ustalenie wystąpienia przesłanek stanowiących o odpowiedzialności członków zarządu za zobowiązania spółki PW (...), podczas gdy aby móc egzekwować jakiekolwiek roszczenia członków zarządu spółki z o.o. należy uprzednio wykazać, iż prowadzenie egzekucji przeciwko spółce było bezskuteczne, a w przedmiotowej sprawie zarówno pierwotna sprawa o zapłatę przeciwko PW (...) sp. z o.o. przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny sygn. akt XXV C 176/12, jak również postępowanie egzekucyjne sygn. akt Km 151/13 prowadzone w oparciu o tytuł wykonawczy będący wynikiem rozpoznania sprawy przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny sygn. akt XXV 176/12 było dotknięte nieważnością postępowania z 379 pkt 2 k.p.c. z uwagi na brak organów powołanych do reprezentacji w czasie prowadzonych postępowań;

art. 299 k.s.h. w zw. z art. 21 ust. 1 i 2 puin poprzez przyjęcie, iż nie wykazał przesłanek ekskulpacyjnych uwalniających go od odpowiedzialności za zobowiązania PW (...) sp. z o.o., a w konsekwencji przyjęcie, iż niezgłoszenie wniosku o upadłość nastąpiło z winy J. W. (1), albowiem zdaniem Sądu mandat J. W. (1) do sprawowania funkcji wiceprezesa w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 roku tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji nie przyjęcie przez Sąd, że od powyższej daty wszystkie jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej;

art. 299 k.s.h., art. 415 k.c., 441 k.c. poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie przez Sąd Okręgowy nieprawidłowej jurydycznie konstrukcji solidarnej odpowiedzialności pozwanych jako podstawy prawnej punktu I wyroku;

art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez przyjęcie daty początkowej naliczania odsetek ustawowych na dzień następujący po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu z załącznikami, podczas gdy każdy pozwany w innym terminie otrzymał swój pozew;



art. 369 k.c. poprzez przypisanie solidarności biernej pozwanych pomiędzy zobowiązanymi z art. 299 k.c., a zobowiązanym pozwanym T. O. z art. 415 k.c.;

b)  przepisów postępowania, tj.



art. 321 § 1 k.p.c. poprzez zasądzenie na rzecz powódki roszczenia ponad żądanie, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na innych okolicznościach faktycznych niż podniesione przez powódkę w pozwie i w toku procesu;



art. 129 § 2 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia o kserokopie dokumentów z postępowania prokuratorskiego z zeznań pozwanych W. i R. oraz K. M., które zostały dołączone do pism procesowych powódki oraz złożonych na rozprawie, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika występującego w sprawie, nie zostały prawidłowo zawnioskowane, a po mimo to sąd I Instancji uznaje te kserokopie jako pełnowartościowy materiał dowodowy;



art. 231 k.p.c. poprzez uznanie, iż pozwany K. M. wraz z T. O. dokonywał czynności celem stworzenia możliwości podnoszenia zarzutów w postępowaniach przeciwko członkom zarządu dłużnej spółki o braku bezskuteczności egzekucji, a tym samym doprowadzenia do uniknięcia odpowiedzialności przez członków zarządu, gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić danej okoliczności i jest ona przybrana dowolnie bez zachowania zasad jakiejkolwiek logiki i nie wynika z przeprowadzonych dowodów;



art. 278 k.p.c. poprzez ustalenie, iż ruchomości, nieruchomości będące własnością spółki PW (...) sp. z o.o. nie posiadają żadnej wartości egzekucyjnej, podczas gdy do wyceny tych składników majątkowych niezbędna jest wiedza specjalistyczna wyrażona w opinii biegłego;



art. 328 § 2 k.p.c. poprzez uzasadnienie orzeczenia przez Sąd I Instancji w sposób, który całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu sądu, który w konsekwencji doprowadził do wydania orzeczenia które nie może zostać poddane kontroli instancyjnej; treść wyroku każe się pozwanemu domyślać - czy jego solidarna odpowiedzialność pozostałymi pozwanymi oparta została na art. 415 k.c., czy 299 k.s.h.;



art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego:

I.  poprzez przyjęcie, iż pozwany P. P. (1) z pełną świadomością uczestniczył z pozostałymi pozwanymi w pozornych czynnościach, mających na celu uniemożliwienie zaspokojenia wierzycieli dłużnej spółki i przyjęcie, że P. P. (1) po dniu 30 czerwca 2009 r. faktycznie wykonywał funkcję członka zarządu i podejmował działania, aby nie doszło do zaspokojenia roszczeń powódki, podczas gdy mandat P. P. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z mocy samego prawa z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji od powyższej daty wszystkie jego czynności prawne, szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej;

II.  poprzez przyjęcie jako okoliczności bezsporne, że P. P. (1) i J. W. (1) podejmowali czynności zarządcze w dłużnej spółce do 2012 r., także, iż P. P. (1) został powołany na członka zarządu w PW (...) sp. z o.o. maja 2005 roku i pełnił funkcję prezesa zarządu dłużnej spółki do 11 maja 2012 r. tj. do dnia jego odwołania z funkcji prezesa zarządu przez (...) spółki PW (...) i przyjęcie, iż mandat P. P. (1) nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem zatwierdzenia przez zwyczajne zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego oraz rachunku zysku i strat za 2008 r. oraz udzielenia mu absolutorium z wykonania obowiązków w 2008 r., podczas gdy mandat P. P. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej, a sama czynność wykreślenia P. P. (1) z Krajowego Rejestru Sądowego dnia 21 maja 2012 r. miała jedynie charak deklaratoryjny, a nie konstytutywny;

III.  poprzez przyjęcie jako okoliczności bezsporne, iż w dniu 10 maja 2012 r. J. W. (1) sporządził wykaz środków trwałych, które zostały przekazane K. M., w postaci: programu komputerowego magazynowego WF MAG, oprogramowania do serwera MS S. (...) P., maszyny do pakowania, a także, że w dniu 11 czerwca 2012 r. sporządzony został wydruk z programu WF-MAG dla W. stanu magazynu głównego w S., który wymieniał ruchomości (książki) PW (...) sp. z o.o. opiewające na łączną kwotę 501 184,33 zł oraz że K. M. nie znajdował się w posiadaniu w/w ruchomości i środków trwałych, podczas gdy takie ruchomości posiada, co potwierdzają załączone do apelacji zdjęcia książek;

IV.  poprzez przyjęcie, że „Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powódki w zakresie, w jakim korelowały one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, biorąc pod uwagę subsydiarny i pomocniczy charakter tego dowodu. Przydatne były twierdzenia powódki odnoszące się do okoliczności nabycia udziałów w pojeździe przez prokurenta dłużnej spółki, czasu powstania zobowiązania dłużnej spółki, treści ogłoszenia zamieszczonego przez K. M., nakłonienia przez T. O. osób bezdomnych do zastania członkami zarządu i powołania ich na prezesów zarządu dłużnej spółki na okres krótszy, niż 14 dni, zarządzania dłużną spółką przez P. P. (1) i J. W. (1) do 2012 r., a tym samym - nie wygaśnięcia ich mandatów z dniem 30 czerwca 2012 r., licznych postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko dłużnej spółce przez innych wierzycieli", podczas gdy mandat P. P. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008;

V.  poprzez przyjęcie przez Sąd, że „Z przedłożonych dokumentów, w szczególności faktur VAT i not obciążeniowych, tytułu wykonawczego w postaci wyroku zaocznego i wyroku zaocznego uzupełniającego zaopatrzonych w klauzulę wykonalności, uchwał o powołaniu i odwołaniu pozwanych z funkcji prezesa zarządu spółki PW Pakt, odpisu pełnego z KRS dłużnej spółki, wynika, że zobowiązanie dłużnej spółki wobec powódki istniało w czasie pełnienia funkcji członków zarządu w spółce PW (...) przez pozwanych P. P. (1), J. W. (1), T. O., K. M., Piora W. i Z. R. (wierzytelność powódki powstała i stała się wymagalna w okresie 2010-2011 r., a wyżej wymienione osoby pełniły funkcję członków zarządu w latach 2012 r. i 2013 r., przy czym P. P. (1) i J. W. (1) byli członkami zarządu także w dacie powstania zobowiązania)", podczas gdy z akt sprawy wynika, iż pierwotny pozew o zapłatę przeciwko spółce został złożony dnia 21 października 2011 r., a z dostarczonych przez powódkę faktur, a w szczególności zestawienia rozliczeń z odbiorcami z dnia 28 października 2015 roku wynika, iż powódka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew w dniu, w którym nie wszystkie faktury będące przedmiotem pozwu były wymagalne;

VI.  poprzez przyjęcie, że P. P. (1) i J. W. (1) nie wykazali przesłanek ekskulpacyjnych, które wyłączyłyby ich odpowiedzialność za zobowiązanie dłużnej spółki, podczas gdy ich mandat do pełnienia funkcji członków zarządu wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. zgodnie z brzmieniem art. 202 § 1 k.s.h.;

VII.  poprzez przyjęcie, iż fakt wygaśnięcia mandatów P. P. (1) i J. W. (1) z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem podjęcia uchwały zatwierdzeniu przez zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego za rok 2008 i udzielenia absolutorium członkom zarządu jest przez nich okolicznością wykreowaną na potrzeby niniejszego procesu i służy jedynie w celu zwolnienia się przez nich od odpowiedzialności za zobowiązania dłużni spółki", a także przyjęcie, że „o nieprawdziwości twierdzeń pozwanych P. P. i J. W. (1), co do wygaśnięcia mandatów z dniem czerwca 2009 r. świadczy również to, że zostali oni odwołani z funkcji członków zarządu dopiero w dniu 11 maja 2012 r. - gdyby ich mandaty wygasły z dniem czerwca 2009 r., to pozwani nie podejmowaliby czynności, jako członkowie zarządu po 30 czerwca 2009 r., jak również nie byłoby w takim przypadku konieczne podejmowanie uchwali przez wspólników PW (...) sp. z o.o. o odwołaniu ich funkcji członków zarządu", podczas gdy podjęcie w tej sprawie uchwały przez zgromadzenie wspólników PW Pakt było jedynie czynnością stricte techniczną, nieodzwierciedlającą faktycznego przebiegu zdarzeń - albowiem mandat członków zarządu J. W. (1) i P. P. (1) wygasł z mocy samego prawa i mimo iż podstawą do wykreślenia członka organu z Krajowego Rejestru Sądowego jest uchwała podjęta przez zgromadzenie wspólników podkreślić należy, iż ma ona jedynie charakter deklaratoryjny;

VIII.  poprzez przyjęcie, że pozwany P. P. (1) odpowiada wraz z pozostałymi pozwanymi na podstawie przepisu art. 299 k.s.h., art. 415 k.c. i art. 441 § 1 i wydanie wyroku na tej podstawie, podczas gdy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2012 r. II CSK 410/11 Sąd Najwyższy wprost wykluczył istnienie solidarności pomiędzy odpowiedzialnością z art. 415 k.c. oraz 299 k.s.h.;

IX.  dokonanie nieprawidłowych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie przez Sąd I Instancji, iż spółka PW (...) sp. z o.o. nie posiadała organów od 4 lutego 2013 r., gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego, w tym z dokumentu urzędowego odpisu pełnego KRS wynika bezsprzecznie, iż spółka ta nie posiadała organów do 4 lutego 2013 r., a nawet od dnia 1 lipca 2009 r. z uwagi na wygaśnięcie mandatu J. W. (1) i P. P. (1) z mocy samego prawa co doprowadziło do nierozpoznania szeregu zarzutów strony pozwanej w tym zarzutu nieważności postępowania przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie sygn. akt XXV C 176/12;

X.  nierozpoznanie zarzutu zgłoszonego w pozwie przez K. M. w zakresie nieważności postępowania kwestionującego podstawę pierwotną żądania, tj. roszczenie wynikające z wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 roku sygn. akt XXV 3 176/12 wskazując, że wyrok zapadł w okresie kiedy spółka nie posiadała organów do jej reprezentacji;

XI.  poprzez nierozpoznanie zarzutu zgłoszonego w odpowiedzi na pozew, który to zarzut nie został zaprzeczony przez powoda w zakresie nieważności postępowania kwestionującego podstawę pierwotną żądania, tj. roszczenia wynikającego z wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny dniu 05 lutego 2013 r. sygn. akt XXV C 176/12 i przyjęcie jako okoliczności bezspornej, że PW (...) sp. z o.o. nie zaskarżyła wyroku zaocznego z dnia 5 lutego 2013 r. oraz wyroku zaocznego uzupełniającego z 16 kwietnia 2013 r., w związku z czym postanowieniem z dnia 8 lipca 2013 r. nadano klauzulę wykonalności ww. opisanym wyrokom, podczas gdy bezpośrednio z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż spółka PW (...) nie miała jak bronić swoich praw powyższych postępowaniach w dniu rozprawy 10 stycznia 2013 r. z uwagi na brak organów uprawnionych do reprezentacji spółki - w okresie od 1 lipca 2009 r.;

XII.  poprzez nierozpoznanie zarzutu nieważności postępowania także w czasie trwania postępowania egzekucyjnego z uwagi na brak organów uprawnionych do reprezentacji oraz przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie - M. S. nie powinien zawiesić postępowania egzekucyjnego prowadzonego w sprawie sygn. akt Km (...), podczas gdy z akt sprawy wynika, iż tytuł wykonawczy opatrzony klauzulą wykonalności został przekazany Komornikowi dnia 19 lipca 2013 r., więc w czasie, w którym spółka nie miała organów uprawnionych do reprezentacji co bezsprzecznie zostało ustalone przez Sąd I Instancji w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia;

XIII.  poprzez przyjęcie, że powódka legitymuje się tytułem egzekucyjnym przeciwko spółce w postaci prawomocnego orzeczenia zasądzającego świadczenie od PW (...) sp. z o.o. oraz ustalenie, iż egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie - M. S. w sprawie sygn. akt Km (...) okazała się bezskuteczna, a 11 grudnia 2013 r. komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, podczas gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego wynika posiadanie przez spółkę majątku, z którego powód może się zaspokoić, pozwani wielokrotnie wskazywali na istnienie majątku PW (...) spółka z o.o.;

XIV.  błędną ocenę, iż w trakcie procesu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego z postępowania egzekucyjnego Komornika M. S. doszło do wykazania przesłanki odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. pozwanego K. M. w zakresie bezskutecznej egzekucji na podstawie faktu nieprowadzenia działalności gospodarczej, niedokonywania wpłaty do ZUS, braku aktualnych zgłoszeń do ubezpieczenie społecznego i zdrowotnego, braku wierzytelności podlegających zajęciu w urzędzie skarbowym, brak obrotów na zajętych kontach bankowych, nie figurowania jako właściciel pojazdów mechanicznych ani jako właściciel nieruchomości, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika iż spółka zawiesiła działalności gospodarczej z dniem 08-07-2013r. tj. przed wszczęciem egzekucji tym samym spółka PW (...) sp. z o.o. nie składała żadnych aktualnych zgłoszeń do ZUS;

XV.  błędną ocenę materiału dowodowego wynikającego z protokołu oględzin oraz zeznań złożonych w sprawie prowadzonej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej W. - M. dotyczącej doprowadzenia w nieustalonym czasie nie wcześniej jednak jak w dniu 1 listopada 2009 roku i nie później niż w dniu 21 września 2011 roku w W. L. N. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci książek audio o wartości 156 359 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania zapłaty za towar i przyjęcie, iż wynika z tego, że K. M. nie posiadał ani nie posiada ruchomości wskazanych przez pozwanych, jak również nie ma wiedzy, gdzie taki towar się znajduje, podczas gdy zeznania - pytania prokuratorskie dotyczyły wiedzy w zakresie ruchomości, magazynów spółki z okresu pomiędzy 2009 a 2011 rokiem, gdzie pozwany K. M. nie miał nawet wiedzy o istnieniu spółki PW (...) sp. o.o.;

XVI.  poprzez błędną ocenę zaprezentowanego materiału dowodowego i przyjęcie, że pozwanemu T. O. doręczono odpis pozwu w dniu zawarcia umowy sprzedaży udziału we własności samochodu tj. dnia 28 marca 2013 r., podczas gdy wyrok zapadł blisko dwa miesiące wcześniej 5 lutego 2013 r. po rozpoznaniu na rozprawie z dnia 10 stycznia 2013 r. oraz przyjęciu, że prokurent T. O. jest organem spółki;

XVII.  poprzez błędną ocenę zaprezentowanego materiału przyjęcie, że T. O. w porozumieniu z K. M. powoływał osoby bezdomne podczas gdy z akt zgromadzonych w sprawie wynika, że:

⚫

P. W. oświadcza przed Notariuszem A. M. w dniu rezygnacji tj. 8 lipca 2013 roku iż zamieszkuje w S. przy ul. (...);

⚫

Z. R., w treści umowy sprzedaży samochodu oświadcza, że zamieszkuje w S. przy ul. (...);

XVIII.  poprzez ustalenie, iż pozwany K. M. dokonywał czynności celem stworzenia możliwości podnoszenia zarzutów w postępowaniach przeciw członkom zarządu dłużnej spółki o braku bezskuteczności egzekucji, a samym doprowadzenia do uniknięcia odpowiedzialności przez członków zarządu, gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić da okoliczności i jest ona przybrana dowolnie bez zachowania zasad jakiejkolwiek logiki i nie wynika z przeprowadzonych dowodów;

XIX.  poprzez ustalenie, że bezspornymi okolicznościami jest także to, iż kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, XXV Wydział Cywilny dniu 5 lutego 2013 roku stanowiła „zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1)", a w konsekwencji przyjęcie, że L. N. (1) ma legitymację procesową do wytoczenia niniejszego powództwa, podczas gdy pierwotne zobowiązanie, którego zapłaty powódka dochodziła w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Warszawie XXV Wydział Cywilny zakończonym wydaniem wyroku zaocznego w dniu 5 lutego 2013 r. sygn. akt XXV C 176/12 oraz wyroku zaocznego uzupełniającego z 16 kwietnia 2013 r. wynikało ze stosunku prawnego jakie łączyły przedsiębiorców - PW (...) sp. z o.o. o L. N. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), a nie L. N. (1) - osobę fizyczną;

XX.  poprzez ogólnikowe ustalenie przez Sąd, że kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, XXV Wydział Cywilny w dniu 5 lutego 2013 r. stanowiła „zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), które stało się wymagalne w 2011 roku", podczas gdy z akt sprawy wynika, że pierwotny pozew o zapłatę przeciwko spółce został złożony dnia października 2011 r., a z dostarczonych przez powódkę faktur, a w szczególności zestawienia rozliczeń z odbiorcami z dnia 28 października 2015 r. wynika, iż powódka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny pozew w dniu, w którym nie wszystkie faktury będące przedmiotem pozwu były wymagalne.

W związku z powyższym pozwany wniósł o:

a)  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w stosunku do pozwanego P. P. (1) w całości;

b)  ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego do ponownego rozpoznania;

c)  rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za I instancję;

d)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za drugą instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelacje pozwanych powódka wniosła o ich oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z 31 grudnia 2019 roku, sygn. akt VII AGa 1678/18, Sąd Apelacyjny w Warszawie:

I.  zmienił zaskarżony wyrok częściowo w ten sposób, że:

1)  w punkcie pierwszym oddalił powództwo;

2)  w punkcie czwartym nie obciążył L. N. (1) obowiązkiem zwrotu na rzecz P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. kosztów procesu;

3)  uchylił punkt szósty;

II.  nie obciążył L. N. (1) obowiązkiem zwrotu na rzecz P. P. (1), J. W. (1), T. O. i K. M. kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

Na skutek wniesionej przez powódkę skargi kasacyjnej, Sąd Najwyższy wyrokiem z 21 listopada 2024 roku, wydanym pod sygn. akt II CSKP 29/23 uchylił zaskarżony wyrok w pkt I. 1) w odniesieniu do pozwanych P. P. (1) i J. W. (1) przekazując w tym zakresie sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy zaznaczył, że Sąd Apelacyjny ponownie rozpoznając sprawę winien w pogłębiony sposób rozważyć, iż skoro P. P. (1) i J. W. (1) figurowali w KRS jako członkowie zarządu w spornym okresie, podejmowali faktyczne czynności jako członkowie tego organu, a dopiero następczo złożyli rezygnację i zostali odwołani z funkcji w dłużnej spółce, to czy rzeczywiście winni uniknąć odpowiedzialności za zaciągnięte w tym czasie zobowiązania spółki. W szczególności Sąd winien się zastanowić czy w sprawie istnieją dowody na to, iż pozwani nie byli w spornym okresie członkami dłużnej spółki, czy też czasem okoliczności faktyczne nie wskazują na dorozumianą wolę wspólników utrzymywania składu zarządu z ich udziałem w spornym okresie. Niewątpliwie bowiem możliwość zastosowania w stosunku do tych pozwanych rozwiązania wynikającego z art. 299 k.s.h. mogłaby służyć zagwarantowaniu bezpieczeństwa innych uczestników obrotu prawnego, w tym powódki. W chwili obecnej zaś, w stanie faktycznym ustalonym jak powyżej (w sposób nieprecyzyjny), zarzutów powódki nie sposób odeprzeć. Po dokładnym ustaleniu i rozważeniu okoliczności sprawy możliwe będzie dokonanie jednoznacznej oceny odpowiedzialności pozwanych z art. 299 k.s.h

Ponownie rozpoznając sprawę z apelacji pozwanych P. P. (1) i J. W. (1) Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje pozwanych J. W. (1) oraz P. P. (1) zasługiwały na uwzględnienie jedynie w niewielkim zakresie.

Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy przede wszystkim należy przypomnieć, że na mocy wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 grudnia 2019 r. postępowanie apelacyjne zostało prawomocnie zakończone wobec K. M., T. O. wobec których powództwo zostało ostatecznie oddalone. Powyższe oznacza, że rozpoznaniu w niniejszej sprawie polegała jedynie apelacja pozwanego J. W. (1) oraz P. P. (1). Ma to o tyle znaczenie, że część zarzutów zawartych w tych apelacjach odnosiła się nie tyle do rozstrzygnięcia zapadłego wobec J. W. (1) oraz P. P. (1), ale relacji występujących w PW (...) sp. z o.o. również z pozostałymi członkami jej zarządu. Wobec jednak wydania prawomocnego wyroku dotyczącego innych pozwanych niż J. W. (1) oraz P. P. (1), okoliczności te obecnie nie mają jakiegokolwiek znaczenia w sprawie. Z tego też w szczególności względu nie miał znaczenia zarzut naruszenia art. 129 § 2 k.p.c. poprzez oparcie orzeczenia o kserokopie dokumentów z postępowania prokuratorskiego z zeznań pozwanych W. i R., które zostały dołączone do pism procesowych powódki oraz złożonych na rozprawie, a które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika występującego w sprawie, nie zostały prawidłowo zawnioskowane, a co do faktów z nich wynikających zostały zaprzeczone pismem procesowym pozwanego T. O. z dnia 27 kwietnia 2016 r. Poza tym należy podkreślić, że sam fakt niepoświadczenia powyższych dokumentów nie pozbawia ich mocy dowodowej.

Ponadto pozwani J. W. (1) i P. P. (1) podnosili zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut ten nie mógł być uwzględniony. Należy bowiem zaznaczyć, że zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c., w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Przepis ten określa niezbędne elementy uzasadnienia wyroku. Z tego też względu zarzut jego naruszenia może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia wyroku uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia, a także w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. Należy bowiem podkreślić, że uzasadnienie wyroku, które wyjaśnia przyczyny, z powodu których orzeczenie zostało wydane, jest sporządzane już po wydaniu wyroku, a zatem wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w wyjątkowych okolicznościach. W niniejszej natomiast sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymagania wynikające z powyższego przepisu. Trzeba bowiem podkreślić, że wyraźnie wynika z niego podstawa faktyczna rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy wskazuje również dowody na których się oparł czyniąc te ustalenia. Wreszcie w obszernych wywodach Sąd Okręgowy przytacza przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie, z wyjaśnieniem jednocześnie przyczyn zastosowania wskazanych przezeń regulacji prawnych. Uzasadnienie zaskarżonego wyrok odtwarza więc tok rozumowania Sądu I instancji. Wywód ten jest logiczny, a zaskarżony wyrok poddaje się kontroli instancyjnej o czym zresztą świadczą argumenty przytoczone przez pozwanych w rozpoznawanych aktualnie apelacjach. Należy bowiem podkreślić, że pozwani nie wskazują, iż nie jest wiadoma przyczyna prawna wydania przez Sąd I instancji zaskarżonego wyroku. Apelanci jedynie polemizują z rozważaniami Sądu Okręgowego, niemniej powyższe dowodzi, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymagania wynikające z przytoczonego przepisu. Nie można więc zasadnie podnosić twierdzeń o jego naruszeniu w taki sposób, który rzutowałby na rozstrzygnięcie sprawy.

Następnie należy wskazać, że podstawą prawną powództwa w niniejszej sprawie był art. 299 § 1 k.s.h., zgodnie z którym jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Należy wskazać, że surowa odpowiedzialność członków zarządu wynika z przyjętej w kodeksie spółek handlowych konstrukcji prawnej spółki z o.o. (...) ona uzasadniona wyłączeniem prawa wspólników do prowadzenia spraw spółki i powierzeniem tego prawa członkom zarządu spółki. Spółka z o.o. jest przez to dogodną formą prowadzenia działalności gospodarczej zarówno dla wspólników, bo wyłączona jest ich odpowiedzialność za zobowiązania spółki powstające w związku z prowadzoną działalnością, jak i dla członków zarządu, ponieważ mają oni jasno zarysowany zakres kompetencji i daleko posuniętą niezależność w prowadzeniu tej działalności (spraw spółki). Konsekwencją wszakże tej względnie niezależnej pozycji członków zarządu jest ich osobista odpowiedzialność. Odpowiedzialność członków zarządu sp. z o.o., o której mowa w art. 299 k.s.h., ma charakter - opartej na ustawie - swoistej odpowiedzialności odszkodowawczej, której celem jest zagwarantowanie wierzycielom spółki dodatkowej ochrony w wypadku, gdy egzekucja wszczęta przeciwko spółce nie doprowadziła do zaspokojenia ich wierzytelności z przyczyn zawinionych przez członków zarządu spółki (wyrok Sądu Najwyższego z 28 listopada 2003r., IV CK 226/02, niepubl.).

Wierzyciel dochodzący roszczenia na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. musi wykazać jedynie dwie okoliczności:

1)  istnienie zobowiązania spółki,

2)  bezskuteczność egzekucji wobec spółki.

W niniejszej sprawie powódka na okoliczność istnienia zobowiązania PW (...) sp. z o.o. przedstawiła wyrok zaoczony Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie z powództwa L. N. (1) przeciwko PW (...) sp. z o.o. (sygn. akt XXV C 176/12), w którym zasądzono od pozwanej spółki na rzecz L. N. (1) kwotę 156 359,92 zł z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 11 396,50 zł od dnia 07.02.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 9 996,50 zł od dnia 10.03.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 10 141 zł od dnia 09.04.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 21 455 zł od dnia 12.05.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 249,60 zł od dnia 10.06.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 598,63 zł od dnia 08.07.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7 115,66 zł od dnia 08.08.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6 397,27 zł od dnia 08.08.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 6 668,21 zł od dnia 08.10.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 5 030,37 zł od dnia 21.09.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 63 311,18 zł od dnia 28.09.2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponadto powódka przedstawiła wydany w dniu 16 kwietnia 2013 r. wyrok zaoczny uzupełniający, w którym zasądzono od spółki na rzecz L. N. (1) kwotę 8 888,91 zł z odsetkami ustawowymi od 07 listopada 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 9 057,06 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 08 grudnia 2011 r.

Istotna część zarzutów apelacji odnosiła się do powyższych orzeczeń stanowiących tytuł egzekucyjny wydany przeciwko spółce z o.o., której pozwani byli członkami zarządu. Niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty te częściowo były błędne, częściowo spóźnione a częściowo nieudowodnione. W tym kontekście pozwani podnosili błędne przyjęcie, że bezspornymi okolicznościami jest także to, iż kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego stanowiła zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), a w konsekwencji przyjęcie, że L. N. (1) ma legitymację procesową do wytoczenia niniejszego powództwa, podczas gdy pierwotne zobowiązanie, którego zapłaty powódka dochodziła w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Warszawie wynikało ze stosunku prawnego jaki łączył przedsiębiorców - PW (...) sp. z o.o. oraz L. N. (1) prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...), a nie L. N. (1) - osobę fizyczną, co potwierdza treść umowy o współpracy zawartej 10 sierpnia 2007 r., a także faktury dołączone do pozwu przez powódkę. Zarzut ten jest jednak niezasadny. Trzeba bowiem przypomnieć, że powódką w niniejszej sprawie, jak i w sprawie przeciwko PW (...) sp. z o.o., a co najważniejsze kontrahentem PW (...) sp. z o.o. jest osoba fizyczna L. N. (1). Na rzecz tej właśnie osoby zostały wydane wyroki zaoczne przeciwko PW (...) sp. z o.o. Powódka w ten właśnie sposób została oznaczona zarówno w wyrokach zaocznych wobec PW (...) sp. z o.o., jak i w pozwie wszczynającym postępowanie w niniejszej sprawie. Jednocześnie bezspornym jest, że w kontaktach handlowych z PW (...) sp. z o.o. występowała ona pod firmą (...), niemniej sam fakt używania w tym przypadku firmy (a więc oznaczenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną), nie oznacza iż w niniejszym przypadku mamy do czynienie z innym podmiotem prawa. Przedsiębiorcą działającym pod firmą (...) była bowiem L. N. (2), to jej przysługuje podmiotowość prawna, jak i podmiotowość gospodarcza. Nie może być więc wątpliwości, że powódka w niniejszej sprawie posiada legitymację materialnoprawną i procesową do wystąpienia z roszczeniem przeciwko pozwanym.

W dalszej kolejności pozwani kwestionowali swoją odpowiedzialność wskazując, że wyroki zaoczne wydane przeciwko PW (...) sp. z o.o. zostały wydane w warunkach nieważności postępowania z uwagi na zachodzące w tej spółce braki w składzie organów. W kontekście tego zarzutu, przede wszystkim należy podkreślić, że wbrew temu co pozwani sugerują brak było przesłanek do uwzględnienia tej okoliczności z urzędu przez Sąd Okręgowy, czy aktualnie Sąd Apelacyjny. Okolicznością bezsporną jest, że Sąd Apelacyjny bierze z urzędu pod uwagę nieważność postępowania w sprawie, jednak tylko w tej sprawie, która jest przezeń rozpatrywana. Brak więc było podstaw do wzięcia pod uwagę z urzędu przez Sąd Okręgowy czy Sąd Apelacyjny nieważności postępowania w sprawie PW (...) sp. z o.o. nawet gdyby taka nieważność rzeczywiście wystąpiła. Przede wszystkim jednak brak jest przesłanek do stwierdzenia, że postępowanie przeciwko PW (...) sp. z o.o. toczyło się w warunkach nieważności postępowania. Pozwani w toku postępowania przed Sądem I instancji nie powołali jakichkolwiek zarzutów i wniosków dowodowych dotyczących tej okoliczności. Twierdzenia pozwanych oraz ich wnioski dowodowe w tym zakresie po raz pierwszy pojawiały się dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Zgodnie jednak z art. 381 k.p.c. Sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Już więc z tego względu postanowieniem wydanym na rozprawie apelacyjnej wnioski dowodowe pozwanych zmierzające do udowodnienia tej okoliczności zostały pominięte jako spóźnione. W tych więc okolicznościach należało w dodatku zaznaczyć, że zarzut pozwanego rzekomej nieważności postępowania sądowego w procesie prowadzonym przeciwko PW (...) sp. z o.o. nie został udowodniony.

Niezależnie jednak od powyższego i przede wszystkim należy wskazać, że ewentualna nieważność postępowania w sprawie przeciwko PW (...) sp. z o.o. nie miała bezpośredniego przełożenia na okoliczności niniejszej sprawy, co tym bardziej twierdzenia i wnioski dowodowe powołane w tym zakresie po raz pierwszy w toku postępowania apelacyjnego czyni zbędnymi dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a więc zgłoszonymi jedyne dla zwłoki postępowania, co uzasadniało ich nieuwzględnienie również na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w czasie wniesienia rozpatrywanej apelacji. Trzeba bowiem podkreślić, że nieważność postępowania poprzedzająca wydanie prawomocnego wyroku sądowego może być jedynie podstawą do złożenia przez uprawiony podmiot skargi o wznowienie postępowania (art. 401 pkt 2 k.p.c.). Strona pozwana nie twierdziła jednak, że kiedykolwiek taka skarga w stosunku do wyroków zaocznych wydanych w sprawie XXV C 176/12 przeciwko PW (...) sp. z o.o. została wniesiona. Powyższe zaś oznacza, że wyroki te w dalszym ciągu funkcjonują w obrocie prawnym, na zasadzie art. 365 k.p.c. posiadają walor prawomocności i wiążą nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Powyższa okoliczność również skazywała zarzuty podnoszone przez stronę pozwaną na niepowodzenie.

Wreszcie nie można pominąć i tej okoliczności, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono stanowisko, że w procesie przeciwko członkowi zarządu niedopuszczalne jest kwestionowanie zobowiązania spółki, czy też podnoszenie innych zarzutów zmierzających do wykazania niezasadności tytułu egzekucyjnego wydanego przeciwko spółce przez sąd (wyroki Sądu Najwyższego: z 17 lipca 1997 r., III CKN 126/97; z 21 września 2005 r., V CK 129/05; z 27 października 2004 r., IV CK 148/04; uchwały Sądu Najwyższego: z 15 czerwca 1999 r., III CZP 10/99, OSNC 1999, Nr 12, poz. 203; z 20 grudnia 2001 r., III CZP 69/01, OSNC 2002, Nr 10, poz. 118; z 19 listopada 2008 r., III CZP 94/08, OSNC 2009, Nr 10, poz. 121). Trzeba jednak dodać, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2023 r. w sprawie P 5/19, OTK-A 2023, poz. 45 podkreślono, że art. 299 § 1 i 2 ustawy - Kodeks spółek handlowych w zakresie, w jakim nie przewiduje możliwości, aby pozwany były członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością uwolnił się od odpowiedzialności poprzez wykazanie, że wierzytelność, stwierdzona orzeczeniem, na podstawie którego wszczęto przeciwko spółce bezskuteczną egzekucję, nie istnieje, w sytuacji, w której orzeczenie zapadło w postępowaniu wszczętym po dacie utraty przez pozwanego statusu członka zarządu spółki, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. Tyle tylko, że w takiej sytuacji to na pozwanym w oparciu o art. 299 § 1 k.s.h. byłym członku zarządu spoczywa ciężar wykazania nieistnienia zobowiązania spółki. Kwestia ta została wyraźnie podkreślona w uzasadnieniu przywołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego w którym jednoznacznie wskazano, że zniesienie swoistego przywileju, który dla wierzyciela wynika z art. 299 § 1 k.s.h., nie oznacza, iż każdorazowo będzie on musiał dowodzić istnienia wierzytelności względem spółki, na podstawie której wytoczył powództwo w oparciu o art. 299 § 1 k.s.h. przeciw byłemu członkowi zarządu tej spółki. Sytuacja jest dokładnie przeciwna, ponieważ konstrukcja art. 299 § 2 k.s.h. sprawia, że w wypadku istnienia prawomocnego orzeczenia stwierdzającego istnienie wierzytelności wobec spółki, ciężar dowodu nadal będzie spoczywał na byłym członku zarządu tej spółki. Jeżeli wobec tego były członek zarządu zmierza do podważenia istnienia zobowiązania spółki z o.o. o którym mowa w art. 299 § 1 k.s.h., to okoliczność tę powinien udowodnić. Tymczasem w niniejszej sprawie pozwani jedynie poprzestali na nieudowodnionym zarzucie wydania wyroku przeciwko PW (...) sp. z o.o. w warunkach nieważności postępowania, niemniej ani na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego ani apelacyjnego nie powołali żadnych zarzutów dotyczących nieistnienia zobowiązania PW (...) sp. z o.o. wobec powódki, a tym bardziej nie zgłosili w tym zakresie jakichkolwiek wniosków dowodowych. Tymczasem powódka na istnienie zobowiązania PW (...) sp. z o.o. przedłożyła nie tylko wyroki zaoczne zapadłe wobec tej spółki, ale także dokumenty będące podstawą ich wydania. Sąd Okręgowy zasadnie, i w sposób niekwestionowany przez pozwanych, ustalił że kwota zasądzona w wyrokach wydanych przeciwko PW (...) sp. z o.o. stanowiła zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), które powstało w 2010 r. i 2011 r., a stało się wymagalne w 2011 r. w związku z wykonywaniem umowy o współpracę zawartej 10 sierpnia 2007 r. polegającej na obrocie publikacjami wydawcy - umowa została podpisana przez (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez P. P. (1), jako prezesa zarządu i W. C., jako członka zarządu. L. N. (1) z uwagi na brak zapłaty należności przez dłużną spółkę wypowiedziała umowę o współpracę składając 28 lipca 2011 r. wypowiedzenie, które zostało przyjęte przez P. P. (1). Powódka na dowód powyższego przedłożyła umowę o współpracy, jak również faktury VAT i noty będące podstawą wydania wyroków zaoczonych przeciwko PW (...) sp. z o.o. (k. 307-336). W tych okolicznościach w rzeczywistości brak było podstaw do kwestionowania istnienia zobowiązania spółki, zwłaszcza że pozwani nie podjęli ciężaru dowodowego wykazania okoliczności przeciwnej.

W kontekście zobowiązania PW (...) sp. z o.o. pozwani podnosili jeszcze zarzut ogólnikowego ustalenia przez Sąd, że kwota zasądzona w wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w dniu 5 lutego 2013 r. stanowiła zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. względem L. N. (1), które stało się wymagalne w 2011 r., podczas gdy z akt sprawy wynika, iż pierwotny pozew o zapłatę przeciwko spółce został złożony dnia 21 października 2011 r., a z dostarczonych przez powódkę faktur, a w szczególności zestawienia rozliczeń z odbiorcami z dnia 28 października 2015 r. wynika, iż powódka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew w dniu, w którym nie wszystkie faktury będące przedmiotem pozwu były wymagalne. Trzeba jednak wskazać, że data wymagalności roszczenia powódki wobec PW (...) sp. z o.o. wynika przede wszystkim ze złożonych do akt niniejszej sprawy faktur VAT oraz not odsetkowych. Dokumenty te świadczą, że roszczenie powódki wobec PW (...) sp. z o.o. stało się wymagalne przed wydaniem powołanych wyroków. Natomiast na ich podstawie został wydane wyroki zaoczne przeciwko PW (...) sp. z o.o. zasądzające odsetki ustawowe z uwzględnieniem terminów płatności wynikających z faktur.

W tych okolicznościach zasadne jest stanowisko Sądu Okręgowego według którego strona powodowa udowodniła istnienie zobowiązania PW (...) sp. z o.o. wobec powódki, które było podstawą pociągnięcia zgodnie z art. 299 § 1 k.s.h. byłych członków zarządu do odpowiedzialności odszkodowawczej.

Drugą przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej członków zarządu wobec wierzyciela spółki z o.o. jest bezskuteczność egzekucji z majątku spółki. Sąd I instancji w tym kontekście ustalił, że w oparciu o opisany tytuł wykonawczy L. N. (1) wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko PW (...) sp. z o.o., wnosząc o skierowanie egzekucji do całego majątku dłużnej spółki, tj. z nieruchomości, rachunków bankowych, wierzytelności, ruchomości, innych praw majątkowych. Egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy – M. S. w sprawie o sygn. akt KM (...) okazała się bezskuteczna, toteż postanowieniem z 11 grudnia 2013 r. komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, a jego kosztami obciążył dłużnika, ustalając ich wysokość na kwotę 320,56 zł i orzekając o obowiązku zwrotu tych kosztów na rzecz wierzyciela. W wyniku podjętych czynności egzekucyjnych komornik sądowy nie wyegzekwował od spółki żadnej kwoty, ustalając że: dłużna spółka nie przebywa pod adresem wskazanym przez wierzyciela, nie dokonuje wpłat ZUS i nie dostarcza aktualnych zgłoszeń do ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego, dodatkowo brak jest wierzytelności podlegających zajęciu w urzędzie skarbowym, brak obrotów na zajętych kontach bankowych, a spółka nie figuruje ani jako właściciel pojazdów mechanicznych, ani jako właściciel nieruchomości.

W związku z postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności prowadzonej egzekucji pozwani przede wszystkim kwestionowali jej wszczęcie z całego majątku spółki. Niemniej w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak również przebiegu postępowania egzekucyjnego brak jest podstaw do takich wniosków. Nie można w tym zakresie pominąć wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2024 r. II CSKP 1985/22, niepubl. w którym wyraźnie stwierdzono, że przedłożenie przez wierzyciela postanowienia o umorzeniu egzekucji z uwagi na jej bezskuteczność jest zwykle wystarczające dla wykazania przesłanki odpowiedzialności członka zarządu z art. 299 § 1 k.s.h., szczególnie wówczas, gdy z okoliczności sprawy wynika, iż z uwagi na zakres prowadzonej egzekucji oraz ustalonego majątku spółki (a w istocie jego braku) nie byłoby możliwe ani celowe prowadzenie egzekucji przeciwko tej spółce. Jest tak nawet, jeżeli w tym postanowieniu nie wyszczególniono, że egzekucję skierowano przeciwko „całemu majątkowi spółki”. Oczywiste jest bowiem, że wierzyciel nie musi znać wszystkich składników majątku dłużnej spółki, także komornik sądowy może ich wszystkich nie odnaleźć. Wówczas to osoba zobowiązana subsydiarnie na podstawie art. 299 k.s.h. powinna wykazać (zgodnie z art. 6 k.c.), że istnieją składniki majątku spółki, z których wierzyciel może w dalszym ciągu zaspokoić przysługującą mu wobec spółki wierzytelność. Oznacza to, że sytuacji, gdy w postępowaniu egzekucyjnym, a następnie w postępowaniu sądowym nie ustalono takich składników, na członka zarządu przeniesiony zostaje ciężar wykazania, iż istnieją takie składniki, z których egzekucja prowadzona przez wierzyciela byłaby skuteczna. Posiłkowy charakter odpowiedzialności członka zarządu nie oznacza konieczności wyczerpania przez wierzyciela możliwości egzekucji bezpośrednio od spółki w tym sensie, iż powinien on podejmować czynności zmierzające do dochodzenia wierzytelności do całego majątku spółki w sytuacji, gdy istniejące składniki majątku nie mogłyby prowadzić do skutecznego zaspokojenia jego wierzytelności i w tym sensie egzekucja przeciwko spółce byłaby oczywiście bezcelowa. Zdaniem natomiast Sądu Apelacyjnego zasługują na podzielenie wnioski Sądu Okręgowego według których stwierdzona bezskuteczność egzekucji dotyczyła całego majątku PW (...) sp. z o.o., natomiast z twierdzeń pozwanych ani dopuszczonych na ich żądanie dowodów nie można wyprowadzić okoliczności przeciwnej.

Pozwani w powyższym kontekście zarzucali błędne ustalenie, że egzekucja prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w W. - M. S. w sprawie sygn. akt Km (...) okazała się bezskuteczna, a 11 grudnia 2013 r. komornik sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji i przyjęcie stwierdzeń komornika za własne, podczas gdy z zaprezentowanego materiału dowodowego wynika posiadanie przez spółkę majątku, z którego powódka może się zaspokoić, a pozwani wielokrotnie wskazywali na istnienie majątku PW (...) spółka z o.o. Zarzut ten jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego nie mógł być uwzględniony. Na podzielenie w tym zakresie zasługują ustalenia Sądu Okręgowego według których dowodu okoliczności przeciwnej nie stanowią wydruki stanów magazynowanych, jak również wykaz środków trwałych sporządzonych w 2012 r. Z akt sprawy nie wynika aby stwierdzony tam majątek spółki z o.o. istniał w dacie stwierdzenia bezskuteczności egzekucji z majątku spółki tj. 11 grudnia 2013 r. Pozwani w tym zakresie nie powołali jakichkolwiek wniosków dowodowych. Trafnie również Sąd Okręgowy wskazał, że o okoliczności przeciwnej nie świadczy nabycie przez PW (...) sp. z o.o. udziału w nieruchomościach za kwotę 444 zł, czy też udziału w prawie własności samochodu V. (...) za sumę 999 zł. Należy bowiem przypomnieć, że wierzytelność powódki wobec PW (...) sp. z o.o. opiewała na kwotę 174 626,45 zł. Brak jest więc podstaw do przyjęcia, że powyższe składniki majątkowe, o ile w ogóle istniały, mogłyby być przeznaczone na zaspokojenie powódki. O istnieniu majątku PW (...) sp. z o.o. nie świadczą również twierdzenia pozwanych dotyczące posiadania przez spółkę udziałów w (...) Minimarket z siedzibą w W.. Sąd I instancji zasadnie podkreślił, że z materiału dowodowego nie wynika, iż udziały te mają jakakolwiek wartość, albowiem brak jest przesłanek do przyjęcia, że spółka ta faktycznie istnieje i prowadzi działalność. Wreszcie Sąd Okręgowy trafnie wskazał, że brak jest dowodów z których wynikałoby, że PW (...) sp. z o.o. jest właścicielem materiałów znajdujących się w dyspozycji K. M., jak również że materiały te mają jakąkolwiek wartość egzekucyjną.

Ponadto apelanci zarzucali błędną ocenę, iż w trakcie procesu na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego z postępowania egzekucyjnego Komornika M. S. doszło do wykazania przesłanki odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. w zakresie bezskutecznej egzekucji na podstawie faktu nieprowadzenia działalności gospodarczej, niedokonywania wpłaty do ZUS, braku aktualnych zgłoszeń do ubezpieczenie społecznego i zdrowotnego, braku wierzytelności podlegających zajęciu w urzędzie skarbowym, braku obrotów na zajętych kontach bankowych, nie figurowania jako właściciel pojazdów mechanicznych ani jako właściciel nieruchomości, podczas gdy z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika iż spółka zawiesiła działalność gospodarczą z dniem 08 lipca 2013r. tj. przed wszczęciem egzekucji tym samym spółka PW (...) sp. z o.o. nie składała żadnych aktualnych zgłoszeń do ZUS. Aczkolwiek bezspornym jest fakt ujawnienia w KRS zawieszenia przez PW (...) sp. z o.o. prowadzenia działalności gospodarczej, to jednak sama ta okoliczność nie ma większego znaczenia w sprawie. Zawieszenie bowiem prowadzenia działalności gospodarczej nie zwalnia z wykonywania zobowiązań, zaś podstawą ustaleń Komornika M. S. co do braku majątku PW (...) sp. z o.o. nie był sam fakt nieskładania powołanych dokumentów, ale brak majątku tejże spółki, który mógłby być przeznaczony na zaspokojenie powódki.

Wreszcie pozwani zarzucali naruszenie art. 278 k.p.c. poprzez ustalenie, iż ruchomości i nieruchomości będące własnością spółki PW (...) sp. z o.o. nie posiadają żadnej wartości egzekucyjnej, podczas gdy do wyceny tych składników majątkowych niezbędna jest wiedza specjalistyczna wyrażona w opinii biegłego. Przede wszystkim w związku z tym należy podkreślić, że pozwani nie zgłosili wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego na powyższe okoliczności, co już potwierdza że powyższy zarzut nie był zasadny. Niezależnie od powyższego nie można pominąć, że wartość udziału w nieruchomościach została ustalona przez Sąd Okręgowy na podstawie postanowień o przysądzeniu ich własności, które nie były nigdy kwestionowane przez pozwanych. Wartość zaś udziału w nabytym przez PW (...) sp. z o.o. samochodzie V. (...) została ustalona na podstawie umowy jego sprzedaży. Należy przypomnieć, że pojazd ten pochodził z 1991 r., zaś umowa sprzedaży została zawarta w 2013 r. Także więc w kontekście powyższych dowodów ustalenia Sądu Okręgowego co do wartości powołanych składników majątkowych PW (...) sp. z o.o. zasługują w pełni na podzielenie. Pozwani zarzucali jeszcze błędna ocenę materiału dowodowego wynikającego z protokołu oględzin oraz zeznań złożonych w sprawie prowadzonej przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej W. - M. dotyczącej doprowadzenia w nieustalonym czasie nie wcześniej jednak jak w dniu 1 listopada 2009 roku i nie później niż w dniu 21 września 2011 roku w W. L. N. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci książek audio o wartości 156 359 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się ze zobowiązania zapłaty za towar i przyjęcie, iż wynika z tego że K. M. nie posiadał ani nie posiada ruchomości wskazanych przez pozwanych, jak również nie ma wiedzy, gdzie taki towar się znajduje, podczas gdy zeznania - pytania prokuratorskie dotyczyły wiedzy w zakresie ruchomości, magazynów spółki z okresu pomiędzy 2009 a 2011 rokiem, gdzie pozwany K. M. nie miał nawet wiedzy o istnieniu spółki PW (...) sp. z o.o. Niemniej w świetle twierdzeń pozwanych zawartych zarówno w powyższym zarzucie, jak również w jego uzasadnieniu nie można przyjąć, że w czasie prowadzenia przez powódkę egzekucji wobec PW (...) sp. z o.o. posiadała ona majątek, który mógłby być podstawą zaspokojenia wierzyciela.

Analizując wreszcie zaistnienie przesłanki bezskuteczności egzekucji z majątku spółki nie można pominąć i tej istotnej w sprawie okoliczności, że powódka nie była jedynym podmiotem, który prowadził wobec PW (...) sp. z o.o. bezskuteczną egzekucję. Zasadnie Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że w latach 2013 r. - 2016 r., również z uwagi na bezskuteczność egzekucji, umorzono kilka postepowań egzekucyjnych prowadzonych z wniosków innych wierzycieli przeciwko PW (...) sp. z o.o. (m.in. sygnatury akt komorniczych KM nr: (...), (...), (...), (...),(...), (...)). Tym bardziej więc w świetle tych okoliczności brak jest podstaw do przyjęcia, że PW (...) sp. z o.o. posiadała jakikolwiek majątek, który mógłby być spożytkowany na zaspokojenie powódki, tym bardziej że co najmniej jeden z wierzycieli na rzecz których była prowadzona egzekucja miał pierwszeństwo zaspokojenia wobec powódki. W związku z innymi egzekucjami prowadzonymi wobec PW (...) sp. z o.o. dla rozstrzygnięcia sprawy nie miał żadnego znaczenia zarzut pozwanych, że w czasie prowadzenia egzekucji z (...) sp. z o.o. miała braki w składzie zarządu. Pominąwszy ten fakt, że kwestia braku zarządu PW (...) sp. z o.o. w czasie prowadzenia egzekucji przez powódkę wobec tej spółki nie została udowodniona, to w dodatku fakt bezskuteczności egzekucji z jej majątku został stwierdzony nie tylko w postępowaniu z wniosku powódki, ale także innych wierzycieli. Tymczasem wierzyciel dochodzący roszczeń na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. musi udowodnić bezskuteczność egzekucji z majątku spółki z o.o., przy czym nie ma konieczności aby została ona stwierdzona w postępowaniu z jego wniosku.

W związku z powyższym należy w pełni podzielić ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego według których powódka wykazała istnienie bezskuteczności egzekucji jej wierzytelności z całego majątku spółki, natomiast pozwani nie zdołali wykazać okoliczności przeciwnej a zwłaszcza że spółka ta ma majątek, który mógłby być przeznaczony na pokrycie zobowiązań wobec powódki.

Wobec udowodnienia przez powódkę przesłanek pozytywnych odpowiedzialności członka zarządu z art. 299 § 1 k.s.h. należy przejść do rozważenia pozostałych zarzutów pozwanych, a związanych przede wszystkim z rzekomym wygaśnięciem ich mandatów w zarządzie z dniem 30 czerwca 2009 r. Pozwani formułowali ten zarzut w zakresie braku podstaw do przypisania im odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 299 § 1 k.s.h, ewentualnie jako podstawę do przyjęcia wystąpienia przesłanki egzoneracyjnej w postaci braku winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości. Należy jedynie przypomnieć, czego pozwani nie kwestionowali w apelacji, że termin na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości PW (...) sp. z o.o. upłynął z dniem 16 kwietnia 2009 r. W związku z tym zarzutem przede wszystkim należy zaznaczyć, że w orzecznictwie zasadnie przyjmuje się, iż odpowiedzialność na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. ponoszą osoby będące członkami zarządu w czasie istnienia zobowiązania, którego egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna, niezależnie od tego, czy w tym okresie było ono już wymagalne (tak m.in. SN w uchwale z 28 lutego 2008 r., III CZP 143/07, OSNC 2009/3, poz. 38, oraz w wyrokach: z 30 września 2015 r., I CSK 772/14, niepubl.; z 17czerwca 2011 r., II CSK 571/10, niepubl.; z 9 grudnia 2010 r., III CSK 46/10, niepubl.; z 25 lutego 2010 r., V CSK 248/09, OSNC 2010/10, poz. 141; z 11 lutego 2010 r., I CSK 269/09, niepubl.; z 13 marca 2009 r., II CSK 543/08, niepubl.; z 10 kwietnia 2008 r., IV CSK 15/08, niepubl.; z 2 lutego 2007 r., IV CSK 370/06, OSNC-ZD 2008/1, poz. 18; z 31 stycznia 2007 r., II CSK 381/06, LEX nr 327921; z 19 października 2005 r., V CK 258/05, niepubl.). W niniejszym przypadku powódka zawarła z PW (...) sp. z o.o. umowę o współpracę dnia 10 sierpnia 2007 r. Umowa ta jednak tylko organizuje współpracę pomiędzy stronami i nie wynika z niej żadne zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. Zobowiązanie takie jest następstwem zawarcia dopiero konkretnych umów sprzedaży, które w niniejszej sprawie zostały potwierdzone fakturami VAT datowanymi od dnia 20 października 2010 r. do dnia 22 sierpnia 2011 r. Zasadnym wobec tego było rozważanie czy pozwani w tym okresie pełnili mandat członków zarządu PW (...) sp. z o.o.

W związku z powyższym należy wskazać, że okolicznością bezsporną jest, iż pozwany P. P. (1) został powołany do zarządu z dniem 6 maja 2005 r., natomiast pozwany J. W. (1) został powołany w skład zarządu PW (...) sp. z o.o. z dniem 22 października 2007 r. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w dokumentach złożonych w sprawie. Ponieważ ani w uchwale o powołaniu ani w umowie spółki nie określono ich kadencji, to pozwani argumentowali że ich mandat wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. na podstawie art. 202 § 1 k.s.h. W związku z tym należy wskazać, że zgodnie z art. 202 § 1 k.s.h. jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, mandat członka zarządu wygasa z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za pierwszy pełny rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu. W przypadku pozwanego P. P. (1) pierwszym pełnym rokiem obrotowym pełnienia funkcji członka zarządu był rok 2006, natomiast w przypadku pozwanego J. W. (1) rok 2008 r. Następnie bezspornym jest, że w dniu 30 czerwca 2009 r. w PW (...) sp. z o.o. odbyło się zgromadzenie wspólników na którym podjęta została uchwała o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego tej spółki za 2008 r. Niemniej ma rację Sąd Okręgowy wskazując, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż po tej dacie pozwani nie pełnili już PW (...) sp. z o.o. mandatu członków zarządu. Przeciwko takiemu wnioskowi świadczy szereg argumentów. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że rok 2008 za który sprawozdania finansowego dotyczyła uchwała z dnia 30 czerwca 2009 r. nie był pierwszym rokiem pełnienia funkcji przez członka zarządu P. P. (1), albowiem w jego przypadku rokiem tym był rok 2006. Z akt sprawy nie wynika natomiast czy oraz kiedy odbyło się zgromadzenie wspólników PW (...) sp. z o.o. dotyczące zatwierdzenie sprawozdania finansowego za rok 2006. Skoro sam pozwany twierdzi, że do 30 czerwca 2009 r. był członkiem zarządu PW (...) sp. z o.o., to powyższe oznacza, że poza uchwałami przedłożonymi do akt sprawy w spółce tej były podejmowane inne decyzje dotyczące powołania zarządu. Już powyższe uniemożliwia w ocenie Sądu Apelacyjnego zastosowania w niniejszej sprawie art. 202 § 1 k.s.h. W dalszej kolejności należy wskazać, że po dniu 30 czerwca 2009 r. pozwani P. P. (1) i J. W. (1) w dalszym ciągu wykonywali mandat członka zarządu PW (...) sp. z o.o. Sami pozwani powołują się na zgromadzenie spółki z dnia 18 sierpnia 2009 r. na którym podjęto uchwałę dotyczącą zmiany umowy spółki. W protokole z tego zgromadzenia wyraźnie zastrzeżono, że otworzył je P. P. (1), który musiał wobec tego działać w charakterze członka zarządu. Dalej należy przypomnieć, że z przedłożonego przez powódkę przy pozwie odpisu z (...) sp. z o.o. wynika, że w okresie 2009 – 2011 spółka składała do sądu rejestrowego sprawozdania finansowe, które były przyjmowane i na ich podstawie czyniono stosowaną wzmiankę w KRS. Sprawozdanie za 2009 r. zostało złożone w dniu 14 lipca 2009 r., za rok 2010 w dniu 15 lipca 2010 r., zaś za rok 2011 w dniu 15 lipca 2011 r. W tym miejscu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 2023, poz. 120 t.j.), w brzmieniu obejmującym okres 2009-2011, sprawozdanie finansowe podpisuje - podając zarazem datę podpisu - osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych, i kierownik jednostki, a jeżeli jednostką kieruje organ wieloosobowy - wszyscy członkowie tego organu. Odmowa podpisu wymaga pisemnego uzasadnienia dołączonego do sprawozdania finansowego. Skoro sprawozdanie finansowe za lata 2009-2011 zostało przyjęte, to musi to oznaczać że zostało ono sporządzone, albowiem z wpisem do KRS związane jest domniemanie prawdziwości. Skoro sprawozdanie finansowe za lata 2009-2011 zostało przyjęte przez sąd rejestrowy do akt, to musiało ono być podpisane przez członków zarządu ujawnionych wówczas w KRS, a więc P. P. (1) i J. W. (1). Powyższe również potwierdza, że wykonywali oni mandat członka zarządu także w latach 2009-2011. Znamiennym jest, że w okresie tym PW (...) sp. z o.o. sporządzała także sprawozdanie z działalności i składała je do akt rejestrowych. Zgodnie zaś z art. 49 ust. 1 ustawy o rachunkowości, we właściwym brzmieniu, w przypadku spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, towarzystw reasekuracji wzajemnej, spółdzielni, przedsiębiorstw państwowych, kierownik jednostki sporządza, wraz z rocznym sprawozdaniem finansowym, sprawozdanie z działalności jednostki. Pozwani w związku z tym musieli również składać do sądu rejestrowego powyższe dokumenty.

W dodatku z przesłuchania powódki wyraźnie wynika, że w toku wykonywania przez nią umowy o współpracy PW (...) sp. z o.o. aż do 2012 r. była reprezentowana przez pozwanych jako członków zarządu (przesłuchanie powódki protokół elektroniczny 01:19:00-01:20:00). W dodatku zapewniali oni powódkę, że spółka nie ma żadnych problemów finansowych. Jest to wiarygodne, albowiem w aktach sprawy znajduje się nota odsetkowa wystawiana przez powódkę spółce PW (...) sp. z o.o. w 2011 r., której odbiór w imieniu dłużnika kwituje J. W. (1) (k. 335-336). Trafnie również Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że pozwany P. P. (1) w 2011 r. przyjął złożone przez powódkę wypowiedzenie umowy wiążącej PW (...) sp. z o.o. i powódkę. Brak byłoby podstaw do dokonania przez niego tej czynności, gdyby nie piastował wówczas mandatu członka zarządu tej spółki.

Nie można również pominąć i tej okoliczności, że pozwani widnieli w KRS jako członkowie zarządu PW (...) sp. z o.o. aż do dnia 21 maja 2012 r. Ponownie zaś należy przypomnieć, że zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. 2024, poz. 979 t.j.) domniemywa się, że dane wpisane do Rejestru są prawdziwe. Oczywiście z powyższego przepisu wynik jedynie wzruszane domniemanie prawne, zaś wpisy do KRS członków zarządu mają charakter jedynie deklaratoryjny. Niemniej w kontekście wyżej przywołanych okoliczności zasadnym jest uznanie, że w niniejszym postępowaniu pozwani domniemania tego nie obalili, zaś z powołanego materiału dowodowego wynika, że do 2012 r. pozwani w PW (...) sp. z o.o. pełnili mandat członków zarządu, co potwierdza zasadność stanowiska Sądu Okręgowego.

Wreszcie, nie można pominąć również tego faktu, że w dniu 11 maja 2012 r. w PW (...) sp. z o.o. odbyło się zgromadzenie wspólników na którym podjęto uchwałę nr 1 o odwołaniu z zarządu spółki pozwanego P. P. (1) (k. 653) oraz uchwałę nr 2 o odwołaniu z zarządu spółki pozwanego J. W. (1) (k. 654). Uchwały te były podstawą do ujawnienia zmian w zarządzie w KRS. Jeszcze natomiast w dniu 10 maja 2012 r. pozwany J. W. (1) podpisał wykaz środków trwałych PW (...) sp. z o.o. i jako przekazujący przekazał je K. M.. Natomiast w dniu 11 maja 2012 r. J. W. (1) jako zdający podpisał protokół przekazania kart do telefonów komórkowych PW (...) sp. z o.o. Pozwany podnosił w związku z tymi ostatnimi dokumentami zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie jako okoliczności bezsporne, iż w dniu 10 maja 2012 r. J. W. (1) sporządził wykaz środków trwałych, które zostały przekazane K. M., w postaci: programu komputerowego magazynowego WF MAG, oprogramowania do serwera MS S. (...) P., maszyny do pakowania, a także, że w dniu 11 czerwca 2012 r. sporządzony został wydruk z programu WF-MAG dla W. stanu magazynu głównego w S., który wymieniał ruchomości (książki) PW (...) sp. z o.o. opiewające na łączną kwotę 501 184,33 zł, tyle tylko że powyższe okoliczności wynikają z dokumentów zebranych w aktach sprawy, złożonych przez pełnomocnika pozwanych. Apelanci co do tych dokumentów nie złożyli jakichkolwiek zastrzeżeń. Zasadne więc było czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W tym kontekście brak jest podstaw do podważania ustaleń Sądu Okręgowego o przysługiwaniu pozwanym mandatu członków zarządu PW (...) sp. z o.o. aż do dnia ich odwołania 11 maja 2012 r. Powoływanie się w tym kontekście jedynie na art. 202 § 1 k.s.h. nie jest przekonywującym dla przyjęcia wcześniejszego wygaśnięcia ich mandatu.

Nie zasługiwał w tym kontekście na podzielenie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez przyjęcie, że pozwani po dniu 30 czerwca 2009 r. faktycznie wykonywali funkcję członka zarządu i podejmowali działania, aby nie doszło do zaspokojenia roszczeń powódki, podczas gdy ich mandat do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z mocy samego prawa z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji od powyższej daty wszystkie jego czynności prawne, szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej, jak również poprzez przyjęcie jako okoliczności bezsporne, że P. P. (1) i J. W. (1) podejmowali czynności zarządcze w dłużnej spółce do 2012 r., także, iż pozwani pełnili funkcję członków zarządu dłużnej spółki do 11 maja 2012 r. tj. do dnia odwołania z funkcji przez (...) spółki PW (...) i przyjęcie, iż mandat nie wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem zatwierdzenia przez zwyczajne zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego oraz rachunku zysku i strat za 2008 r. oraz udzielenia absolutorium z wykonania obowiązków w 2008 r., podczas gdy mandat do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008, a w konsekwencji jego czynności prawne, w szczególności podpisywanie jakichkolwiek zobowiązań w imieniu spółki, były pozbawione mocy prawnej, a sama czynność wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego dnia 21 maja 2012 r. miała jedynie charak deklaratoryjny, a nie konstytutywny. W kontekście powyższego należy podkreślić, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Powyższy przepis reguluje zasady oceny wiarygodności poszczególnych dowodów. Wynika z niego, że granice swobody sędziego przy ocenie materiału dowodowego wyznaczają trzy czynniki: logiczny (obowiązek wyciągnięcia z materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych), ustawowy (powinność rozważenia całego materiału dowodowego) oraz ideologiczny (psychologiczny), przez który rozumie się świadomość prawną sędziego, kulturę prawną oraz system reguł pozaprawnych i ocen społecznych, do których odsyłają normy prawne. Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. Ponadto w literaturze i orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu. Ocena bowiem wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów. Dotyczy ona rozstrzygnięcia o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania składu orzekającego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się ze świadkami, dokumentami i innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Zarzut w tym przedmiocie, a więc sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, może być skuteczny w sytuacji, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie. Przytoczenie w apelacji odmiennej, własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, na który powołuje się apelujący, nie może być uznane za skuteczne, przy jednoczesnym zaniechaniu wykazania, że ocena dokonana przez sąd przekracza granicę swobodnej oceny dowodów, którą wyznaczają czynniki logiczny i ustawowy, zasady doświadczenia życiowego, aktualny stan wiedzy, stan świadomości prawnej i dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Jeżeli więc wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający z zebranego materiału dowodowego są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena tego sądu nie narusza art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby dawały się z niego wysnuć także wnioski odmienne. Innymi słowy, jedynie w sytuacji, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi w sprawie dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo przeczy zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (zob. np. wyrok SA w Warszawie z 20 grudnia 2006 r., VI ACa 567/06, niepubl.). Strona może tylko podnosić, posługując się argumentami jurydycznymi, że sąd rozpoznający sprawę rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok SN z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 369/03, niepubl.). W ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób przyjąć, że doszło w niniejszym przypadku do naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 § 1 k.p.c. w powyższym zakresie. Pozwani formułując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przedstawili jedynie swoją własną ocenę faktów próbując z niej wyprowadzić korzystny dla siebie wniosek dotyczący wygaśnięcia ich mandatu z dniem 30 czerwca 2009 r. Niemniej zarówno sama treść tej uchwały, jak również późniejsze działania pozwanych, które zostały przytoczone powyżej, uprawniały Sąd Okręgowy do przyjęcia, że pozwanym przysługiwał mandat członków zarządu PW (...) sp. z o.o. aż do ich odwołania w dniu 11 maja 2012 r. Ogół zebranych w sprawie dowodów właśnie za takim stanowiskiem przemawia. Zresztą należy dodać, że pozwani ani w toku postępowania pierwszoinstancyjnego ani apelacyjnego nie przedstawili jakiejkolwiek przekonywującej argumentacji obalającej wniosek Sądu Okręgowego, a zwłaszcza wyjaśniającej w logiczny sposób podjęcie w dniu 11 maja 2012 r. uchwały o ich odwołaniu w sytuacji w której mandat ich miałby wygasnąć dużo wcześniej. Podobnie jak pozwany P. P. (1) nie wyjaśnił na jakiej zasadzie podjęcie uchwały co do sprawozdania finansowego za 2008 miało skutkować wygaśnięciem jego mandatu w sytuacji gdy rok 2008 nie był pierwszym rokiem pełnienia przez niego mandatu. Pozwani nie wyjaśnili również na jakiej zasadzie podejmowali działania za spółkę w okresie 2009-2012. Powyższe potwierdza w ocenie Sądu Apelacyjnego, iż nie sposób mówić w niniejszej sprawie o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. Tym bardziej zaś nie można podzielić zarzutu naruszenia tego przepisu poprzez przyjęcie, iż fakt wygaśnięcia mandatów P. P. (1) i J. W. (1) z dniem 30 czerwca 2009 r., tj. z dniem podjęcia uchwały zatwierdzeniu przez zgromadzenie wspólników dłużnej spółki sprawozdania finansowego za rok 2008 i udzielenia absolutorium członkom zarządu jest przez nich okolicznością wykreowaną na potrzeby niniejszego procesu i służy jedynie w celu zwolnienia się przez nich od odpowiedzialności za zobowiązania dłużni spółki, a także przyjęcie, że „o nieprawdziwości twierdzeń pozwanych P. P. (1) i J. W. (1), co do wygaśnięcia mandatów z dniem czerwca 2009 r. świadczy również to, że zostali oni odwołani z funkcji członków zarządu dopiero w dniu 11 maja 2012 r. gdyby ich mandaty wygasły z dniem czerwca 2009 r., to pozwani nie podejmowaliby czynności, jako członkowie zarządu po 30 czerwca 2009 r., jak również nie byłoby w takim przypadku konieczne podejmowanie uchwali przez wspólników PW (...) sp. z o.o. o odwołaniu ich funkcji członków zarządu”, podczas gdy podjęcie w tej sprawie uchwały przez zgromadzenie wspólników PW Pakt było jedynie czynnością stricte techniczną, nieodzwierciedlającą faktycznego przebiegu zdarzeń - albowiem mandat członków zarządu J. W. (1) i P. P. (1) wygasł z mocy samego prawa i mimo iż podstawą do wykreślenia członka organu z Krajowego Rejestru Sądowego jest uchwała podjęta przez zgromadzenie wspólników podkreślić należy, iż ma ona jedynie charakter deklaratoryjny. Należy zresztą zaznaczyć, że ustalenie daty wygaśnięcia mandatów pozwanych w zarządzie PW (...) sp. z o.o. jest konsekwencją zastosowania przepisów prawa materialnego.

W rozważanym powyżej zakresie żadnego znaczenia nie miał również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że „Sąd dał wiarę wyjaśnieniom powódki w zakresie, w jakim korelowały one z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, biorąc pod uwagę subsydiarny i pomocniczy charakter tego dowodu. Przydatne były twierdzenia powódki odnoszące się do okoliczności nabycia udziałów w pojeździe przez prokurenta dłużnej spółki, czasu powstania zobowiązania dłużnej spółki, treści ogłoszenia zamieszczonego przez K. M., nakłonienia przez T. O. osób bezdomnych do zostania członkami zarządu i powołania ich na prezesów zarządu dłużnej spółki na okres krótszy, niż 14 dni, zarządzania dłużną spółką przez P. P. (1) i J. W. (1) do 2012 r., a tym samym - nie wygaśnięcia ich mandatów z dniem 30 czerwca 2012 r., licznych postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko dłużnej spółce przez innych wierzycieli”, podczas gdy mandat P. P. (1) do sprawowania funkcji członka zarządu w spółce PW (...) sp. z o.o. wygasł z dniem 30 czerwca 2009 r. tj. z dniem odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki PW (...) sp. z o.o. zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok 2008. Przede wszystkim pozwani także w tym zakresie nie powołali żadnych zarzutów co do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny przesłuchania powódki, a w szczególności nie wykazali, że ocena ta naruszała art. 233 § 1 k.p.c. Poza tym przesłuchanie powódki nie miało większego znaczenia dla ustaleń dotyczących daty wygaśnięcia mandatu pozwanych. Na jego podstawie Sąd I instancji ustalił jedynie, że powódka w 2011 r. złożyła wypowiedzenie umowy na ręce pozwanego P. P. (1), przy czym pozwany okoliczności tej nie podważał.

Wniosek powyższy jawi się tym bardziej jako zasadny w świetle wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2015 r. IV CSK 340/14, niepubl. w którym przyjęto, że brak dowodu na to, aby istniały w formie pisemnej uchwały o odnowieniu członkom zarządu mandatu na kolejne kadencje (o powołaniu na kolejne kadencje), nie stoi na przeszkodzie ocenie, że byli oni powoływani w formie uchwał podejmowanych per facta concludentia. Trafnie jednocześnie dodano, że przepisy k.s.h. nie sprzeciwiają się takiej konstrukcji prawnej, w szczególności, gdy chodzi o dochowanie określonej formy czynności prawnej. W judykaturze podkreślono, że choć uchwały walnego zgromadzenia wspólników spółki z o.o. powinny mieć formę pisemną, to wymóg ten nie stanowi warunku ich ważności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2004 r., IV CK 686/04, OSNC 2006, Nr 3, poz. 55). W uzasadnieniu tego orzeczenia podkreślono natomiast, że wniosek taki jest uzasadniony zwłaszcza wtedy, gdy niesporne okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują na dorozumianą wolę wspólników utrzymywania składu zarządu w jego pierwotnym składzie i odnawiania mu mandatu. Powyższe stwierdzenie ma szczególne uzasadnienie w niniejszej sprawie. Trzeba bowiem przypomnieć, że z przytoczonego materiału dowodowego wyraźnie wynika, że w latach 2009-2012 pozwani wykonywali czynności członków zarządu PW (...) sp. z o.o. Nie można również pominąć i tej kwestii, że kapitał zakładowy PW (...) sp. z o.o. w tym okresie opiewał na kwotę 150 000 zł. Od dnia 30 czerwca 2009 r. do dnia 7 marca 2011 r. spółka ta miała trzech wspólników – G. Z., któremu przysługiwało 1100 udziałów o wartości nominalnej 55 000 zł, P. P. (1) któremu przysługiwało 700 udziałów o wartości nominalnej 35 000 zł oraz J. W. (1), któremu przysługiwało 1200 udziałów o wartości nominalnej 60 000 zł. Powyższe oznacza, że w okresie tym pozwanym P. P. (1) oraz J. W. (1) przysługiwało ponad 50% kapitału zakładowego PW (...) sp. z o.o. Skoro w okresie tym wykonywali oni mandat członka zarządu za zgodą większości wspólników, to nawet gdyby nie było formalnie uchwały o ich powołaniu do zarządu, to uchwałę taką należy uznać za podjęta per facta conludencia przez wspólników większościowych, co tym bardziej dowodzi posiadania przez nich mandatu. Jednocześnie od dnia 7 marca 2011 r. do dnia 21 maja 2012 r. pozwani P. P. (1) i J. W. (1) byli jedynymi, ujawnionymi w KRS, wspólnikami PW (...) sp. z o.o. i przysługiwało im 100% udziałów tej spółki. Skoro w okresie tym pełnili mandat członka zarządu, to tym bardziej zasadne jest przyjęcie, że przynajmniej per facta concludentia doszło do powołania ich do zarządu spółki. Uchwała o powołaniu do zarządu spółki z o.o., w kontekście panujących w niej relacji własnościowych, może być podjęta per facta concludentia.

Ostatecznie więc w pełni na podzielenie zasługują ustalenia Sądu Okręgowego o przysługiwaniu pozwanym P. P. (1) oraz J. W. (1) mandatu członków zarządu PW (...) sp. z o.o. aż do dnia 11 maja 2012 r. Powyższe oznacza, że pełnili oni ten mandat zwłaszcza w okresie gdy istniało zobowiązanie PW (...) sp. z o.o. stwierdzone wyrokami zaocznymi wydanymi wobec tej spółki, a które są podstawą dochodzenia roszczeń odszkodowawczych wobec pozwanych jako członków zarządu. Brak jest więc podstaw do uchylenia się ich od odpowiedzialności z art. 299 § 1 k.s.h. z powołaniem się na art. 202 § 1 k.s.h. Powyższe jest jednocześnie zgodne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego rozpoznającym skargę kasacyjną w niniejszej sprawie, który podkreślił, że inne stanowisko czyniłoby w rzeczywistości odpowiedzialność z art. 299 k.s.h. iluzoryczną i wypaczało w realiach sprawy jej ratio legis. Tymczasem surowa odpowiedzialność członków zarządu wynika z przyjętej w kodeksie spółek handlowych konstrukcji prawnej spółki z o.o. (...) i zasady odpowiedzialności znajdują uzasadnienie w wyłączeniu prawa wspólników do prowadzenia spraw spółki z jednoczesnym powierzeniem tego uprawnienia członkom zarządu spółki. W konsekwencji to nie wspólnicy, ale członkowie zarządu ponoszą, w określonych prawem sytuacjach, odpowiedzialność zarówno cywilną, jak i karną. Dodano ponadto, że zastosowanie w stosunku do pozwanych rozwiązania wynikającego z art. 299 k.s.h. służy zagwarantowaniu bezpieczeństwa innych uczestników obrotu prawnego, w tym powódki.

Jedynie na marginesie powyższych uwag należy podkreślić, że takie stanowisko jest zgodne z istniejącą w doktrynie koncepcją odpowiedzialności odszkodowawczej tzw. faktycznych członków zarządu. W doktrynie brytyjskiej istnieje koncepcja tzw. członków zarządu de facto, którą jest objęta każda osoba wykonująca funkcje właściwe dla członka zarządu, niezależnie od tego, jakim tytułem się posługuje. W doktrynie polskiej zaś wskazuje się, że zachowanie takich osób może przyczynić się do stanu niewypłacalności spółki, a wobec tego ratio legis art. 299 § 1 k.s.h. przemawia za objęciem jego zakresem per analogiom również faktycznych członków zarządu już lege lata. Za takim stanowiskiem przemawiają zarówno względy aksjologiczne, jak i wykładnia celowościowa tego przepisu, a także cel jego ustanowienia (tak: K. Jaszczyk, Odpowiedzialność odszkodowawcza faktycznych członków zarządu wobec spółki i jej wierzycieli, Warszawa 2024, s. 193 i n.). Aczkolwiek w ocenie Sądu Apelacyjnego w przypadku pozwanych P. P. (1) oraz J. W. (1) istnieją wyżej opisane podstawy do przyjęcia, że w okresie 2009-2012 nie są oni jedynie faktycznymi członkami zarządu, ale członkami zarządu de iure, niemniej nawet w razie podzielenie ich stanowiska o uprzednim wygaśnięciu mandatu, dalsze pełnienie przez nich obowiązków członków zarządu oraz widnienie ich w tym charakterze w Krajowym Rejestrze Sądowym daje podstawy do pociągnięcia ich do odpowiedzialności odszkodowawczej w związku z niewykonaniem przez PW (...) sp. z o.o. zobowiązania wobec powódki.

Skoro pozwani pełnili mandat członka zarządu PW (...) sp. z o.o. do 11 maja 2012 r., a więc w czasie gdy istniało zobowiązanie tej spółki stwierdzone wyrokiem zaoczonym Sądu Okręgowego w Warszawie XXV Wydział Cywilny z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie (sygn. akt XXV C 176/12), a także wydanym w dniu 16 kwietnia 2013 r. wyrokiem zaocznym uzupełniającym, zaś powódka wykazała bezskuteczność egzekucji z majątku spółki, to zasadnym jest na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. pociągnięcie do odpowiedzialności członków zarządu tej spółki. Jedocześnie brak jest w sprawie podstaw do przyjęcia, że zachodzi w stosunku do nich jakakolwiek okoliczność egzoneracyjna, która zgodnie z art. 299 § 2 k.s.h. odpowiedzialność tą mogłaby wyłączyć. Zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota odpowiada jednocześnie wysokości szkody doznanej przez powódkę, a wyrażającej się kwotą przysługującej jej wierzytelności wobec PW (...) sp. z o.o. Trzeba jednak zaznaczyć, że żądaniem pozwu objęta była kwota niższa niż wysokość szkody a mianowicie kwota 156 680,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej sumy. W rzeczywistości zachodzi rozbieżność między kwotą podana przez powódkę w pozwie jako wartość przedmiotu sporu (174 626.45 zł), a kwotą objętą żądaniem (156 680,48 zł). Sąd Okręgowy zaniechał jednak zbadania tej rozbieżności a wobec tego brak jest podstaw do przyjęcia że powódka żąda zapłaty kwoty przekraczającej sumę 156 680,48 zł. Zgodnie bowiem z art. 321 § 1 k.p.c. Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Pozwani naruszenie tego przepisu zarzucali w apelacji. Z tego też względu zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało zmienić w zakresie kwoty 17 945,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej sumy poprzez oddalenie żądania w tym zakresie. Suma ta stanowi różnicę pomiędzy kwotą zasądzoną w zaskarżonym wyroku (174 626,45 zł), a żądaną w pozwie (156 680,48 zł).

Trzeba jeszcze przypomnieć, że pozwani podnosili również zarzut naruszenia art. 481 § 1 i 2 k.c. poprzez przyjęcie daty początkowej naliczania odsetek ustawowych na dzień następujący po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu z załącznikami, podczas gdy każdy pozwany w innym terminie otrzymał swój pozew. W związku z powyższym należy zaznaczyć, że pozew został doręczony pozwanemu P. P. (1) w dniu 24 sierpnia 2015 r. Czternastodniowy termin na zapłatę należności upłynął więc z dniem 7 września 2015 r. Tymczasem Sąd Okręgowy zasądził odsetki ustawowe od dnia 9 września 2015 r. a więc za okres, gdy pozwany już opóźniał się ze spełnieniem świadczenia. Natomiast J. W. (1) pozew został doręczony z dniem 26 sierpnia 2015 r. Czternastodniowy termin na spełnienie świadczenia upłynął z dniem 9 września 2015 r. Ponieważ także w tym przypadku Sąd Okręgowy zasądził odsetki za opóźnienie od dnia 9 września 2015 r., toteż objęły one dzień w którym pozwany jeszcze nie opóźniał się ze spełnieniem świadczenia. Wobec tego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zaskarżony wyrok należało zmienić w punkcie pierwszym także poprzez oddalenie żądania pozwu co do pozwanego J. W. (1) co do odsetek ustawowych za opóźnienie za dzień 9 września 2015 r.

W pozostałym natomiast zakresie zaskarżony wyrok odpowiadał przepisom prawa. Z tego też względu na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja w pozostałym zakresie zasługiwała na oddalenie jako bezzasadna.

Zarówno zmiana zaskarżonego wyroku, jak i oddalenie apelacji nastąpiło w nieznacznym zakresie wobec tego na podstawie art. 100 k.p.c. zasadnym było niezmienianie rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego co do kosztów procesu oraz obciążenie pozwanych pełnymi kosztami postępowania apelacyjnego oraz kasacyjnego. Na koszty postępowania apelacyjnego poniesione przez powódkę składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023r, poz. 1935 – t.j.) na kwotę 4050 zł. Natomiast na koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez powódkę składają się koszty opłaty sądowej od skargi kasacyjnej w kwocie 8732 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2700 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023r, poz. 1935 – t.j.).

Jednocześnie zarówno w toku postępowania kasacyjnego, jak i powtórnego postępowania apelacyjnego obaj pozwani korzystali z pomocy prawnej pełnomocnika z urzędu, który złożył oświadczenie, iż koszty tej pomocy prawnej nie zostały pokryte w całości ani w części. Radca prawny P. I. oświadczył też, że nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Wobec tego zasadnym było przyznanie radcy prawnemu wynagrodzenia za zastępowanie pozwanych w postępowaniu apelacyjnym i kasacyjnym z urzędu. Wysokość wygrodzenia należnego radcy prawnemu za pomoc prawną z urzędu w postępowaniu apelacyjnym ustalono na podstawie § 16 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. 2024, poz. 664) w kwocie 5400 zł, zaś wysokość wynagrodzenia radcy prawnemu za pomoc prawną z urzędu w postępowaniu kasacyjnym ustalono na podstawie § 16 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. 2024, poz. 664) w kwocie 4050 zł. Należy dodać, że radca prawny P. I. reprezentował z urzędu obu pozwanych dla których był oddzielenie ustanawiany, niemniej w stosunku do nich przytaczał takie samo stanowisko tak na etapie postępowania kasacyjnego, jak i apelacyjnego. Z tego też względu zasadnym w ocenie Sądu Apelacyjnego było przyznanie mu wynagrodzenia w stawce minimalnej, zważywszy jednak na fakt jego ustanowienia po raz pierwszy na etapie postępowania kasacyjnego oraz brak przeprowadzenia rozprawy przed Sądem Najwyższym.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Tomasz Szczurowski