Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 60/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 4 marca 2022 roku, sygn. akt V K 18/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

-----------------------

------------------------------------------------------------------------

--------------

----------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------

-----------------------

-----------------------------------------------------------------------

-----------------

----------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------------

------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Naruszenie art. 17 § 1 pkt 7 kpk poprzez zaniechanie

umorzenia postępowania wobec oskarżonego T. M. (1), pomimo że postępowanie karne co do tej samej osoby i tego samego czynu zostało już prawomocnie zakończone, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

II.  W razie nieuwzględnienia powyższego zarzutu, na

podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2, 3 oraz 4 kpk obrońca zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

a) art. 7 kpk, art. 4 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto nieobiektywnej oraz nieopartej na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej poprzez m.in.:

- bezpodstawną odmowę dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego T. M. (1) i uznanie, iż wyjaśnienia te są wewnętrznie sprzeczne, podczas gdy znajdują one oparcie w dowodach z dokumentów, niekwestionowanych przez Sąd co do ich autentyczności (m.in. faktury VAT, potwierdzenia transakcji, protokołu w postępowaniu układowym, zawiadomienia I. Prokuratorskiej w S.), zaś różnice odnośnie kwoty oraz kraju pochodzenia kontrahenta wskazanych w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem nie są tego rodzaju sprzecznościami, które mogłyby wpływać na ocenę wiarygodności tego dowodu;

- pominięcie, z punktu widzenia oceny zamiaru oskarżonego, że spółka Konsorcjum (...) S.A. zredukowała część zadłużenia poprzez odbiór towaru, co stanowiło efekt ustaleń z dłużnikiem, a która to okoliczność świadczy o tym, że oskarżony nie działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

- uznanie za wiarygodne zeznań takich świadków jak E. R., D. G., K. O., czy A. Ł., a następnie czynienie na ich podstawie niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń sprzecznych z ich treścią;

- sprzeczne z zasadami logiki uznanie, że dokumentacja (...) spółki (...) nie miała żadnego znaczenia w niniejszej sprawie, podczas gdy środki, które miały być uzyskane z tytułu zwrotu podatku miały być przeznaczone m.in. na zapłatę na rzecz kontrahentów spółki,(...), a tym samym sytuacja ekonomiczna spółki (...) Sp. z o.o. miała wpływ na sytuację również ww. podmiotów.

b) art. 201kpk w zw. z art. 170 § 3 kpk a contrariooraz art. 366 kpk poprzez:

- uznanie, że opinia biegłych psychiatrów jest pełna, jasna oraz spójna, skoro z opinii tej nie wynika, na jakiej podstawie biegli doszli do wniosku, że oskarżony nie cierpiał na schorzenia psychiczne w 2012 r. i na jakiej biegli oparli się w tym zakresie dokumentacji, jak również pomimo, że ustalenia biegłych są sprzeczne z istotnymi ustaleniami biegłych sporządzających opinię w innej sprawie, załączonej do akt niniejszego postępowania (m.in. odnośnie początków zaburzeń i choroby psychicznej u oskarżonego);

- nie uzyskanie pełnej dokumentacji medycznej oskarżonego celem uzyskania opinii sądowo-psychiatrycznej pozwalającej na stwierdzenie, czy oskarżony w okresie objętym zarzutami cierpiał na zdiagnozowaną chorobę psychiczną i czy w odniesieniu do tych czynów miał zdolność rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem;

- nie wezwanie biegłych na rozprawę celem złożenia ustnej opinii uzupełniającej (ewentualnie dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych), pomimo, że sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania opinia jest niejasna oraz niepełna;

- nie wydanie postanowienia w przedmiocie wniosków dowodowych obrońcy: (1) o zwrócenie się do placówki w D. o nadesłanie dokumentacji z leczenia oskarżonego oraz (2) o wezwanie biegłych na rozprawę, w konsekwencji czego motywy Sądu odnośnie braku potrzeby przeprowadzenia ww. czynności dowodowych pozostają niejasne.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, że:

- oskarżony wprowadził w błąd Konsorcjum (...) S.A. co do zamiaru regulowania płatności za wystawione faktury;

- przyczyną nieuregulowania zobowiązań przez (...) nie była płatność na rzecz F. a działanie z zamiarem niewywiązania się z nich w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

III.  W razie nieuwzględnienia zarzutów z pkt I oraz II

zaskarżonemu wyrokowi zarzucono rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, zarówno kar jednostkowych za poszczególne czyny, jak i kary łącznej, na skutek nieuwzględnienia jakiejkolwiek okoliczności łagodzącej, w tym nie uwzględnienia faktu częściowego naprawienia szkody, co powinno skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary wobec oskarżonego, czy też zastosowaniem środków probacyjnych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy w zakresie podniesionego w głównym nurcie zarzutu sygnalizującego zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 kpk okazała się zasadna, co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe stało się odnoszenie do pozostałych zarzutów apelacyjnych podniesionych alternatywnie, na wypadek nieuwzględnienia zarzutu głównego.

Zaskarżonym wyrokiem T. M. (2) przypisano dwa czyny z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk polegające na tym, że:

1.  w okresie od 21 grudnia 2011 roku do 12 lutego 2012 roku w W. prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) (...) T. M. (1) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Konsorcjum (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie „ 506 0271,13” zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru regulowania płatności za wystawione przez Konsorcjum (...) S.A. faktury VAT o numerach: (...) na kwotę 69 324,77, (...) na kwotę 68 893,78 zł, (...) na kwotę 64 530,72 zł, (...) na kwotę 65 056,18 zł, (...) na kwotę 65 639,98 zł, (...) na kwotę 65 634,03 zł, (...) na kwotę 71 765,83 zł, (...) na kwotę 71 617,00 zł, za sprzedaż wyrobów hutniczych czym działał na szkodę Konsorcjum (...) S.A.;

2.  w okresie od 18 stycznia 2012 roku do 16 lutego 2012 roku w W. działając jako właściciel (...) sp. wspólnie i w porozumieniu z T. S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Konsorcjum (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 212 980,69 zł, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru regulowania płatności za wystawione przez Konsorcjum (...) S.A. faktury VAT o numerach (...) na kwotę 71 469,40 zł, (...) na kwotę 66 333,16 zł, (...) na kwotę 66 254,81 zł, (...) na kwotę 68 860,41 zł, za sprzedaż wyrobów hutniczych czym działał na szkodę Konsorcjum (...) S.A.

Tymczasem nie sposób nie dostrzec, iż T. M. (1) wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 4 stycznia 2018 roku, sygn. akt II K 9/17 został skazany za to, że w okresie od dnia 21 listopada 2011 roku do dnia 27 lutego 2012 roku w E. woj. (...)- (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd przedstawicieli spółki z o.o. (...) z siedzibą w E. co do zamiaru zapłaty za odebrany towar, wyłudził w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą (...) .H.U. (...) oraz jako właściciel spółki z o.o. (...) blachę stalową o wartości łącznej 825.976,91 zł na szkodę spółki z o.o. (...) w E., który zakwalifikowany został z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. (k. 2227). Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 grudnia 2018 roku, sygn. akt II AKa 162/18.

Przypisanie T. M. (1) przez Sąd Okręgowy w Suwałkach przestępstwa oszustwa kwalifikowanego popełnionego w ramach czynu ciągłego z art. 12 kk stwarzało istotne materialnoprawne konsekwencje. Konfrontacja ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy w Suwałkach oraz w zaskarżonym wyroku nakazuje bowiem stwierdzić, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia powagi rzeczy osądzonej, co trafnie eksponuje w apelacyjnym zarzucie obrońca. Wyłożenie argumentów przemawiających za trafnością powyższej konkluzji wymaga poczynienia uwag natury ogólnej dotyczących tak powagi rzeczy osądzonej jak i jej związku oraz wynikających z tego konsekwencji procesowych z konstrukcją czynu ciągłego określonego w art. 12 kk.

Z literalnego brzmienia art. 17 § 1 pkt 7 kpk wynika, że nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wszczęte toczy się. Tymczasem czyn ciągły opisany w art. 12 kk został uznany zaś za jeden czyn zabroniony stanowiący z punktu widzenia procesu karnego jednolitą całość. Podstawą odpowiedzialności za ten czyn są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, których granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli były one podjęte ze z góry powziętym zamiarem. W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że w przypadku czynu ciągłego, uprzednie prawomocne skazanie stanowi przeszkodę dla późniejszego sądzenia tego samego sprawcy za inne fragmenty tego samego czynu. W tym wypadku chodzi więc o jednorodne działania oskarżonego, które stanowią zamach na to samo dobro prawem chronione. Innymi słowy prawomocne skazanie za czyn ciągły stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002/1-2/2). Tym samym gdy Sąd uznał, że objęte jednolitym zamiarem zachowania oskarżonego stanowią jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 12 kk, zakres powagi rzeczy osądzonej wyznaczony jest ustalonym w wyroku skazującym lub warunkowo umarzającym czasem jego popełnienia. A zatem prawomocne zakończenie postępowania karnego, którego przedmiotem był czyn ciągły, oznacza, że nie jest możliwe prowadzenie innego postępowania, co do zachowań popełnionych przez sprawcę w okresie wyznaczonym przez początek pierwszego i zakończenie ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły (tak też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, z. 7-8, poz. 55 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2011 r. V KK 64/10).

Na tle powyższego stwierdzić zatem trzeba, że istota czynu ciągłego i powaga rzeczy osądzonej sprowadza się do akceptacji, że niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania wtedy, gdy miałoby ono dotyczyć zachowania będącego elementem składowym i mieszczącego się w ramach czasowych czynu ciągłego, za który sprawca został prawomocnie skazany. Prawomocne skazanie za czyn ciągły rodzi bowiem powagę rzeczy osądzonej, co wyklucza przypisanie skazanemu kolejnych, takich samych jednostkowych zachowań z okresu opisanego w prawomocnym wyroku.

W kontekście powyższych rozważań ogólnych nie przekonuje wyrażona w toku rozprawy głównej decyzja Sądu meriti co do nieuwzględnienia wniosku obrońcy o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk. Sąd I instancji uznał bowiem, że z opisu czynu przypisanego powyższym wyrokiem nie wynika ogólny zamiar popełniania przez oskarżonego oszustw związanych z wyłudzaniem blachy stalowej na szkodę różnych dostawców, a jedynie zamiar popełnienia oszustwa na szkodę konkretnego dostawcy. Tym samym stwierdzono, że przypisany oskarżonemu przez Sąd Okręgowy w Suwałkach z góry powzięty zamiar dotyczy wielu zachowań lecz podjętych jedynie na szkodę konkretnego podmiotu.

Z powyższą zasadniczo dość lakoniczną argumentacją nie sposób się zgodzić. Stwierdzić bowiem trzeba, że skoro T. M. (1) został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach z dnia 4 stycznia 2018 roku, sygn. akt II K 9/17 za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, popełniony w okresie od dnia 21 listopada 2011 roku do dnia 27 lutego 2012 roku, to tym samym niniejsze postępowanie z uwagi na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk nie powinno się było toczyć. Zauważyć bowiem należy, że uprzednio prawomocnie osądzony czyn dotyczy jednorodnych zachowań przestępczych popełnionych w pokrywającym się przedziale czasowym z czynami zarzucanymi T. M. (1) w niniejszym postępowaniu. Analiza przestępczego zachowania przypisanego oskarżonemu w sprawie II K 9/17 Sądu Okręgowego w Suwałkach z czynami przypisanymi mu w zaskarżonym wyroku nakazuje bezsprzecznie uznać, iż dotyczyły one tożsamych okoliczności. T. M. (1) prowadził bowiem działalności gospodarcze w ramach, których wprowadzał w błąd swych kontrahentów co do zamiaru oraz możliwości zapłacenia za wyroby hutnicze w ustalonym przez strony terminie. W ten zaś sposób doprowadzał ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, nie płacąc przysługujących kontrahentom należności. W obu sprawach chodzi więc o tę samą przestępczą działalność, prowadzoną w okresie 21 listopada 2011 roku do dnia 27 lutego 2012 roku. Wprawdzie inkryminowane działanie podjęte zostało wobec różnych pokrzywdzonych, ale niewątpliwie objęte zostało jednym zamiarem. Bez znaczenia jest fakt, iż postępowania dotyczą innych pokrzywdzonych, szczególnie gdy zważy się, że dobrem chronionym przy przestępstwie z art. 286 § 1 kk jest cudze mienie, przeciwko któremu swą działalność skoncentrował T. M. (1) a taką właśnie jego przestępczą aktywność objęto przypisanym czynem ciągłym z art. 12 kk. Nadmienić jedynie wypada, że tożsamość pokrzywdzonych w myśl art. 12 § 1 k.k. wymagana jest jedynie, gdy przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

W konsekwencji w ustalonych okolicznościach sprawy stwierdzić należy, że wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie dotknięty został bezwzględną przyczyną odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 kpk, co skutkowało koniecznością wyeliminowania wadliwego orzeczenia z obrotu prawnego i umorzenia w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 7 kpk postępowania karnego w niniejszej sprawie.

Wniosek

– uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego i umorzenie postępowania

ewentualnie, w razie nieuwzględnienia zarzutu z pkt I o:

– uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zasadności zarzutu z pkt I apelacji – o czym wyżej w części 3. uzasadnienia – zasadny był pierwszy wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego i umorzenie postępowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wobec uznania zasadności zarzutu z pkt I apelacji – o czym wyżej w części 3. uzasadnienia – zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, a postępowanie karne umorzeniu.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, mając na uwadze także stanowisko wyrażone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022r. w sprawie o sygn. SK 78/21 i w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 lutego 2024r. w sprawie o sygn. SK 90/22 (daty publikacji tychże orzeczeń (28 grudnia 2022r. – SK 78/24 oraz 4 marca 2024r. – SK 90/22).

Koszty procesu – zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk i art. 634 kpk ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Agnieszka Brygidyr-Dorosz Anna Nowakowska Dorota Radlińska

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana