Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 81/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 31 stycznia 2024 roku, sygn. akt V K 97/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  1.

1.  1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.  1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. (1):

II. Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego

1. tj. art. 286 § 1 k.k poprzez jego zastosowanie do czynu opisanego w pkt III aktu oskarżenia, tj. popełnionego na szkodę D. P. (1), mimo iż w stosunkach między podmiotami gospodarczymi współpracującymi ze sobą kilka lat brak uregulowania należności przez około dwa miesiące nie jest niczym nadzwyczajnym i może ewentualnie konstytuować roszczenia cywilnoprawne.

2. tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie do czynu opisanego w pkt V aktu oskarżenia, tjh. Popełnionego w 2018 r. na szkodę K. K. (1), mimo, iż umowa pożyczki była zobowiązaniem cywilnoprawnym i nie sposób uznać, by w dniu udzielania pożyczki oskarżony działał z zamiarem jej nie zwrócenia.

3. tj. art. 65 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w pkt 1 i 2 orzeczenia, z uwagi na uznanie, iż oskarżony uczynił sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, mimo, iż stałym źródłem dochodu oskarżonego, jak wynika z materiału dowodowego była działalność gospodarcza.

4. tj. art. 91 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w pkt 1 orzeczenia i włączenie w ciąg przestępstw, mimo iż wobec D. P. (1) oskarżony nie popełnił przestępstwa, a bez wątpienia nie rozliczenie się niezwłocznie przez oskarżonego nie było wykorzystaniem opisanej przepisem „takiej samej sposobności”, jak przy kobietach uznanych w postępowaniu za pokrzywdzone.

5. tj. art. 91 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie przy czynie na szkodę A. M. (1), mimo iż czasookres zarzucanego oskarżonemu w pkt IV a/o czynu mieści się w graniach „krótkich odstępów czasu” przy zestawieniu z innymi zarzucanymi na szkodę kobiet czynami.

III. Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej w pkt 7 wyroku nawiązki na rzecz A. M. (1).

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej na wypadek nieuznania argumentów dotyczących obrazy prawa materialnego na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności, z uwagi na uprzednią niekaralność oskarżonego, a także swego rodzaju przyczynienie się niektórych pokrzywdzonych. Przy tym rażącą niewspółmierność kary grzywny orzeczonej przy 6 latach pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedziona przez obrońcę oskarżonego M. K. (1) apelacja okazała się niezasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy podnieść, że lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd pierwszej instancji dokonał swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest obiektywna i wszechstronna oraz wewnętrznie spójna, nie została dokonana ani w sposób selektywny, ani sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd pierwszej instancji nie pominął przy tym dowodów korzystnych dla oskarżonego. Natomiast analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że dowody w ich wzajemnym powiązaniu, bezspornie i jednoznacznie pozwalały dowieść, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Odnosząc się do zarzutów obrazy prawa materialnego zaznaczyć trzeba, że w judykaturze wielokrotnie wskazywano, że zarzut taki jest uzasadniony w sytuacji, kiedy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego bądź do ustalonego stanu faktycznego niezasadnie zastosowano przepis prawa materialnego (m.in. wyrok SA w Warszawie z 10.08.2022 r., II AKa 138/22, LEX nr 3431783).

Tymczasem w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej subsumpcji przyjętych ustaleń faktycznych pod normę prawa materialnego.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w punktach II. 1., 2. I 4. – czynów popełnionych na szkodę D. P. (1) i K. K. (1) co do czynu z 2018 r. wskazać należy, że ponowne przytaczanie tych samych argumentów, które podał Sąd I instancji w swym rozstrzygnięciu, w sytuacji, gdy zostały szczegółowo opisane przez tenże Sąd orzekający, a motywacja nie budzi zastrzeżeń, nie jest konieczne. Podobnie wypowiedział się SN zawierając w treści uzasadnienia postanowienia z dnia 1 lutego 2007r. sygn. akt II KK 410/06 sformułowanie, iż „nie budzi też wątpliwości od dawna utarta praktyka odstępowania od przytaczania (powtarzania) przez Sąd odwoławczy ustaleń i argumentacji Sądu I instancji, jeżeli ustalenia faktyczne są bezbłędne, ich ocena wyczerpująca i przekonująca. Wystarczy wówczas odwołanie się przez Sąd II instancji do wywodów Sądu I instancji”.

Warto nadmienić, że oszustwo nie polega tylko na przywłaszczeniu mienia.

W postanowieniu Sądu Najwyższego z 14 maja 2019 r. syg. II KK 256/18 wskazano:

„ Pojęcie korzyści majątkowej, będącej celem działania sprawcy, jest rozumiane szeroko. Chodzi o aktualne i przyszłe przysporzenia mienia, ogólniej – polepszenie sytuacji majątkowej. Sprawca nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia, czyli do uzyskania niegodziwej korzyści majątkowej. Jako stronie umowy może mu towarzyszyć nawet wola wywiązania się z niej w przyszłości.(…) Rzecz jednak w tym, że w chwili zawierania umowy wywiązanie się z jej warunków przez sprawcę było nierealne z powodu jego sytuacji majątkowej, i gdyby druga strona (…) znała te sytuację, umowy by nie zawarła i nie rozporządziła mieniem.(…) Rozporządzenie mieniem okazało się niekorzystne, ponieważ sprawca nie mógł dotrzymać żadnych terminów umowy (choćby z opóźnieniem ją wykonał)”. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na bardzo szerokie wykładanie przez Sąd Najwyższy pojęcia korzyści majątkowej jako celu działania sprawcy oszustwa. Zdaniem Sądu działanie w celu uzyskania korzyści majątkowej to działanie w kierunku polepszenia sytuacji majątkowej sprawcy, niekoniecznie zaś działanie w celu przywłaszczenia mienia czy uzyskania niegodziwej korzyści majątkowej. Dokonując takiej wykładni, Sąd Najwyższy podzielił wielokrotnie prezentowane w orzecznictwie stanowiska w tym zakresie. Przywołać można tutaj chociażby postanowienie Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2007r. (sygn. I KZP 13/07), w którym ów sąd, dokonując swoistego przeglądu orzecznictwa, wskazał, że pojęcie korzyści majątkowej równoznaczne jest ze współczesnym i przyszłym przysporzeniem mienia, ogólnym polepszeniem sytuacji majątkowej, każdym przysporzeniem majątku albo uniknięciem w nim strat. Sąd Najwyższy podkreślił również, że korzyść majątkowa winna być pojmowana szerzej niż przywłaszczenie czy też zagarnięcie mienia. Podniósł także, że sprawca przestępstwa oszustwa nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia, nawet zakładać jego zwrot pokrzywdzonemu, zamierzając osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z rozporządzenia mieniem, która przejawia się w każdej postaci innej niż jego przywłaszczenie. Analogiczne stanowisko znajdziemy chociażby w wyroku Sądu Najwyższego z 2 października 2015r. (sygn. III KK 148/15), czy też w wyroku Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2019r. (sygn. IV KK 465/17), w którym czytamy: „ Dla realizacji (…) znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca wcale nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów. Może on nawet zakładać zwrot mienia pokrzywdzonemu, zamierzając jednak osiągnąć korzyść majątkową płynącą z rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, przejawiającą się w jakiejkolwiek postaci. Ustawowe znamię, stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca (…) doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. (…) Nie znajduje także uzasadnienia w konstrukcji przestępstwa oszustwa wymóg, aby sprawca już w momencie zawierania umowy miał mieć zamiar nie wywiązania się z niej”. Można zatem skonkludować, że sprawca przestępstwa oszustwa działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wtedy, gdy działa w kierunku polepszenia swojej sytuacji majątkowej w każdy możliwy sposób. Nie chodzi więc tylko o niespełnienie zobowiązania, ale również na przykład o wydłużenie terminów płatności, umorzenie odsetek czy o zmniejszenie szans na uzyskanie zaspokojenia przez pokrzywdzonego, na przykład poprzez spowodowanie wykreślenia zastawu rejestrowego z rejestru zastawów ustanowionego tytułem zabezpieczenia zobowiązania sprawcy. Dokonując analizy postanowienia Sądu Najwyższego z 14 maja 2019r., warto również odnieść się do kolejnego pojęcia istotnego z perspektywy wypełnienia znamion czynu zabronionego opisanego w art. 286 § 1 k.k., czyli niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Rozporządzenie takie stanowi skutek działania sprawcy przestępstwa oszustwa i jest jednocześnie warunkiem jego popełnienia. Pojęcie to, analogicznie jak w przypadku korzyści majątkowej, winno być rozumiane szeroko. W orzecznictwie podnosi się, że niekorzystne rozporządzenie mieniem to każda czynność o charakterze stosownej decyzji majątkowej, odnosząca się do ogółu praw majątkowych, ale i zobowiązań kształtujących sytuację majątkową, która skutkuje pogorszeniem sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym również zmniejszeniem szans na zaspokojenie roszczeń w przyszłości. W ten sposób wypowiadał się Sąd Najwyższy chociażby w postanowieniu z 3 kwietnia 2012r. (sygn. V KK 451/11) czy w wyroku z 9 maja 2018r. (sygn. V KK 421/17). Innymi słowy przez niekorzystne rozporządzenie mieniem rozumieć należy wszelkie możliwe działania, które powodować będą w majątku pokrzywdzonego jakiekolwiek, nawet najmniejsze, lecz niekorzystne zmiany. Z praktycznego punktu widzenia istotne jest zastrzeżenie, że w żadnym wypadku niekorzystne rozporządzenie mieniem nie może być utożsamiane ze szkodą w majątku pokrzywdzonego. Do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dochodzi bowiem również wtedy, gdy taka szkoda nie powstanie. W wyroku z dnia 18 kwietnia 2018r. (sygn. III KK 380/17) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że niekorzystne rozporządzenie mieniem jest możliwe także w sytuacji, gdy świadczenie wzajemne zostało przez sprawcę spełnione w całości, a także gdy pokrzywdzony przestępstwem uzyskał świadczenie ekwiwalentne, jeżeli jednak jest to świadczenie inne niż oczekiwane. W konsekwencji powyższych rozważań warto zacytować wyrok Sądu Najwyższego z 2 października 2015r. (sygn. III KK 148/15), z którego wynika, że „ Dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru zapłacić za uzyskane świadczenie. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia w błąd przez sprawcę”. Podsumowując cytowane powyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, trzeba zaznaczyć, że zarówno pojęcie korzyści majątkowej, która stanowi cel działania sprawcy przestępstwa oszustwa, jak i pojęcie niekorzystnego rozporządzenia mieniem, którego dokonuje pokrzywdzony tym przestępstwem, muszą być interpretowane w możliwie najszerszy sposób. Oczywiście, że nie każde naruszenie obowiązków cywilnoprawnych będzie automatycznie oszustwem. Jak wynika bowiem z postanowienia Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2018r. (sygn. II KK 448/17), „(…) pamiętać należy, że nie każdemu niewywiązaniu się z umowy cywilnoprawnej można przypisać znamiona przestępstwa oszustwa. Prawo karne nie ma służyć równoległej do cywilnej egzekucji świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym. Przestępstwo oszustwa (…) jest przestępstwem umyślnym (…). Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Musi to zostać udowodnione ponad wszelką wątpliwość”. Omawiane rozważania nie wymagają powtarzania jako w całości aprobowane przez Sąd Okręgowy. Zgodnie z wyrażonym przez Sąd Najwyższy poglądem, „jeżeli sąd odwoławczy podziela w pełni dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów, może zaniechać szczegółowego odnoszenia się w uzasadnieniu swojego wyroku do zarzutów apelacji, gdyż byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu” (postanowienie z 27 lutego 2017 r., V KK 30/17, Legalis nr 1591446).

W tym zakresie Sąd odwoławczy odstąpił od przytaczania (powtarzania) ustaleń i argumentacji Sądu I instancji, skoro ustalenia faktyczne są bezbłędne, ich ocena wyczerpująca i przekonująca, odwołując się do wywodów Sądu I instancji, zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Odnośnie do zarzutu z pkt II. 3. – gdzie obrońca podniósł obrazę art. 65 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w pkt 1 i 2 wyroku, z uwagi na uznanie, iż oskarżony uczynił sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, mimo, iż stałym źródłem dochodu oskarżonego, jak wynika z materiału dowodowego była działalność gospodarcza – nie ma racji skarżący.

Wskazać należy, że zarówno doktryna, jak i orzecznictwo Sądów, wypracowały jednolite stanowisko co do okoliczności faktycznych, w których zastosowanie znajdzie przepis art. 65 § 1 k.k. dotyczący uczynienia sobie z popełniania przestępstw stałego źródła dochodu.

I tak art. 65 § 1 k.k. może znaleźć zastosowanie bez względu na rodzaj popełnionego przestępstwa. Z pewnością stale źródło dochodu wiąże się z wielokrotnością zachowań. Dochód, który osiąga sprawca ma mieć charakter stały, jednakże za możliwością uznania za sprawcę zawodowego osoby, która jeden raz naruszył normę prawnokarną, przemawia zwrot „z popełnienia przestępstwa” (vide J. W., K. M., W. uwagi o przestępczości zawodowej na tle unormowania art. 65 kodeksu karnego, (...).2006.20.43).

W orzecznictwie od dawna przyjęto, że przesłanka czynienia sobie z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu jest spełniona zarówno wtedy, gdy działalność przestępcza stanowi dla sprawcy główne, jak i wtedy gdy stanowi uboczne źródło dochodu, jeżeli dochody te uzyskiwane są regularnie (zob. wyrok SN z dnia 20 grudnia 1971r., I KR 249/71, OSNKW 1972, nr 5, poz. 87). Nie musi to jednak być regularność taka jak przy dochodach uzyskiwanych ze stałej pracy (vide M. K., LEX 2010).

Okres osiągania dochodu (art. 65 § 1 k.k.) nie jest oczywiście bez znaczenia, ale uznania go za stały ustawodawca nie warunkuje trwaniem przez określony czas (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2008r., V KK 238/0, OSNwSK 2008/1/501).

Sprawca czyni sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu wówczas, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu, przy czym nie musi to być ani jedyne, ani główne jego źródło (vide teza postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13.02.2008r. o sygn. III KK 369/07, OSNKW 2008/6/46…).

Sprawca o którym mowa w art. 65 § 1 k.k., wcale nie musi pozostawać „bez stałej pracy”. Może być takim sprawcą także ten, który ma stałą pracę zarobkową, a obok niej prowadzi działalność przestępczą, która mu przynosi stały dochód. Nie musi to być także źródło dochodu wystarczające do zaspokojenia jego potrzeb życiowych. Dochód z przestępstwa wcale nie musi zaspokajać całości potrzeb życiowych sprawcy. Może te potrzeby zaspokajać w części, byle dochód z przestępstwa był stały. Nawet nie musi być systematyczny (vide K. B., Dyrektywy wymiaru kary wobec sprawców określonych w art. 65 k.k., Prok. i Pr. 2002/5/37).

„Uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu” oznacza trwałość oraz ciągłość uzyskiwanego dochodu. Sprawca powinien zatem dopuszczać się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 maja 2018r., II AKa 24/118, OSAŁ2019/1/104).

Więcej, jeżeli sprawca popełniając przestępstwo lub przestępstwa, zakłada (przyjmuje), że prowadzenie procederu przestępnego będzie dla niego odpowiednio trwałym źródłem w miarę regularnych dochodów, to jest „sprawcą, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu” w rozumieniu art. 65 § 1 k.k., chociażby nawet ostatecznie ów zamysł sprawcy nie został urzeczywistniony z takich czy innych powodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 czerwca 2017r. , II AKa 124/17, LEX nr 2425613).

Odnośnie do zarzutów obrazy art. 91 § 1 k.k. ( pkt II. 4. – o czym wyżej oraz pkt 5.) dość odwołać się do uzasadnienia Sądu I instancji, n/t przestępstwa popełnionego w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem tej samej sposobności, które to stanowisko Sąd odwoławczy podziela w całości, a argumenty tam zawarte przyjmuje za własne.

Odnośnie do czynu na szkodę A. M. (1) w konsekwencji należy uznać także, że wykluczone jest przyjęcie ciągu przestępstw ze względu na niespełnienie zawartego w art. 91 § 1 warunku tożsamości kwalifikacji” (vide A. Z. (red) Kodeks karny. Część ogólna. K., (...)).

Nie znalazł akceptacji zarzut rażącej niewspółmierności nawiązki orzeczonej w pkt 7 wyroku na szkodę A. M. (1). Skarżący nie podważył zasadności argumentacji Sądu I instancji, który

Sąd uznał, że całość orzeczenia o karze, ukształtowana w sposób jak w zaskarżonym wyroku (w tym co do kary grzywny), w odniesieniu do kar jednostkowych pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu i stopnia winy, a orzeczone kary jednostkowe, jak i kara łączna, pozostają karami zgodnymi z dyrektywami orzekania kary, nie czyniąc kar ani rażąco łagodnymi, ani też rażąco niewspółmiernie surowymi. Sąd I instancji uwzględnił okoliczność, że oskarżony figuruje jako osoba niekarana. Sąd Odwoławczy stanął na stanowisku, że orzeczone w powyższy sposób kary jednostkowe i kara łączna osiągną wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, powstrzymując go tym samym przed ponownym wkroczeniem na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu, ukształtowane w powyższy sposób orzeczenia o karze osiągną również cele stawiane wymiarowi kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, czyniąc czytelny sygnał, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne i każdorazowo pociągnie za sobą nieuchronną karę.

Wnioski

obrońca oskarżonego wniósł o:

1.uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w pkt III czynu na szkodę D. P.,

2. uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w pkt 5 a/o czynu na szkodę K. L.-K.

3. rozwiązanie kary łącznej i orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze

4. nie orzekanie fakultatywnej kary grzywny

5. oddalenie wniosku o zadośćuczynienie z pkt 7 wyroku.

☐ zasadne

☐częściowo zasadne

☒niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów apelacyjnych obrońców oskarżonych za niezasadne - także wnioski uznać należało za niezasadne, Powody uznania wniosków za niezasadne, są tożsame z tym dla których zarzuty apelacji uznano za niezasadne, o czym w części 3 uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 31.01.2024r. sygn. akt V K 97/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku w ww. części są tożsame z tymi dla których uznano bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji, o czym w części 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec treści wyroku i uzasadnionego wniosku pełnomocnika z wyboru oskarżycielki posiłkowej A. M. (1), zasądzono na jej rzecz kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski Anna Nowakowska Michał Lasota

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 31.01.2024r. sygn. akt V K 97/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana