Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 21/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 30 października 2023 roku, sygn. akt V K 221/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości w zakresie czynu z pkt 1 c sentencji wyroku

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary w zakresie czynów z pkt 1 a i 1b sentencji wyroku

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego W. D. zarzucił:

1.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu za pkt I sentencji wyroku poprzez wymierzenie mu kary 1 roku pozbawienia wolności oraz orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, chociaż okoliczności sprawy przemawiały za wymierzeniem kary w znacznie mniejszej wysokości;

2.  rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu za pkt II sentencji wyroku poprzez wymierzenie mu kary 1 roku pozbawienia wolności oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, chociaż okoliczności sprawy przemawiały za wymierzeniem kary w znacznie mniejszej wysokości;

3.  naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 410 kodeksu postępowania karnego, poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, a nie swobodny poprzez:

a.  uznanie dowodu z przesłuchania świadka M. B. za opartych na prawdzie i wiarygodnych, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje na liczne konfabulacje, wewnętrzne sprzeczności, a także na instruowanie świadka przez funkcjonariuszy Policji co do treści składanych depozycji, a ponadto pozostawała ona w osobistym konflikcie zarówno z oskarżonym, jak i jego najbliższą rodziną;

b.  uznanie dowodu z przesłuchania świadków K. J., M. m., D. B. oraz P. K. za opartych na prawdzie i wiarygodnych, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż depozycje świadków rozmijają się z prawdą materialną w zakresie obecności B. D. podczas czynności przeszukania domu przy ul. (...) w P., a ponadto świadkowie uzgadniali ze sobą treść zeznań;

- co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało błędnym uznaniem W. D. za winnego czynu wskazanego w pkt III sentencji wyroku;

4.  naruszenie przepisu postępowania, tj. art.167 w zw. z art.170§1 pkt 3 w zw. z art.4 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony i nieprzeprowadzenie dowodu z:

a)  wykazu mandatów karnych wystawionych na dane N. K. w okresie po listopadzie 2019.

b)  opinii z innego biegłego sądowego z zakresu fizykochemii, albowiem przedstawiona opinia biegłego zawiera wiele błędów, co obrona sygnalizowała na rozprawie, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało ograniczeniem prawa do obrony, a także błędem w ustaleniach faktycznych, iż wersja zdarzeń przedstawiona przez obronę nie miała pokrycia w rzeczywistości, podczas gdy przeprowadzenie tych dowodów mogłoby udowodnić, bądź co najmniej uprawdopodobnić wersję zdarzeń przedstawioną przez obronę;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez uznanie, iż środki ujawnione w busie podczas zatrzymania oskarżonego służyły produkcji środków niedozwolonych ujawnionych w domu przy ul. (...) w P., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nasuwa konkluzję, iż stwierdzenie takie zostało wydane wbrew opinii biegłego, który stwierdził, iż z substancji w busie nie można wyprodukować substancji znalezionych w mieszkaniu przy ul. (...) w P.

- co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało błędnym uznaniem W. D. za winnego czynu wskazanego w pkt III sentencji wyroku;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, poprzez uznanie, iż środki niedozwolone ujawnione w domu przy ul. (...) w P. pozwalają na stwierdzenie, iż w pomieszczeniach tych produkowano narkotyki, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wskazuje, iż w pomieszczeniach tych ujawniono produkt końcowy ( czysty narkotyk), zwłaszcza iż jedną z ujawnionych substancji była substancja krystaliczna znajdująca się w papierowym worku

- co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało błędnym przyjęciem, iż przedmiotem przestępstwa była produkcja substancji niedozwolonych, a nie ich posiadanie;

7.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez uznanie, iż pomieszczenia w domu przy ul. (...) w P., w których ujawniono substancję niedozwoloną, użytkowane były wyłącznie przez oskarżonego W. D., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie przeczy takiemu stwierdzeniu, bowiem na miejscu nie ujawniono żadnych śladów, które wskazywałby na obecność oskarżonego w tych pomieszczeniach, a dostęp do tych pomieszczeń kluczem przez ojca oskarżonego podczas czynności przeszukania

- co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało błędnym uznaniem W. D. za winnego wskazanego w pkt III sentencji wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego W. D. okazała się merytorycznie niezasadna.

Ad. 1 i 2

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w pkt 1 i 2 ( które z uwagi na ich tożsamość zostaną omówione łącznie) wskazać należy, że apelujący podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych wymierzonych oskarżonemu W. D. za przypisane jemu czyny z art. 178 b k.k. i z art. 244 k.k z uwagi na fakt, że „ oskarżony nie negował swojej winy, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W. D. żałuje swojego zachowania, jednakże na uwagę zasługuje motywacja, którą kierował się oskarżony”.

Dokonując oceny trafności wyrażonego zarzutu rażącej niewspółmierności kar i środków karnych wymierzonych oskarżonemu za czyny z pkt I i II aktu oskarżenia należy stwierdzić, że przy uwzględnieniu faktu, iż apeluje w tym zakresie tylko obrońca oskarżonego ta niewspółmierność musiałaby oznaczać rażącą surowość. Oceniając powyższe zarzuty jako niezasadne Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jak i środka karnego jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary ( środka karnego), można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (vide: wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie sądów, nie każda różnica w ocenie wymiaru kary ( środa karnego) może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność kary to znaczna, „bijąca w oczy” różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 roku, II AKa 163/03). Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (vide: wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42), a więc nie w razie różnicy niewielkiej, nieznaczącej. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymierzone oskarżonemu kary i środki karne za przypisane czyny z art.178 b k.k. i z art.244 k.k. są współmierne w stosunku do ich społecznej szkodliwości i spełnią zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne. Są też wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniające wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k. uznane być muszą za prawidłowo wyważone. Dokonana przez Sąd meriti ocena okoliczności podmiotowych i przedmiotowych istotnych z punktu widzenia społecznej szkodliwości, a także pozostałych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, jest trafna i nie budzi żadnych zastrzeżeń. Bez wątpienia w niniejszej sprawie występuje przewaga okoliczności obciążających oskarżonego, w tym w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, na który składały się: uprzednia karalność jak też działanie z zamiarem bezpośrednim. Sąd I instancji uwzględnił również wyniki wywiadu środowiskowego dotyczącego oskarżonego, słusznie uznając, że wywiad ten jest co najwyżej przeciętny( k.317-319). W ocenie Sądu podnoszone przez obrońcę argumenty, które miałyby usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego dotyczące użycia w przeszłości wobec oskarżonego przez funkcjonariusza Policji broni palnej w żadnej mierze nie mogą zostać zaakceptowane. Nie negując tego, że sytuacja z przeszłości na którą powołuje się obrońca mogła odcisnąć piętno na psychice oskarżonego, zauważyć należy, że w żaden sposób nie wpłynęła na oskarżonego, aby przestrzegał porządku prawnego. Obrońca powołując się na powyższe zdaje się nie dostrzegać, że oskarżony pomimo prawomocnie orzeczonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z całą świadomością ten zakaz złamał wsiadając w dniu 06 kwietnia 2022 r. do samochodu marki C. (...) i poruszając się nim na drodze publicznej. Rzeczą oczywistą jest, że każdy kierowca musi liczyć się z tym, że podczas jazdy może spotkać go kontrola drogowa, która zazwyczaj jest przeprowadza przez funkcjonariuszy Policji. Nie sposób więc przyjąć naiwnych wręcz twierdzeń obrońcy, że zachowanie oskarżonego polegające na zaniechaniu zatrzymania się w sytuacji otrzymania takiego polecenia ( przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych) od funkcjonariuszy Policji w jakikolwiek sposób może być usprawiedliwiane wcześniejszymi doświadczeniami oskarżonemu z funkcjonariuszami Policji. Zachowanie oskarżonego dowodzi wręcz, że skala zagrożenia z jego strony rośnie i stanowi on niebezpieczeństwo dla otoczenia, w którym funkcjonuje. Tym samym okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcji wymierzonej oskarżonemu za przypisane mu czyny z art.178b k.k. i z art.244 k.k., szeroko wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których karę i środki karne określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu. Co istotne obrońca oskarżonego formułując zarzuty rażącej niewspółmierności środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu czyny z art.178 b k.k. i z art.244 k.k. we wnioskach wniósł o orzeczenie tych środków karnych w takim samym rozmiarze jak uczynił to Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Trudno więc uznać, że obrońca zarzut rażącej niewspółmierności skierował również w zakresie środka karnego.

Ad. 3

Również zarzut zawarty w pkt 3 apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji zgromadził w sprawie odnośnie wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów pełny materiał nie wymagający poszerzenia ani uzupełnienia. Zgromadzone dowody Sąd poddał wnikliwej ocenie zgodnej z dyspozycjami art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. Na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów ustalił stan faktyczny nie popełniając w tym zakresie żadnych błędów. Nie sposób zgodzić się z zarzutem podnoszonym w apelacji, iż doszło do naruszenia reguł zawartych w przepisie art. 7 k.p.k. Zarzut błędu dowolności jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Wymogom tym nie sprostała skarżąca ograniczając się tylko do zaprezentowania własnej oceny tego materiału. Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k. , jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide: postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2012r., III KK 298/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2017r., sygn. akt II AKa 207/17).Z taką też sytuacją mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Sąd I instancji ujawnił
w toku rozprawy głównej całokształt okoliczności sprawy, rozważył wszystkie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść W. D. oraz ocenił poszczególne dowody zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Zauważyć przy tym należy, iż jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 26 lipca 2017r., sygn.. akt II KK 180/17 ustanowiony w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Wbrew twierdzeniom skarżącej, nie doszło również do naruszenia art. 410 k.p.k. Istotą tego przepisu jest, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Przy czym, nie stanowi naruszenia komentowanego przepisu dokonanie takiej, czy innej oceny dowodów przeprowadzonych, ujawnionych na rozprawie.

W wywiedzionym środku, obrońca oskarżonego ograniczyła się tylko do zakwestionowania dokonanej przez Sąd oceny zeznań świadków M. B., K. J., M. M., D. B. oraz P. K.. Nie wykazała przy tym skutecznie by dokonując oceny Sąd dopuścił się błędów logicznych lub też nie opierał się na doświadczeniu życiowym. Sąd w sposób prawidłowy dokonał oceny wiarygodności zeznań złożonych przez ww. świadków. Odnosząc się do kwestii obecności B. D. podczas przeszukania domu przy ul. (...) w P. wskazać należy, że z czynności tej został sporządzony protokół, w treści którego wskazano, że w przeszukaniu brał udział B. D. ( k. 64 v). Protokół też został podpisany przez ww. ( k. 65v, 66). Co istotne czynność ta została przeprowadzona w godzinach od 14:30 do 18:30. Natomiast oględziny ujawnionych na posesji rzeczy trwały od godz. 17:05 do 22:05 i w czynności tej nie brał udziału B. D. ( protokół oględzin k. 53-58). Czynność przesłuchania B. D. została zaś przeprowadzona w siedzibie Komendy Powiatowej Policji w P. od godz.15:50 do 16:40 ( protokół przesłuchania świadka B. D.). B. D. pokwitowanie zabranych rzeczy otrzymał o godz.18:30 ( k. 65v). Analiza czasowa powyższych czynności niewątpliwie wskazuje, że świadek B. D. nie mógł być obecny przez cały czas podczas przeszukania posesji przy ul. (...) w P., ale w żaden sposób to nie dyskwalifikuje dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań złożonych przez świadków K. J., M. M., D. B. oraz P. K., czy też skuteczności przeprowadzonych na posesji przy ul. (...) czynności. Zupełnie nieuprawniony jest zarzut skarżącej, że funkcjonariusze Policji dokonujący czynności na posesji przy ul. (...) w P. uzgadniali treść spisanych zeznań. Absolutnie w oparciu o analizę zeznań złożonych przez świadka P. K. na rozprawie w dniu 07.03.2023 r. nie można dojść do takiego wniosku, a z apelacji nie wynika która część zeznań złożonych przez ww. świadka pozwala na wysunięcie takiej tezy. Sąd odwoławczy nie podzieli także argumentów skarżącej w zakresie wadliwej oceny zeznań świadka M. B.. Analiza wywiedzionej apelacji prowadzi do jednoznacznego wniosku, że obrońca oskarżonego w wywiedzionej apelacji odwołała się do wyrwanych z kontekstu fragmentów wypowiedzi ww. świadka i w oparciu o powyższe dokonał ich oceny, która w rzeczywistości stanowi jedynie polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Przede wszystkim z treści zeznań złożonych przez świadka M. B. nie wynika, aby świadek ten pozostawał w konflikcie z oskarżonym. Obecnie nie pozostaje też w konflikcie z żoną oskarżonego. Świadek M. B. zeznała, że konflikt z żoną oskarżonego miał miejsce w przeszłości, ale został on zażegnany. Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, iż brak jest powodów, dla których świadek miałaby obciążać oskarżonego tendencyjnie i bezpodstawnie, a tym samym złożyć nieprawdziwe w treści zeznania. Zarzut ten, jak i wszystkie pozostałe w apelacji obrońcy, opiera się na wybiórczym i jednostronnym doborze fragmentów zeznań różnych świadków, co ma wywrzeć wrażenie takich sprzeczności wewnętrznych depozycji poszczególnych osób oraz takiej niespójności z innymi dowodami, żeby wykazać, że jedyna spójna i stabilna wersja to wersja oskarżonego. Stosując taką koncepcję obrony skarżący przytacza w obszernej apelacji jedno-dwuzdaniowe fragmenty zdań różnych osób, pomijając analizę całości dowodów. Zupełnie chybiony jest też zarzut, że świadek M. B. była instruowana co do treści swoich zeznań przed rozprawą sądową. Świadek podczas przesłuchania przed Sądem jednoznacznie doprecyzowała, że odczytanie treści zeznań złożonych przez świadka przez policjanta miało miejsce po przesłuchaniu świadka, a nie po otrzymaniu wezwania na rozprawę ( k. 535 v). Jednocześnie świadek nie zaprzeczyła nawiązaniu kontaktu z funkcjonariuszem Policji po otrzymaniu zawiadomienia o terminie rozprawy oraz przedstawiał treść przeprowadzonej wówczas rozmowy, co dodatkowo wzmacnia wiarygodności tego świadka.

Ad. 4

Również zarzut zawarty w pkt 4 apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie. Odnośnie podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy prawa procesowego a mianowicie tj. art.167 w zw. z art.170§1 pkt 3 w zw. z art.4 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony i nieprzeprowadzenie dowodu z:

a) wykazu mandatów karnych wystawionych na dane N. K. w okresie po listopadzie 2019.

b) opinii z innego biegłego sądowego z zakresu fizykochemii, albowiem przedstawiona opinia biegłego zawiera wiele błędów, co obrona sygnalizowała na rozprawie, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia, bowiem skutkowało ograniczeniem prawa do obrony, a także błędem w ustaleniach faktycznych, iż wersja zdarzeń przedstawiona przez obronę nie miała pokrycia w rzeczywistości, podczas gdy przeprowadzenie tych dowodów mogłoby udowodnić, bądź co najmniej uprawdopodobnić wersję zdarzeń przedstawioną przez obronę;

należy stwierdzić należy, że w sprawie nie doszło do naruszenia ww. przepisów, a podnoszone przez skarżącą twierdzenia, nie wskazywały na konieczność dopuszczenia ww. dowodów. Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że art. 167 k.p.k. określa podmioty którym przysługuje inicjatywa dowodowa. Jeśli więc zdaniem strony Sąd niezasadnie oddalił jej wniosek dowodowy, to chodzi o zarzut naruszenia art. 170 k.p.k. albo art.193§1 k.p.k. albo art.201 k.p.k., a przywoływanie w tym kontekście także art.167 k.p.k. jest zbędne. Ponadto z akt sprawy nie wynika, aby Sąd I instancji oddalając ww. wnioski dowodowe decyzję swoją oparł na art.170§1 pkt 3 k.p.k. Decyzje Sądu oparcie znajdowały w treści art.170§1 pkt 2 i 5 k.p.k. ( k. 807, 882v). Odnosząc się natomiast do zarzuconej wyrokowi Sądu Okręgowego obrazy przepisu art. 4 k.p.k. stwierdzić należy, że o braku obiektywizmu sądu można mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron ( vide: postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 25 października 2018 r. sygn.II KK 368/18). W niniejszym postępowaniu Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby postępowanie toczyło się w sposób faworyzujący którąś ze stron postępowania. Wszystkie decyzje procesowe a finalnie i wyrok sądu I instancji zostały należycie uargumentowane, a co istotne w toku postępowania należy przeprowadzać w postępowaniu karnym tylko takie dowody, które mogą być przydatne dla ustaleń faktycznych i w zakresie których można potwierdzić lub zaprzeczyć aby zostały spełnione przesłanki czynów zabronionych, co też uczynił Sąd I instancji. W uzasadnieniu wywiedzionej apelacji obrońca dokonując oceny opinii wydanej na potrzeby przedmiotowego postępowania przez biegłego W. K. stwierdził, że opinia ta budzi wątpliwości i w siedmiu punktach podjął się wykazania na czym opiera te twierdzenie. Zauważyć jednak należy, że biegły W. K. sporządził opinię pisemna, a następnie złożył uzupełniającą opinię ustna ( k. 646-648v). Zarówno oskarżony jak i jego obrońca mieli zagwarantowane prawo wyjaśnienie wszelkich wątpliwości zadając na rozprawie pytania ( co też czynili). Sąd odwoławczy natomiast w całości podziela dokonaną przez Sąd I instancji ocenę sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania opinii. Szczegółowo analiza tych opinii doprowadziła do tożsamych z Sądem I instancji wniosków również sąd odwoławczy. Podniesione przez skarżącą zarzuty w zakresie opinii stanowią jedynie polemikę z wywodami biegłych, przy czym polemika ta sprowadza się do przywoływania fragmentów opinii i dokonywania ich odmiennej oceny. Skarżącą dokonując oceny opinii biegłego W. K. posługuje się jedynie uogólnieniami. Tym samym nie znajduję uzasadnienia zarzut ograniczenia prawa do obrony poprzez oddalenie przez Sąd I instancji wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, a także błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych w oparciu o przedmiotowy dowód.

Ad. 5, 6 ,7

Również zarzuty zawarte w pkt 5, 6 i 7 apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez Sąd I instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Niezbędnym jest, więc wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie może się on natomiast sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu (vide. wyrok SA w Katowicach z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II AKa 329/12, wyrok SA w Krakowie z dnia 29 października 2010 r., sygn. akt II AKa 162/10, KZS rok 2011, nr 3, poz. 47; wyrok SA w Łodzi z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. akt II AKa 104/06, Prok. i Pr. - wkł. rok 2007, nr 9, poz. 36;). Jak się określa w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów ( błąd „dowolności”). Może on być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów np. błąd logiczny, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywającym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych (tak: T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Zakamycze 1998, s. 871). Przeprowadzona kontrola instancyjna wyroku Sądu I instancji wydanego w niniejszej sprawie wykazała, iż jest on bezbłędny. Sąd oparł swe ustalenia faktyczne o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, a kompletny i prawidłowo wprowadzony do postępowania materiał dowodowy poddał analizie dokonanej z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4, 5§2 i 7 k.p.k. W motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił, jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, czyniąc tym samym zadość wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia tok rozumowania Sądu jest precyzyjny, nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych, wypływa z przeprowadzonych na rozprawie dowodów, znajduje wsparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się w tym miejscu do apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego W. D. dotyczącej orzeczenia o winie oskarżonego w zakresie czynu z art.53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12§1 k.k. stwierdzić należy, iż podniesione zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych w istocie sprowadzają się do zanegowania sposobu oraz wyników dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. Autor apelacji stanowczo utrzymuje, iż zebrane w sprawie dowody nie wskazują na sprawstwo oskarżonego w zakresie ww. czynu. Jednak ze stanowiskiem skarżącej nie sposób się zgodzić, boiwem skarżąca, kwestionując ustalenia sądu orzekającego w istocie ogranicza się do ogólnych stwierdzeń lub przytacza na poparcie swoich tez korzystne dla niego dowody lub też tylko ich fragmenty. Wywiedzenie tego rodzaju apelacji, która nie uwzględnia całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, nie mogło doprowadzić do osiągnięcia przez skarżącego zamierzonego skutku. Sąd Apelacyjny w całości podzielił ocenę Sądu I instancji, iż zarzucany w pkt 3 aktu oskarżenia W. D. czyn, należało zakwalifikować jako czyn z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na k.21 w sposób obszerny omówił znamiona powyższego przestępstwa, co w całości zaakceptował Sąd odwoławczy. Słusznie podniósł też Sąd Okręgowy, że uznając winę oskarżonego miał na względzie zeznania świadka M. B., J. B., K. J., M. M. i D. B., a także treść opinii z zakresu badań fizykochemicznych opracowaną przez biegłego W. K.. Ponadto zasadnie Sąd I instancji uwzględnił również okoliczność, że podczas przeszukania pojazdu, którym oskarżony poruszał się w dniu 06 kwietnia 2022 r. ujawniono substancje wykorzystywane do syntezy (...) C.. W żadnym wypadku nie można zgodzić się z argumentami skarżącej, że powiązanie oskarżonego z ujawnionymi na posesji przy ul. (...) w P. narkotykami zostało dokonane tylko ze względu na ujawnione środki chemiczne znajdujące się w pojeździe oskarżonego. Zasadnie Sąd I instancji odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części dotyczącej braku użytkowania przez niego pomieszczeń przy ul. (...) w P. oraz handlu substancjami chemicznymi, przeciwstawiając je uznanym za wiarygodne zeznaniom świadków M. B., J. B., K. J., M. M. i D. B.. Ponadto Sąd I instancji ustalił również, że K. N. opuścił terytorium RP w dniu 23.11.2019 r. ( k. 387-388v, 390-391) i tym samym nie mógł od tego czasu wynajmować pomieszczeń na posesji przy ul. (...) w P.. Chybiony jest zatem zarzut skarżącej o braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zatrzymaniem W. D. i ujawnieniem w jego pojeździe określonych związków chemicznych, a ujawnieniem w domu ojca klefedronu. Obrońca podniósł dalej, że w pomieszczeniu, w którym ujawniono środki niedozwolone nie znaleziono żadnych dowodów, które wskazywałyby na obecność w tym miejscu oskarżonego- nie ujawniono śladów daktyloskopijnych, jego rzeczy osobistych, śladów biologicznych, traseologicznych ani innych.. Nieujawnienie śladów linii papilarnych czy też śladów biologicznych jest sytuacją typową w wielu postępowaniach karnych, która może wynikać, np. z założonych przez sprawcę rękawiczek. To jednak nie obala ustaleń o sprawstwie i winie oskarżonego W. D.. Sąd Okręgowy szeroko, przekonująco i bez pomijania istotnych okoliczności korzystnych i niekorzystnych dla oskarżonego omówił powody dla których nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, świadków E. D. i M. D., a uznał za prawdziwe zeznania M. B., J. B., K. J., M. M. i D. B.. Sąd odwoławczy te ocenę w całości podziela.

Na marginesie wskazać należy, że stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego jest uzależniony od jakości oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ocena ta ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego uzasadniania wyroku, co sprowadzałoby się do powtarzania prawidłowych argumentów, które zaważyły na wydaniu orzeczenia zaskarżonego w trybie nadzwyczajnym ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2024 r., sygn. I KK 465/23, opub. LEX (...)).

Odnosząc się jeszcze do podniesionych w uzasadnieniu argumentów wskazujących na nienależytą oceną przez Sąd I instancji sytuacji materialnej oskarżonego, to również w tym zakresie Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska skarżącej. Sąd I instancji w sposób precyzyjny wskazał, że wymierzając karę grzywny oraz ustalając wysokość nawiązki uwzględnił także możliwości zarobkowe i majątkowe. Jak wynika z oświadczenia oskarżonego, przebywając na wolności osiągał miesięczne dochody na poziomie 4.000 zł. Powyższe pozwoli mu na uiszczenia grzyw, nawiązki oraz poniesienie kosztów sądowych i opłaty za postępowanie pierwszoinstancyjne.

Z tych wszystkich powodów zarzuty i wnioski apelacji były niezasadne stąd zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Wniosek

1.  o zmianę skarżonego wyroku w pkt 1 a sentencji poprzez wymierzenie oskarżonemu W. D. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat;

2.  zmianę skarżonego wyroku w pkt 1 b sentencji wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu W. D. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat;

3.  zmianę skarżonego wyroku w pkt 1 c sentencji wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego W. D. od popełnienia zarzucanego mu czynu wskazanego w pkt III sentencji wyroku

4.  zmianę skarżonego wyroku w pkt 2 sentencji wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 lat;

5.  uchylenie skarżonego wyroku w pkt 4 sentencji wyroku;

6.  uchylenie skarżonego wyroku pkt 5 sentencji wyroku;

7.  zmianę skarżonego wyroku w pkt 6 sentencji wyroku poprzez zwolnienie oskarżonego od konieczności ponoszenia kosztów sądowych;

ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd Odwoławczy ww. wniosków wnoszę o:

8.  uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, celem przeprowadzenia dowodu z:

a.  opinii innego biegłego z zakresu fizykochemii,

b.  wykazu mandatów karnych wystawionych na dane N. K. w okresie po listopadzie 2019 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność podniesionych przez obrońcę zarzutów doprowadziła do braku możliwości podzielenia wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego W. D..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 30 października 2023 roku, sygn. akt V K 221/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wskazanych powyżej wyrok został utrzymany w mocy w zaskarżonej części.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

----------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu