Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 73/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 17.05.2022 r. sygn. XII Ko 51/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnicy wnioskodawczyni i reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Nie dotyczy

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Nie dotyczy

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I/ Pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie kwota 10.000 zł jest odpowiednia, podczas gdy prawidłowa – tj. znajdująca oparcie w kryteriach art. 7 kpk – ocena zgromadzonych dowodów winna prowadzić do wniosku, iż okoliczności zatrzymania oraz jego czas nie uzasadniają uwzględnienia wniosku o zadośćuczynienie oraz przyznania powyższej kwoty.

II/ Prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na niezasadnym zasądzeniu kwoty 10.000 zł jako adekwatnej do doznanych przez wnioskodawczynię N. K. (1) krzywd, cierpień fizycznych i moralnych związanych z niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem w dniu 7 sierpnia 2020 r. w W., podczas gdy prawidłowe ustalenia winny prowadzić do wniosku, że adekwatna do doznanych przeżyć jest kwota 400 zł. Na rozprawie prokurator za właściwą uznał kwotę 2000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji odwołuje się wprost do wadliwej oceny dowodów i naruszenia art. 7 kpk, a zatem pierwotnym naruszeniem powinna być obraza tego przepisu procesowego, a nie błąd w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny. Jednakże skarżący powołuje się nadto na niezasadność i nieadekwatność przyznanej kwoty zadośćuczynienia. Natomiast zarzut prokuratora dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych tzn. nieadekwatności kwoty zadośćuczynienia, które jest zbyt wysokie. Powyższe zarzuty pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji oraz prokuratora w istocie odnoszą się do zasadności i wysokości przyznanego zadośćuczynienia oraz są ze sobą ściśle powiązane, wobec czego należy je rozpoznać łącznie.

b/ Zdaniem Sądu Apelacyjnego, pełnomocnik Komendanta Stołecznego Policji nie wykazał naruszenia art. 7 k.p.k. i zarzut w tym zakresie jest chybiony. Analiza akt przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, że Sąd Okręgowy wydając zaskarżone rozstrzygnięcie oparł się na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, który niewątpliwie był wystarczający do poczynienia ustaleń w sprawie, i dokonał jego właściwej oceny.

c/ Nie jest kwestionowana przez skarżących kompletność materiału dowodowego ani prawidłowość oceny zeznań wnioskodawczyni N. K. (1) i świadków, jak też dokumentów. Zatem nie chodzi tu o naruszenie przepisu art. 7 kpk. Przy czym przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy /art. 410 kpk/ i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy /art. 2 § 2 kpk/, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego czy wnioskodawcy /art. 4 kpk/, a także jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku /art. 424 § 1 kpk/ /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 11.01.2022 r. sygn. I KA 10/21, lex nr 3342243/.

d/ Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać skutecznie podniesiony wtedy, gdy w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach albo gdy określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo że z uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 11.01.2022 r. sygn. I KA 10/21, lex nr 3342243/. Przy tym nawet w przypadku stwierdzenia wystąpienia błędu w ustaleniach faktycznych, nie zawsze musi on prowadzić do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, gdyż konieczne jest, aby błąd miał wpływ na jego treść.

e/ Na podzielenie zasługuje stanowisko Sądu Okręgowego, iż w świetle całokształtu materiału dowodowego N. K. (1) została niewątpliwe niesłusznie zatrzymana od 7 sierpnia 2020 r. godz. 21.00 do 8 sierpnia 2020 r. godz. 21.50, z którego to tytułu przysługuje jej zadośćuczynienie od Skarbu Państwa. Ponadto postępowanie karne o czyn z art. 254 kk przeciwko wnioskodawczyni zostało umorzone w dniu 7.03.2022 r. wobec stwierdzenia, że brak jest podstaw do wniesienia aktu oskarżenia /k.139-160/. Stanowiska takiego nie jest w stanie podważyć zarzut przywołany przez pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji, pomimo jego częściowej trafności.

f/ Pełnomocnik (...) podnosi, że okoliczności i czas zatrzymania nie uzasadniają uwzględnienia wniosku oraz przyznania kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Jednakże zauważyć należy, że zgodnie z jasnym i przekonującym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 7.06.2021 r. sygn. II Kp 2194/20 /k.127-134/, zatrzymanie N. K. (1) było niezasadne i nieprawidłowe. W kontekście pozostałych dowodów jest to wystarczające do uznania przedmiotowego zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552 § 4 kpk i w pełni uprawnia do dochodzenia roszczenia od Skarbu Państwa, który odpowiada za działania funkcjonariuszy Policji na zasadzie ryzyka. Uznanie zatrzymania za legalne nie ma wpływu na zasadność podstawy w/w roszczenia. Skarżący nie wykazał także występowania innych okoliczności, które wykluczałyby niewątpliwą niesłuszność zatrzymania. Dodatkowo zapatrywanie takie wspiera stanowisko prokuratora, który w apelacji potwierdza trafność ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie.

g/ Nie przekonuje stanowisko pełnomocnika (...), że wnioskodawczyni nie przedstawiła dokumentów i zeznań, mających potwierdzić i wykazać doznane krzywdy – niezbędna dokumentacja znajduje się w aktach niniejszej sprawy, jak też Sąd I instancji przeprowadził i uznał za wiarygodny istotny przecież dowód z przesłuchania N. K. jako świadka. Wobec tego nie można zasadnie mówić, aby wnioskodawczyni i jej pełnomocnik nie udowodnili rozmiaru krzywdy zgodnie z treścią art. 6 kc. Nadto nie chodzi tu o naruszenie dóbr osobistych, które nie powinno skutkować uprawnieniem do zadośćuczynienia w myśl art. 448 kc, gdyż niniejsza sprawa dotyczy niewątpliwe niesłusznego pozbawienia wolności wnioskodawczyni i odpowiedzialności za to Skarbu Państwa na zasadzie ryzyka. Zatem brak jest jakichkolwiek podstaw do odmowy zasądzenia zadośćuczynienia.

h/ Natomiast częściowo rację mają skarżący, że przyznana kwota 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana w realiach sprawy i należy ją miarkować. Sąd Okręgowy właściwie ustalił czas i okoliczności zatrzymania, jak też powstałe skutki dla N. K., w tym intensywność doznanych cierpień. Nie jest kwestionowane, że było to jej pierwsze zatrzymanie i została skuta kajdankami, które zapięto z tyłu, mimo że była spokojna, wylegitymowała się i nie stanowiła zagrożenia. Czasokres zatrzymania /tj. prawie 25 godzin/ był nadmierny w stosunku do potrzeb – przesłuchano ją dopiero 8.08.2020 r. i zakończono czynność o godz. 21.25, a obiektywnie patrząc, należało to wykonać wcześniej najlepiej od razu po doprowadzeniu do (...). Nie budzą wątpliwości negatywne odczucia wnioskodawczyni – nie została natychmiast poinformowana o przysługujących prawach i obowiązkach, początkowo uniemożliwiono jej kontakt z obrońcą i nie zapewniono swobody rozmowy, otrzymała dostarczone przez męża leki dopiero po kilku godzinach po przebadaniu w szpitalu, a leczy się psychiatrycznie, przeżywała nową i stresującą sytuację oraz utraciła zaufanie do Policji. Jednakże zatrzymania nie cechowała drastyczność a wnioskodawczyni nie doznała trwałych negatywnych konsekwencji – zatrzymanie nie skutkowało koniecznością zasięgnięcia pomocy lekarskiej czy też poważnymi następstwami w jej życiu i brała ona później udział w protestach.

i/ Sąd Apelacyjny podziela stanowisko, że pojęcie sumy odpowiedniej dotyczącej zadośćuczynienia ma charakter nieokreślony. Niewątpliwie zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomiczną wartość. Jednocześnie wartość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być stosownie do art. 445 § 1 k.c. „odpowiednia” w tym sensie, że powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom społeczeństwa, nie może prowadzić do nadmiernego bogacenia się. Natomiast kryterium przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa ma znaczenie pomocnicze /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 22.01.2015 r. III KK 252/14, L.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 16.03.2023 r. II AKa 393/21/.

j/ Reasumując, całokształt poczynionych ustaleń w kontekście zarzutów podniesionych przez skarżących prowadzi do przekonania, że kwota 10.000 zł jawi się jako zbyt wygórowana i rażąco niewspółmierna w realiach sprawy. Nadmienić należy, że kwota zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do krzywdy i nie może być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej. Wobec tego obniżenie zadośćuczynienia do sumy 7.000 zł jest adekwatne do czasokresu pozbawienia wolności, doznanych cierpień i negatywnych przeżyć psychicznych N. K., jak również czyni zadość obecnym realiom społeczno-gospodarczym w Polsce, nie powodując nadmiernego wzbogacenia wnioskodawczyni. Zarazem brak było podstaw do uwzględnienia wniosku prokuratora z rozprawy apelacyjnej i ukształtowania zadośćuczynienia w wysokości 2000 zł, gdyż suma ta nie stanowiłaby wystarczającej rekompensaty za doznane krzywdy, spełniając jedynie rolę symboliczną.

Lp.

Zarzut

3.2.

II/ Pełnomocnika N. K. (1) obrazy przepisów prawa materialnego tj.:

1/ art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że przy określaniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę istotne są i mają przeważające znaczenie przesłanki obiektywne tj. aktualne warunki egzystencji i przeciętna stopa życiowa społeczeństwa, a pominięcie przy tym okoliczności faktycznych sprawy, nadaniu marginalnego znaczenia subiektywnym odczuciom krzywdy wnioskodawczyni, czy konsekwencji związanych z niewątpliwie niesłusznym ponad 24-godzinnym zatrzymaniem i poczuciem traumy, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, okoliczności wpływu pozbawienia wolności na stan psychiczny wnioskodawczyni oraz rozmiaru doznanych cierpień uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w zgłoszonej kwocie;

2/ art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że żądana przez wnioskodawczynię kwota 20.000 zł zadośćuczynienia jest kwotą wygórowaną, w sytuacji gdy z uzasadnienia wyroku wynika, że wnioskodawczyni doznała znaczącego uszczerbku na zdrowiu w wyniku zatrzymania z 7.08.2020 r. a trauma towarzyszy jej do dzisiaj;

3/ art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla określenia wysokości zadośćuczynienia nie mają znaczenia skutki działań policji, które ujawniły się po 8.08.2020 r. i zwolnieniu wnioskodawczyni, a w konsekwencji dokonanie błędnego oszacowania odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zauważyć trzeba, że nie doszło do wskazywanej w pkt 1 obrazy prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniu pełnomocnik wnioskodawczyni N. K., Sąd Okręgowy nie uznał, że przy określaniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę mają przeważające znaczenie aktualne warunki egzystencji i przeciętna stopa życiowa społeczeństwa – o czym przekonuje uzasadnienie zaskarżonego wyroku str. 12-13. Sąd słusznie odwołał się do aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa pomocniczo, gdyż stanowią one czynniki dodatkowo limitujące wysokość zadośćuczynienia. Nie pominął przy tym okoliczności faktycznych sprawy ani subiektywnych odczuć krzywdy wnioskodawczyni czy konsekwencji związanych z niewątpliwie niesłusznym ponad 24-godzinnym zatrzymaniem i poczuciem traumy, co szeroko opisał na str. 9-13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Tak więc prawidłowa ocena materiału dowodowego i wpływ pozbawienia wolności na stan psychiczny wnioskodawczyni oraz rozmiar doznanych cierpień nie przemawiają za przyznaniem wyższego zadośćuczynienia.

b/ Chybiony jest zarzut z pkt 2. Sąd Okręgowy uzasadniając wysokość przyznanego zadośćuczynienia przedstawił okoliczności, które za tym przemawiały i słusznie uznał kwotę 20.000 zł za wygórowaną. Skarżąca nie wykazała, aby naruszało to art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. Ponadto z uzasadnienia wyroku ani dokumentacji medycznej w ogóle nie wypływa, aby wnioskodawczyni doznała znaczącego uszczerbku na zdrowiu w wyniku zatrzymania z 7.08.2020 r. a opisana trauma dotyczy utraty zaufania do Policji. Pełnomocnik nie wykazała też, aby trauma nadal trwała i nie wynika to z dokumentacji medycznej N. K..

c/ Nie naruszono art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. i zarzut z pkt 3 nie jest skuteczny. Sąd Okręgowy uzasadniając wysokość przyznanego zadośćuczynienia nie stwierdził, aby dla określenia wysokości zadośćuczynienia nie miały znaczenia skutki działań policji, które ujawniły się po 8.08.2020 r. i zwolnieniu wnioskodawczyni. Wskazał zaś odmiennie, że N. K. nie doznała trwałych negatywnych konsekwencji, a skarżąca nie przedstawiła dowodów ani argumentacji, które podważyłyby takie ustalenie. W konsekwencji nie można mówić o zbyt niskim oszacowaniu odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia. Podkreślić należy, że wpływ na wysokość zadośćuczynienia mogą mieć tylko okoliczności bezpośrednio związane z faktem zatrzymania, a nie wynikające z innych sytuacji czy przyczyn.

d/ O ile rację ma skarżąca, że Polska od 2004 r. należy do Unii Europejskiej i nie jest już krajem biednym, to nie nakazuje to podwyższenia sumy zadośćuczynienia w odniesieniu do N. K.. Wskazane przez pełnomocnik dane dotyczące przeciętnego wynagrodzenia wynoszącego 5995,09 zł w IV kwartale 2021 r., przeciętnego wynagrodzenia w W. w lutym 2022 r. w kwocie 8219,68 zł, inflacji oraz cen zakupu czy wynajmu mieszkania o powierzchni 60-90 m2 - mają znaczenie uboczne, a nie główne. Nie mogą one zastąpić analizy okoliczności, której dokonał Sąd Okręgowy i którą wyżej przedstawiono przy ocenie zarzutów prokuratora i pełnomocnika Skarbu Państwa. Nie można również się zgodzić z twierdzeniem, że przyznana kwota jest nieprzeciętnie niska i nieadekwatna do doznanej krzywdy. To żądana kwota 20.000 zł byłaby oczywiście nieodpowiednia i zbyt wysoka.

Wniosek

I/ Pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ oddalenie w całości zasadzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawczyni oraz oddalenie kwoty zasądzonej tytułem udzielenia wnioskodawczyni pomocy prawnej,

2/ ewentualnie obniżenie kwoty przyznanego zadośćuczynienia.

II/ Prokurator wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni tytułem zadośćuczynienia kwoty 400 zł, a na rozprawie apelacyjnej zmodyfikował wniosek do kwoty 2000 zł tytułem zadośćuczynienia.

III/ Pełnomocnik N. K. (1) wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i przyznanie wnioskodawczyni zadośćuczynienia w łącznej kwocie 20.000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne pełnomocnika (...) i prokuratora

☒ niezasadny pełnomocnika wnioskodawczyni

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ W świetle rozważenia zarzutów pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji i prokuratora brak było jakichkolwiek podstaw do zmiany wyroku poprzez oddalenie żądania wnioskodawczyni w całości i związane z tym uchylenie rozstrzygnięcia o zasądzeniu kwoty tytułem udzielenia wnioskodawczyni pomocy prawnej. Natomiast częściowo zasadne były wnioski tych skarżących co do obniżenia wysokości przyznanego zadośćuczynienia – co wynika z powyższych rozważań odnośnie zarzutów apelacji.

b/ Jednocześnie brak było przesłanek do podwyższenia kwoty zadośćuczynienia – co wynika z rozważań odnośnie zarzutów apelacji pełnomocnika N. K..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w pozostałej części, tj. tej, w której nie został zmieniony.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wynikają z rozważań w części 3.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I obniżono kwotę zasądzonego zadośćuczynienia do 7.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody wynikają z rozważań w części 3.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Dorota Radlińska Piotr Bojarczuk

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa - Komendanta Stołecznego Policji

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1 i 3 wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni N. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 2 wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana