Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE
Formularz UK 2	Sygnatura akt	II AKa 2/23
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:			2
1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 299/12 z dnia 13.02.2018 r.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy osk. M. K. (2) i J. N. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
x na korzyść ☐ na niekorzyść		x w całości co do obu oskarżonych
		☐ w części	☐	co do winy
			☐	co do kary
			☐	co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
x	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
x	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione
Lp.		Oskarżony	Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi	Dowód	Numer karty
1		1/ J. N. (1)	Działalność społeczna i kursy specjalistyczne oskarżonego	1/Zaświadczenia, wykaz kursów, świadectwo, dyplomy, rysunki	k. 7769-7788 t. 39
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione
Lp.		Oskarżony	Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi	Dowód	Numer karty
1		1/ J. N. (1) 2/ M. K. (2)	1/ N. czynów zarzucanych w pkt I-VI wyroku 2/ N. czynów zarzucanych w pkt I-V i VII-X wyroku	1/ Wyjaśnienia J. N. (1) z 9.12.2019 r. i 24.01.2022 r. 2/ Wyjaśnienia M. K. (2) z 24.01.2022 r. i 28.03.2023 r. 3/ Zeznania W. D. (1) z 25.05.2023 r. 4/ Depozycje K. P. (1) 5/ Pisma Prokuratury Krajowej we W. i KWP we W., postanowienie o umorzeniu śledztwa sygn. PO I Ds. 17.2018 r. 6/ Pismo prokuratora	1/ k. 7511-7523 t. 38, 7640-44 t. 39 2/ k. 7644-45, (...)-7791 t.39 3/ k.7837 t. 39 4/ k. 1485-87, 1549-51, 1562-65 t. 8, (...)-74 t. 9, 1800- (...), (...)-33, (...)-42 t. 10, 2016-22, (...)-67 t. 11, (...)-51, (...)-67, (...)-76 t. 12, (...)-61 t. 13, (...)-06, (...)-23, (...)-48 t. 20, (...)-7905 t. 40 5/ k. 7653, 7672-79, 7691 t. 39 6/ k. 7906

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów
Lp. faktu z pkt 2.1.1	Dowód	Zwięźle o powodach uznania dowodu
1	Zaświadczenia, wykaz kursów, świadectwo, dyplomy, rysunki	Brak podstaw do kwestionowania tych dokumentów

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2	Dowód	Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu
1	1/ Wyjaśnienia J. N. (1) z 9.12.2019 r. i 24.01.2022 r. 2/ Wyjaśnienia M. K. (2) z 24.01.2022 r. i 28.03.2023 r. 3/ Zeznania W. D. (1) z 25.05.2023 r. 4/ Depozycje K. P. (1) i 6/ Pismo prokuratora 5/ Pisma Prokuratury Krajowej we W. i KWP we W., postanowienie o umorzeniu śledztwa sygn. PO I Ds. 17.2018 r.	1-2/ Wyjaśnienia oskarżonych nie zawierają argumentów, które podważyłyby ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy i mają charakter wyłącznie polemiczny. W części stanowią one powtórzenie poprzednich wyjaśnień, a w pozostałym zakresie koncentrują się na dezawuowaniu obciążających oskarżonych depozycji świadków i współoskarżonych. J. N. i M. K. nie wskazali żadnych okoliczności, które nakazywałyby ich uniewinnienie. W szczególności bliska znajomość i zaufanie, którym obdarzał J. N. A. E., nie oznacza, że depozycje świadka są niewiarygodne – wręcz przeciwnie świadczą, że A. E. dysponował szeroką wiedzą o działaniach oskarżonego i jego przełożonego tj. M. K.. Nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia inne postępowania karne dotyczące innych czynów, o których miał przekazać E., gdyż nie dotyczy to niniejszej sprawy. Podobnie nie zwalniają oskarżonych od odpowiedzialności działania Komendanta Głównego M. D. ani działalność Biura Spraw Wewnętrznych Policji. Nie mają także znaczenia przesłuchania J. N. w innych sprawach. M. K. podał, że firma (...) przekazywała zegarki do „testowania”, a zatem potwierdza to popełnienie czynu zarzucanego w pkt III. Nie jest zaś wiarygodne, że on tych zegarków nie otrzymał. Twierdzenia, że K. P. brał dla siebie pieniądze przeznaczone dla funkcjonariuszy są dowolne i nieprzekonujące. Nie są też przekonujące wyjaśnienia M. K., że J. N. nie potrzebował jego pomocy, aby zostać Naczelnikiem Wydziału – przeczą temu realia tej sprawy. M. K. nie wskazał na żadne kwestie, które podważałyby relacje podległych mu policjantów T. D. (1) i W. D. (1) – w szczególności nie ma znaczenia, że mieli przyjmować pieniądze dla siebie już wcześniej ani, że nie zastosowano kontrolowanego wręczenia korzyści majątkowych i nie ujęto oskarżonego w czasie jej przyjmowania. M. K. przyznał, że kamera S. mogła być sprawna mimo podpisania przez niego protokołu brakowania i została znaleziona – nie chodzi tu jednak o wymianę na nowy sprzęt. Podpisał oświadczenie, że sprzęt będzie używany zarówno przez wojsko, jak i przez policję – nie można jednak uznać, aby nie stanowiło to przestępstwa z uwagi na stopień szkodliwości społecznej czynu, który jest większy niż znikomy /art. 1 § 2 kk/. 3/ Zeznania W. D. (1) z 25.05.2023 r. potwierdzają jego wyjaśnienia i w żadnym aspekcie nie świadczą o niewinności oskarżonych. 4/ Depozycje K. P. (1) z 5.12.2023 r. i poprzednich dni nie świadczą o niewinności oskarżonych. Spontanicznie na rozprawie podał on, że chodzi o korupcję funkcjonariuszy – przekazywał pieniądze osk. J. N. a osk. M. K. miał otrzymywać pieniądze od N. /k.7899/. Zachowanie świadka przekonuje, że aktualnie nie pamiętał już szczegółów, co jest oczywiste z uwagi na znaczny upływ czasu i jego schorzenia. Jednakże potwierdził odczytywane protokoły – wynika z nich jednoznacznie, że początkowo zaprzeczał, aby dochodziło do nieprawidłowości ze strony oskarżonych przy zakupie sprzętu specjalnego dla (...) od firm (...) oraz, aby przekazywał łapówki. Od dnia 17.02.2011 r. K. P. zmienił swoją postawę oraz złożył wyjaśnienia logiczne, zbieżne z wyjaśnieniami Z. J. i przekonujące. Jasno podał, że przekazywał pieniądze od Z. J. wskazanym przez niego osobom /k.2016/. Od J. po spotkaniu w F. Gospodzie z J. N. i M. K. wiedział, że za urządzenia, które sam produkował, płacił 20% prowizji od kwot netto, a od urządzeń importowanych 10 % /k.2017, 2164, 2349, 2365/. Z. J. przekazał K. P. plik pieniędzy /kilka tysięcy zł/ za jakąś fakturę, które ten zawiózł N. na wiosnę 2009 r. jako prowizję. Następnie Z. J. w obecności K. P. wypłacił pieniądze 4-5.000 zł z bankomatu (...) SA na ul. (...) i kazał mu zawieźć do oskarżonych. K. P. przekazał je N. /k.2017/. Takich prowizji mogło być jeszcze 3-4 w 2009 r. i dotyczyło to kwoty 5-6.000 zł, którą dał N. w parku w obecności K., a także kwoty 4-6.000 zł, którą przekazał K. i sumy 4-6.000 zł przekazanej N. koło jego domu w rejonie T. /k.2018-19, 2165/. Łącznie przekazał pieniądze 5-6 razy w ciągu pół roku /k.2019/ tj. około 50.000 zł /k.2164/. J. N. nie zapłacił także za 2-3 zegarki przekazane od T. /k.2374-75/. Brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że depozycje K. P. obciążające oskarżonych są nieprawdziwe i niewiarygodne -nie miał on żadnego powodu do ich bezpodstawnego obciążania. Przyjąć trzeba, że świadek widział i wręczał opisane sumy w gotówce, a nie tylko zamknięte koperty, jak twierdził na rozprawie, gdyż jego wcześniejsze wyjaśnienia są szczegółowsze i przekazują przebieg wydarzeń. Z tych samych powodów wiarygodne jest, że raz przekazał kwotę bezpośrednio M. K., co opisał a czego nie pamiętał, ale potwierdził na rozprawie /k.7904-05/. 6/ Natomiast pismo prokuratora wskazuje, że postępowanie wobec K. P. pozostaje zawieszone z uwagi na zły stan jego zdrowia, co koreluje z zachowaniem świadka podczas rozprawy i niemożnością przedstawienia wszystkich szczegółów. 5/ Pisma Prokuratury Krajowej we W. i KWP we W. oraz postanowienie o umorzeniu śledztwa sygn. PO I Ds. 17.2018 r. w sprawie zaistniałego od 20.01.2017 r. do 23.05.2017 r. zawiadomienia przez podejrzanego A. E. (2) o przyjmowaniu korzyści majątkowych przez funkcjonariuszy Policji i innych służb, gdy zawiadamiający wiedział, że przestępstw tych nie popełniono, co stanowiło fałszywe oskarżenie w/w funkcjonariuszy o popełnienie przestępstw – dowodzą, że A. E. nie przedstawiono zarzutu składania fałszywych zeznań, jak też nie podważa to oceny depozycji tego świadka, gdyż umorzenie postępowania dotyczy innych osób i innych czynów wykraczających poza niniejszą sprawę, a nadto w istocie nie wykluczono ani nie potwierdzono zaistnienia takich przestępstw korupcyjnych.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

I/ Obrońcy osk. M. K. (2) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na błędnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów pomimo istotnych okoliczności ustalonych przez Sąd, które w ramach logicznego rozumowania poddają w wątpliwość fakt popełnienia przez oskarżonego wszystkich zarzucanych mu czynów.

II/ Obrońcy osk. J. N. (1) błędu w ustaleniach faktycznych poprzez :

a/ błędne przyjęcie za wiarygodne zeznań świadka A. E. (3) w zakresie czynu VI, jakoby J. N. zwracał świadkowi niedopłaty do czynszu za najem mieszkania dla M. K.;

b/ pominięcie kierunkowych czynności procesowych i operacyjnych oraz szantażowania przez kierownictwo Zarządu (...) KGP J. N., w celu nakłonienia go do składania nieprawdziwych wyjaśnień obciążających jego samego i inne osoby, a w szczególności manipulowaniem ustaleń procesowych czynionych przez Prokuraturę, co miał wpływ na rozstrzygnięcie o winie, a w konsekwencji o karze;

c/ z ostrożności procesowej - pominięcie w zakresie pkt I-V wyroku okoliczności wyłączających winę oraz błędną subsumpcję poczynionych niepełnych ustaleń stanu faktycznego.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońców dotyczą tych samych kwestii, co uzasadnia ich łączne rozpoznanie.

b/ Powyższe zarzuty skarżących nie są zasadne. Zauważyć należy, że w istocie obrońcy stawiając zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych odwołują się do wadliwej - ich zdaniem - oceny materiału dowodowego i wyciągnięciu błędnych wniosków, co nie może odnieść zamierzonego skutku. Polegać by to miało na nieprawidłowej ocenie zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych oraz pominięciu niektórych okoliczności, czyli naruszeniu zakresu normowanego przez art. 7 kpk /statuującego zasadę swobodnej oceny dowodów/ i art. 410 kpk /nakazującego przy wyrokowaniu uwzględnić całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy/. W uzasadnieniu apelacji obrońca M. K. wprost pownosi naruszenie art. 4 i 7 kpk. Takie zarzuty dotyczące obrazy prawa procesowego są pierwotne w stosunku do zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych, a więc odczytując treść obu apelacji poprzez ich sens należy ustosunkować się właśnie do nich.

c/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił generalnie prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych M. K. (2) i J. N. (1) - za wyjątkiem kwestii dotyczących jedności czynów z pkt I i III, czasokresu czynu z pkt IV oraz częściowo kwalifikacji prawnej czynów z pkt II i V, o czym niżej. Przy tym Sąd I instancji właściwie ocenił dowody, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta nie wymagała istotnej korekty. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń /poza wskazanym wyjątkiem/ nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Art. 4 kpk ustanawia ogólną dyrektywę nakazującą badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – a więc przepis ten nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go powiązać z naruszeniem konkretnych regulacji czy uprawnień.

d/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 7 ani art. 410 kpk, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych. Skarżący nie wykazali innych uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku – poza potrzebą przyjęcia jedności czynów z pkt I i III, zmiany czasokresu czynu z pkt IV oraz częściowo kwalifikacji prawnej czynów z pkt II i V. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych lub uchylenie wyroku są w oczywisty sposób bezzasadne, natomiast niezbędne było dokonanie pewnych zmian wyroku z uwagi na kierunek apelacji.

e/ Sąd Okręgowy wskazał, z jakich powodów uznał wyjaśnienia oskarżonych w części negującej swoją winę za niewiarygodne, ocena ta nie została skutecznie podważona przez apelujących i należy ją zaaprobować. Słusznie za przekonujące i zgodne z analizą dowodów uznano te wyjaśnienia, w których oskarżeni przyznali się i opisali przestępczy proceder. Zauważyć trzeba, że szeroka treść wyjaśnień, zachowanie oskarżonych, które mógł bezpośrednio zaobserwować także Sąd odwoławczy, i zbieżne stanowiska stron /k.6219/ jednoznacznie wskazują, że brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonych. Wcześniejsza chęć skorzystania z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz późniejsza zmiana przez nich postawy procesowej poprzez negowanie swojej winy i obciążających dowodów nie podważa skutecznie poprzednich depozycji. Wbrew stanowisku obrońcy M. K., uwzględniono specyfikę pracy oskarżonych i tej sprawy.

f/ Niezrozumiałe jest twierdzenie obrońcy M. K., że zgromadzono materiał dowodowy „w okolicznościach swoistego zastraszenia świadków i podejrzanych możliwością zastosowania tymczasowego aresztowania” – stosowanie tego środka zapobiegawczego zastrzeżone jest dla sądu a nie dla organów ścigania. Nadto nie tłumaczy to rozbieżności w wyjaśnieniach M. K., które po prostu w istotnych elementach negujących popełnienie przestępstw nie są prawdziwe. Podobnie nieskuteczne jest zarzucanie przez obrońcę J. N., że doszło do pominięcia czynności procesowych i operacyjnych oraz szantażowania przez kierownictwo Zarządu (...) KGP oskarżonego w celu nakłonienia go do składania nieprawdziwych wyjaśnień obciążających jego samego i inne osoby, a w szczególności manipulowania ustaleniami czynionymi przez Prokuraturę, co miało mieć wpływ na rozstrzygnięcie o winie. Zauważyć trzeba, że J. N. składał wyjaśnienia takie, jakie uznał za sensowne w jego sytuacji i w ogóle nie wykazano, aby nie mógł podjąć swobodnej decyzji w tym względzie. Nie doszło także do pominięcia w zakresie pkt I-V wyroku okoliczności wyłączających winę sprawców, gdyż takich okoliczności brak. Natomiast doszło do częściowo błędnej subsumpcji ustaleń faktycznych i niezbędne było dokonanie określonych zmian w wyroku.

g/ Odnośnie czynów z pkt I i III /pkt 1 i 3, 13 i 15/ na pełne współdziałanie osk. M. K. i J. N. w popełnieniu przestępstwa jasno wskazują korelujące i wiarygodne depozycje Z. J. (2) i K. P. (1). Z. J. spotkał się z oboma oskarżonymi i następnie od K. P. (1) dowiedział się, że otrzyma zamówienia pod warunkiem, że 10-20% sum będzie przekazywanych oskarżonym /k.1700, 6663v-64/. Łapówki dla oskarżonych były liczone od kwot netto z faktur. Do Z. J. przyjechał też raz osobiście J. N. po około 5000 zł, które odebrał. Ponadto w trakcie rozmów o zwrocie przez spółkę (...) pieniędzy, Z. J. rozmawiał z oboma oskarżonymi, że zwrócą oni łapówki i wtedy on zwróci pieniądze dla (...) /k.6760/. K. P. podał, że to Z. J. po spotkaniu w F. Gospodzie określił wysokość prowizji dla oskarżonych i podczas kolejnej rozmowy także rozmawiano o prowizjach a nie rabatach za kontrakt /k.2365-66/. Relacji tych świadków /w tym na k. 1716/ nie można określać jako jedynie domysły i dowodzą one szerokiej działalności oskarżonych. Nie mają tu znaczenia wzajemne stosunki Z. J. i K. P., w tym rozliczenia finansowe. Nie zwalnia M. K. z odpowiedzialności fakt, że Z. J. o warunkach oskarżonych dowiedział się nie wprost od niego, a od K. P..

h/ J. N. w toku śledztwa przyznał się do tego zarzutu wskazując tylko, że kwota korzyści była mniejsza /k.2098/. Jednoznacznie podał, że on i M. K. oczekiwali korzyści w wysokości 5-14% w zamian za kontrakty z firmą (...) oraz przekazał to K. P., po czym obaj otrzymywali pieniądze, których wysokość zależała od dostawcy sprzętu. Bez udziału K. ten proceder nie byłby możliwy i to K. powiedział, aby rozmawiał z K. P.. J. N. w tym celu kontaktował się też z Z. J. /k.2101, 2122-24, 2365-66, 2371, 2480/. Pierwszą kwotę 10.000 zł miał w całości wziąć M. K. /k.2480/.

M. K. również przyznawał się do pobierania prowizji, ale w mniejszej wysokości. To N. miał uzgadniać prowizje /k.1998-99, 2400, 2481/.

W tej sytuacji późniejsze negowanie przez oskarżonych swojej odpowiedzialności stanowi linie obrony, jest wyłącznie instrumentalne i nie przekonuje.

i/ Nie było kwestionowane /zarzut III/, że M. K. otrzymał zegarek od J. N. – nie tłumaczy tego zamiar „testowania” zegarka w ramach pracy, gdyż oznacza to przecież uzyskanie nienależnej korzyści. Cel korupcyjny jest oczywisty. Chybione jest kwestionowanie wartości zegarka, która wynosiła 1000 zł z tym, że obaj oskarżeni otrzymali po 1 zegarku, czyli łącznie 2 o wartości 2000 zł. Zauważyć należy, iż logiczne zeznania W. Ł. wskazują, że wartość zegarka wynosiła ponad kwotę 600-800 zł, za którą ją kupił od J. N. /k.6411/. Natomiast J. N. wiarygodnie potwierdził także wcześniejsze /przed prowizjami/ otrzymanie 4 zegarków z rejestratorami audio od K. P. z T. wartości około 1000-2000 zł za sztukę, za które oskarżeni nie zapłacili, a 2 pozostali Zastępcy Naczelnika M. L. i W. Ł. zapłacili po 800 zł za sztukę. Nie było żadnego dowodu sprzedaży zegarków. Powiedział M. K., że to prezent od T. /k.2123, 2371-72, 2480-81/. M. K. miał nr telefonu do K. P. /k.2124/. Oskarżony ten nawet na rozprawie przyznał, że on, M. K. i 2 inni zastępcy otrzymali od firmy (...) zegarki, które W. Ł. i M. L. kupili za 30-40% wartości, tylko nie traktował tego jako prezentu, chociaż go nie zwrócił /k.7148/. M. K. w toku postępowania potwierdził otrzymanie zegarków, ale N. miał za nie zapłacić i zegarek miał być prezentem od niego /k.2399, 2481/ - takie tłumaczenie jako nielogiczne i sprzeczne z innymi dowodami nie przekonuje. Dowolne i nieuzasadnione jest twierdzenie obrońcy, że zegarek miał być testowany przez M. K. w celu oceny przydatności do pracy. Przyjąć jednak należy, że zarzuty z pkt I i III stanowią jeden czyn, gdyż dotyczą działań oskarżonych podjętych z tym samym zamiarem w tym samym czasie czerpania korzyści od firmy (...).

j/ Odnośnie czynu z pkt II /pkt 2 i 14/ to logiczne i przekonujące zeznania i wyjaśnienia G. W. (1) jednoznacznie potwierdzają, że od J. N. wiedział, iż oskarżony ten od każdej transakcji musiał się dzielić łapówką z przełożonym /k.6810/. Tym przełożonym mógł być tylko M. K., gdyż na inną osobę nie wskazuje żaden dowód i nielogiczne byłoby pominięcie M. K. jako bezpośrednio przełożonego. J. N. w toku śledztwa potwierdził uzyskiwanie przez siebie i M. K. korzyści od G. W. w latach 2008/2009-2009/2010 w zamian za zakup sprzętu przez (...) i pieniędzmi w sumie do 40.000 zł dzielili się po równo /k.2102-03, 2119-22, 2547/. Cena towaru była zawyżona, aby zawierała prowizję i K. zatwierdzał faktury /k.2847/. M. K. również przyznawał się do pobierania tej prowizji, ale miał otrzymać nie więcej niż 10.000 zł. Wedle niego, szczegóły zawyżania ceny ustalali N. i W. oraz do końca nie wie, czy cena była zawyżona /k.1999, 2537-38, 3818-19/. Nie wykazano, aby w tym procederze brali udział W. D. (1) i T. D. (1), a nie usprawiedliwia oskarżonych, że W. D. i T. D. mieli wyjść z inicjatywą zakupu sprzętu. Skorzystanie z prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania przez W. D. i T. D. nie ma znaczenia i nie wpływa na ocenę sytuacji oskarżonych, gdyż takie uprawnienie zapewnia procedura karna. Nadto brak jest podstaw do przyjęcia nieprawdziwości depozycji współoskarżonych. Wobec nieustalenia w wyroku, aby oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób doprowadzili (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, należało wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu art. 286 § 1 kk.

k/ Odnośnie czynu z pkt IV /pkt 4 i 16/ o pełnym współdziałaniu osk. M. K. i J. N. oraz żądaniu przez nich korzyści majątkowych w określonym procencie od kontraktu w związku z podpisaniem umów dotyczących leasingowania samochodów świadczą szczegółowe i wiarygodne depozycje A. E. (2) /k.6760v, 7032/. Natomiast zastrzeżenia w świetle innych dowodów budzi podana wysokość tej prowizji tj. 20%. A. E. był pośrednikiem i miał przekazywać oskarżonym pieniądze uzyskane od firm. Obaj oskarżeni zapewniali go o braku konieczności ponoszenia odpowiedzialności karnej, czyli bezkarności za popełniane przestępstwa /k.6998, 7033/. Wskazane przez obrońcę przypuszczenia świadka dotyczą czego innego – możliwości otrzymywania przez M. K. kwot z kar umownych, które miało płacić (...) odnośnie innych zamówień /k.1246/. W pewnym sensie rację ma skarżący, że niewątpliwie M. K. był potrzeby J. N. – ale nie oznacza to braku odpowiedzialności pierwszego oskarżonego, a tylko potwierdza pełne współdziałanie sprawców.

l/ J. N. w toku śledztwa przyznał się i potwierdził powyższe z tym, że w (...) w tym celu powołano komisję z jego udziałem, a wysokość oczekiwanej korzyści określił na 2-4%. Po nieudanych próbach A. E., J. N. na polecenie M. K. bezpośrednio skontaktował się z przedstawicielem firmy (...) dysponującej samochodami M. I. (1) i zażądał 2-4% prowizji, na co spotkała go odmowa /k.2104-06, 2547-48, 2909-11, 4361, 4658/. M. K. także przyznał, że za pomocą A. E. starali się uzyskać przedmiotową prowizję i miała ona wynieść 10% do podziału na nich 3 /k.2003/. Z relacji tych jednoznacznie wypływa, że oskarżeni wówczas uznawali, iż (...) będzie miała wystarczające środki finansowe na sfinansowanie leasingu. M. K. miał też zgodę Komendanta R. B. na rozpoczęcie procedury /k.2004/. Nie przekonuje przy tym zaprzeczenie M. I., które Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił. Natomiast informacja J. N., że do leasingu nie doszło, gdyż M. K. wstrzymał działania i powiedział, iż (...) nie jest w stanie udźwignąć leasingu - dotyczy kwietnia 2010 r. /k.2548, 4659/ i oznacza tylko, że zaprzestano dalszych starań w tym kierunku. Nie unieważnia to wcześniejszego wyczerpania znamion czynu zabronionego.

ł/ Ponadto były Komendant SP A. M. wskazał, że decyzje dotyczące zakupów i samochodów leżały w gestii jego zastępcy R. B. (2) /k.7097/. Tak więc to uzyskanie przez M. K. i J. N. zgody tego funkcjonariusza wystarczało do zawarcia umów o dostarczenie samochodów na potrzeby (...). Koresponduje to z relacją R. B. /k.7168v/. Wedle R. B. dotyczy to jednakże konkretnych ofert, a nie wstępnych rozmów przed ich zaakceptowaniem przez danego Naczelnika Wydziału (...). Tak więc to M. K. i J. N. z racji pełnionych funkcji najpierw akceptowaliby określone projekty umów i dopiero uznając je za celowe i zasadne, przedstawiali przełożonemu. Fundusze potrzebne na to nie pochodziłyby zaś ze zwykłego budżetu policji, tylko z budżetu specjalnego, który nie podlega bliższemu badaniu w niniejszej sprawie.

m/ Odnośnie czynu z pkt V /pkt 5 i 17/ - to J. N. wiarygodnie przyznał się do przywłaszczenia wspólnie z M. K. i J. J. 3000 zł pod pozorem wypłaty z funduszu operacyjnego /k.2106/. W 2009 r. dokonali wypłaty z funduszu operacyjnego na polecenie M. K. przez J. J. z udziałem J. N., zaś kwotą 3000 zł podzielili się we 3 bądź we 2 bez J. /k.2125-26, 4040/. M. K. potwierdził powyższe i podał, że dokumenty sporządził J. /k.2401/. Późniejsze zaprzeczanie oskarżonych jest wobec tego nieskuteczne. Wobec nieustalenia w wyroku, aby oskarżeni bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób poświadczali nieprawdę w dokumentach potwierdzających wypłatę kwoty konsultantowi, należało wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu art. 271 § 1 kk. Nie odciążają oskarżonego depozycje J. J., które zostały właściwie ocenione przez Sąd I instancji.

n/ Odnośnie czynów z pkt VI i VII /pkt 6 i 18/ to całokształt okoliczności dowodzi, że M. K. wiedział, iż J. N. pokrywa większą część czynszu za wynajęcie mieszkania. Wykazał to Sąd Okręgowy i skarżący tego nie podważyli. Niewiarygodne są niekonsekwentne zapewnienia N., że K. sam płacił ponad 2500 zł za mieszkanie w okresie wrzesień 2009 r. – kwiecień 2010 r., we wrześniu 2009 r. K. dał N. za mieszkanie za 3 miesiące i kaucję około 10.000 zł, które ten przekazał E. /k.1945/, a dalej N. przyjmował od K. co miesiąc za mieszkanie 2500-2700 zł, które przekazywał E. /k.1946, 1952/. Tak samo nieprzekonujące są wyjaśnienia M. K. o płaceniu 2700 a potem 2500 zł miesięcznie poprzez N. /k.1960-61/. Przeczą temu bowiem przede wszystkim jasne i przekonujące depozycje A. E., że od J. N. otrzymywał tylko 1000 zł na czynsz i 300 zł na inne opłaty i resztę tj. 1700 zł dopłacał sam /k.1876, 1952/ a od października/listopada 2009 r. M. K. bezpośrednio od niego wiedział, że cena nie jest przypadkowa i E. pokrywa różnicę, zaś wcześniej mógł to wiedzieć od N. /k.1249, 1876/. Wynika z tego, że przy czynszu wynoszącym 2700 zł M. K. osiągnął korzyść w wysokości 1700 zł x 8 miesięcy tj. łącznie 13.600 zł. Następnie J. N. bardziej wiarygodnie zmienił, że przekazywał co miesiąc E. mniej tj. po około 1500 zł /k.1984/ a wcześniej przekazał otrzymane od K. 5000 zł /k.2088/, co w znacznej mierze potwierdza relacje świadka. M. K. przyznał, że w podzięce zaprosił A. E. na ul. (...) /k.1963/, ale niewiarygodnie zaprzeczył, aby wiedział o wysokości czynszu ponad kwotę 1500 zł, którą przekazywał /k.2002, 2401/. Ponadto taki specyficzny sposób płatności przez M. K. za pośrednictwem J. N. i A. E., a nie bezpośrednio wynajmującemu i zawarcie umowy na osobę R. O. świadczy, że nie było to zwykłe wynajęcie mieszkania, a korzyść majątkowa dla M. K., który w rezultacie nie ponosił całości niezbędnych opłat. Wedle J. N., M. K. wiedział, że mieszkanie było „po okazyjnych cenach wynajmu” /k.2088/, a więc, że płaci na wynajmem poniżej ceny rynkowej. Niepodpisanie umowy najmu przez M. K. – została zawarta przez R. O., współpracującego z A. E. – oznacza, iż oskarżony ten wiedział, że wynajęcie mieszkania stanowi dla niego korzyść, którą uzyskał za pośrednictwem J. N.. Przy tym obaj oskarżeni zdawali sobie sprawę z rozmiaru tej korzyści – J. N. jednoznacznie godził się z korzyścią powyżej kwoty przekazywanej A. E., a M. K. przystał na to i potwierdzają to zeznania R. S.. J. N. przyznał, że pod koniec 2009 r. dowiedział się, że M. K. odchodzi na emeryturę a inny zastępca przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim /k.2089-90/, czyli zamierzał zapewnić sobie poparcie odchodzącego Naczelnika (...) w celu objęcia tej funkcji. Zaprzeczanie M. K., że nie decydował o awansach tylko przełożony /k.1977/, nie jest zasadne, gdyż następnie przyznał, iż zaproponował N. jako następcę na Naczelnika /k.2003/, a zatem opinia czy zalecenie tego oskarżonego miała mieć istotne znaczenie dla kariery N.. Korelują z tym zeznania A. E. o planowanym konkursie na Naczelnika i zamiarze uzyskania poparcia dla J. N. od komendantów R. B. i K. M. /k.1180/. M. K. po zatrzymaniu E. osobiście zawarł umowę najmu i ją opłacał /k.1961, 2002/, czyli wiedział, w jaki sposób należy wynająć to mieszkanie – w żadnej mierze nie oznacza to, że dopiero wtedy dowiedział się o intencjach J. N. i nie świadczy to o niewinności oskarżonego. Nie zwrócił przecież nikomu nienależnie uzyskanej korzyści majątkowej. Nie zmieniają oceny sytuacji zeznania R. (...) i W. G., którzy nie znają szczegółów rozliczeń oskarżonych z A. E.. Nie ma zaś większego znaczenia kwestia braku zwrotu rzeczy A. E., gdyż należy to powiązać z zatrzymaniem tej osoby.

o/ Odnośnie czynu z pkt VIII /pkt 7/ to według M. K. znaleziona kamera S. miała być wykorzystana do pracy i wydał polecenie, aby zainstalować tam (...), ale W. o tym zapomniał. Oskarżony przyznał, że kamera była w jego gabinecie w komodzie w torbie i przyniósł ją W.. Mógł użytkować kamerę. Zaprzeczył, aby wydał polecenie stworzenia dokumentacji o uszkodzeniu kamery /k.1960, 2002/ i to komisja podjęła taką decyzję o jej wybrakowaniu /k.1977/, a on podpisał dokumenty nie sprawdzając ich /k.2002/. Stwierdzić trzeba, że ujawnienie wybrakowanej kamery, która okazała się sprawna, potwierdza popełnienie przestępstwa przekroczenia uprawnień przez M. K.. Na sprawstwo M. K. jednoznacznie wskazują sensowne relacje funkcjonariuszy P. W. (1) /k.1862/ i T. D. (1) /k.1868/. Zeznania z k. 5471 nie stanowią dowodu, skoro zostały złożone przez jednego z oskarżonych. Nie zmieniają zaś dokonanej oceny wskazywane przez obrońcę zeznania B. Ł., naruszenie procedury służbowej ani brak znajomości przepisów co do brakowania sprzętu.

p/ Odnośnie czynu z pkt IX /pkt 8/ to W. K. (1) i inni pracownicy firmy (...) dostarczający kamerę H. dla (...) już wcześniej wiedzieli, że odbiorcą będzie policja a nie jednostka wojskowa, gdyż wykluczona była sprzedaż dla armii a oferta sprzedaży została skierowana do komend wojewódzkich policji, w tym (...). W. K. na ten temat rozmawiał telefonicznie z Komendantem SP oraz osobiście był 3 razy w siedzibie (...) a kamerę przekazał osobiście M. K. /k.3768, 6607-07v/. Tak więc od początku dla sprzedających wiadomo było, kto jest odbiorcą tego sprzętu. Dotyczyło to faktury z 21.08.2008 r. na zakup kamery /J. N. k.2908/. M. K. potwierdził, że dokonali zakupu w/w kamery jako JW – jednostka wojskowa, ale jego zdaniem nie naruszył żadnej tajemnicy wystawiając zaświadczenie /k.4076-77/. Jawne pismo /zaświadczenie/ z 9.07.2008 r. podpisane przez M. K. dowodzi, że kamera będzie wykorzystywana przez (...). Zatem potwierdza to zarzut ujawnienia tajemnicy objętej klauzulą, gdyż takie pismo miało trafić do nieokreślonej liczby osób – tak innych niewtajemniczonych pracowników firmy (...), jak i dalszych dostawców sprzętu. Nadto brak jest podstaw do przyjęcia nieumyślności działania ze strony M. K. i zastosowania art. 265 § 3 kk. Nazwanie pisma „listem intencyjnym” – jak podaje obrońca - nie zmienia sytuacji. Zeznania W. K. nie świadczą, że procedura ofertowa była jawna, a tylko, że nie przestrzegano odpowiednich procedur. Oskarżony wskazał zaś użytkownika sprzętu, co objęte było odpowiednią klauzulą.

r/ Odnośnie czynu z pkt X /pkt 9/ to na winę M. K. wskazują wyjaśnienia samego oskarżonego o otrzymywaniu w latach 2008-2010 od P. W. i innych pieniędzy w kwocie około 6000 zł i około 7000 zł, których nie wręczono konsultantom z 2 sekcji mimo takich zapisów w dokumentacji /k.2000/, a także wyjaśnienia J. N. o otrzymaniu od M. K. 1000-2000 zł przy innej okazji, prawdopodobnie za konsultantów /k.4040/. Przyjąć jednak należy, że kwoty wypłacanych w ten sposób pieniędzy były znacznie większe i oskarżony usiłuje ograniczyć swoją odpowiedzialność. Nadto M. K. podał, że miał jedynie pytać P. W. o możliwość wygospodarowania jakiś pieniędzy, co nie przekonuje, skoro oskarżony jako Naczelnik (...) wydawał innym funkcjonariuszom polecenia służbowe. Nadto logiczne i przekonujące relacje W. D. i T. D. jednoznacznie wskazują na sprawstwo M. K.. Nie zwalniają oskarżonego z odpowiedzialności zeznania P. W.. Nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestia korzystania z przysługujących uprawnień przez W. D. i T. D. jako współoskarżonych – mieli oni takie same prawo jak oskarżeni J. N. i M. K. do składania, jak i odmowy składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania.

Wniosek

Obrońca osk. M. K. (2) wniósł o:

1/ uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. J. N. (1) wniósł o:

1/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych czynów,

2/ ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej nie zasługują na uwzględnienie wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych czynów ani o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

b/ Zauważyć należy, że skarżący nie podważyli prawidłowości przyjęcia kwalifikacji prawnej czynów : z pkt I oraz 1 i 13 z art. 228 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; z pkt II oraz 2 i 14 z art. 228 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, ale niezbędne okazało się wyeliminowanie art. 286 § 1 kk; z pkt III oraz 3 i 15 z art. 228 § 1 kk, ale stanowi to jeden czyn zabroniony z czynem z pkt I; z pkt IV oraz 4 i 16 z art. 228 § 4 kk w zw. z art. 12 kk; z pkt V oraz 5 i 17 z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, ale niezbędne okazało się wyeliminowanie art. 271 § 1 kk; : z pkt VI oraz 18 z art. 229 § 1 kk; z pkt VII oraz 6 z art. 228 § 1 kk; z pkt VIII oraz 7 z art. 231 § 1 kk; z pkt IX oraz 8 z art. 266 § 2 kk; z pkt X oraz 9 z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 284 § 2 kk w zb. z art. 231 § 2 kk w zb. z art. 271 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk.

c/Apelacje obrońców nie zawierają istotnych argumentów, które przemawiałyby za obniżeniem wymierzonych kar. Przy tym stosownie do brzmienia art.438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

d/ Wymierzone kary pobawienia wolności i grzywny generalnie są odpowiednie do wysokiego stopnia winy obu oskarżonych, rodzaju ich działań, znacznej i średniej społecznej szkodliwości przypisanych czynów oraz rozmiaru spowodowanych szkód, przy uwzględnieniu funkcji pełnionych wówczas przez sprawców w Policji – M. K. był Naczelnikiem Wydziału (...) Operacyjnej (...), a J. N. jego Zastępcą. Sprawcy ci działali w dość długim okresie, umyślnie i celowo co do przestępstw korupcyjnych, w poczuciu całkowitej bezkarności. O ile na korzyść oskarżonych należy poczytać ich dotychczasową niekaralność, częściowe przyznanie się przez nich do winy i potwierdzenie części okoliczności oraz odnośnie J. N. jego działalność społeczną i kursy specjalistyczne /zaświadczenia, wykaz kursów, świadectwo, dyplomy, rysunki k. 7769-7788 t. 39/, to nie równoważą one elementów obciążających. Natomiast celowe było objęcie karą pobawienia wolności i częściowo karą grzywny za czyn z pkt I także uznanego za jego fragment czynu z pkt III. Nadto dokonane zmiany wyroku powodowały konieczność nowego orzeczenia kar łącznych, które zostały złagodzone w zakresie rozmiaru pobawienia wolności. Kary w ustalonych wysokościach uwzględniają także dotychczasowy tryb życia oskarżonych. Wysokość grzywien umożliwia ich zapłacenie przez sprawców. Wskazane sankcje karne nie są nadmiernie surowe a ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko długoterminowe kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe. Brak jest jakichkolwiek podstaw do innego złagodzenia wymiaru sankcji karnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

a/ Konieczność uwzględnienia zmian stanu prawnego;

b/ Odnośnie czynów z pkt 1 i 3, 13 i 15 oraz pkt I i III należało przyjąć, że stanowią jeden czyn zabroniony;

c/ Odnośnie czynu z pkt 2 i 14 oraz II należało wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu art. 286 § 1 kk;

d/ Odnośnie czynu z pkt 4 i 16 oraz IV należało przyjąć, że został popełniony od grudnia 2009 r. do lutego 2010 r.;

e/ Odnośnie czynu z pkt 5 i 17 oraz V należało wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu art. 271 § 1 kk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

a/ Zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. należało przyjąć kwalifikację prawną i podstawę wymiaru kar w brzmieniu najkorzystniejszym dla sprawców;

b/ Przyjęcie, że czyny z pkt 1 i 3, 13 i 15 oraz pkt I i III stanowią jeden czyn zabroniony - wynika z działania oskarżonych z tym samym zamiarem w tym samym czasie;

c/ Wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej art. 286 § 1 kk - wypływa z nieustalenia w wyroku, że oskarżeni dokonali wyłudzenia określonych kwot;

d/ Czasokres popełnienia czynu od grudnia 2009 r. do lutego 2010 r. - wynika z ustaleń Sądu Okręgowego w uzasadnieniu;

e/ Wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej art. 271 § 1 kk - wypływa z nieustalenia w wyroku, aby oskarżeni bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób poświadczali nieprawdę w dokumentach potwierdzających wypłatę kwoty konsultantowi.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

3.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

3.21.

Przedmiot utrzymania w mocy

3.4W pkt IV utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej niezmienionej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. nieuwzględnienie apelacji obrońców.

3.55.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

3.5.11.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt II zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

1/ odnośnie M. K. (2) :

a/ uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny z punktu 11;

b/ w opisach czynów przypisanych w punktach 1 i 3 oraz zarzucanych w punktach I i III sformułowania (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonych mężczyzn”, jak też przyjęto, że czyny te stanowią jeden czyn wyczerpujący dyspozycję art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. i za to na podstawie art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. wymierzono oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 60 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda;

c/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 2 i zarzuconego w punkcie II sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonego mężczyzny” oraz przyjęto, że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. i za podstawę prawną wymiaru kar przyjęto art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r.;

d/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 4 i zarzuconego w punkcie IV sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonej osoby” oraz przyjęto, że czyn ten został popełniony od grudnia 2009 r. do lutego 2010 r. oraz w podstawie skazania i wymiaru kar dodano art. 4 § 1 k.k.;

e/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 5 i zarzuconego w punkcie V sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonym” oraz przyjęto, że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. i za podstawę prawną wymiaru kar przyjęto art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r.;

f/ co do czynu przypisanego w punkcie 6 i zarzuconego w punkcie VII w podstawie skazania i wymiaru kar dodano art. 4 § 1 k.k.;

g/ co do czynu przypisanego w punkcie 9 i zarzuconego w punkcie X w podstawie skazania i wymiaru kar dodano art. 4 § 1 k.k.;

2/ odnośnie J. N. (1) :

a/ uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny z punktu 19;

b/ w opisach czynów przypisanych w punktach 13 i 15 oraz zarzuconych w punktach I i III sformułowania (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonych mężczyzn”, jak też przyjęto, że czyny te stanowią jeden czyn wyczerpujący dyspozycję art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. i za to na podstawie art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. wymierzono oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności i karę 60 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda;

c/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 14 i zarzuconego w punkcie II sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonego mężczyzny” oraz przyjęto, że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r. i za podstawę prawną wymiaru kar przyjęto art. 228 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23.06.2020 r.;

d/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 16 i zarzuconego w punkcie IV sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonej osoby” oraz przyjęto, że czyn ten został popełniony od grudnia 2009 r. do lutego 2010 r., a nadto w podstawie skazania i wymiaru kar dodano art. 4 § 1 k.k.;

e/ w opisie czynu przypisanego w punkcie 17 i zarzuconego w punkcie V sformułowanie (...) zastąpiono sformułowaniem „ustalonym” oraz przyjęto, że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. i za podstawę prawną wymiaru kar przyjęto art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r.;

f/ co do czynu przypisanego w punkcie 18 i zarzuconego w punkcie VI w podstawie skazania i wymiaru kar dodano art. 4 § 1 k.k.;

W pkt III na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. połączono wymierzone oskarżonym kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny oraz wymierzono im:

a/ M. K. (3) kary łączne 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 130 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

b/ J. N. (1) kary łączne 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda.

Zwięźle o powodach zmiany

1/ W punkcie II wyroku :

a/ uchylenie rozstrzygnięć o wymierzeniu kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny z pkt 11 i 19 – wynika z konieczności dokonania poniższych zmian;

b/ odnośnie czynów z pkt 1 i 3, 13 i 15 oraz pkt I i III - wyeliminowanie danych wskazanych osób wypływa z ich odrębnego odpowiadania w innych postępowaniach, przyjęcie, że czyny te stanowią jeden czyn zabroniony wynika z działania oskarżonych z tym samym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych od firmy (...) w tym samym czasie, przyjęcie kwalifikacji prawnej w brzmieniu do dnia 7.06.2010 r. wypływa z podwyższenia zagrożenia ustawowego po tej dacie, a wymierzenie oskarżonym kar po 3 lata pozbawienia wolności i po 60 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda wypływa z uwzględnienia czasokresu działania, wielkiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, wagi naruszonych obowiązków i wysokiego stopnia winy sprawców; o ile na korzyść oskarżonych należy poczytać ich dotychczasową niekaralność, częściowe przyznanie się do winy i potwierdzenie części okoliczności oraz odnośnie J. N. jego działalność społeczną i kursy specjalistyczne /zaświadczenia, wykaz kursów, świadectwo, dyplomy, rysunki k. 7769-7788 t. 39/, to nie równoważą one elementów obciążających; wskazana sankcja karna nie jest nadmiernie surowa a jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk;

c/ odnośnie czynu z pkt 2 i 14 oraz II - wyeliminowanie danych wskazanej osoby wypływa z jej odrębnego odpowiadania w innej sprawie, wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 286 § 1 kk wynika z nieustalenia w wyroku, aby oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób doprowadzili (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przyjęcie kwalifikacji prawnej i podstawy prawnej wymiaru kar w brzmieniu do dnia 23.06.2020 r. wypływa z podwyższenia zagrożenia ustawowego po tej dacie /art. 57b kk/;

d/ odnośnie czynu z pkt 4 i 16 oraz IV - wyeliminowanie danych wskazanej osoby wypływa z jej odrębnego odpowiadania, przyjęcie, że czyn został popełniony od grudnia 2009 r. do lutego 2010 r. wynika z ustaleń Sądu Okręgowego w uzasadnieniu, a dodanie art. 4 § 1 kk w podstawie skazania i wymiaru kar wypływa z zastosowania korzystniejszej dla sprawców kwalifikacji prawnej;

e/ odnośnie czynu z pkt 5 i 17 oraz V - wyeliminowanie danych wskazanej osoby wypływa z jej odrębnego odpowiadania, wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 271 § 1 kk wynika z nieustalenia w wyroku, aby oskarżeni bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób poświadczali nieprawdę w dokumentach potwierdzających wypłatę kwot konsultantom, przyjęcie kwalifikacji prawnej i podstawy prawnej wymiaru kar w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. wypływa z podwyższenia zagrożenia ustawowego po tej dacie;

f/ odnośnie czynu z pkt 6 oraz VII M. K. - dodanie art. 4 § 1 k.k. w podstawie skazania i wymiaru kar wypływa z zastosowania korzystniejszej dla sprawcy kwalifikacji prawnej;

g/ odnośnie czynu z pkt 9 oraz X M. K. - dodanie art. 4 § 1 k.k. w podstawie skazania i wymiaru kar wypływa z zastosowania korzystniejszej dla sprawcy kwalifikacji prawnej;

f/ odnośnie czynu z pkt 18 i VI J. N. - dodanie art. 4 § 1 k.k. w podstawie skazania i wymiaru kar wypływa z zastosowania korzystniejszej dla sprawcy kwalifikacji prawnej;

2/ W pkt III – przyjęcie podstawy prawnej orzeczenia kar łącznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 7.06.2010 r. wynika z podwyższenia granicy kar po tej dacie /art. 86 § 1 kk/; przy wymiarze osk. M. K. i J. N. kar łącznych pozbawienia wolności oraz grzywny wzięto pod uwagę ilość przypisanych czynów i orzeczonych kar /większą co do M. K./, jak też dość bliski związek podmiotowo-przedmiotowy i czasowy pomiędzy przestępstwami. Powyższe przemawia za zastosowaniem zasady asperacji kar, tak jak w zaskarżonym wyroku Sądu Okręgowego. Natomiast upływ czasu i aktualne wieloletnie prawidłowe zachowanie oskarżonych przemawia za złagodzeniem kar łącznych. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko takie długoterminowe kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe.

3.65.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

3.75.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.85.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

3.95.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

W pkt I na mocy art. 105 § 1, 2 i 3 kpk sprostowano oczywistą omyłkę pisarską w komparycji /części wstępnej/ wyroku w ten sposób, że w przytoczonym tam opisie czynu zarzuconego oskarżonemu M. K. (3) w punkcie VIII po słowach „naczelnik wydziału” wpisano słowo „zatwierdził”, zgodnie z niekwestionowanym sprostowaniem oczywistej omyłki dokonanym przez prokuratora /k.6219/.

V.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kar łącznych pozbawienia wolności zaliczono oskarżonym M. K. i J. N. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13.02.2011 r. do dnia 08.04.2011 r.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych M. K. (2) i J. N. (1) przypadające na nich koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, a w tym od M. K. (2) kwotę 3.000 zł i od J. N. (1) kwotę 2.400 zł tytułem opłat za II instancję – na podstawie art. 633, art. 634 i art. 627 kpk z uwagi na kierunek apelacji, jak też pozostawanie przez nich na wolności i zdolność do pracy oraz brak rzeczywistych powodów do zwolnienia od ponoszenia kosztów sądowych.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski Dorota Radlińska Sławomir Machnio

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Obrońcy osk. M. K. (2)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Punkty 1-12 wyroku
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
x na korzyść ☐ na niekorzyść		x w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
x	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
x	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
x	uchylenie			x		zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						2
Podmiot wnoszący apelację						Obrońcy osk. J. N. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Punkty 13-20 wyroku
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
x na korzyść ☐ na niekorzyść		x w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
x	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
x	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
x	uchylenie			x		zmiana