Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 11/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 października 2023 r. w sprawie XVIII Ko 109/22.

1.1.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.1.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.1.  Ustalenie faktów

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.1.  Ocena dowodów

1.1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 552 § 4 w zw. z art. 554 § 1 kpk oraz art. 445 § 2 kc w zw. z art. 445 § 1 kpk poprzez nieprawidłową wykładnię i uznanie, że zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie obok funkcji kompensacyjnej ma również wypełniać funkcję represyjną, podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisu prowadzi do wniosku, że zadośćuczynienie pełni jedynie funkcję kompensacyjną, co miało wpływ na treść orzeczenia poprzez zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie nadmiernie wygórowanej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny w tym składzie w pełni podziela konstatację, którą wyraziła pełnomocnik w wysłowionym zarzucie, a którą następnie powtórzyła i umotywowała w uzasadnieniu swojej apelacji, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, nie pełni zaś funkcji represyjnej.

Zadośćuczynienie jest przecież, co nie budzi żadnej wątpliwości w nauce i praktyce prawa, po prostu odszkodowaniem za szkodę niematerialną, która w tej konkretnej sytuacji wynikła z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania, zatem pełni, jak już podano, funkcję kompensacyjną.

Także i Sąd meriti w taki sposób pojmuje zadośćuczynienie i jego funkcję, co powinno być oczywiste dla każdego, kto zapozna się z pisemnym uzasadnieniem wyroku poddanego kontroli instancyjnej na skutek wniesionych apelacji, w tym przez pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa Komendanta Rejonowego Policji W. II.

Wszak we wskazanym pisemny uzasadnieniu czytamy, " (...) będzie w ocenie Sądu wystarczającą rekompensatą za doznane krzywdy (...)".

Więc, Sąd a quo po prostu nie przyjął, wbrew wywodom skarżącej, że zadośćuczynienie pełni także funkcję represyjną. Sąd ten przeprowadził więc prawidłowe rozumowanie interpretacyjne

Sformułowany zarzut, w konsekwencji, musi być uznany za niezasadny i to w sposób rażąco oczywisty.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie 1. i 3. poprzez oddalenie wniosku także co do zasądzonej kwoty 10.000 zł. oraz oddalenie żądania w przedmiocie zasądzenia pozostałych kosztów, ewentualnie gdyby Sąd rozpoznający sprawę uznał zasądzenie zadośćuczynienia za uzasadnione, zmiana zaskarżonego orzeczenia w punkcie 1. poprzez obniżenie kwoty przyznanego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony postępowaniu i rozstrzygnięciu zarzut nie został potwierdzony. Przeciwnie, uznany musiał zostać za rażąco niezasadny, co wykazano wyżej.

Sąd Apelacyjny więc zobowiązany jest, w zakresie pierwszego zarzutu i powiązanego z nim wniosku, do nieingerencji orzeczniczej w wyrok Sądu Okręgowego.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż kwota w wysokości 10.000 zł. z tytułu zadośćuczynienia będzie stanowiła odpowiednią rekompensatę za krzywdę doznaną przez wnioskodawczynię z powodu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w dniu 12 stycznia 2022 r., podczas gdy prawidłowa, to jest znajdująca oparcie w kryteriach art. 7 kpk, ocena zgromadzonego materiału dowodowego w niniejszej sprawie winna prowadzić do wniosku, że wysokość zasądzonej kwoty jest nadmiernie wygórowana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Konstrukcja zrzutu jest co najmniej specyficzna. Pełnomocnik zdaje się mieszać zarzut z art. 438 pkt 3 kpk z zarzutem z art. 438 pkt 2 kpk.

Pełnomocnik po pierwsze bowiem wywiódł, że Sąd meriti błędnie ustalił stan faktyczny, a błąd ten polegać miał na przyjęciu, że to właśnie 10.000 zł. stanowi odpowiednią rekompensatę za doznaną krzywdę.

Tymczasem stan faktyczny i jego opis to nic innego jak możliwie szczegółowe zrekonstruowanie, rzecz jasna na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów, przebiegu zdarzenia w sensie historycznym, w tej sytuacji procesowej więc okoliczności poprzedzających zatrzymanie, samego zatrzymania i skutków zatrzymania.

Sąd Okręgowy stan faktyczny ustalił prawidłowo, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Z treści pozyskanej po przeprowadzeniu i ocenieniu każdego z istotnych w sprawie dowodów, wyprowadził w prosty sposób opis.

W istocie bowiem ustalenia w tym zakresie nie zostały nawet zakwestionowane i jako takie nie budzą żadnych wątpliwości.

Po drugie, pełnomocnik wywiódł, że przy ocenie dowodów Sąd a quo uchybił obowiązkom z art. 7 kpk, nie wskazał przy tym, nawet w uzasadnieniu środka odwoławczego, które dowody zostały wadliwie ocenione i na czym ta wadliwość miałaby polegać, zaznaczając jedynie, że prawidłowa ocena dowodów doprowadzi do wniosku, że przyznane zadośćuczynienie jest zbyt duże.

Sąd Okręgowy tymczasem przeprowadził i poddał ocenie każdy istotny dowód w sposób prawidłowy, czemu dał wyraz w treści pisemnego uzasadnienia.

Sąd Apelacyjny w tym składzie, wobec niewskazania konkretnych uchybień przez skarżącą, z urzędu takich nie dostrzega i podziela w całości rozumowanie co do dowodów, które przedstawione zostało przez Sąd a quo.

Przypomnieć trzeba w tym miejscu konieczny porządek rozumowania Sądu pierwszej instancji, co umknąć musiało pełnomocnik.

Otóż, dowody są przeprowadzane, a następnie oceniane, zgodnie z regułami procesowymi. Z treści z przeprowadzonych i ocenionych dowodów jest rekonstruowany stan faktyczny. Relewantne przepisy podlegają interpretacji i podejmowana jest decyzja interpretacyjna. Dopiero po pozyskaniu "faktów" i "prawa", podejmowana jest decyzja merytoryczna, poprzedzona subsumpcją, czyli zestawieniem w trakcie rozumowania wskazanych elementów.

Jak już wyżej podano, Sąd Okręgowy dowody ocenił prawidłowo, a w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny.

Apelacja została sporządzona i podpisana przez podmiot profesjonalny, to jest radcę prawną, będącą pełnomocnikiem reprezentanta Skarbu Państwa. Zatem Sąd Apelacyjny jest uprawniony do ograniczenia swoich rozważań i nie przedstawiania w związku z tym dalszych wywodów, niezasadność zarzutu została bowiem w pełni umotywowana.

Jednak, z racji także perswazyjnej funkcji każdego uzasadnienia, godzi się dodatkowo wskazać, że wysokość kwoty zadośćuczynienia Sąd a quo ustalił trafnie.

Wydaje się bowiem, że w optyce skarżącej, to właśnie końcowa decyzja merytoryczna obarczona został błędem, który sprowadził się do wygórowanej, w jej ocenie, kwocie zadośćuczynienia.

Więc, Sąd Okręgowy trafnie podał, motywując przyznanie zadośćuczynienia i jego wysokość, poprzez wskazanie przede wszystkim, że zapewniano wnioskodawczynię o niepodejmowaniu żadnych działań, że założono jej kajdanki i to dopiero na policyjnym parkingu, że została poddana upokarzającej kontroli osobistej, że nie wezwano do niej lekarza, mimo próśb o umożliwienie zażycia leków, że do kontroli osobistej funkcjonariuszkę wezwano dopiero po pewnym czasie i że skutkiem zatrzymania był stwierdzony stres pourazowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie 1. i 3. poprzez oddalenie wniosku także co do zasądzonej kwoty 10.000 zł. oraz oddalenie żądania w przedmiocie zasądzenia pozostałych kosztów, ewentualnie gdyby Sąd rozpoznający sprawę uznał zasądzenie zadośćuczynienia za uzasadnione, zmiana zaskarżonego orzeczenia w punkcie 1. poprzez obniżenie kwoty przyznanego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony postępowaniu i rozstrzygnięciu zarzut nie został potwierdzony. Przeciwnie, uznany musiał zostać za niezasadny, co wykazano wyżej.

Sąd Apelacyjny więc zobowiązany jest, w zakresie także i drugiego zarzutu i powiązanego z nim wniosku, do nieingerencji orzeczniczej w wyrok Sądu Okręgowego.

3.3.

Obraza prawa materialnego, a to art. 445 § 1 kc w zw. z art. 552 § 4 kpk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że kwota 10.000 zł. przyznana wnioskodawczyni J. S. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłą z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w dniu 12 stycznia 2022 r. stanowi odpowiednią sumę zadośćuczynienia, podczas gdy okoliczności sprawy, okoliczności zatrzymania, czas zatrzymania i natężenie krzywd i cierpień odniesionych w czasie zatrzymania, skutki wywołane przez zatrzymanie, aktualne warunki i przeciętna stopa życiowa, prowadzą do wniosku, że przyznana kwota zadośćuczynienia 10.000 zł. jest nieadekwatna do doznanych przez wnioskodawczynię krzywd i w realiach przedmiotowej sprawy jest nadmiernie wygórowana i tym samym pozbawiona waloru kompensacyjnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew wywodom z apelacji, Sąd właściwie zastosował art. 445 § 1 kc w zw. z art. 552 § 4 kpk, czego skutkiem była właściwa decyzja o zasądzeniu zadośćuczynienia i o wysokości tego zadośćuczynienia.

Przypomnieć trzeba, w związku z postawionym zarzutem, normatywną treść przepisów, które zdaniem skarżącego zostały niewłaściwie zastosowane.

Z art. 552 § 4 kpk wynika bowiem, że w wypadku niewątpliwie niesłusznego zatrzymania również przysługuje zadośćuczynienie.

Z art. 445 § 1 kc wynika natomiast jedynie, że można przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, chrakteryzujący w ten sposób instytucję zadośćuczynienia.

Skoro więc Sąd meriti ustalił, że zatrzymanie wnioskodawczyni było niewątpliwie niesłuszne, co nie było przecież w żaden sposób kwestionowane, rzeczą tego Sądu było przyznanie zadośćuczynienia i to o charakterze pieniężnym, za krzywdę, której doznała wnioskodawczyni.

W tym zakresie, wskazane przepisy zostały zastosowane właściwie, więc i prawidłowo. Stanowiły bowiem prostą normatywną podstawę decyzji merytorycznej.

Sąd Apelacyjny, z racji sporządzenia i podpisania apelacji przez profesjonalistę, jest uprawniony do ograniczenia swoich rozważań i nie przedstawiania w związku z tym dalszych wywodów, niezasadność zarzutu została bowiem w pełni umotywowana, a przez to wykazane zostało, że Sąd meriti przywołane przepisy zastosował właściwie.

Jednak, z racji także perswazyjnej funkcji każdego uzasadnienia, godzi się również i w tym miejscu dodatkowo wskazać, że wysokość kwoty zadośćuczynienia Sąd a quo ustalił trafnie.

Jak należy bowiem rozumieć, także i ten skarżący, będący prokuratorem, po prostu kwestionuje wysokość przyznanego zadośćuczynienia.

W ocenie skarżącego, bezsporne okoliczności faktyczne doprowadziły jednak do przecenienia krzywdy, której doznała wnioskodawczyni.

Przedstawione stanowisko prokuratora, co już podniesiono wyżej, nie mogło zyskać aprobaty Sądu Apelacyjnego i przez to nie mogło doprowadzić do wydania postulowanego orzeczenia drugoinstancyjnego.

W środku odwoławczym przedstawiona została zwykła polemika ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, co do wysokości zadośćuczynienia.

Tymczasem, Sąd meriti rozważył i ujawnił w pisemnym uzasadnieniu, jakie to przesłanki naprowadziły na przyznaną kwotę zadośćuczynienia, a przesłanki te, jako podstawa ustalenia wysokość zadośćuczynienia, zyskały pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Więc, godzi się ponownie podać, że Sąd Okręgowy trafnie motywował także wysokość przyznanego zadośćuczynienia, poprzez wskazanie przede wszystkim, że zapewniano wnioskodawczynię o niepodejmowaniu żadnych działań, że założono jej kajdanki i to dopiero na policyjnym parkingu, że została poddana upokarzającej kontroli osobistej, że nie wezwano o niej lekarza, mimo próśb o umożliwienie zażycia leków, że do kontroli osobistej funkcjonariuszkę wezwano dopiero po pewnym czasie i że skutkiem zatrzymania był stwierdzony stres pourazowy.

Istotną okolicznością, której nie można tracić z pola widzenia i której z pola widzenia nie stracił Sąd a quo, a która zdaje się umknęła skarżącemu, to borykanie się przez wnioskodawczynię z problemem bezdomności, co było przyczyną pośrednią jej niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz J. S. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 2.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postawiony postępowaniu i rozstrzygnięciu zarzut nie został potwierdzony. Przeciwnie, uznany musiał zostać za niezasadny, co wykazano wyżej.

Sąd Apelacyjny więc zobowiązany jest, w zakresie także i tego zarzutu oraz powiązanego z nim wniosku, do nieingerencji orzeczniczej w wyrok Sądu Okręgowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 października 2023 r. w sprawie XVIII Ko 109/22, w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny pochylił się nad każdym z zarzutów z wniesionych apelacji. Z urzędu przeprowadzone zostało też badanie, w zakresie takim, w jaki Sąd ad quem był uprawniony, to jest zgodnie z treścią art. 439 § 1 kpk, art. 440 kpk i art. 455 kpk.

Sąd meriti nie dopuścił się więc uchybień, w szczególności tych, które podnieśli skarżący. Skutkuje to koniecznością utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku, w zaskarżonej części.

Godzi się wskazać, że chociaż skarżący podali, że wyrok Sądu Okręgowego skarżą w całości, tak w istocie nie było. Wyrok Sądu meriti bowiem jest skomponowany z trzech punktów, a zakwestionowana została, poprzez środki odwoławcze, trafność tylko rozstrzygnięcia z punktu 1.

1.1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążony został Skarb Państwa.

Zgodnie bowiem z treścią art. 554 § 4 kpk, postępowanie w przedmiocie zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie, jest wolne od kosztów sądowych.

Postępowanie przed Sądem odwoławczym jest także postępowaniem w przedmiocie zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie

Dodatkowo, środki odwoławcze, które nie zostały uwzględnione, pochodziły od podmiotów, czy to reprezentujących Skarb Państwa (Komendant Rejonowy Policji W. II), czy to działających także na rzecz Skarbu Państwa (Prokurator Okręgowy w Warszawie).

Stosowanie więc także do treści art. 636 § 1 kpk, tym bardziej zasadnym jest obciążenie Skarbu Państwa wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Michał Lasota

Sławomir Machnio Przemysław Filipkowski

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa Komendanta Rejonowego Policji W. II.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 października 2023 r. w sprawie XVIII Ko 109/22.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Okręgowy w Warszawie.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 października 2023 r. w sprawie XVIII Ko 109/22.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana