Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 59/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 października 2023 r., sygnatura akt XVIII K 50/23

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------------------

------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

---------------------

-------------------------------------------------------------

-------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

-----------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty obrońcy oskarżonego

I.  Obraza przepisów postępowania karnego, mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

1.  Art. 201 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1k.p.k., polegająca na braku dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii:

a.  Biegłego z zakresu neurologii i/albo neurochirurgii w celu dokonania oceny związku przyczynowego pomiędzy zmianami różnoczasowymi w obrębie ośrodkowego układu nerwowego w postaci krwiaka oraz ropniaka o charakterze przewlekłym, obecnymi u D. M. (1), a śmiercią pokrzywdzonego, w sytuacji gdy ustalenie powyższego wymagało wiadomości specjalnych, a powołana w sprawie biegła z zakresu medycyny sądowej wskazała, że nie posiada tej wiedzy i wymagana jest wiedza specjalna z zakresu neurologii lub neurochirurgii, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia związku przyczynowego pomiędzy działaniem oskarżonego a skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonego,

b.  Biegłego z zakresu informatyki w związku z ujawnionymi w toku postępowania wątpliwościami co do autentyczności i integralności dowodu z nagrania z monitoringu z kamery przystanku (...), stanowiącego istotny dowód na sprawstwo oskarżonego, w sytuacji gdy godzina zamieszczona na nagraniu tj. 14.55.20 nie zgadza się z ustalonym przebiegiem i czasem wydarzeń, wynikającym z wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków, a rozwianie tych wątpliwości, w tym również związanych z ingerencją osób trzecich w nagranie , wymaga wiadomości specjalnych z zakresu informatyki,

2.  Art. 7 k.p.k. polegającego na dowolnej ocenie dowodu:

a.  Z zeznań świadka P. M., poprzez przyznanie tym zeznaniom waloru pełnej wiarygodności w zakresie w jakim dotyczyły one okoliczności bezpośrednio poprzedzających zajście, w tym przede wszystkim zachowania pokrzywdzonego, stopnia upojenia alkoholowego, w jakim świadek się znajdował w chwili zdarzenia, a także przebiegu interwencji oskarżonego, w tym ilości oraz intensywności zadawanych ciosów, wymienionych między oskarżonym a pokrzywdzonym, podczas gdy zeznania P. M. są skrajnie niewiarygodne, niespójne i niezgodne z treścią zeznań pozostałych świadków zdarzenia, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego, bo całkowicie procesowo dowolnego ustalenia, że oskarżony wielokrotnie uderzył pięścią w twarz oraz kopał nogą w okolice głowy, siedzącego spokojnie na łóżku D. M. (1);

b.  Z zeznań świadków S. B. i L. K. oraz wyjaśnień oskarżonych J. M., P. G., M. K. (1), Y. O., poprzez ich nieuwzględnienie w zakresie, w jakim wskazywali oni na stan upojenia alkoholowego, w którym znajdowała się P. M. w trakcie wydarzeń, na zachowanie pokrzywdzonego D. M. (1), w tym jego przejawów agresji względem oskarżonego J. M. oraz P. M., podczas gdy okoliczności te miały bezpośredni wpływ na zachowanie oskarżonego, a brak ich odzwierciedlenia wśród faktów uznanych za udowodnione wskazuje, iż Sąd I instancji pomimo spójnej wersji wszystkich wspomnianych świadków, niesłusznie przyjął nielogiczne zeznania P. M. za główną podstawę faktyczną ustaleń sądu;

c.  nagrania z kamery monitoringu miejskiego (...) i błędnego uznania, że stanowi zapis monitoringu, odnoszący się do wydarzeń, objętych toczącym się postępowaniem, podczas gdy, zgodnie z treścią pisma Straży Miejskiej w K. z dnia 22 sierpnia 2023 r., istnieją uzasadnione przypuszczenia, iż załączony do akt sprawy obraz z kamer nie przedstawia przystanku (...), którego dotyczy zdarzenie, a przystanek K. I 02”, niepowiązany w żaden sposób z czynem zarzucanym oskarżonemu, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia błędnych założeń i ustaleń faktycznych, dotyczących okoliczności śmierci pokrzywdzonego;

d.  wyjaśnień oskarżonych J. M., P. G., M. K. (1), Y. O. w zakresie, w jakim wskazali oni okoliczności znalezienia się pokrzywdzonego w samochodzie, którym został następnie przetransportowany na przystanek (...), stanu świadomości pokrzywdzonego oraz faktu pozostawienia go na wspomnianym przystanku celem wytrzeźwienia, poprzez niezgodne z treścią tych wyjaśnień ustalenie, że pokrzywdzony został pozbawiony wolności, bezwładnie włożony do przestrzeni ładunkowej busa, po czym oskarżeni M. K. (1), Y. O. położyli go na ziemi w obrębie przystanku autobusowego, podczas gdy złożone zarówno przez świadków jak i oskarżonych zeznania pozostają spójne w tej kwestii i jednoznacznie wykluczają taki przebieg wydarzeń.

II.  Obrazę prawa materialnego poprzez naruszenie:

1.  art. 191 § 1k.k., poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że zachowanie oskarżonego takie jak: uderzenia w twarz, przetrzymywanie siłą wypełniało znamiona czynu z art. 191 § 1 k.k., podczas gdy czynności oskarżonego nie miały na celu zmuszenia pokrzywdzonego do określonego działania w postaci opuszczenia budynku hostelu, ale zamierzały do odparcia bezprawnego, bezpośredniego zamachu D. M. (1) na zdrowie i życie oskarżonego, a także zdrowie i życie świadka P. M.;

2.  art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k., podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje, iż oskarżony zwrócił się z poleceniem do współoskarżonych o podwiezienie pokrzywdzonego na przystanek autobusowy i nie pozwala przypisać oskarżonemu takiego zachowania, które zmierzałoby do podżegania do pozbawienia wolności pokrzywdzonego, ani również godzenia się, by współoskarżeni P. G., M. K. (1), Y. O., wbrew poleceniom oskarżonego pozbawili wolności D. M. (1);

3.  art. 53 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie przy ocenie wymiaru kary orzeczonej wobec skazanego, podczas gdy przepis ten przewiduje uwzględnienie właściwości i warunków osobistych sprawcy, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie się po jego popełnieniu, czego Sąd I instancji nie uczynił, pomimo zbadania występujących w sprawie okoliczności łagodzących w postaci zaburzeń psychicznych oskarżonego oraz wyrażonego przez niego żalu i skruchy w kierunku partnerki pokrzywdzonego w toku postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych przez obrońcę oskarżonego w punkcie I. 1. a). i b). apelacji, sprowadzających się zasadniczo do krytyki braku inicjatywy dowodowej sądu w zakresie dopuszczenia dowodów z opinii biegłych z zakresu neurologii i informatyki, Sąd Apelacyjny uznał, że są one niezasadne. Dodatkowo powtórzone zostały w formule wniosków dowodowych zawartych w apelacji, które na rozprawie apelacyjnej w dniu 6 maja 2024 r. zostały oddalone na podstawie art. 452 § 2 pkt 2 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 452 § 2 pkt 2 k.p.k. i art.201 k.p.k. Podejmując decyzję o oddaleniu złożonych wniosków Sąd Apelacyjny uznał, że okoliczność, która ma być udowodniona wnioskowaną opinią z zakresu informatyki nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Załączone do akt sprawy nagranie z monitoringu nie obejmuje przystanku na którym pozostawiono pokrzywdzonego czyli przystanku o nazwie K. (...) przy ul. (...) (zdjęcie miejsca zdarzenia k. 256). Jest na nim uwidoczniony inny przystanek, a mianowicie przystanek o nazwie K. (...) przy ul. (...) (niedaleko skrzyżowania z ulicą (...)), Na odtworzonym nagraniu widoczny jest bus, którym wożono pokrzywdzonego z hostelu, przejeżdżający obok przystanku (...). Tym samym przedmiotowe i jedyne zabezpieczone do sprawy nagranie nie dotyczy miejsca do którego przywieziono i gdzie pozostawiono pokrzywdzonego. Sąd nie stwierdza również sugerowanych przez obronę rozbieżności dotyczących godziny przejazdu widocznego na monitoringu busa w odniesieniu do czasu pozostawienia pokrzywdzonego na przystanku. Nie polegają na prawdzie twierdzenia obrońcy, że do pozostawienia pokrzywdzonego na przystanku miało dojść przed godziną 17.00. skoro jak wynika z notatek urzędowych (k. 12 i 13) zgłoszenie o leżącym na przystanku mężczyźnie policja uzyskała o godzinie 16.06. Jednocześnie, biorąc pod uwagę kierunek jazdy uwidocznionego na nagraniu o godzinie 14.55 busa należy przyjąć, że wracał on z przystanku Topolowa 01, gdzie zostawiono pokrzywdzonego. Ponieważ przystanki te znajdują się w odległości 500 metrów od siebie, należy domniemywać, że pokrzywdzony, w zależności od trasy powrotu obranej przez kierowcę busa został pozostawiony na przystanku nie wcześniej niż o godzinie 14.49. i nie później niż o godzinie 15.54.

Zabezpieczone do sprawy nagranie z monitoringu, jak już wskazano wyżej nie obejmuje przystanku na którym został porzucony, a następnie znaleziony, nieprzytomny D. M. (1). Na podstawie tego dowodu można jedynie potwierdzić ustalenie, że przedmiotowy bus, którym wieziono pokrzywdzonego rzeczywiście przejeżdżał obok jednego z przystanków (o nazwie K. (...) przy ul. (...)) przed godziną 16.06. kiedy to informacja o nieprzytomnym mężczyźnie została zgłoszona Policji. Brak jest jakichkolwiek wskazań do przypuszczeń, że zabezpieczony materiał dowodowy, o którym mowa został poddany jakimkolwiek manipulacjom czy nieuprawnionym ingerencjom w jego ciągłość.

Odnośnie do złożonego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu neurologii i/albo neurochirurgii w celu dokonania oceny związku przyczynowego pomiędzy zmianami równoczesnymi w obrębie ośrodkowego układu nerwowego w postaci krwiaka oraz ropniaka o charakterze przewlekłym u D. M. a śmiercią tego pokrzywdzonego, Sąd Apelacyjny wskazuje, że w sprawie sporządzona została pisemna i ustna opinia biegłego lekarza sądowego M. K. (2), która bezpośrednio dotyczy wskazanych we wniosku okoliczności, czyli związku przyczynowego pomiędzy urazami, których doznał pokrzywdzony a skutkiem w postaci jego śmierci. Opinia biegłej jest jasna, pełna i nie zawiera sprzeczności. Jakkolwiek składając w dniu 30.08.2023 r. ustną opinię (k. 1089) biegła wskazała, że nie jest biegłym neurochirurgiem czy neurologiem specjalizującym się w obrażeniach śródczaszkowych, to złożona przez nią opinia ma charakter kategoryczny. Zawarte we wniosku obrońcy twierdzenie, że dla wydania opinii w przedmiotowej sprawie niezbędna jest wiedza specjalna z zakresu neurologii lub neurochirurgii nie polega na prawdzie i w żadnym razie nie wynika z treści opinii złożonej przez biegłą K.. Przyczyną zgonu D. M. (1), którą to okoliczność prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy były następstwa doznanego urazu głowy, skutkującego uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego i ciężkim stanem przez cały okres hospitalizacji. Nie budzi przy tym wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że doznane przez pokrzywdzonego, wskutek ataku oskarżonego urazy głowy, które nałożyły się na zmianę w postaci istniejącego już wcześniej krwiaka podtwardówkowego, pozostawały w bezpośrednim związku przyczynowym z jego zgonem. Jednocześnie w świetle opinii biegłej nie sposób przyjąć, że wskazane obrażenia mogły być wynikiem upadku z ławki przystanku autobusowego, która to okoliczność również nie umknęła Sadowi meriti.

Podjęta przez obrońcę próba wykazania naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) okazała się być nieskuteczna (apelacja w punkcie I. 2. a). – d). Obrońca nie wykazała bowiem rzeczywistych i konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu sądu, czy też niezgodności przeprowadzonej oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadka P. M. oraz świadków S. B. i L. K.. Ich analiza, wbrew twierdzeniom obrony dokonana została rzetelnie, a nie pobieżnie czy wybiórczo. W tym zakresie odwołać się należy do treści sporządzonego uzasadnienia.

Zeznania głównego, naocznego świadka zdarzenia czyli P. M. poddane zostały bardzo rzetelnej i drobiazgowej ocenie sądu I instancji. Sąd wyjaśnił w jakiej części dał tym zeznaniom wiarę, a w jakiej części (nieznacznej) wiary tej odmówił i dlaczego. Nie uchylił się również od oceny wpływu dynamiki zajścia i upływu czasu na poszczególne depozycje świadka, które nie były wolne od pewnych nieścisłości czy rozbieżności. Zwrócił uwagę, że w zasadniczym zrębie, dotyczącym uderzeń zadawanych pokrzywdzonemu przez J. M. i późniejszego wywiezienia go z terenu hostelu na jego polecenie, zeznania te były konsekwentne, spójne i niesprzeczne wewnętrznie.

Stan znacznego upojenia alkoholowego, w jakim rzekomo miała się znajdować P. M. nie znajduje potwierdzenia w żadnych obiektywnych dowodach poza wyjaśnieniami oskarżonych, czy wskazanych wyżej świadków. Dość powiedzieć również, że takim stwierdzeniom przeczą takie okoliczności jak to, że składając zawiadomienie na policji o godzinie 20.00. pozostawała ona w rzeczowym kontakcie, który nie budził wątpliwości przesłuchujących funkcjonariuszy policji. Ponadto w godzinach popołudniowych (notatka urzędowa k. 13) poszukiwała informacji o pokrzywdzonym, dzwoniąc między innymi na Komisariat policji K.. Również z konsekwentnych zeznań samej P. M. wynika, że to D. M. (1) przed zdarzeniem był pod wpływem alkoholu (był wypity), który to, między innymi fakt doprowadził do zaistnienia między nimi napięć i sprzeczki. Wbrew zatem twierdzeniom obrony, choć świadek znajdowała się pod wpływem alkoholu, co ustalił również sąd okręgowy to lansowany przez obronę wysoki stopień jej upojenia nie wynika z żadnych dowodów. Tym samym próba zdyskredytowania depozycji P. M., wobec jej rzekomego znacznego upojenia alkoholowego w trakcie zdarzenia musi zostać uznana za nieskuteczną.

Niesłusznie zarzuciła obrona orzekającemu w pierwszej instancji sądowi pominięcie okoliczności, że zdarzenie z udziałem J. M. było skutkiem kłótni jak wywiązała się między pokrzywdzonym a P. M., która finalnie doprowadziła do interwencji oskarżonego i prośby o opuszczenie hotelu przez D. M. (1). Wynika to wprost z przytoczonych przez sąd ustaleń faktycznych w sprawie i pozostaje poza sporem. Nie zmienia to natomiast faktu, że do ataku na pokrzywdzonego doszło już po jego powrocie do zajmowanego pokoju w hostelu należącym do oskarżonego. Powrót pokrzywdzonego, wbrew zakazowi właściciela doprowadził bowiem do wybuchu agresji tego ostatniego, który po wejściu do pokoju, w którym znajdowali się D. M. (1) i P. M. zaatakował D. M. (1) w sposób opisany w uzasadnieniu sądu.

Niezrozumiałe są zarzuty obrońcy wskazującego na istnienie uzasadnionych przypuszczeń, iż załączony do akt sprawy obraz z kamer nie przedstawia przystanku (...) na którym odnaleziono pokrzywdzonego, lecz przystanek (...), obok którego przejeżdżał widoczny na nagraniu bus marki R. (...). Okoliczność ta została bowiem w toku procesu szczegółowo zweryfikowana i potwierdzona. Z pisma Straży Miejskiej uzyskano informację, że zabezpieczony monitoring obejmujący przystanek (...) jest jedynym jaki został zabezpieczony w sprawie. Orzekający w przedmiotowym postępowaniu sąd miał pełną tego stanu rzeczy świadomość, a zatem zarzucanie mu przyjęcia błędnych założeń i ustaleń faktycznych jest chybione i nie może odnieść postulowanego przez obrońcę skutku.

Słusznie odmówił Sąd I instancji wiary wyjaśnieniom J. M., P. G., M. K. (1) i Y. O. w części dotyczącej okoliczności w jakich pokrzywdzony został umieszczony we wnętrzu samochodu R. (...) i pozbawiony w ten sposób wolności. Zgromadzony bowiem w sprawie materiał dowodowy pozwala bez żadnych wątpliwości przyjąć, że D. M. (1) został umieszczony w samochodzie, wbrew swojej woli, będąc nieprzytomnym i co za tym idzie bezwolnym. Zanim jednak oskarżony polecił pozbycie się go z terenu hostelu leżał on jakiś czas, ranny i nieprzytomny na jego dziedzińcu. Taki przebieg tej części zdarzenia dokładnie opisała w swoich depozycjach P. M.. Twierdzenie zatem jakoby pokrzywdzony dobrowolnie i samodzielnie, a jedynie z pomocą innych osób wsiadł do samochodu prawidłowo uznane zostało za nieudowodnione.

Chybione są podniesione przez obrońcę zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 191 § 1 k.k. i i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. Niemniej jednak Sąd Apelacyjny w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej uznał, że czyny przypisane oskarżonemu w punktach I i III zaskarżonego wyroku stanowią jeden czyn zabroniony albowiem czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. stanowi współukarany czyn następczy, stanowiąc zasadniczo element zacierania śladów przestępstwa poprzez pozbycie się jego dowodu w osobie leżącego na dziedzińcu pokrzywdzonego.

Odnośnie do czynu z art. 191 § 1 k.k. Sad Okręgowy dokonał prawidłowej subsumpcji zachowania J. M. pod wskazany przepis kodeksu karnego. Sąd prawidłowo przyjął, że oskarżony J. M. stosując przemoc, polegającą na przytrzymywaniu zmusił pokrzywdzonego do określonego zachowania w postaci opuszczenia terenu hostelu B.. Motywacja takiego zachowania oskarżonego pozostaje w tym wypadku bez większego znaczenia, choć nie polega na prawdzie twierdzenie obrońcy, iż oskarżony posunął się do takich działań odpierając bezprawny i bezpośredni zamach D. M. (1) na zdrowie i życie oskarżonego i P. M.. P. M. konsekwentnie negowała jakoby pokrzywdzony miał używać wobec niej przemocy. Żadne dowody, w tym również jej zeznania nie potwierdzają aby pokrzywdzony miał używać przemocy wobec J. M..

Podnosząc nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy dyrektyw wymiaru kary wskazanych w przepisie art. 53 § 1 k.k. obrońca ewentualnych uchybień w tym obszarze nie wykazał, ani też nie wywiódł żadnych odnoszących się do nich wniosków. W tym stanie rzeczy podnieść wystarczy, iż wbrew zarzutom orzekający w sprawie sąd dyrektywy sądowego wymiaru kary uwzględnił, na co wskazuje treść pisemnego uzasadnienia sądu zamieszczona w sekcji 4. Sąd wymierzając karę baczył zarówno na stopień winy jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Wziął pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające oraz dyrektywy prewencji indywidualnej i generalnej. Stopień winy bezpośrednio powiązany jest przy tym ze stopniem poczytalności oskarżonego w chwili przypisanych mu czynów. Jak wynika z opinii biegłych lekarzy psychiatrów poczytalność ta nie budzi wątpliwości (k. 327 – 329 i 491 – 497).

Wniosek

1.  o uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów;

2.  ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ oba wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty jako niezasadne nie mogły doprowadzić do postulowanego skutku w postaci uniewinnienia oskarżonego od przypisanych mu czynów czy uchylenia sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

W części nie podlegającej zmianie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

W zakresie niepodlegającym zmianie z urzędu wyrok, jako prawidłowy należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony w stosunku do J. M. wyrok w ten sposób, że:

1.  uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności z punktu VIII wyroku;

2.  w ramach czynów przypisanych w punkcie I. i III. zaskarżonego wyroku uznano oskarżonego J. M. za winnego tego, że w dniu 5 października 2022 roku w miejscowości K. gmina K., w województwie (...), na terenie hostelu B., zadając D. M. (1) wielokrotne uderzenia pięścią i nogą w okolice głowy z siłą od stosunkowo niewielkiej do dużej, spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, w postaci uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, złamania żuchwy oraz obrażeń powłok głowy, a następnie polecił P. G., M. K. (1) i Y. O. pozbawienie wolności nieprzytomnego pokrzywdzonego i jego wywiezienie poza teren hostelu B., co przy występowaniu w obrębie ośrodkowego układu nerwowego zmian różnoczasowych, w tym o charakterze przewlekłego krwiaka podtwardówkowego, na który nałożył się dodatkowy uraz skutkujący krwawieniem podtwardówkowym, spowodowało, że pokrzywdzony zmarł w dniu 24.11.2022 roku nie odzyskując przytomności i za to na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 września 2023 r. skazano go, a na podstawie art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączono orzeczoną wyrokiem karę 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności z karą orzeczoną w punkcie II zaskarżonego wyroku i wymierzono oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany.

Sąd Apelacyjny w wyniku przeprowadzonej kontroli instancyjnej uznał, że czyny przypisane oskarżonemu w punktach I i III zaskarżonego wyroku stanowią jeden czyn zabroniony albowiem czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 189 § 1 k.k. stanowi współukarany czyn następczy, pozostając zasadniczo elementem zacierania śladów przestępstwa. Tym samym stosunek czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I i III zaskarżonego wyroku jest tego rodzaju, że czyn z punktu I pochłania czyn przypisany w punkcie III. Nie budzi przy tym wątpliwości pogląd, że w przypadku przyjęcia konstrukcji czynu współukaranego sąd w wyroku skazującym zgodnie z treścią art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. uzupełnia opis czynu będącego podstawą skazania i wymiaru kary o znamiona czynu współukaranego lub też przypisuje sprawcy czyn główny z zaznaczeniem, iż czyn ten obejmuje inny czyn potraktowany jako czyn uprzedni lub następczy. Nie może natomiast w odniesieniu do zarzucanego i przypisanego czynu współukaranego oskarżonego uniewinnić ani umorzyć w tym zakresie postępowania karnego (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 8.04.2022 r., sygnatura akt III KK 35/21, OSNK 2022/5/20 L.). Sąd Apelacyjny zmieniając zaskarżony wyrok uzupełnił zatem opis czynu będącego podstawą skazania i wymiaru kary (czyn z pkt. I zaskarżonego wyroku) o znamiona czynu współukaranego następczego (czyn z pkt III zaskarżonego wyroku) i wymierzył oskarżonemu karę jednostkową 9 lat pozbawienia wolności. Następnie połączył orzeczoną wyrokiem karę 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności z karą orzeczoną w punkcie II zaskarżonego wyroku i wymierzył oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności, stosując zasadę pełnej absorpcji.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 października 2022 r. od godziny 21:00 do dnia 2 listopada 2022 r. do godziny 21:00 i od dnia 21 grudnia 2022 r. od godziny 21:00 do dnia 16 maja 2024 r. do godziny 21:00, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

V, VI

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K. A., Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście złotych) brutto z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. M. w instancji odwoławczej.

Zwolniono oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Przemysław Filipkowski Piotr Bojarczuk

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana