Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 51/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie sygn. V K 235/18 z dnia 17.02.2022 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciele posiłkowi

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

I/ Obrońcy osk. R. K. (1) pkt 1-6 obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to :

1/ art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) skutkującej uznaniem, iż M. S. działała jako członek zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy treść jej wyjaśnień wskazuje, iż nie działała jako samoistny podmiot będący częścią zorganizowanej grupy, a podejmowane przez nią incydentalne działania miały charakter pomocniczy i stanowiły wsparcie dla działalności przestępczej męża, zaś motywacją oskarżonej pozostawała chęć solidaryzowania się z mężem w obliczu problemów dotykających ich związek małżeński w związku z prowadzoną przez R. S. (1) działalnością przestępczą;

2/ art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego R. S. (1) skutkującej uznaniem, iż M. S. działała jako członek zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy treść jego wyjaśnień prowadzi do wniosku, iż wszelkie przestępcze działania zarzucane oskarżonym były planowane, inicjowane i prowadzone przez R. S. (1) samodzielnie, zaś udział oskarżonej w tych działaniach ograniczał się do incydentalnych sytuacji, w których udzielała wsparcia i pomocy mężowi, a które nacechowane było troską stan psychiczny męża i chęcią odciążenia go od zmartwień i obaw w związku z prowadzoną przez niego działalnością przestępczą;

3/ art. 7 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez dowolne przyjęcie, iż R. K. zwerbował i nakłonił do udziału w przestępczym procederze M. S., podczas gdy okoliczność ta nie została wykazana żadnym dowodem, zaś wyjaśnienia oskarżonych w powyższym zakresie stały ze sobą w sprzeczności i niemożliwe było przypisanie im chociażby częściowej wiarygodności i ustalenie stanu faktycznego;

4/ art. 7 kpk poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonych R. S. (1) i M. S. (1) jako wiarygodnych i ustalenie stanu faktycznego w oparciu o nie, podczas gdy ich rzekoma zgodność wynikała nie z obiektywnej prawdziwości wyjaśnień, lecz ze ścisłej relacji i kontaktów łączących oboje oskarżonych, będących małżeństwem, zaś uwypuklenie zdarzeń dotyczących R. K. oraz umniejszanie swojej roli w procederze należało potraktować jako linię obrony;

5/ art. 7 w zw. z art. 4 kpk poprzez uznanie wyjaśnień R. K. za częściowo niewiarygodne, co skutkowało ustaleniem, iż R. S. nie wywierał nacisków na R. K. w zakresie konieczności wystawiania kolejnych faktur, gdy wyjaśnienia R. K. dotyczące powyższego charakteryzowały się konsekwencją, spójnością i logicznością oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, m.in. wyjaśnieniami K. S. (1), które cechowały się w ocenie Sądu I instancji wiarygodnością;

6/ art. 7 kpk poprzez dowolne przyjęcie, iż R. K. obawiał się odpowiedzialności karnej związanej z wszczęciem kontroli wobec podmiotów związanych z jego osobą i przygotowywał się na taką ewentualność, co miał potwierdzać przestępczy charakter jego działalności, podczas gdy depozycje świadków W. K. i L. N. (1) wskazywały na odmienny charakter i przyczynę obaw, uzasadniając je faktem zastraszania R. K. przez R. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrazy przepisów postępowania zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego R. K. (1) nie są zasadne. Przy tym apelacja zaskarżyła wyrok jedynie w części /pkt I w całości, pkt II i VI co do kary/, a nie w całości.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego R. K. (1) oraz wysnuł je na podstawie generalnie właściwej oceny dowodów, mając na uwadze treść art. 7 kpk. Oparł się przy tym na całości przedstawionego mu materiału dowodowego i wobec tego nie naruszył art. 410 kpk.

c/ Chybiony jest zarzut obrońcy naruszenia art. 5 § 2 kpk, gdyż Sąd I instancji nie miał nieusuwalnych, obiektywnych wątpliwości co do zachowania oskarżonego czy innych osób, a ich istnienie warunkuje zastosowanie tego przepisu. Zarzut obrazy tego przepisu może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść danego oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r. lex nr 2488989/. Ponadto nieprawidłowe jest łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, ponieważ niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać dopiero w następstwie oceny dowodów przeprowadzonej zgodnie z regułami art. 7 kpk. Wtedy dopiero można bowiem stwierdzić, czy wątpliwości, jeśli w ogóle występowały, były poważne i istotne, a nie jedynie spekulacyjne oraz czy i jakie miały one znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Zarazem w sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia powinny być w takiej sytuacji podnoszone i rozstrzygane na płaszczyźnie zachowania lub przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. To zaś, że w toku postępowania zarysowały się różne wersje przebiegu zdarzenia nie oznacza zaistnienia przesłanek, o jakich mowa w art. 5 § 2 k.p.k. Rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy bowiem inicjatywa dowodowa oraz ocena przeprowadzonych dowodów zgodna z art. 7 k.p.k. /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.02.2018 r. sygn. III KK 286/17, lex nr 2559388/.

d/ Natomiast art. 4 kpk ustanawia ogólną dyrektywę nakazującą badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – a więc przepis ten nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go powiązać z naruszeniem konkretnych regulacji czy uprawnień.

e/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 5 § 2, art. 7 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego. Skarżący nie wykazał uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku. Zatem powyższe zarzuty obrońcy, jak też wniosek o uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt I sentencji, są w oczywisty sposób bezzasadne.

f/ Odnośnie czynu zarzuconego w pkt I i przypisanego w pkt I obrońca R. K. nie podważył skutecznie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji. Nie jest przy tym kwestionowane przypisanie oskarżonemu popełnienia czynów z pkt II-V sentencji wyroku, zaś główna motywacja oskarżonego tj. działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej co do czynów pkt I-III - została prawidłowo oceniona. Zauważyć należy, że oskarżony nie był konsekwentny i słusznie dano mu wiarę jedynie w części, w której się przyznał. R. K. (1) początkowo skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień /k.512, 532/ i złożył wyjaśnienia dopiero od 30.08.2017 r. /k. 884-887, 973-979, 990-994, 1177, 1517-21, 2020-25/. Nie jest wiarygodne, że zastraszali go R. S. (1) i M. S. (1), gdyż nie potwierdzają tego inne sensowne dowody. Przeczą temu nie tylko zbieżne i logiczne depozycje R. S. (1) i M. S. (1), ale także przyznanie, że to R. S. był jego dłużnikiem, R. S. wystawiał na jego rzecz nierzetelne faktury i chciał zgłosić się do US a R. K. dysponował otrzymaną od nich kartą bankową P. P.. Wynikająca z wyjaśnień R. K. obawa wiązana była z nieznanymi osobami przyjeżdżającymi pojazdami na rejestracji (...) i zaczepieniem jego córki /k.887/, ale w 2015 r. i 2016 r. /k.1177/, co nie musi przecież oznaczać działań R. S. i M. S., którzy współpracowali z nim w tym czasie i mieszkali w innej miejscowości. Nie przekonują też późniejsze wyjaśnienia, że przyjechał pod jego dom R. S. z 3 mężczyznami /k.974/ a R. K. był ofiarą /k.975/ i R. S. zmusił go groźbami do akceptowania faktur /k.1518/, skoro oskarżony jeszcze 11.02.2017 r. z własnej woli udał się do R. S. i M. S. do W. /k.978, 992/ - czyli chciał się z nimi skontaktować i nie czuł żadnego zagrożenia. Nie przekonuje, że pomysły wystawiania faktur i działania nowego podmiotu wyszły od R. S. /k.2021-21v/, gdyż jest to sprzeczne z innymi dowodami i stanowi wyłącznie linię obrony. Nadto wbrew sugestii obrońcy, wyjaśnienia K. S. (2) nie świadczą o jakichkolwiek naciskach R. S. na R. K. /k. 1375-76, 2026-26v/ - chybiony zarzut z pkt 5 apelacji.

g/ R. K. wyjaśnił, że R. S. (1) i M. S. (1) działali wspólnie /k.991/, co jest w pełni zasadne w realiach sprawy i zbieżne z ich wyjaśnieniami. Natomiast wprost podważa to tezę obrońcy, że działalność M. S. miała jedynie pomocniczy, incydentalny charakter.

h/ Zeznania W. K. i L. N. (2), które zdaniem obrońcy miały wspierać wersję R. K., prawidłowo zostały uznane za niezbyt istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. O ile są wiarygodne zeznania L. N., że oskarżony miał jakieś problemy i prosił go o pomoc żonie, gdyby coś się stało /k.2114/, to nie wynika z tego, aby w ogóle dotyczyło to bezprawnych działań ze strony R. S. i M. S., a przecież mogło dotyczyć chociażby realnej obawy o tymczasowe aresztowanie czy zachowanie innych osób w związku z wszczęciem kontroli podatkowej. Natomiast z relacji W. K. wynika tylko, że 2-krotnie widziała pod domem małżeństwo S. i odebrała od nich paczkę dla męża /k.2076v-77v/ - nie oznacza to, aby R. S. i M. S. stwarzali jakiekolwiek bezprawne zagrożenie dla oskarżonego. Podejście zaś jakiegoś mężczyzny do córki W. (...) na festynie i zauważalny stres u oskarżonego /k.2078/ nie wykazuje bezpośredniego związku z tą sprawą ani tym bardziej z R. S. i M. S. - niezasadny zarzut z pkt 6 apelacji obrońcy.

i/ Na sprawstwo R. K. co do przypisanego mu przestępstwa w pkt I sentencji z art. 258 § 3 kk zasadniczo zbieżnie, logicznie i wiarygodnie wskazali R. S. (1) i M. S. (1). Brak jest podstaw do uznania, że ich depozycje nie są wartościowe, skoro zgłosili się do Urzędu Skarbowego, przedstawili szeroko okoliczności przestępczego procederu a także własną aktywność. Pewne różnice w relacjach są naturalne, wynikają z częściowo odmiennych działań i punktów widzenia oraz nie uniemożliwiły poczynienia ustaleń. Sąd Okręgowy wytłumaczył, że mimo nieprzyznania się przez nich do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, to z ich wyjaśnień wynika, że w taką grupę tworzyli wraz z R. K.. Przemawia za tym bowiem treść ich depozycji wskazujących na zorganizowane, trwałe działanie w celu popełniania przestępstw skarbowych pod kierownictwem R. K.. Taki wniosek potwierdza również treść korespondencji z R. K. /k.1418-1420, 1582, 1590-96/. Ponadto R. S. i M. S. ostatecznie przyznali się także do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej /k.2075-75v/.

j/ M. S. (1) od dnia 30.05.2017 r. przyznała się do wystawiania nierzetelnych faktur VAT dotyczących jej działalności gospodarczej (...) i posługiwania nimi. Podała, że wszystkie faktury były fikcyjne. Opisała także decydującą i kierowniczą rolę R. K. (1). Z jej wyjaśnień wypływa, że to R. K. w 2013 r. zainicjował proceder wystawiania nierzetelnych faktur VAT i posługiwania się nimi – zażądał tego do R. S. (1) z uwagi na jego dług /k.187/. To R. K. na przełomie września/października 2014 r. powiedział, że potrzebują innej konfiguracji firm i od października 2014 r. to ona ma założyć firmę, R. S. ma wystawiać fikcyjne faktury dla niej, a ona fikcyjne faktury na rzecz (...) sp. z o.o. /k.187/. Przez pierwsze 2 miesiące tj. październik i listopad 2014 r. otrzymywała od R. K. wypisane faktury i się pod nimi podpisywała, on też pożyczał od niej pieczątkę tj. wydawała ją na jego żądanie. Według oskarżonej, R. K. wydawał polecenia jej i R. S. a oni je wykonywali. Instruował ich co do zachowania się podczas kontroli skarbowej i obiecywał, że załatwi fikcyjne umowy o pracę z Ukraińcami a potem dostarczył kserokopie paszportów takich osób. Oskarżona z mężem czuła się zastraszona przez R. K., który mówił, że im nie daruje, kiedy chcieli się przyznać i zakończyć proceder /k.188, 342, 2010v, 2012/. Na początku rozliczali się bezgotówkowo /k.2011/. Potem przekazywali R. K. pieniądze wypłacone z bankomatu i banku oraz faktury. Instruował ją co do stawienia się w Urzędzie Skarbowym, sposobu wystawiania dokumentów i założenia rachunków bankowych, zabrał także kartę bankową do rachunku, decydował, czy daną kwotę wypłacić z bankomatu czy z banku /k.189-191/. R. K. mówił im, że jeszcze ktoś za nim stoi tzn., że dzieli się z kimś pieniędzmi /k.191/. Natomiast W. K. nie brała aktywnego udziału w procederze /k./192/. M. S. (1) z mężem otrzymywała za to około 3000 zł miesięcznie /k.2011v/. Końcowo przyznała się do wszystkich czynów /k.2075v/.

k/ Wbrew twierdzeniom obrońcy, z wyjaśnień M. S. nie wynika, że działała samodzielnie poza w/w grupą przestępczą oraz, aby jej działania były jedynie incydentalne, pomocnicze i nie wiedziała o schemacie czy formie działalności grupy przestępczej. Wskazała ona przecież na stałe przestępcze współdziałanie z mężem i R. K. w zaplanowanym nielegalnym procederze. Nie budzi wątpliwości, że jej działania stanowiły wsparcie dla działalności przestępczej męża, ale także oskarżonego, skoro działali wspólnie w ramach grupy przestępczej. Nadto podnoszona „chęć solidaryzowania się z mężem” nie oznacza, że nie uczestniczyła w zorganizowanej grupie przestępczej - nieskuteczny zarzut z pkt 1 apelacji.

l/ Skarżący nie podważył dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny depozycji R. S. (1). Generalnie zbieżnie z depozycjami żony wyjaśnił on, że w 2013 r. miał 4000 zł długu wobec R. K., który zaproponował wystawianie fikcyjnych faktur. Na początku procederu R. K. przygotował fakturę, a oskarżony ją podpisał. M. S. (1) wiedziała o wszystkim. Oskarżony podpisywał też inne dokumenty. Sporadycznie R. K. dyktował mu treść faktur /k. 165-167, 2012v/. We wrześniu 2014 r. R. K. powiedział, że zasady musza się zmienić, gdyż będą faktury na wyższe kwoty. Ustalili, że założą firmę na M. S.. R. K. pomógł przy wypełnianiu dokumentów i powiedział, gdzie co złożyć. Od października 2014 r. faktury były wystawiane przez BUD Mag M. P. na rzecz (...) sp. z o.o. R. K. mówił, że nie jest w tym sam. Oni mówili mu, że chcą się przyznać, ale on się zdenerwował i zagroził, że ich „zmielą” /k.167-171/. R. K. kazał mu płacić do US po 1000 zł miesięcznie, aby nie wzbudzać podejrzeń. Instruował go, że w razie kontroli ma mówić, że wykonał usługi, ale jest uzależniony od hazardu i przepuścił pieniądze. R. K. obiecywał, że załatwi dokumenty i wykaz pracowników /k.169/. Uprzedzał ich, kiedy otrzymają przelew i mają iść do bankomatu wypłacić gotówkę i mu oddać. Wypłacali prowizję dla siebie za zgodą R. K. /k.171/. Wedle R. S., R. K. uzależnił go od siebie i straszył ich, że ich zniszczy, kiedy chcieli się przyznać /k.355/. Sporządzali umowy według jego polecenia /k.1371v, 2013v/. Nie miał wpływu na R. K. /k.2013v/, który ich zastraszał a oni się go bali /k.1401/. Wyjaśnienia R. S. uznać należy nie za sprzeczne, tylko za mniej szczegółowe niż depozycje M. S.. Jednoznacznie to R. K. osiągał główne korzyści z przestępstw. Wbrew zdaniu obrońcy nie wynika z w/w wyjaśnień, aby działania małżeństwa S. były planowane, inicjowane i prowadzone przez R. S. samodzielnie, ani, że udział jego żony był incydentalny i doraźny, skoro wyraźnie wskazuje na rolę R. K. i stały udział żony w nielegalnym procederze od października 2014 r. - niezasadny zarzut z pkt 2 apelacji.

ł/ Sąd I instancji przyjął, że to z inicjatywy R. K. do procederu została wprowadzona trzecia osoba tj. M. S. /str. 4 uzasadnienia SO/. Nie oznacza to, że to bezpośrednio R. K. w/w „zwerbował i nakłonił do udziału w przestępczym procederze”, jak podał obrońca, a tylko, że to oskarżony wskazał na konieczność dołączenia kolejnej osoby do nielegalnej działalności i uzgodnił z R. S., że będzie to żona tego ostatniego. Wynika to jasno z wyjaśnień M. S. i R. S., które w tym zakresie nie wykazują rzeczywistej sprzeczności, zaś odmienne wyjaśnienia R. K. nie są przekonujące - chybiony zarzut z pkt 3 apelacji.

m/ O ile nie budzi wątpliwości, że postawa M. S. i R. S. w toku niniejszego procesu karnego jest zbieżna, to nie można zgodzić się z obrońcą, że wynika to wyłącznie ze ścisłej relacji i kontaktów łączących oboje oskarżonych, będących małżeństwem, zaś uwypuklenie zdarzeń dotyczących R. K. oraz umniejszanie swojej roli w procederze stanowi ich linię obrony. Sąd Okręgowy słusznie oparł się na depozycjach w/w i na ich podstawie ustalił stan faktyczny w sprawie, co wystarczająco uzasadnił. To wyjaśnienia R. K. prawidłowo zostały uznane w znacznej mierze za przygotowaną linię obrony - niezasadny zarzut z pkt 4 apelacji.

n/ Osobiste pismo R. K. /k.2890-2904/ nie stanowi apelacji w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania karnego, jak też nie zawiera innych istotnych argumentów i należy je ocenić tak samo negatywnie, jak apelację obrońcy.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. R. K. (1) pkt 9 błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, M. S. była jednym z członków i brała czynny udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. K., mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych, w sytuacji gdy udział M. S. w przestępczym procederze ograniczał się do pełnienia roli małżonki i towarzyszki życiowej R. S., dla którego stanowiła swego rodzaju wsparcie psychiczne i małżeńskie, w ramach którego dochodziło do sporadycznej i incydentalnej pomocy mężowi w czynach przestępczych, w konsekwencji czego wobec braku wystarczającej ilości członków nieuzasadnionym jest twierdzenie, iż działalność przestępcza oskarżonych nosiła znamiona zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Powyższy zarzut skarżącego nie jest zasadny i nie może odnieść zamierzonego skutku a w istocie ma charakter wtórny, skoro obrońca powołuje się na wadliwą ocenę dowodów z uwzględnieniem dyrektyw art. 7 kpk. Odwołać się tu należy do przeprowadzonej wyżej oceny zarzutów naruszenia prawa procesowego w pkt 1. Powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał generalnie właściwej analizy zebranych dowodów i na jej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie odnośnie popełnienia przez osk. R. K. czynu przypisanego w pkt I sentencji. W tej sytuacji prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przestępstwa z art. 258 § 3 kk.

b/ Dodać można, że zorganizowana grupa przestępcza wymaga względnie trwałego współdziałania co najmniej 3 sprawców w celu popełnienia przestępstw, którymi w tym wypadku byli R. K., R. S. i M. S.. Mieli oni świadomość tworzenia wspólnej przestępczej struktury. Wystarczający jest przy tym podstawowy poziom zorganizowania. Natomiast kierowniczą rolę pełnił w grupie R. K., który zadecydował o rozpoczęciu wspólnej działalności, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych, jak też on podejmował decyzje odnośnie kierunku i sposobu działania grupy, wytwarzania dokumentacji, podziału zysków oraz koordynował zachowania i role pozostałych sprawców, wydawał polecenia i wpływał na nich. Podzielić tu należy analizę przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy co do ustalenia działania takiej grupy i kierowania nią przez R. K. /str. 23-26 uzasadnienia wyroku SO/.

c/ W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą ma dynamiczny charakter i polega na faktycznym sprawowaniu kontroli nad działalnością członków grupy, możliwości wydawania poleceń i podejmowania zasadniczych decyzji. Wystarczające jest, kiedy pozostali sprawcy dobrowolnie podporządkowują się autorytetowi kierującego, jak w tym wypadku R. S. i M. S. podporządkowali się R. K. /porównaj np. Kodeks Karny Część Szczególna Komentarz, W. 2017 W. K., pod red. W. W. i A. Z., Z. Ć. tezy nr 11-26, 32-33 do art. 258 kk; Kodeks Karny Komentarz, ABC 2005, A. M. tezy nr 3-8, 13 do art. 258 kk; postanowienie SN z 20.12.2006 r. IV KK 300/06, OSNwSK 2006 poz. 2551/.

Lp.

Zarzut

3/

I/ Obrońcy osk. R. K. (1) pkt 7 i 8 obrazy art. 438 pkt 4 kpk poprzez orzeczenie:

7/ rażąco niewspółmiernie surowej kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny 220 stawek dziennych po 400 zł, które to kary nie uwzględniają okoliczności łagodzących, takich jak niekaralność oskarżonego, częściowe przyznanie się do popełnienia zarzucanych czynów oraz wyrażenie żalu i skruchy, a także prowadzenia przez oskarżonego ustabilizowanego trybu życia, a których uwzględnienie powinno skutkować orzeczeniem znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem zasady absorpcji przy orzekaniu kary łącznej;

8/ rażąco niewspółmiernie surowej kary w zakresie czynu z pkt II wyroku tj. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny 200 stawek dziennych po 400 zł, podczas gdy biorąc pod uwagę okoliczności sprawy oraz warunki osobiste oskarżonego należy uznać, że cele kary zostałyby spełnione przy orzeczeniu jej w wymiarze powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia tj. kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

II/ Obrońcy osk. P. P. (1) naruszenia dyrektyw wymiaru kary wynikających z art. 12 i 13 kks i niewzięcie pod uwagę okoliczności podmiotowych, w szczególności uprzedniej niekaralności za przestępstwo skarbowe, trudnej sytuacji finansowej i nieposiadania wystarczającego majątku ani dochodów, z których oskarżony mógłby uiścić grzywnę – tym samym rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu przez nienależyte uwzględnienie niewielkiego stopnia zawinienia oskarżonego oraz nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, wynikające z uzależnienia alkoholowego oskarżonego, co przyczyniło się, że ten w wyniku choroby alkoholowej uległ manipulacjom R. K., oraz przyznania się do winy i złożenia obszernych wyjaśnień, które doprowadziły do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy.

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do R. K.

x niezasadny co do P. P.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Zarzuty pkt 7 i 8 apelacji obrońcy R. K. zostały błędnie sformułowane, gdyż dotyczą rażącej niewspółmierności kary a nie obrazy przepisów postępowania tj. art. 438 pkt 4 kpk. Przepis ten może stanowić podstawę zarzutu apelacyjnego, ale nie stanowi podstawy wyroku, a więc nie mógł go obrazić Sąd I instancji.

c/ Obrońca słusznie jednak podniósł nadmierną surowość kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego R. K. w pkt II sentencji wyroku. Z uwagi na dotychczasową niekaralność oskarżonego, częściowe przyznanie się do winy, ustabilizowany tryb życia, prawidłowe funkcjonowanie w środowisku rodzinnym i zawodowym - celowe było złagodzenie kary do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględnia ona dostatecznie czasokres działalności przestępczej i wielkość należności narażonych na uszczuplenie /tj. podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług/, duży stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy sprawcy, w tym działanie z chęci zysku, osiąganie stałego źródła dochodu i działanie w ramach grupy przestępczej. Wbrew zdaniu obrońcy, brak jest jednak rzeczywistej skruchy i żalu ze strony oskarżonego, skoro nie przyznał się w całości do winy tzn. do działania w zorganizowanej ramach grupy przestępczej i minimalizował swój udział w nielegalnym procederze. Trudno także przyjąć, aby wykazał krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Dodatkowo złożenie wniosku o rozłożenie należności na raty, który nie został zaakceptowany, nie oznacza, że oskarżony dąży do zapłaty należności – mimo że tak twierdzi -, skoro nie spłaca tych należności.

d/ Należało także złagodzić wymierzoną za czyn z pkt I sentencji karę pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy, mając na względzie omówione wyżej okoliczności, przy czym oskarżony nie przyznał się do tego przestępstwa. Jednakże czasokres działania, duży stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy sprawcy oraz pozytywne dane dotyczące osoby R. K. świadczą, że taka kara jest wystarczająca i odpowiednia.

e/ Ponadto celowe było złagodzenie kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat i 10 miesięcy, przy zastosowaniu zasady asperacji kar, o czym jeszcze niżej. Kara ta nie musi być bardziej surowa ze względu na łączność przedmiotowo-podmiotową przestępstw i ich bliskość czasową. Natomiast zastosowanie zasady absorpcji nie znajduje uzasadnienia i mogłoby zostać uznane przez oskarżonego oraz w odbiorze społecznym za wyraz nadmiernego pobłażania.

f/ Brak było zaś podstaw do zmiany kary grzywny za czyn z pkt II i kary łącznej grzywny, które są odpowiednie do dużego stopnia społecznej szkodliwości czynu II i stopnia winy sprawcy, w tym działania z chęci zysku, osiągania stałego źródła dochodu i działania w ramach grupy przestępczej. Uwzględnić trzeba, że R. K. pracuje i uzyskuje dochody w wysokości 3000 zł miesięcznie /k.2009v/. Prawidłowo przy wymiarze kary łącznej zastosowano zasadę asperacji.

g/ Reasumując, wymierzone kary oskarżonemu R. K. nie są nadmiernie łagodne ani surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk oraz art. 12 i 13 kks. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że takie kary bezwzględnego pozbawienia wolności oraz kary grzywny są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe.

h/ Apelacja obrońcy osk. P. P. (1) nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary 100 stawek dziennych grzywny po 120 zł każda, orzeczonej w pkt II sentencji wyroku za przypisany czyn z art. 62 § 2 kks w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. Nie doszło do naruszenia dyrektyw wymiaru kary wynikających z art. 12 i 13 kks – nie naruszono zasady humanitaryzmu czy poszanowania godności człowieka, dolegliwość kary wolnościowej w oczywisty sposób nie przekracza średniego stopnia winy sprawcy i jest odpowiednia do średniego stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak też realizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec P. P., a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Uwzględnia to rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, motywację i zachowanie sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste. Przy tym P. P. przyznał się do winy i złożył wiarygodne wyjaśnienia, a nadto osiąga dochody z pracy dorywczej w kwocie 1000 zł miesięcznie /k.2009v/ czy, jak podał obrońca w apelacji, 1500-2000 zł miesięcznie, a był już karany /k.2510/. W rezultacie uznać trzeba, że jest zdolny do pracy i realizacji grzywny, której wysokość jest niewielka w stosunku do ilości i wartości nierzetelnych faktur oraz określonego w nich podatku Vat. Brak jest podstaw, aby przyjąć – jak podnosi obrońca -, że wysokość kary grzywny nie bierze pod uwagę okoliczności podmiotowych, w szczególności uprzedniej niekaralności za przestępstwo skarbowe, trudnej sytuacji finansowej i nieposiadania wystarczającego majątku ani dochodów, z których oskarżony mógłby uiścić grzywnę. Zatem nie doszło do rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu przez nienależyte uwzględnienie stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, przy czym nie są one niewielkie ani nieznaczne. Spożywanie alkoholu przez oskarżonego nie stanowi okoliczności łagodzącej, a przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień wpłynęło na już ukształtowanie kary grzywny. Jednocześnie P. P. zanegował uzależnienie od alkoholu /k.2009v/ i nie przeczy temu żaden wiarygodny dowód, a zatem twierdzenia obrońcy o tym są dowolne.

Wniosek

I/ Obrońca osk. R. K. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 3 kk;

2/ orzeczenie kary łącznej w wymiarze najwyższej z kar orzeczonych za poszczególne czyny tj. kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 400 zł.

II/ Obrońca osk. P. P. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary grzywny do minimalnego wymiaru, przewidzianego za czyn z pkt II sentencji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-3 nie zasługują na uwzględnienie wnioski obrońcy R. K. (1) o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 3 kk, jak też o orzeczenie kary łącznej w wymiarze najwyższej z kar orzeczonych za poszczególne czyny tj. kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 400 zł.

b/ Dodać można, że brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania kwalifikacji czynów z pkt I, II i III sentencji wyroku oraz kar orzeczonych w pkt III.

c/ Analiza zarzutu apelacji przeprowadzona w pkt 3 wykazała bezzasadność wniosku obrońcy osk. P. P. (1). Nie występują przesłanki do podważenia kwalifikacji czynu z pkt II sentencji wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zmiana stanu prawnego od dnia 1.01.2017 r. co do czynów przypisanych w punktach IV i V sentencji w stosunku do oskarżonego R. K. (1).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wskazać należy, że po zmianach od dnia 1.01.2017 r. czyny z art. 62 § 2 k.k.s. i art. 62 § 2a k.k.s. zagrożone są karami pozbawienia wolności i wyższej grzywny, gdy poprzednio zastosowanie znajdował przepis art. 62 § 2 k.k.s. zagrożony karą grzywny jedynie do 240 stawek dziennych.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt III utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części wobec oskarżonego R. K. (1) i w zaskarżonej części wobec oskarżonego P. P. (1) tj. wobec R. K. pkt I sentencji wyroku co do winy i kwalifikacji prawnej czynu, pkt II co do grzywny i pkt VI co do kary łącznej grzywny, a nadto wobec P. P. pkt II co do kary grzywny.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. nieuwzględnienie w tym zakresie apelacji obrońców.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. K. (1) w ten sposób, że :

a/ uchylono rozstrzygnięcie z punktu VI sentencji o wymierzeniu kary łącznej pozbawienia wolności;

b/ w punkcie I sentencji obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy;

c/ w punkcie II sentencji obniżono wymierzoną karę pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy;

d/ w punkcie IV sentencji na mocy art. 440 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. przyjęto kwalifikację prawną przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. i podstawę prawną skazania z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. oraz uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary pozbawienia wolności;

e/ w punkcie V sentencji na mocy art. 440 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. przyjęto kwalifikację prawną przestępstwa z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. i podstawę prawną skazania z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 62 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. oraz uchylono rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary pozbawienia wolności;

f/ w punkcie VI sentencji przyjęto podstawę prawną orzeczenia kary łącznej grzywny z art. 39 § 1 k.k.s. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r.;

g/ na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w stosunku do oskarżonego R. K. i wymierzono mu karę łączną 2 i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

a/ Uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej pozbawienia wolności – wynika z dokonanych zmian i konieczności wymierzenia nowej kary łącznej.

b-c/ Obniżenie wymierzonych w pkt I i II kar pozbawienia wolności – wypływa z rozważań w części 3.

d-e/ Przyjęcie w pkt IV i V na mocy art. 440 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. kwalifikacji prawnej przestępstw w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. i podstaw prawnych skazania w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. oraz uchylenie rozstrzygnięć o wymierzeniu kar pozbawienia wolności – wynika z konieczności zastosowania korzystniejszego dla oskarżonego stanu prawnego, gdyż do dnia 31.12.2016 r. czyny z art. 62 § 2 k.k.s. były zagrożone wyłącznie karą grzywny do 240 stawek dziennych i brak było § 2a w art. 62 k.k.s., a więc utrzymanie w mocy wyroku w tej części byłoby rażąco niesprawiedliwe, mimo że wykracza to poza granice zaskarżenia i zarzuty podniesione w apelacji obrońcy;

f/ Powyższe nakazywało przyjąć w pkt VI podstawę prawną orzeczenia kary łącznej grzywny z art. 39 § 1 k.k.s. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do 31.12.2016 r.;

g/ Z tego samego powodu przyjęto stan prawny odnośnie kary łącznej pozbawienia wolności w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. oraz na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w stosunku do R. K. i wymierzono mu karę łączną 2 i 10 miesięcy pozbawienia wolności – stosując zasadę asperacji kar z uwagi na łączność przedmiotowo-podmiotową przestępstw, ich ilość i bliskość czasową, a nadto uwzględniając cele prewencji indywidualnej wobec oskarżonego i prewencji generalnej względem społeczeństwa. Zdaniem Sądu Apelacyjnego kara pozbawienia wolności nie musi być bardziej surowa i jest adekwatna w realiach tej sprawy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu R. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28.06.2017 r. godz. 6:08 do dnia 27.11.2017 r. godz. 12:10.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego R. K. (1) kwotę 18.000 złotych i od oskarżonego P. P. (1) kwotę 1200 złotych tytułem opłat oraz przypadające na nich wydatki za postępowanie odwoławcze – na mocy art. 633 kpk, art. 634 kpk, art. 627 kpk z uwagi na brak podstaw do zwolnienia od ponoszenia tych należności.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Sławomir Machnio Piotr Maksymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. R. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II i VI sentencji wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

x

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt II sentencji wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

x

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

Zmiana