Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 15/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022 roku, sygn. akt XVIII K 264/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☒

co do winy w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

-----------------------

-----------------------------------------------------------------

-------------

----------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego G. S. zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną kwalifikację prawną czynu oskarżonego poprzez przyjęcie, iż oskarżony działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S.,

2.  obrazę przepisów postępowania, poprzez oddalenie wniosku obrońcy o przeprowadzenie dowodu z zeznania świadka J. M. na okoliczność sporządzonej opinii, co stanowiło naruszenia art.167 k.p.k. i 170 k.p.k. oraz 201 k.p.k.

3.  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art.15§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny uznał zarzuty przedstawione w apelacji obrońcy za częściowo zasadne. Przed rozpoczęciem analizy zarzutów apelacyjnych należy zaznaczyć, iż będą one rozważane zwłaszcza w kontekście przeprowadzonego postępowania w trybie kasacji i wskazań wyrażonych w uzasadnieniu Sądu Najwyższego do wyroku o sygn. II KK 287/23 z dnia 21 grudnia 2023 r., a w szczególności z uwagi na zalecenia Sądu Najwyższego zawarte na stronie 17-19.

Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do merytorycznych zarzutów wskazanych w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego, mając na uwadze zalecenie Sądu Najwyższego w zakresie konieczności przy ponownym rozpoznaniu sprawy podjęcia czynności pozwalających uniknąć uchybień z art.439§1 pkt 2 k.p.k. wskazać należy, że Sąd Apelacyjny w Warszawie na rozprawie w dniu 17 lipca 2024 r. przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy odebrał oświadczenie zarówno od obrońcy oskarżonego G. S. jak i prokuratora czy w związku z treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2023 r. w sprawie o sygn. II KK 287/23 wnoszą o wyłączenie członków składu orzekającego od rozpoznania niniejszej sprawy. Ani obrońca oskarżonego ani też prokurator wniosku takiego nie złożyli. Abstrahując od powyższego wskazać w tym miejscu należy, że żaden z członków składu orzekającego w chwili rozpoznawania przedmiotowej sprawy nie był delegowany do Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Każdy z członków składu orzekającego został powołany na stanowisko sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie po przejściu procesu nominacyjnego przed Krajową Radą Sądownictwa, działającą w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, a następnie został powołany na stanowisko sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie przez wybranego w demokratycznych wyborach Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Nadto jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 16 stycznia 2024 r., sygn. III KK 293/23 cyt. „Sąd bezstronny to sąd, który nie kieruje się preferencjami ani uprzedzeniami w stosunku do żadnej ze stron”. Pokreślić tym samym należy, że sam fakt, że władze wykonawcze lub ustawodawcze uczestniczą w procesie mianowania sędziego, nie może prowadzić do powstania zależności sędziego od tych władz, ani do wzbudzenia wątpliwości co do jego bezstronności, jeżeli po mianowaniu zainteresowany nie podlega żadnej presji i nie otrzymuje instrukcji w ramach wykonywania swoich obowiązków (vide: wyrok (...) z dnia 9 lipca 2020 r., C-272/19, VQ przeciwko (...), w pkt 54; postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2023 r., V KK 162/22, LEX nr 3600648). Dla oczyszczenia przedpola przywołać należy także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2024 r., sygn. I KZP 9/23 cyt. „ W postępowaniu karnym nie jest dopuszczalne badanie ważności lub skuteczności aktu ustrojowego powołania sędziego przez Prezydenta RP podjętego w ramach realizacji wyłącznej prerogatywy głowy państwa (art. 179 Konstytucji RP). Sędzia, wobec którego stwierdzono nieprawidłowości w toku procedury nominacyjnej, nie jest osobą nieuprawnioną do orzekania w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k.”

Przechodząc do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy, wskazać należy:

Ad. 1.)

Przedstawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazę przepisów prawa materialnego przez błędną kwalifikację prawną czynu oskarżonego obrońca dążył do wykazania, iż oskarżony nie działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S.. Sąd Okręgowy rozpoznający sprawę przyjął, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym natomiast Sąd Apelacyjny rozpoznający sprawę po raz pierwszy – a w konsekwencji Sąd Apelacyjny również Sąd w niniejszym składzie, w pełni zaaprobował ustalenia Sądu I instancji, co do przypisanego oskarżonemu zamiaru ewentualnego zabójstwa A. S.. Tym samym Sąd Apelacyjny przyjął ustalenia i argumentację wyrażoną w wyroku wraz z uzasadnieniem z dnia 25 października 2022 r. o sygn. II AKa 168/22. W tym kontekście należy powtórzyć i przyjąć jak własną dotychczas wyrażoną ocenę, że o działaniu oskarżonego w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S. świadczy umiejscowienie zadanych nożem ran na klatce piersiowej pokrzywdzonej, gdzie znajdują się narządy szczególnie istotne dla życia człowieka, jak też wypowiadane przez oskarżonego słowa w czasie zadawania ciosów cyt. „urwę Ci łeb(…) powinienem Cię zabić kurwo”. Oceny powyższej nie zmienia okoliczność związana z powierzchownością tych ran. Zatem w realiach sprawy innego wniosku logicznie niż ten, że oskarżony G. S. działając z zamiarem ewentualnym usiłował pozbawić życia A. S. wyprowadzić nie sposób. Dodać należy, że zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i sądowego nie ujawniły się żadne wątpliwości co do poczytalności oskarżonego. Stąd też, w ocenie także i Sądu Apelacyjnego, oskarżony - jako osoba posiadająca w pełni rozwinięte możliwości intelektualne i cechująca się standardowym doświadczeniem życiowym oraz prawidłowo oceniająca reakcje przyczynowo - skutkowe z całą pewnością wiedział co będzie efektem użycia noża i na to się oczywiście godził. Oskarżony nie mógł przewidzieć, jak głęboko wbije nóż w ciało pokrzywdzonej i że będzie to jedynie skutkowało zranieniem, zwłaszcza że zdarzenie miało charakter dynamiczny, zaś on znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości ( k. 30). Skarżący zdaje się tu zresztą zapominać, że w sprawie karnej faktem udowodnionym jest nie tylko fakt, który wynika wprost z określonego dowodu, ale i taki, który choć nie ma w nim oparcia, wynika jednak logicznie i nieodparcie z ich całokształtu. Ta reguła sądowej oceny dowodów ma zaś zastosowanie w analizowanej sprawie. Tym samym w świetle zebranego materiału dowodowego oraz analizy przeprowadzonej dotychczas przez Sądy obu instancji, w tym Sąd orzekający w niniejszym składzie, nie potwierdziły się zarzuty obrońcy odnośnie błędu w ustalaniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną kwalifikację prawną czynu oskarżonego poprzez przyjęcie, iż oskarżony działał w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S..

Ad.2.)

Również zarzut obrońcy dotyczący obrazy prawa procesowego w postaci art. 167 k.p.k. i 170 k.p.k. oraz 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu „z zeznań świadka J. M. na okoliczność sporządzonej opinii” nie był zasadny. Wskazać należy, że do naruszenia art.167 k.p.k. może dojść jedynie wówczas, gdy przeprowadzenie przez sąd dowodu jest niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a tym samym konieczne dla prawidłowego wyrokowania. To, że opinia nie jest przekonywująca dla strony postępowania nie musi stanowić przesłanki dopuszczania opinii uzupełniającej ( bo tym by było przesłuchanie biegłego). Strona dążąca do dopuszczenia opinii jest zobowiązana wskazać, na jakie okoliczności, ze względu na wymienione przez nią mankamenty opinii określone w art.201 k.p.k., zachodzi potrzeba dodatkowego przesłuchania biegłego, czego skarżący nie wykazał skutecznie w apelacji. Tak więc Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów procesowych poprzez nieprzeprowadzenie wskazanego dowodu, skoro Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie był uprawniony do przekonania, iż przeprowadzenie tych konkretnych czynności dowodowych nie było konieczne, dla poczynienia rzetelnych ustaleń faktycznych, czego wyrazem było oddalenie na rozprawie w dniu 27 stycznia 2022 r. wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej. Sąd Apelacyjny tym samym podziela stanowisko Sądu Okręgowego, że „opinia ta, choć lakoniczna, nie jest niejasna, niepełna, a w swej treści nie zawiera sprzeczności” ( k. 457).

Ad. 3

Sąd Apelacyjny natomiast podzielił zarzut apelacji obrońcy dotyczący obrazy przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art.15§1 k.k., pomimo wadliwości tak sformułowanego zarzutu. W ocenie Sądu zaskarżony wyrok ostać się nie może albowiem Sąd meriti nie ustrzegł się błędu w ocenie prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. W realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji w sposób bardzo lakoniczny sporządził uzasadnienie zaskarżonego wyroku. I tak na pierwszej stronie uzasadnienia Sąd ustalił, że oskarżony nie osiągnął zamierzonego celu z uwagi na interwencję Z. A.. Odnosząc się w dalszej części uzasadnienia do podstawy prawnej wyroku Sąd I instancji wskazał, że oskarżony nie osiągnął celu z powodu interwencji Z. A., który krzycząc do niego, powstrzymał go przed zadawaniem dalszych ciosów. Z poczynionych ustaleń wynika zatem, że zachowanie Z. A. w żaden sposób nie uniemożliwiało ani nie utrudniało G. S. kontynuowania ataku. Mógł on bowiem posługując się nożem kontynuować atak i starać się finalnie zabić pokrzywdzoną, czego jednak nie uczynił. Nadto po zaprzestaniu ataku oskarżony objął oskarżoną, przytulił, głaskał po głowie, a także polecił Z. A. pilne wezwanie karetki. Czyniąc powyższe ustalenia Sąd Apelacyjny ostatecznie przyjął, że G. S. dobrowolnie odstąpił od dokonania zbrodni zabójstwa. Następuje ono bowiem wówczas, gdy sprawca, mimo istnienia sprzyjających mu okoliczności zrealizowania przestępnego działania, działanie to przerywa i odstępuje od jego kontynuowania (art.15§1k.k.) (vide: wyrok SN z dnia 1 lipca 1975 r., sygn. II KR 367/74, OSNKW 1975 z. 12, poz. 157). Nie musi być przy tym podyktowane pobudkami zasługującymi na pozytywną ocenę moralną sprawcy; ważne, aby wola sprawcy przeważyła nad przyczynami zewnętrznymi. Tak było zaś niewątpliwie w przypadku oskarżonego, skoro zaprzestał zadawania nożem kolejnych uderzeń. Odstąpienie to było przy tym efektem jego wewnętrznej decyzji, zatem dobrowolne. Nie traci bowiem „cechy dobrowolności odstąpienie od nie zakończonego usiłowania pod wpływem dezaprobaty czynu wyrażonej przez osobę trzecią, jeżeli sprawca nie musiał poddać się wspomnianemu wpływowi, który w świetle doświadczenia życiowego nie stanowił przyczyny decydującej o odstąpieniu, lecz tylko stwarzał jeden z bodźców do rezygnacji z przestępnego zamiaru” (vide: wyrok SN z dnia 5 stycznia 1973 r., sygn. III KR 258/72, OSNKW 1973 z. 7, poz. 92). Odstąpienie było też definitywne. Ustalenia te mają także oparcie w zeznaniach pokrzywdzonej A. S.. Znamienny jest tu niewątpliwie fragment jej zeznań, kiedy zeznaje, że „oskarżony sam odstąpił od zadawania ciosów” ( k. 453).

Powyższe oznacza, że sąd meriti w sprawie dokonał nieprawidłowej subsumcji prawnej prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Błędnie bowiem czyn przypisany G. S. zakwalifikował jako wyczerpujący znamiona zbrodni z art.13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. U podstaw zaś tego legło nie uwzględnienie konsekwencji wynikającej z przepisu art.15§1 k.k., który stanowi, że „nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego”. Tego rodzaju zachowanie się nie oznacza jednak wyłączenia odpowiedzialności sprawcy usiłowania w ogóle, lecz tylko za skutek, który usiłował spowodować, zatem jedynie bezkarność za usiłowanie zbrodni zabójstwa. Jeżeli bowiem w takim wypadku zachowanie się sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa, to karalność tego przestępstwa nie zostaje wyłączona i sprawca ponosi za nie odpowiedzialność (vide: wyrok SN z dnia 19 sierpnia 1974 r., sygn. I KR 35/74 , OSNKW 1974 z. 12, poz. 225). W realiach sprawy oskarżony ponosi zatem odpowiedzialność karną za przestępstwo popełnione niejako „po drodze”, tj. polegające na spowodowaniu u A. S. na skutek zadawanych ciosów nożem obrażeń ciała w postaci: rany kłutej okolicy podsutkowej lewej, rany kłutej okolicy mostkowej po stronie prawej, rany kłutej barku lewego, rany kłutej lewego i prawego przedramienia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała ww. na czas poniżej 7 dni.

Z tego to względu Sąd Apelacyjny, działając na podstawie art.437§1i 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego z dnia 27 stycznia 2022 r., sygn. XVIII K 264/21 w punkcie I jego części dyspozytywnej w ten sposób, że przyjął, iż oskarżony G. S. nie podlega karze za usiłowanie zabójstwa w rozumieniu art.15§1 k.k., przypisany czyn zakwalifikował z art.157§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. wobec ustalenia, że dopuścił się go w okresie 5 lat od odbycia łącznie co najmniej kary 1 roku pozbawienia wolności, będąc wcześniej skazanym w warunkach określonych w art. 64§1 k.k. na mocy wyroków Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. IV Wydział Karny o sygnaturach IV K 634/13 oraz IV K 234/13, a także wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny sygn. II K 165/15, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 691/16 i na podstawie przepisu art.157§2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; w pozostałej natomiast części wyrok utrzymał w mocy. Kara w powyższym rozmiarze - zdaniem Sądu Apelacyjnego - czyni bowiem w pełni zadość dyrektywom sądowego wymiaru kary z art.53§1 i 2 k.k. Uwzględnia bowiem znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i nie przekracza stopnia jego winy, niewątpliwie także znacznego. W wystarczającym też stopniu uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie może być bowiem zgody na rozwiązywanie problemów partnerskich przy użyciu noża. Na niekorzyść oskarżonego Sąd odwoławczy poczytał uprzednią karalność, a zwłaszcza działanie w warunkach art.64§2 k.k. jak też stan jego nietrzeźwości w czasie zdarzenia. Na korzyść zaś Sąd uwzględnił okoliczność, że oskarżony okazywał żal i skruchę.

Na marginesie odnieść należy się także do zgłoszonego na rozprawie apelacyjnej wniosku obrońcy o umorzenie postępowania wobec oskarżonego z uwagi na przedawnienie karalności czynu z art.157§2 k.k. W pierwszym rzędzie wskazać należy, że jeszcze na etapie pierwszoinstancyjnego postępowania sądowego, na rozprawie w dniu 27 stycznia 2022 r. Sąd Okręgowy na podstawie art. 399§1 k.p.k. uprzedził strony o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 157§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. Obecny na rozprawie prokurator oświadczył wówczas, że obejmuje ściganiem przestępstwo z art.157§2 k.k. ( k. 457). Stanowisko to podtrzymał również na etapie postępowania odwoławczego. Przywołać zatem należy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2022 r., sygn. IV KK 726/21, że „ Jeżeli wszczęcie postepowania w trybie publicznoskargowym nastąpiło przed upływem terminów określonych w art.101§2 k.k. dla przestępstw prywatnoskargowych (zatem przed przedawnieniem), to późniejsze postępowanie ( po zmianie trybu na prywatnoskargowy), jako kontynuacja postępowania wszczętego z zachowaniem terminów z art.101§2 k.k. może toczyć nadal. Dla przestępstw prywatnoskargowych, jeżeli postępowanie zostało wszczęte z zachowaniem terminów, termin przedawnienia karalności wynosi sześć lat ( art.101§2 k.k. w zw. z art.102 k.k.)”. Tym samym w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że nie doszło do przedawnienia karalności czynu z art.157§2 k.k., który to czyn został popełniony w dniu 01 marca 2021 r., postępowanie zaś zostało wszczęte w dniu 03 marca 2021 r. ( k.100).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego zarzucanego mu czynu bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie za zasadny podniesionych przez obrońcę zarzutu w pkt 3 w zakresie obrazy przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie art.15§1 k.k. doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku ten sposób, że w miejsce czynu przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej uznaje oskarżonego G. S. za winnego tego, że w dniu 01 marca 2021 r. w W. w lokalu nr (...) budynku przy ul. (...) działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S., zadał jej ciosy nożem, powodując u niej obrażenia ciała w postaci: rany kłutej okolicy podsutkowej lewej, rany kłutej okolicy mostkowej po stronie prawej, rany kłutej barku lewego, rany kłutej lewego i prawego przedramienia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała ww. na czas poniżej 7 dni, po czym dobrowolnie odstąpił od zamiaru usiłowania pozbawienia życia A. S., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia łącznie co najmniej kary 1 roku pozbawienia wolności, będąc wcześniej skazanym w warunkach określonych w art. 64§1 k.k. na mocy wyroków Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. IV Wydział Karny o sygnaturach IV K 634/13 oraz IV K 234/13, a także wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny sygn. II K 165/15, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 691/16, tj. stosując art.15§1 k.k. za winnego przestępstwa z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

2.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022 r. sygn. akt XVIII K 264/21

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych powyżej wyrok został zmieniony w ten sposób, że w miejsce czynu przypisanego w punkcie I części rozstrzygającej uznaje oskarżonego G. S. za winnego tego, że w dniu 01 marca 2021 r. w W. w lokalu nr (...) budynku przy ul. (...) działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia A. S., zadał jej ciosy nożem, powodując u niej obrażenia ciała w postaci: rany kłutej okolicy podsutkowej lewej, rany kłutej okolicy mostkowej po stronie prawej, rany kłutej barku lewego, rany kłutej lewego i prawego przedramienia, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała ww. na czas poniżej 7 dni, po czym dobrowolnie odstąpił od zamiaru usiłowania pozbawienia życia A. S., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia łącznie co najmniej kary 1 roku pozbawienia wolności, będąc wcześniej skazanym w warunkach określonych w art. 64§1 k.k. na mocy wyroków Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. IV Wydział Karny o sygnaturach IV K 634/13 oraz IV K 234/13, a także wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach II Wydział Karny sygn. II K 165/15, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II K 691/16, tj. stosując art.15§1 k.k. za winnego przestępstwa z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. i na podstawie art.157§2 k.k. wymierzona oskarżonemu kare jednego roku i dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

Na podstawie art. 63§1 na poczet wymierzonej oskarżonemu G. S. kary pozbawienia wolności za przypisany mu czyn z art.157§2 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. zaliczono oskarżonemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 02 marca 2021 r. do dnia 06 sierpnia 2021 r. oraz od dnia 05 sierpnia 2023 r. do dnia 21 grudnia 2023 r.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

6.  Koszty Procesu