Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VII Wydział Gospodarczy i Własności Intelektualnej w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Magdalena Sajur-Kordula (spr.)

Sędziowie: SA Alicja Fronczyk

SO (del.) Tomasz Szczurowski

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Fundacji (...) z siedzibą w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem (...) S.A. w P. i (...) sp. z o.o. w P.

o wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej

na skutek apelacji powoda i zainteresowanego (...) S.A. w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 września 2018 r., sygn. akt XVII AmE 12/16

I.  oddala obie apelacje,

II.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VII AGa 106/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej: Prezes URE, pozwany), decyzją z dnia 18 lutego 2013 roku nr (...) (...) (...), na podstawie art. 8 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 - dalej p.e.) oraz art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku z 14 sierpnia 2012 r. Fundacji (...) z siedzibą w P. ( dalej: powódka), stwierdził, że wstrzymanie dostaw energii elektrycznej dokonane przez (...) S.A. z siedzibą w P. do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...):

1)  w dniu 25 listopada 2009 r. było nieuzasadnione;

2)  w dniu 9 maja 2012 r. było uzasadnione.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2015 r. nr (...) (...) (...) Prezes URE, na podstawie art. 123 § 1 oraz art. 111 § 1 i § 1 b k.p.a, po rozpatrzeniu wniosku Fundacji (...) z siedzibą w P., zawartego w piśmie z dnia 17 marca 2013 r. dotyczącego uzupełnienia decyzji z dnia 18 lutego 2013 r. nr (...) (...) (...) o rozstrzygnięcie w przedmiocie wstrzymania dostaw energii elektrycznej 10 czerwca 2011 r., uzupełnił decyzję z dnia 18 lutego 2013 r. nr (...) (...) (...) poprzez dodanie w części decyzji zawierającej rozstrzygnięcie następującego zdania:

„Umorzyć postępowanie administracyjne w części dotyczącej wniosku Fundacji (...) z siedzibą w P. o stwierdzenie nieuzasadnionego wstrzymania dostaw energii elektrycznej w dniu 10 czerwca 2011 r. do lokalu mieszkalnego położonego w P. na os. (...), mieszkanie (...), bowiem ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że w tym dniu do wstrzymania dostaw energii elektrycznej nie doszło.”

Powódka - Fundacja (...) z siedzibą w P., wniosła odwołanie od wydanej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 18 lutego 2013 r. decyzji nr (...)(19)/ (...), w części uznającej wstrzymanie dostaw energii elektrycznej w dniu 9 maja 2012 r. dokonanej przez (...) S.A. do lokalu położonego w P. na os. (...) za uzasadnione, czyli w części objętej pkt 2 wskazanej decyzji wraz z decyzją uzupełniającą na mocy postanowienia nr (...) (...) (...) z dnia 26 listopada 2015 r., umarzającą postępowanie w części dotyczącej wstrzymania dostaw energii elektrycznej w dniu 10 czerwca 2011 r. do lokalu położonego w P. na os. (...).

Skarżąc decyzję z dnia 18 lutego 2013 r. w pkt 2 powódka wniosła o zmianę przedmiotowej decyzji w zaskarżonej części w ten sposób, iż wstrzymanie dostaw we wskazanym terminie, tj. w dniu 9 maja 2012 r. zostanie uznane za nieuzasadnione; ewentualnie uchylenie przedmiotowej decyzji w zaskarżonej części i przekazanie jej w tej części do ponownego rozstrzygnięcia.

Skarżąc decyzję z dnia 26 listopada 2015 r. powódka wniosła o zmianę tej decyzji w ten sposób, że uznane zostanie, iż w dniu 10 czerwca 2011 r. nastąpiło wstrzymanie dostaw energii elektrycznej do lokalu na os. (...) w P. i że to wstrzymanie było nieuzasadnione; ewentualnie uchylenie przedmiotowej decyzji w zaskarżonej części i przekazanie jej w tej części do ponownego rozstrzygnięcia.

W złożonej odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i przeprowadzenie dowodów z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego na okoliczność prawidłowości wydanej decyzji administracyjnej.

Odpowiedź na odwołanie złożyła również zainteresowana (...) S.A. w P., wnosząc w niej o oddalenie odwołania z uwagi na brak podstaw do jego uwzględnienia oraz zasądzenie od powódki na rzecz (...) S.A. zwrotu kosztów postępowania, tj. kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 21 września 2028 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów: w punkcie pierwszym zmienił zaskarżoną decyzję w pkt 2 w ten sposób, że stwierdził, iż wstrzymanie dostaw energii elektrycznej dokonane przez (...) S.A. z siedzibą w P. do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...) w dniu 9 maja 2012 r. było nieuzasadnione; w punkcie drugim oddalił odwołanie w pozostałym zakresie; w punkcie trzecim zasądził od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz Fundacji (...) z siedzibą w P. kwotę 100,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na poniższych ustaleniach i rozważaniach prawnych, w oparciu o stan faktyczny ustalony na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym. Oddalił przy tym wnioski o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków wskazanych w odwołaniu, jak również wniosek o zobowiązanie (...) S.A. do dołączenia pism, o których mowa w odwołaniu oraz z akt sprawy o sygn. XVII AmE 71/13 uznając, że dokumenty te nie są niezbędne do wydania rozstrzygnięcia w sprawie

W dniu 20 stycznia 2009 r. między (...) S.A. z siedzibą w P., a Fundacją (...) z siedzibą w P., zawarta została umowa kompleksowa nr (...) na dostawy energii elektrycznej do obiektu – lokalu mieszkalnego zlokalizowanego w P. na os. (...). (...) S.A. występująca jako sprzedawca, w celu realizacji umowy i zgodnie z postanowieniem § 2 ust. 2 tej umowy, zleciła odrębną umową świadczenie usług dystrybucji (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., do sieci którego przyłączona jest instalacja odbiorcy, czyli ww. Fundacji. Przedmiotowa umowa została zawarta na czas nieokreślony.

W dniu 29 grudnia 2010 r. (...) S.A. wystawiła Fundacji (...) fakturę nr (...) na kwotę 171,16 zł z terminem płatności 12 stycznia 2011 r.

Z uwagi na brak zapłaty 8 lutego 2011 r. (...) S.A. skierowała do Fundacji wezwanie do zapłaty i wyznaczyła dodatkowy termin do zapłaty do 25 lutego 2011 r.. W wezwaniu (...) S.A. poinformowała Fundację o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy. Powyższe wezwanie zostało wysłane przesyłką listową zwykłą .

Należność wynikająca z powyższej faktury została przez Fundację uregulowana 8 lutego 2011 r. w części, tj. w kwocie 77,87 zł.

W dniu 28 lutego 2011 r. (...) S.A. wystawiła Fundacji fakturę nr (...) na kwotę do zapłaty 165,98 zł z terminem płatności 14 marca 2011 r.

Z powodu braku zapłaty powyższej faktury (...) S.A. w dniu 4 kwietnia 2011 r. skierowała do Fundacji upomnienie, w którym wezwała ją do uregulowania powyższej należności do 11 kwietnia 2011 r. Następnie pismem z 15 kwietnia 2011 r. (...) S.A. wezwała Fundację do zapłaty faktury nr (...) z 28 lutego 2011 r. i wyznaczyła dodatkowy termin do zapłaty - 14 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania.

W wezwaniu (...) S.A. poinformowała Fundację o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy.

Fundacja nie uregulowała należności wynikających z powyższych wezwań do zapłaty z dnia 8 lutego 2011 r. oraz z dnia 15 kwietnia 2011 r., a zatem (...) S.A. w dniu 9 czerwca 2011 r. przekazała (...) Sp. z o.o. polecenie wstrzymania dostaw energii elektrycznej do lokalu Fundacji. Zlecenie to nie zostało jednak przez (...) Sp. z o.o. zrealizowane, ponieważ pracownik Spółki, mający dokonać odłączenia porozumiał się z Fundacją odnośnie zapłaty zaległości i do wstrzymania dostaw energii elektrycznej 10 czerwca 2011 r. nie doszło.

W dniu 14 czerwca 2011 r. Fundacja wpłaciła pozostałą należność wynikającą z faktury (...) w wysokości 93,29 zł oraz całą należność z faktury nr (...) w wysokości 165,98 zł.

W dniu 27 lutego 2012 r. (...) S.A. wystawiła Fundacji fakturę nr (...) na kwotę do zapłaty 180,71 zł z terminem płatności 12 marca 2012 r..

Z powodu braku zapłaty faktury, (...) S.A. w dniu 2 kwietnia 2012 r. skierowała do Fundacji upomnienie, w którym wezwała ją do uregulowania powyższej należności do 9 kwietnia 2012 r.

Następnie pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. (...) S.A. ponownie wezwała Fundację do zapłaty ww. faktury nr (...) z 27 lutego 2012 r., wyznaczając dodatkowy termin do zapłaty - 14 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania, informując w wezwaniu Fundację o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy. Wezwanie to zostało wysłane listem poleconym za nr nadawczym (...). Przedmiotowa przesyłka po nieudanej próbie doręczenia jej 17 kwietnia 2012 r. została zaawizowana do odbioru w placówce pocztowej oddawczej adresata, a następnie 24 kwietnia 2012 r. dokonano jej powtórnej awizacji. Przesyłkę tę zwrócono do (...) S.A. 4 maja 2012 r. z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie”.

Należność wynikająca z faktury nr (...) została przez Fundację uregulowana 5 maja 2012 r. w części, tj. w kwocie 57,04, a pozostała część w kwocie 123,67 zł - 11 maja 2012 r..

W dniu 8 maja 2012 r. doręczono (...) S.A. przesyłkę niepodjętą przez Fundację.

Z uwagi na nieuregulowanie należności wynikającej z wezwania do zapłaty z dnia 13 kwietnia 2012 r., (...) S.A. wystawiła polecenie wstrzymania dostarczania energii. Zostało ono zrealizowane przez operatora systemu dystrybucyjnego w dniu 9 maja 2012 r. i w tym dniu nastąpiło wstrzymanie dostaw energii elektrycznej do lokalu Fundacji. W drzwiach lokalu pozostawiono pisemną prośbę o kontakt w sprawie dostarczania energii, podobnie jak w przypadku poprzedniego odłączenia lokalu w dniu 25 listopada 2009 r.

Zlecenie wznowienia dostarczania energii elektrycznej zostało wystawione 15 maja 2012 r. po uregulowaniu przez Fundację bieżących należności wynikających z faktury, której termin płatności upłynął 10 maja 2012 r. oraz po uiszczeniu opłaty za wznowienie dostarczania energii elektrycznej w wysokości 93,74 zł.

Pismem z 14 sierpnia 2012 r. Fundacja (...) wniosła do Prezesa URE o rozstrzygnięcie sporu dotyczącego nieuzasadnionego wstrzymania przez (...) S.A. energii do lokalu mieszkalnego zlokalizowanego w P. na os. (...) w dniach od 25 do 26 listopada 2009 r., w dniu 10 czerwca 2011 r. oraz w dniach od 9 do 15 maja 2012 r.

Pismem z dnia 22 sierpnia 2012 r. Prezes URE zawiadomił (...) S.A., (...) Sp. z o.o. oraz Fundację (...) o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie rozstrzygnięcia niniejszego sporu pomiędzy Fundacją (...) S.A. i wezwał wszystkie podmioty do złożenia wyjaśnień i informacji mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia sprawy.

Zawiadomienie o wszczęciu postępowania nie dotarło do Fundacji, dlatego też pismem z 2 października 2012 r. wysłano je ponownie, a wobec zwrotu przez pocztę z adnotacją „zwrot - nie podjęto w terminie”, pismem z dnia 23 października 2012 r. wysłano je po raz kolejny i zostało ono odebrane przez Fundację 27 października 2012 r.

(...) S.A., (...) Sp. z o.o. oraz Fundacja (...) nadesłały odpowiedzi, w których przedstawiły swoje stanowiska, przesłały dokumenty, złożyły wyjaśnienia i informacje dotyczące kwestii związanych ze sporem. (...) S.A. wpłynęły do (...) 7 września 2012 r., 8 października 2012 r. i 7 grudnia 2012 r., zaś pismo Fundacji w dniu 9 listopada 2012 r. (...) Sp. z o.o. wpłynęły do (...) 11 września 2012 r. oraz 9 października 2012 r. Pismem z dnia 21 grudnia 2012 r. zawiadomiono Spółki i Fundację o zakończeniu postępowania administracyjnego oraz poinformowano o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia.

Fundacja po zapoznaniu z materiałem sprawy wyraziła swoje stanowisko w piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r., załączając wspomniane w nim załączniki do pisma z 4 lutego 2013 r.

Decyzją z dnia 18 lutego 2013 roku nr (...) (...) (...) w pkt 2 Prezes Urzędu Regulacji Energetyki stwierdził, że wstrzymanie dostaw energii elektrycznej dokonane przez (...) S.A. z siedzibą w P. do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...) w dniu 9 maja 2012 r. było uzasadnione.

Następnie postanowieniem z dnia 26 listopada 2015 r. nr (...) (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uzupełnił uprzednią decyzję z 18 lutego 2013 r. poprzez umorzenie postępowania administracyjnego w części dotyczącej wniosku Fundacji (...) z siedzibą w P. o stwierdzenie nieuzasadnionego wstrzymania dostaw energii elektrycznej w dniu 10 czerwca 2011 r. do wspomnianego lokalu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, iż odwołanie zasługuje na uwzględnienie jedynie w zakresie, w jakim podważa zasadność wstrzymania dostaw energii elektrycznej przez (...) S.A. do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...) w dniu 9 maja 2012 r.

Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z obowiązującym wówczas art. 6 ust. 3a p.e. przedsiębiorstwa energetyczne mogą wstrzymać dostarczanie paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła w przypadku, gdy odbiorca zwleka z zapłatą za pobrane paliwo gazowe, energię elektryczną lub ciepło albo świadczone usługi co najmniej miesiąc po upływie terminu płatności, pomimo uprzedniego powiadomienia na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy i wyznaczenia dodatkowego, dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności, zaś analogiczne postanowienie znajduje się obecnie w art. 6b ust. 2 i 3 p.e.

W odniesieniu do kwestionowanego przez powódkę przypadku wyłączenia energii w dniu 9 maja 2012 r. Sąd Okręgowy za nie budzące wątpliwości uznał, że powódka zalegała ponad miesiąc z płatnościami za energię, ponieważ faktury nr (...) z 27 lutego 2012 r. na kwotę 180,71 zł z terminem płatności 12 marca 2012 r. nie opłaciła do 12 kwietnia 2012 r., stąd pismem z 13 kwietnia 2012 r. (...) S.A. wezwała Fundację do zapłaty ww. faktury. Wskazał, iż spółka w treści tego wezwania, zgodnie z cytowanym wyżej przepisem Prawa energetycznego poinformowała Fundację o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy oraz formalnie wyznaczyła Fundacji dodatkowy termin do zapłaty - 14 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania, aczkolwiek terminu tego nie dochowała, wyłączając Fundacji energię przed jego upływem.

Sąd doszedł do takiego przekonania, biorąc pod uwagę, że przepisy Prawa energetycznego nie określają sposobu obliczania kiedy doszło do adresata oświadczenie wiedzy o zamiarze wypowiedzenia umowy i wyznaczeniu dodatkowego, dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Uznał, iż w takim razie zastosowanie miał art. 61 § 1 zd. 1 k.c., zgodnie z którym oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Wskazał, iż zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem zasadę określoną w art. 61 k.c. można stosować również do oświadczeń wiedzy. Z treści tego przepisu wynika teoria doręczenia, w świetle której istotne jest, czy nastąpiło doręczenie oświadczenia woli adresatowi, a nie czy zapoznał się on z tym oświadczeniem. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w świetle powołanego przepisu możliwość zapoznania się przez adresata z treścią oświadczenia nie może być utożsamiana z faktycznym zapoznaniem się z tym oświadczeniem, a więc czy np. adresat odebrał przesyłkę, otworzył ją i przeczytał zawarte w niej pismo. Mamy do czynienia z pewną fikcją prawną, gdyż nawet jeżeli adresat w rzeczywistości nie zna treści oświadczenia woli, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, jako że oświadczenie woli doszło do niego prawidłowo, czyli w sposób umożliwiający zapoznanie się z nim, to uznaje się, że faktycznie zapoznał się z tym oświadczeniem woli, co wywołuje określone skutki prawne. To założenie implikuje jednak wniosek, że realna możliwość zapoznania się przez adresata z treścią oświadczenia woli nie może być rozpatrywana in abstracto, w oderwaniu od okoliczności danego wypadku, a przeciwnie, każdorazowo należy ustalić, że w określonej sytuacji adresat miał realną (faktyczną) możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia do niego skierowanego.

Odwołując się do poglądów orzecznictwa Sąd Okręgowy wskazał, że dla oceny możliwości zapoznania się przez adresata z korespondencją informującą o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy oraz wyznaczeniu dodatkowego dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności, istotne są założenia art. 6 ust. 3a p.e. Sąd zauważył, że art. 6 ust. 3a p.e. ma na celu ochronę odbiorców energii poprzez jednoznaczne sprecyzowanie warunków prowadzących do wstrzymania sprzedaży podstawowego dobra jakim jest energia elektryczna. Oznacza to, że jeżeli przedsiębiorca energetyczny zmierza wstrzymać dostarczanie energii bez ryzyka uznania takiego wstrzymania za nieuzasadnione, ma obowiązek zachowania ratio legis nałożonego na niego obowiązku informacyjnego, jaki został przewidziany w art. 6 ust. 3a p.e., a więc umożliwienia odbiorcy zrealizowania ciążącego na nim obowiązku. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie można zapominać, że chociaż mamy tu do czynienia z klientem, który nie uiszcza ciążących na nim opłat z tytułu dostarczenia mu energii elektrycznej, to możliwość wstrzymania dostaw stanowi dotkliwą sankcję przewidzianą dla odbiorców, co oznacza, że powinno być stosowane jedynie wyjątkowo, tj. w sytuacji, gdy klient jest faktycznie nielojalny i w pełni świadomie nie wywiązuje się z obowiązków wynikających z umowy i nie uiszcza stosownych opłat mimo szansy, jaką przewidział ustawodawca we wskazanym przepisie. Zauważył, że odbiorcami energii elektrycznej są najczęściej konsumenci, a więc tym bardziej należy mieć na względzie ochronną istotę tego przepisu. Sąd Okręgowy wskazał, iż przepis nie został wprowadzony stricte w celu ochrony przedsiębiorcy energetycznego, chociaż oczywiście takiego celu nie można pominąć (ochrona przed świadczeniem w stosunku do kontrahenta, który nie spełnia ekwiwalentnego świadczenia), ale przede wszystkim w celu ochrony zdecydowanie słabszej strony umowy o sprzedaż i dostawę energii elektrycznej, szczególnie, że w praktyce umowy te mają charakter adhezyjny, a więc zawierane są przez tzw. przystąpienie, co powoduje, że konsument (a nawet przedsiębiorca) nie ma zwykle żadnego wpływu na jej treść. Przywołując poglądy orzecznictwa wskazał, że art. 6 ust. 3a p.e. chroni przede wszystkim interesy odbiorcy energii elektrycznej, który musi mieć zarówno świadomość istnienia zaległości w opłatach należności za dostarczoną energię, terminów płatności poszczególnych należności oraz poszczególnych okresów zwłoki za konkretnie wskazane czynniki energetyczne, jak i świadomość skutków związanych z brakiem uregulowania należności w wyznaczonym terminie, wobec dotkliwości sankcji, jaką jest wstrzymanie dostaw energii elektrycznej. Wymogi określone w tym przepisie muszą być więc bezwzględnie spełnione, aby wstrzymanie dostaw energii było zasadne. Oznacza to, że samo istnienie zadłużenia nie jest wystarczające dla wstrzymania dostarczania energii elektrycznej, a konieczne jest jeszcze należyte, szczegółowe i uprzednie poinformowanie odbiorcy o wysokości zadłużenia i o skutkach braku uiszczenia należności.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż wezwanie powódki do zapłaty z dnia 13 kwietnia 2012 r., zawierające niezbędne elementy, zostało wysłane listem poleconym z nr nadawczym (...), zaś przesyłka ta po nieudanej próbie doręczenia jej w dniu 17 kwietnia 2012 r. została zaawizowana do odbioru w placówce pocztowej oddawczej adresata, a następnie w dniu 24 kwietnia 2012 r. dokonano jej powtórnej awizacji. Adresat miał zatem jeszcze 7 dni od momentu drugiej awizacji na odebranie korespondencji i zapoznanie się z jej treścią, w sumie 14 dni.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 9 stycznia 2014 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych (Dz.U. Nr 5, poz. 34 ze zm.), jeżeli w chwili doręczania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego stwierdzi się nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do ich odbioru, zawiadomienie o próbie doręczenia wraz z informacją o terminie ich odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka lub przekaz pocztowy są przechowywane, operator pozostawia w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Natomiast w myśl § 38 ust. 1 powołanego rozporządzenia przesyłki lub przekazy pocztowe operator wydaje adresatowi w placówce oddawczej w terminie 14 dni, zwanym „terminem odbioru”. Przy czym analogiczne postanowienia w tym przedmiocie zostały zawarte w § 34 i 37 aktualnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego (Dz. U. z 2013 r. poz. 545). Zdaniem Sądu pierwszej instancji ustawodawca dał tym samym odbiorcy 14 dni na odebranie przesyłki i termin ten jest powszechnie znany.

W ocenie Sądu Okręgowego, biorąc pod uwagę wywodzoną m.in. na gruncie art. 6 ust. 3a p.e. potrzebę odpowiedniej ochrony odbiorcy, któremu grozi odłączenie podstawowego dobra czyli energii, należało uznać w oparciu o wymienione regulacje rozporządzenia Ministra Infrastruktury, że w przypadku awizowania korespondencji 14 dzień od pierwszej awizacji jest ostatnim dniem, w którym adresat może zapoznać się z treścią korespondencji, od drugiej awizacji jest to więc 7 dni.

Zdaniem Sądu, dla ustalenia kiedy adresat mógł się zapoznać z oświadczeniem wiedzy przedsiębiorstwa energetycznego nie można w tym wypadku stosować art. 139 k.p.c., ponieważ doręczenia w trybie przepisów kodeksowych dotyczą postępowania sądowego i pism procesowych zawierających oświadczenia i wnioski stron składane poza rozprawą i posiedzeniem jawnym, natomiast w niniejszym przypadku chodziło o złożenie oświadczenia wiedzy jednego podmiotu (wierzyciela) drugiemu podmiotowi prawa cywilnego (dłużnikowi). Wobec tego, że dane oświadczenie nie było składane w toku postępowania cywilnego, nie należało posiłkować się przepisami postępowania cywilnego w tej kwestii pozasądowej.

Sąd Okręgowy uznał, że skoro skierowana do Fundacji przez przedsiębiorstwo energetyczne przesyłka zawierająca wezwanie do zapłaty została awizowana po raz pierwszy w dniu 17 kwietnia 2012 r., a następnie w dniu 24 kwietnia 2012 r. dokonano jej powtórnej awizacji, to termin jej odbioru upływał 1 maja 2012 r. Jednakże ponieważ był to dzień ustawowo wolny od pracy, to tym samym Fundacja mogła odebrać przesyłkę ostatecznie jeszcze w dniu 2 maja 2012 r. i wówczas zapoznać się z jej treścią. Tym samym w ocenie Sadu Okręgowego dodatkowy 14-dniowy termin na uregulowanie zaległości z faktury nr (...) należało liczyć od tego momentu. Przywołując wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. akt VI ACa 736/15 zwrócił uwagę, że uregulowań § 14 i 38 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 9 stycznia 2014 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych nie można pomijać, jeżeli weźmie się pod uwagę istotę i cel normy zawartej w art. 6 ust. 3a p.e. W ślad z argumentacją tego orzeczenia wskazał, że nie chodzi tu bowiem o „zwykłą” umowę cywilną, ale umowę, której przedmiotem jest specyficzne dobro. Skoro więc ustawodawca przewidział, że odbiorca ma 14 dni na odebranie przesyłki z placówki operatora pocztowego, to uwzględniając opisywane przez Sąd okoliczności, nie można pozbawiać odbiorcy energii elektrycznej tego uprawnienia i w tym kontekście powinien być odczytywany art. 61 ust. 1 kc. Skoro uzasadnieniem unormowania art. 6 ust. 3a p.e. jest nie wstrzymanie dostaw energii elektrycznej, ale uświadomienie odbiorcy o istnieniu zaległości z tego tytułu, szczególnie gdy powstała ona wskutek przeoczenia lub okoliczności życiowych, a także udzielenie dodatkowego terminu na ich zapłatę, w tym również umożliwienie zabezpieczenia odpowiednich środków na pokrycie powstałej zaległości, to priorytet należy przyznać faktycznemu odbiorowi przesyłki przez adresata, a w sytuacji, gdy do odbioru nie doszło we wskazanym 14-dniowym terminie awizacji, można przyjąć fikcję prawną, że adresat zapoznał się ze skierowanym do niego oświadczeniem woli w ostatnim dniu tego terminu.

W konsekwencji powyższych rozważań Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, że w przypadku wezwania do zapłaty skierowanego do Fundacji w dniu 13 kwietnia 2012 r. dodatkowy 14- dniowy termin na uregulowanie zaległych należności, wynikających z faktury nr (...) i bieżących należności, liczony od dnia 2 maja 2012 r. upływał w dniu 16 maja 2012 r. Uznał zatem, że skoro należność wynikająca z faktury nr (...) została przez Fundację uregulowana w dwóch transzach: 5 maja 2012 r. w części, tj. w kwocie 57,04 zł i pozostała należność w kwocie 123,67 zł w dniu 11 maja 2012 r., to tym samym całą należność powodowa Fundacja uiściła przed upływem ustawowego terminu.

Sąd podniósł przy tym, że mimo tego w międzyczasie w dniu 8 maja 2012 r. doręczono (...) S.A. przesyłkę niepodjętą przez Fundację i (...) S.A. wystawiła polecenie wstrzymania dostarczania energii, które zostało zrealizowane przez operatora systemu dystrybucyjnego w dniu 9 maja 2012 r. i w tym dniu nastąpiło wstrzymanie dostaw energii elektrycznej do lokalu Fundacji.

Sąd Okręgowy uznał, iż wstrzymanie dostarczania energii odbyło się zatem przedwcześnie, toteż było nieuprawnione.

Uznając zaskarżoną decyzję z 18 lutego 2013 r. nr (...) (...) (...) w pkt 2, w której stwierdzono, że wstrzymanie dostaw do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...) w dniu 9 maja 2012 r. było uzasadnione, za bezpodstawną, Sąd Okręgowy zmienił zatem pkt 2 tej decyzji na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. w ten sposób, że stwierdził, iż wstrzymanie dostaw energii elektrycznej dokonane przez (...) S.A. z siedzibą w P. do lokalu mieszkalnego położonego w P., na os. (...), mieszkanie (...) w dniu 9 maja 2012 r. było nieuzasadnione.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił natomiast zarzutów powódki odnośnie umorzenia postępowania administracyjnego w części dotyczącej wniosku Fundacji (...) z siedzibą w P. o stwierdzenie nieuzasadnionego wstrzymania dostaw energii elektrycznej do lokalu w dniu 10 czerwca 2011 r. w ramach postanowienia z dnia 26 listopada 2015 r. nr (...) (...) (...) uzupełniającego decyzję z 18 lutego 2013 r. nr (...) (...) (...), albowiem powódka nie przedstawiła, w jego ocenie, przekonywujących dowodów, że wskazanego dnia 10 czerwca 2011 r. rzeczywiście doszło do wyłączenia energii, podczas gdy ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, że nie nastąpiło trwałe wstrzymanie energii do lokalu.

Sąd Okręgowy wskazał, iż z twierdzeń (...) S.A. i (...) Sp. z o.o. wynika, że wobec nieuregulowania przez Fundację należności określonych w wezwaniach do zapłaty z 8 lutego 2011 r. oraz 15 kwietnia 2011 r., (...) S.A. w dniu 9 czerwca 2011 r. przekazała (...) Sp. z o.o. polecenie wstrzymania dostaw energii elektrycznej do lokalu Fundacji, jednakże zlecenie to nie zostało zrealizowane przez (...) Sp. z o.o. Okoliczność tą potwierdza fakt posiadania przez Fundację pisemnych próśb (...) S.A. o kontakt w sprawie dostarczania energii do lokalu wystawianych po jej wstrzymaniu a pozostawianych w drzwiach mieszkania wyłącznie w przypadku odłączenia energii 25 listopada 2009 r. i 9 maja 2012 r. Takiego dowodu z daty 10 czerwca 2011 r. powódka nie przedstawiła. Zdaniem Sądu pierwszej instancji o niewstrzymaniu dostaw energii świadczy też twierdzenie samej powódki przedstawione w piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r., z którego wynika, że pracownik spółki, mający dokonać odłączenia, porozumiał się z Fundacją odnośnie zapłaty przez nią zaległości w najbliższym dniu roboczym, dlatego do wstrzymania dostaw energii elektrycznej w dniu 10 czerwca 2011 r. nie doszło, tym bardziej, że w dniu 14 czerwca 2011 r. Fundacja wpłaciła pozostałą należność wynikającą z faktury (...) w wysokości 93,29 zł oraz całą należność z faktury nr (...) w wysokości 165,98 zł.

Na podstawie materiału sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził zatem, że rację ma Prezes URE, uznając za bezprzedmiotowe postępowanie w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego nieuzasadnionego wstrzymania dostaw energii elektrycznej do lokalu w dniu 10 czerwca 2011 r., z uwagi na fakt niewstrzymania energii do lokalu. Sąd podkreślił, że zgodnie art. 8. 1 p.e. „W sprawach spornych dotyczących odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, umowy o świadczenie usług transportu gazu ziemnego, umowy o świadczenie usługi magazynowania paliw gazowych, umowy, o której mowa w art. 4c ust. 3, umowy o świadczenie usługi skraplania gazu ziemnego oraz umowy kompleksowej, a także w przypadku nieuzasadnionego wstrzymania dostarczania paliw gazowych lub energii rozstrzyga Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na wniosek strony.” Wskazał, że w sytuacji, gdy Prezes URE nie stwierdzi wstrzymania dostarczania energii elektrycznej nie ma podstaw do wydawania decyzji merytorycznej, zaś wówczas na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Prezes URE umarza postępowanie w sprawie, ponieważ brak jest podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie w tym zakresie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 kpc.

O kosztach procesu Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli powódka – Fundacja (...) w P. oraz zainteresowany – (...) S.A. w P..

Powodowa Fundacja (...) w P. w złożonej apelacji (k. 168), zaskarżyła powyższy wyrok w części, tj. co do jego punktu drugiego, którym Sąd pierwszej instancji oddalił odwołanie powódki w przedmiocie umorzenia przez Prezesa Urzędu Regulacji i (...) decyzją z dnia 26 listopada 2015 r. nr (...)- 13(25)/ (...) postępowania co do wstrzymania dostaw energii elektrycznej w dniu 10 czerwca 2011 r. do lokalu na os. (...) w P., podnosząc zrzuty:

- nie dość wnikliwego przyjrzenia się sprawie;

- pochopnego oddalenia wniosków dowodowych;

- nieprawidłowego przyjęcia, że w spornej dacie wstrzymanie dostaw energii, które miało miejsce, nie mieści się w kategorii wstrzymania dostaw przyjętej w ustawie prawo energetyczne i przez to wadliwego oddalenia odwołania skarżącej w zakresie daty 10 czerwca 2011 r..

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę wskazanego wyroku w zaskarżonej części w ten sposób, że:

- Sąd uzna, że w ww. dacie doszło do nieuzasadnionego wstrzymania dostaw energii elektrycznej, zaś umorzenie postępowania w tej części przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki było niezasadne;

ewentualnie:

- Sąd drugiej instancji uchyli wyrok w zaskarżonej części z jednoczesnym przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, z ewentualnym zobowiązaniem Sądu pierwszej instancji do uchylenia decyzji Prezesa URE w zaskarżonej części;

Ewentualnie:

- Sąd drugiej instancji uchyli ww. wyrok Sądu pierwszej instancji i sam uchyli decyzję Prezesa URE we wskazanej części z jednoczesnym zobowiązaniem Prezesa URE do wydania decyzji merytorycznej zamiast uchlania się od niej.

Skarżąca wniosła również o zasądzenie na rzecz Fundacji kosztów postępowania według g norm przepisanych.

Z kolei zainteresowany – (...) S.A. w P. w wywiedzionej przez siebie apelacji (k. 145), zaskarżył powyższy wyrok również częściowo, a mianowicie w zakresie punktu pierwszego tego orzeczenia, zarzucając mu naruszenie:

1.  art. 6 ust. 3a ustawy prawo energetyczne (dalej: „p.e.") (w brzmieniu obowiązującym na dzień 9 maja 2012 roku) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie tj. błędne ustalenie, że nie wystąpiły przesłanki wstrzymania dostaw energii elektrycznej, pomimo, że odbiorca zwlekał z zapłatą za pobraną energię elektryczną co najmniej miesiąc po upływie terminu płatności oraz wystosowane zostało powiadomienie na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy i wstrzymania dostaw energii wraz z wyznaczeniem dodatkowego, dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności;

2.  art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 6 ust. 3a p.e. (w brzmieniu obowiązującym na dzień 9 maja 2012 roku) poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie tj. błędne ustalenie momentu, w którym adresat wezwania do zapłaty z dnia 13 kwietnia 2012 r. miał możliwość zapoznania się z jego treścią;

3.  art. 6 k.c. w związku z art. 61 § 1 k.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie, co skutkowało przyjęciem, iż 14-dniowy termin płatności wyznaczony przez (...) S.A. należy liczyć od ostatniego dnia, kiedy przesyłka była w placówce pocztowej, pomimo iż termin ten należy liczyć najpóźniej od dnia drugiego awiza, tj. od dnia 24 kwietnia 2012 r., gdyż strona powodowa nie przedstawiła żadnego materiału dowodowego, który mógłby świadczyć o tym, że nie mogła odebrać awizowanego listu;

4. § 14 ust. 1 w zw. z § 38 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych poprzez błędne przyjęcie, że wynikające z ww. regulacji terminy mają decydujące znaczenie dla ustalenia, kiedy adresat uzyskał możliwość zapoznania się z treścią skierowanego do niego pisma;

5. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego: tj.:

- nieprawidłową ocenę dokumentów świadczących o terminach awizowania wezwania do zapłaty i błędne przyjęcie, że terminy te nie świadczyły o tym, że Fundacja (...) miała możliwość zapoznania się ze skierowanym do niej wezwaniem do zapłaty,

- pominięcie faktu, że strona powodowa nie zaoferowała Sądowi I instancji żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o tym, iż nie mogła w terminie podjąć awizowanego listu.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie rozstrzygnięcia o oddaleniu odwołania także w zakresie opisanym w punkcie pierwszym wyroku, a w konsekwencji oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie od powódki Fundacji (...) na rzecz zainteresowanej (...) S.A. zwrotu kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powoda i zainteresowanego (...) S.A. jako bezzasadne podlegały oddaleniu.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za swoje. Odnośnie wstrzymania dostaw energii w dniu 9 maja 2012 r. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że Fundacja (...) nie uregulowała do 12 kwietnia 2012 r. należności z faktury nr (...) z 27 lutego 2012 r. na kwotę 180,71 zł (z terminem płatności 12 marca 2012 r.), stąd pismem z 13 kwietnia 2012 r. (...) S.A. wezwała Fundację do zapłaty ww. faktury. W treści wezwania poinformowano Fundację o możliwości wstrzymania dostaw energii elektrycznej i wypowiedzenia umowy oraz wyznaczono Fundacji dodatkowy termin do zapłaty - 14 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania.

Wezwanie powyższe zostało wysłane listem poleconym z nr nadawczym (...), zaś przesyłka ta po nieudanej próbie doręczenia jej w dniu 17 kwietnia 2012 r. została zaawizowana do odbioru w placówce pocztowej oddawczej adresata, a następnie w dniu 24 kwietnia 2012 r. dokonano jej powtórnej awizacji. Adresat miał zatem jeszcze 7 dni od momentu drugiej awizacji na odebranie korespondencji i zapoznanie się z jej treścią, w sumie 14 dni. W dniu 5 maja 2012 r. Fundacja uregulowała w części należność wynikającą z faktury nr (...) t.j. kwotę 57,04 zł.

Do wstrzymania dostaw energii do lokalu Fundacji doszło w dniu 9 maja 2012 r., zaś w dniu 11 maja 2012 r. Fundacja uregulowała pozostałą część należności z faktury nr (...) t.j. kwotę 123,67 zł.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił również, że w dniu 10 czerwca 2011 r. nie doszło do wstrzymania dostaw energii do lokalu Fundacji.

Z powyższych względów Sąd I instancji nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. Dokonał bowiem prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyciągnął z niego wnioski logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, zaś strony nie zdołały podważyć przedstawionego przez Sąd toku rozumowania. W orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak np.: uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980r., II URN, OSNC 1980/10/200). Jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SN z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I ACa 21/11).

Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował również przepisy prawa materialnego.

Zgodnie z art. 6 ust. 3a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 z późno. zm., dalej jako Pe) przedsiębiorstwa energetyczne mogą wstrzymać dostarczanie paliw gazowych, energii elektrycznej lub ciepła w przypadku, gdy odbiorca zwleka z zapłatą za pobrane paliwo gazowe, energię elektryczną lub ciepło albo świadczone usługi co najmniej miesiąc po upływie terminu płatności, pomimo uprzedniego powiadomienia na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy i wyznaczenia dodatkowego, dwutygodniowego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Odnosząc się do wstrzymania dostaw energii w dniu 9 maja 2012 r. i skierowanego do Fundacji (...) wezwania do zapłaty należności z faktury nr (...), Sąd I instancji zasadnie odwołał się do § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 9 stycznia 2014 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych (Dz.U. Nr 5, poz. 34 ze zm.). Przepis ten stanowi, że jeżeli w chwili doręczania przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego stwierdzi się nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do ich odbioru, zawiadomienie o próbie doręczenia wraz z informacją o terminie ich odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka lub przekaz pocztowy są przechowywane, operator pozostawia w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Natomiast w myśl § 38 ust. 1 powołanego rozporządzenia przesyłki lub przekazy pocztowe operator wydaje adresatowi w placówce oddawczej w terminie 14 dni, zwanym „terminem odbioru”. Ustawodawca dał tym samym odbiorcy 14 dni na odebranie przesyłki i termin ten jest powszechnie znany.

Sąd I instancji biorąc pod uwagę wywodzoną m.in. na gruncie art. 6 ust. 3a Pe potrzebę odpowiedniej ochrony odbiorcy, któremu grozi odłączenie podstawowego dobra czyli energii, zasadnie uznał w oparciu o wymienione regulacje rozporządzenia Ministra Infrastruktury, że w przypadku awizowania korespondencji 14 dzień od pierwszej awizacji jest ostatnim dniem, w którym adresat może zapoznać się z treścią korespondencji (7 dni od drugiej awizacji). Sąd Okręgowy prawidłowo więc uznał, że skoro skierowana do Fundacji przez przedsiębiorstwo energetyczne przesyłka zawierająca wezwanie do zapłaty została awizowana po raz pierwszy w dniu 17 kwietnia 2012 r., a następnie w dniu 24 kwietnia 2012 r. dokonano jej powtórnej awizacji, to termin jej odbioru upływał 1 maja 2012 r. Jednakże ponieważ był to dzień ustawowo wolny od pracy, to tym samym Fundacja mogła odebrać przesyłkę ostatecznie jeszcze w dniu 2 maja 2012 r. i wówczas zapoznać się z jej treścią. Tym samym w ocenie Sadu Okręgowego dodatkowy 14-dniowy termin na uregulowanie zaległości z faktury nr (...) należało liczyć od tego momentu. Należało przy tym podzielić pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. akt VI ACa 736/15, że uregulowań § 14 i 38 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 9 stycznia 2014 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych nie można pomijać, jeżeli weźmie się pod uwagę istotę i cel normy zawartej w art. 6 ust. 3a Pe. Nie chodzi tu bowiem o „zwykłą” umowę cywilną, ale umowę, której przedmiotem jest specyficzne dobro. Skoro więc ustawodawca przewidział, że odbiorca ma 14 dni na odebranie przesyłki z placówki operatora pocztowego, to uwzględniając opisywane przez Sąd okoliczności, nie można pozbawiać odbiorcy energii elektrycznej tego uprawnienia i w tym kontekście powinien być odczytywany art. 61 ust. 1 k.c. Skoro uzasadnieniem unormowania art. 6 ust. 3a Pe jest nie wstrzymanie dostaw energii elektrycznej, ale uświadomienie odbiorcy o istnieniu zaległości z tego tytułu, szczególnie gdy powstała ona wskutek przeoczenia lub okoliczności życiowych, a także udzielenie dodatkowego terminu na ich zapłatę, w tym również umożliwienie zabezpieczenia odpowiednich środków na pokrycie powstałej zaległości, to priorytet należy przyznać faktycznemu odbiorowi przesyłki przez adresata, a w sytuacji, gdy do odbioru nie doszło we wskazanym 14-dniowym terminie awizacji, można przyjąć fikcję prawną, że adresat zapoznał się ze skierowanym do niego oświadczeniem woli w ostatnim dniu tego terminu.

Przyjmując powyższy pogląd uznać należy, że w przypadku wezwania do zapłaty skierowanego do Fundacji w dniu 13 kwietnia 2012 r. dodatkowy 14 - dniowy termin na uregulowanie zaległych należności, wynikających z faktury nr (...) i bieżących należności, liczony od dnia 2 maja 2012 r. upływał w dniu 16 maja 2012 r. Należność wynikająca z faktury nr (...) została przez Fundację uregulowana: 5 maja 2012 r. w części, tj. w kwocie 57,04 zł i pozostała należność w kwocie 123,67 zł w dniu 11 maja 2012 r. Wynika stąd, że powodowa Fundacja uiściła całą należność przed upływem ustawowego terminu. Wstrzymanie dostaw energii w dniu 9 maja 2012 r. było więc przedwczesne i tym samym nieuzasadnione.

Z tych względów wyrok Sądu I instancji w zakresie pkt 1 jest prawidłowy, stąd apelacja zainteresowanego (...) S.A. jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Sąd I instancji zasadnie oddalił odwołanie powodowej Fundacji w zakresie dotyczącym wstrzymania w dniu 10 czerwca 2011 r. dostaw energii do lokalu mieszkalnego położonego w P. na oś. Oświecenia 103 m. 49. Z zebranego materiału dowodowego nie wynika bowiem, że w dniu tym doszło do wstrzymania dostaw energii. Okoliczność ta wynika również z pisma Fundacji (...), która w piśmie z dnia 30 stycznia 2013 r. wyjaśniła, że w dniu 10 czerwca 2011 r. po uzgodnieniu z pracownikiem E. warunków spłaty zadłużenia za energię elektryczną pracownik odstąpił od wstrzymania dostaw energii elektrycznej.

Zgodnie art. 8 ust. 1 Pe w sprawach spornych dotyczących odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, umowy o świadczenie usług transportu gazu ziemnego, umowy o świadczenie usługi magazynowania paliw gazowych, umowy, o której mowa w art. 4c ust. 3, umowy o świadczenie usługi skraplania gazu ziemnego oraz umowy kompleksowej, a także w przypadku nieuzasadnionego wstrzymania dostarczania paliw gazowych lub energii rozstrzyga Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na wniosek strony. W sytuacji, gdy Prezes URE nie stwierdzi wstrzymania dostarczania energii elektrycznej nie ma podstaw do wydawania decyzji merytorycznej, zaś wówczas na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Prezes URE umarza postępowanie w sprawie, ponieważ brak jest podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Z tych względów apelacja powoda dotycząca rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 wyroku podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na podstawie art. 100 k.p.c.