Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 80/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 06 lutego 2024 r., sygn. akt V Ko 462/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

X oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

X pełnomocnik wnioskodawcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

X inny – pełnomocnik Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie jako organu reprezentującego Skarb Państwa

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

( pełnomocnik wnioskodawcy)

☒ na niekorzyść

( prokurator i pełnomocnik Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie)

w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

X

uchylenie

X

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora:

Obraza prawa procesowego, mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art.7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i bezkrytyczne danie w całości wiary:

a)  zeznaniom wnioskodawcy A. P. odnośnie niewłaściwego traktowania w.wym. przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, złych warunków panujących w areszcie, pogorszeniu się stanu zdrowia wnioskodawcy i braku właściwej opieki medycznej, jak również złego stanu psychicznego w jakim znajdował się w.wym. po opuszczeniu aresztu

b)  zeznaniom żony wnioskodawcy- G. C. odnośnie stanu psychicznego w jakim znajdował się wnioskodawca po opuszczeniu jednostki penitencjarnej

bez podjęcia jakiejkolwiek próby zweryfikowania powyższych okoliczności, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, a polegającego na uznaniu, że kwota 150.000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia za tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy trwające 6 miesięcy, jest kwotą adekwatną do dolegliwości i cierpień, jakie poniósł A. P., podczas gdy kwota ta jest rażąco niewspółmierna do doznanej przez wnioskodawcy krzywdy.

Apelacja Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie, jako organu reprezentującego Skarb Państwa:

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż odnoszącym się do kwalifikacji prawnej tj. art. 445§1 i 2 k.c. poprzez błędne jego zastosowanie w zakresie prowadzącym do przyjęcia, że kwota zadośćuczynienia w wysokości 150.000 zł jest odpowiednia i adekwatna do doznanej przez Wnioskodawcę krzywdy, chociaż ta jest kwotą zbyt wygórowaną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W związku z tym, że pełnomocnik wnioskodawcy A. P. nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, zaś wniosek taki złożyli wyłącznie prokurator i pełnomocnik Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie, poniższe rozważania, na podstawie art. 423§1a k.p.k. w zw. z art.457§2 k.p.k. ograniczono do problematyki poruszonej w ww. apelacjach.

Zarówno zarzut przedstawiony przez Prokuratora Okręgowego W.-P. w W. jak i zarzut podniesiony przez pełnomocnika Prezesa Sądu Okręgowy w Warszawie w świetle rozważań Sądu Okręgowego okazał się niezasadny.

Na wstępie jednak dla oczyszczenia przedpola wskazać należy, że lektura uzasadnienia apelacji wskazuje, że w zasadzie podniesiony został także zarzut dotyczący zakresu pierwszoinstancyjnego postępowania dowodowego. Kontrola zaskarżonego wyroku przeprowadzona w tej płaszczyźnie nie doprowadziła do podważenia stanowiska Sądu Okręgowego w najmniejszym choćby stopniu. Sąd I instancji prawidłowo określił ramy postępowania dowodowego, a także wykazał niezbędną aktywność procesową. Oskarżyciel publiczny natomiast w sposób gołosłowny w apelacji podniósł, że Sąd bezkrytycznie dała wiarę w całość zeznań złożonych przez wnioskodawcę jak i świadka G. C. ( żonę wnioskodawcy) podczas gdy, zeznania złożone przez A. P. są bardzo ogólnikowe. Wskazać w tym miejscu należy, że z treści protokołu rozprawy z dnia 15.12.2023r. ( k. 119-125) wynika, że prokurator nie tylko nie wystąpił z inicjatywą dowodową obliczoną na poszukiwanie źródeł informacji o warunkach izolacji więziennej, ale wykazał się także całkowitą biernością procesową, skoro uchylił się nawet od zadania zarówno wnioskodawcy jaki i świadkowi jakiegokolwiek pytania i nie złożył żadnego wniosku dowodowego. Niewątpliwym jest, że od prokuratora oczekiwać należy stosownego zaangażowania w postępowanie sądowe prowadzone z jego udziałem oraz unikania powoływania się na rzekomą konieczność działania przez sąd z urzędu w sytuacji dysponowania przez siebie instrumentami, z których na wcześniejszym etapie nie skorzystał.

Odnosząc się natomiast w pierwszej kolejności do zarzutu podniesionego przez prokurator, to pomijając już nieprawidłowość pod względem formalnym tego zarzutu, tj. niedopuszczalność jednoczesnego podniesienia w odniesieniu do tych samych okoliczności zarzutu obrazy art.410 k.p.k. i błędu w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, że wbrew tezie stawianej przez skarżącego, w niniejszej sprawie w toku wyrokowania nie doszło do pominięcia jakichkolwiek okoliczności ujawnionych w czasie postępowania, materiał dowodowy został oceniony w sposób prawidłowy i jednocześnie nie dostrzeżono naruszenia zasady obiektywizmu - przecząc tym samym postulowanemu naruszeniu procedury w postaci at. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. Stwierdzić należy dalej, że w treści tego zarzutu prokurator w istocie kwestionuje wysokość zasądzonego zadośćuczynienia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w procesie oceny dowodów respektował w całej rozciągłości zasady poprawnego rozumowania, logiki, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Pierwszoinstancyjna ocena dowodów przekonuje o uchwyceniu istoty rozpatrywanej sprawy, znajomości realiów izolacji więziennej, w tym tej wynikające z tymczasowego aresztowania, które w przypadku A. P. trwało prawie 6 miesięcy. Ta ocena dowodów jawi się jako w pełni swobodna, ale nie dowolna, co bezpodstawnie sugeruje w apelacji prokurator, a zatem korzysta z ochrony procesowej wynikającej z przywołanego wyżej przepisu bez żadnych ograniczeń.

Podkreślić należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może okazać się skuteczny, wówczas gdy jego autor wskaże, na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny, tj. wykaże, że dokonana ocena dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub była wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania. Nie czyni zadość powyższym wymogom dokonanie przez apelującego własnej wybiórczej oceny dowodów i poczynienie w środku odwoławczym w oparciu o taką ocenę własnych ustaleń. Sąd orzekający może w ramach swej dyskrecjonalnej władzy jedne dowody uznać za wiarygodne, zaś innym tego przymiotu odmówić, byleby przy ich ocenie nie przekroczył granic zakreślonych w art.7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący i logiczny uzasadnił. Sąd Apelacyjny kontrolując zaskarżony wyrok wraz z jego pisemnym uzasadnieniem stwierdził, że Sąd Okręgowy wskazał na wszystkie okoliczności mające wpływ na określenie sprawiedliwego, odpowiedniego zadośćuczynienia i nadał im właściwe znaczenie. Prawidłowo - bowiem wyłącznie na podstawie zgromadzonych i poprawnie ocenionych dowodów - określony został rozmiar krzywdy, która wystąpiła po stronie wnioskodawcy. W tym miejscu, odnosząc się już do wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji zadośćuczynienia przypomnieć należy, że zadośćuczynienie ma za zadanie zrekompensowanie choć w pewnej części cierpień doznanych w związku z daną sytuacją, zarówno tych fizycznych, jak i psychicznych - rozmiar krzywdy zależny jest więc także od powstałych, ujemnych skutków psychicznych. W ocenie Sądu II instancji, wszystkie te okoliczności zostały wzięte pod uwagę w toku wyrokowania pierwszoinstancyjnego. Jednocześnie stwierdzić trzeba, że Sąd meriti wskazał, że kwota zadośćuczynienie jest dostosowana do takich okoliczności, jak czas pozbawienia wolności, warunków w jakich przebywał A. P., towarzyszących izolacji emocji. Istotnym pozostaje, że Sąd I instancji miał także na względzie stan zdrowia wnioskodawcy, przy czym stwierdzić należy, że jego problemy zdrowotne zostały wykazane dowodowo (książeczka zdrowia osadzonego, potwierdzenie korzystania z pomoc psychologa). Prawidłowo przyjęto w takich okolicznościach, że przebywanie w izolacji miało wpływ na stan zdrowia wnioskodawcy także po opuszczeniu aresztu śledczego, na co wskazywała też świadek G. C.. Skarżący natomiast, w ocenie Sądu Apelacyjnego stracił z pola swego widzenia notoryjny charakter faktów, które stanowiły przedmiot ustaleń Sądu Okręgowego. Warunki izolacji więziennej stanowią, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wiedzę powszechnie znaną, podobnej jak i traumatyczność doświadczeń tego rodzaju, zwłaszcza dla osób, które nigdy wcześniej w konflikt z prawem nie weszły jak miało to miejsce w wypadku wnioskodawcy. Określenie kwoty, jaka w danym przypadku będzie adekwatna należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego osadzonego w realiach konkretnej sprawy i na podstawie zgromadzonych dowodów. Okoliczności niniejszej sprawy zostały prawidłowo wyważone przez Sąd I instancji, a zadośćuczynienie miarkowane. Skarżący prokurator (podobnie jak i pełnomocnik Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie) kwestionując kwotę przyznanego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia odwołuje się do prognozowanej na 2024 r. tzw. średniej krajowej płacy, tj. kwoty 7824 zł brutto miesięcznie jako odzwierciedlającej poziom życia społeczeństwa. Sąd Apelacyjny podziela natomiast zdanie, że pojęcie sumy odpowiedniej dotyczącej zadośćuczynienia ma charakter nieokreślony. Oczywiście w doktrynie i judykaturze przyjęte zostały kryteria, którymi należy kierować się przy określaniu wysokości, ale kwestie realiów społeczno – gospodarczych kraju, stopy życiowej społeczeństwa, mogą mieć tylko charakter pomocniczy i nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia nie odpowiadającego rozmiarowi, czasowi trwania cierpień fizycznych i psychicznych rozmiarowi krzywdy, pogorszenia widoków na przyszłość i nie realizującego funkcji kompensacyjnej (vide: wyroki Sądu Najwyższego z 7 marca 2013 r., II CSK 364/12, OSP 2014, z. 2, poz. 16, z 22 stycznia 2014 r., III CSK 98/13, LEX nr 1463876). Jednakże oczekiwanie obniżenia przyznanego zadośćuczynienia z tego powodu, że nie jest odpowiednie do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w czasie powstania niematerialnej szkody nie jest zasadne. Nadto zarzut wywiedziony w apelacji prokuratora kwestionujący wysokości zasądzonego zadośćuczynienia, mógłby okazać się skuteczny, gdyby oskarżyciel publiczny wykazał naruszenie zasad jego ustalania, a przy tym wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jawiłaby się jako nieadekwatna czy wręcz nadmiernie wygórowana- czego jednak nie uczynił. Zasądzona na rzecz A. P. kwota 150.000 zł zadośćuczynienia za 6 miesięcy pobytu w izolacji penitencjarnej, w realiach przedmiotowej sprawy, jak też obiektywnie, w świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych nie może być postrzegana jako nieadekwatna czy lub nadmiernie wygórowana. Brak więc podstaw do wkraczania w sferę swobodnego uznania sędziowskiego, przy stwierdzeniu braku naruszeń zasad określania „odpowiedniości” zadośćuczynienia.

Z powyższych też względów- odnosząc się w tym miejscu do apelacji wywiedzionej przez pełnomocnika prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie- nie można uznać, że w sprawie doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. art.445§1i 2 k.c. Jak już wskazano powyżej, ustalenie wysokość zasądzonej na rzecz A. P. kwoty bez wątpienia nastąpiło z uwzględnieniem ustalonych okoliczności sprawy, w tym krzywdy wyrządzonej wnioskodawcy w związku z tymczasowym aresztowaniem. Sąd Okręgowy w sposób należyty uzasadnił swoje stanowisko, wskazując jakie czynniki zadecydowały o wysokości zasądzonej kwoty, mając na względzie wszelkie istotne kryteria, a Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje przeprowadzone w tym zakresie rozważania, bez konieczności ich ponownego przytaczania. Przypomnieć jeszcze należy, że odpowiednia suma pieniężna ma kompensować krzywdę ( art.445 k.c.), która jest z istoty rzeczy niewymierna, niemożliwa do wyrażenia w pieniądzu. Odpowiednia suma nie będzie ekwiwalentem krzywdy, jak to jest w wypadku szkody materialnej, lecz może zapobiegać trwaniu naruszenia, czy łagodzić skutki negatywnych doznań, wynikających z naruszenia dóbr osobistych. Taki kompensacyjny charakter wskazuje, że ma ona przedstawiać odczuwalną, a nie tylko symboliczną wartość ekonomiczną uwzględniającą „rozmiar doznanej krzywdy, wymagający oceny stopnia wywołanych cierpień psychicznych lub fizycznych, ich intensywności, czasu trwania lub nieodwracalności następstw doznanej krzywdy, ale także inne podobne okoliczności towarzyszące ujawnionej krzywdzie, objęte pojęciem tzw. całokształtu sprawy” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005 Nr 2, poz. 40). „Nie zawsze w pełni mierzalny (wymierny) charakter tych okoliczności sprawia, że sąd ma normatywną swobodę w ustalaniu odpowiednich sum tytułem należnego zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, co sprawia, że korygowanie jego wysokości w kwotach zasądzonych przez sądy niższej instancji jest możliwe i dopuszczalne tylko wówczas, gdy stwierdza się oczywiste naruszenie ogólnych zasad (kryteriów) ustalania wysokości zadośćuczynienia.” (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 26 lipca 2016 r., II PK 193/15, LEX nr 2151422)

Reasumując, Sąd Apelacyjny uznaje, że przyznana wnioskodawcy suma tytułem zadośćuczynienia nie wykracza poza przyznaną Sądowi I instancji swobodę, a Sąd ten rozważył całokształt okoliczności mających znaczenie dla oceny rozmiaru krzywdy jakiej doznał wnioskodawca i nadał im właściwą rangę, a przyznana suma pieniężna ma realną wartość ekonomiczną zdatną by kompensować doznaną krzywdę. Ustalona przez Sąd Okręgowy suma zadośćuczynienia jest odpowiednia do zrekompensowania cierpień fizycznych i psychicznych jakie były udziałem wnioskodawcy. Sąd I instancji dostrzegł wszystkie istotne okoliczności pozwalające na ocenę stopnia cierpień fizycznych i psychicznych osoby represjonowanej. Uwzględnił zatem, na co wyraźnie wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, okres pozbawienia wolności osoby represjonowanej (od 27 stycznia 2020 r. do 20 lipca 2020 r. ), trudne warunki izolacji (sanitarne i bytowe), niski stan opieki medycznej, pogorszenie stanu zdrowia, poczucie lęku o byt swój i bliskich, świadomość niesłusznego tymczasowego aresztowania czy problemy z kontynuowaniem pracy. Zasadnie uwzględnił także skalę wynikających z powyższych okoliczności cierpień psychicznych i fizycznych represjonowanego co w efekcie znalazło odzwierciedlenie w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Tym samym Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy rozpoznał roszczenie o zadośćuczynienie, o którym orzekł mając na względzie, że winno być ono proporcjonalne do rodzaju naruszenia prawa oraz stopnia dolegliwości dla wnioskodawcy.

Wniosek

Wniosek prokuratora:

o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wysokości zadośćuczynienia do kwoty 45000 złotych ew. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Wniosek reprezentanta Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie :

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez odpowiednie zmiarkowanie i zredukowania zasądzonej kwoty zadośćuczynienia do odpowiadającej rzeczywistej krzywdzie Wnioskodawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obu Skarżących zostały uznane za niezasadne, z przyczyn, jak wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 06 lutego 2024 r. sygn. akt V ko 462/23

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt 1 w miejsce zapisu „wraz z należnymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku” przyjmuje zapis „wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty”. Powyższa korekta wynikała z aktualnego brzmienia art.481§1 kc, stanowiącego podstawę orzekania odsetek. Od dnia 01.01.2016 r. zmienił się sposób naliczania odsetek kapitałowych od ustawowych odsetek za opóźnienie.

W pozostałym zakresie Sąd utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z powodów wskazanych w pkt 3 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Sąd zasądził do Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy A. P. kwotę 240 zł tytułem zwrotu uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru.

Wydatkami poniesionymi w postępowaniu obciążono nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Agnieszka Brygidyr-Dorosz

Michał Lasota Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 06 lutego 2024 roku, sygn. akt V Ko 462/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść wnioskodawcy

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części, w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Sąd Okręgowy w Warszawie, jako organ reprezentujący Skarb Państwa

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 06 lutego 2024 roku, sygn. akt V Ko 462/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść wnioskodawcy

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części, w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy A. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 06 lutego 2024 roku, sygn. akt V Ko 462/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść wnioskodawcy

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części, w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana