Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 90/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 października 2023 r., sygn. akt XII K 148/23

1.1.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć

wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku

lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.1.  Ustalenie faktów

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Nie dotyczy

1.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Nie dotyczy

1.1.  Ocena dowodów

1.1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Nie dotyczy

1.1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrońcy w zakresie czynu z pkt I :

- obrazy przepisów postępowania zdaniem obrońcy mających wpływ na treść orzeczenia:

art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej ocenie dowodów tendencyjnie niekorzystnych dla oskarżonego oraz nieuwzględnieniu całokształtu istotnych okoliczności i pominięciu okoliczności korzystnych dla oskarżonego i uznaniu, że użycie przez oskarżonego słów powszechnie uznawanych za obelżywe i zaatakowanie pokrzywdzonego było spowodowane przynależnością narodową pokrzywdzonego, podczas gdy oskarżony nie planował wcześniej tego przestępstwa, doszło do niego w sposób przypadkowy, spontaniczny, na skutek kłótni, awantury jaka wywiązała się pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym co nie miało związku z ukraińskim pochodzeniem pokrzywdzonego; niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie zdarzenia jako ataku na tle narodowościowym podczas gdy policjanci wezwani na interwencje oraz pokrzywdzony podczas przesłuchania na policji nie wskazywali na dyskryminację, a jedynie na atak maczetą przez oskarżonego, ponadto pokrzywdzony wskazywał zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym, że nie wie dlaczego został zaatakowany, przeprowadzeniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie poprzez uznanie za wiarygodne zeznania świadków I. G. (1) oraz K. M. (2), podczas gdy świadkowie ci nie uczestniczyli w kłótni pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, a jedynie widzieli jak oskarżony zaatakował pokrzywdzonego, błędnej ocenie zeznań oskarżonego jako niespójnych, sprzecznych i pozbawionych logiki podczas, gdy nie było ku temu podstaw bowiem oskarżony swobodne wypowiadał się na temat zdarzenia, jego wypowiedzi nie zaprzeczały sobie wzajemnie, a zatem nie było podstaw, by odmówić im wiarygodność;

art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej, sprzecznej z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który wyjaśnił, że nie zaatakował pokrzywdzonego ze względu na jego pochodzenie i narodowość, a jedynie na skutek kłótni pomiędzy nimi oraz, że jedynie chciał przestraszyć oraz przegonić pokrzywdzonego,

art. 410 k.p.k. polegającej na ustaleniu, że oskarżony zaatakował pokrzywdzonego z powodu jego przynależności narodowej na podstawie dowodu w postaci nagrania płyty DVD, podczas gdy Sąd Okręgowy nie dokonał oceny dowodu w postaci nagrania z płyty DVD oraz nie podał powodów uznania tego dowodu ani za wiarygodny ani za niewiarygodny;

art. 170§ 1 pkt 2 i 3 k.p.k. oraz art. 193 k.p.k. w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy na rozprawie oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez obrońcę oskarżonego, w sytuacji gdy brak było podstaw do podjęcia takiego orzeczenia, a wnioski te zmierzały do wyjaśnienia prawdy materialnej, a w szczególności wskazania jakie obrażenia doznane przez pokrzywdzonego wpłynęły na niemożność wykonywania przez niego dotychczasowej pracy i w konsekwencji zarzut:

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu wskazanego w pkt. I zaskarżonego orzeczenia, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności i uważna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przeczy takim ustaleniom i winny skutkować uznaniem, że czyn wypełnia jedynie znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 2 k.k.;

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez orzeczenie nadmiernie surowej kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, którą oskarżony winien odbywać w systemie terapeutycznym oraz nadmiernie wysokie zadośćuczynienie za doznaną krzywdę orzeczone bez uwzględnienia okoliczności faktycznych sprawy, w tym warunków osobistych Oskarżonego, przeproszenia pokrzywdzonego, wyrażenia skruchy przez Oskarżonego, a w konsekwencji:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skutkujący uznaniem stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu aktem oskarżenia za bardzo wysoki, podczas gdy występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo — podmiotowe powinny mieć wpływ na wymiar kary;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegający na uznaniu, iż wobec oskarżonego nie sposób zastosować instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas, gdy okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego czynu, w tym przeproszenie pokrzywdzonego, wyrażenie wstydu z powodu swojego zachowania, niekaralność oskarżonego za przestępstwa podobne uzasadniają zastosowanie ww. instytucji;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia na nie wzięciu pod uwagę postawy oskarżonego po popełnieniu przestępstwa oraz jego właściwości i warunków osobistych i w konsekwencji uznanie, że po stronie oskarżonego występuje negatywna prognoza kryminologiczna sprzeciwiająca się zastosowaniu środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary na okres próby;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia polegający na uznaniu, że zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 10 000,00 zł na rzecz pokrzywdzonego jest proporcjonalne do krzywdy oraz możliwości finansowych oskarżonego, podczas gdy orzeczenie takiej kwoty wykracza poza słuszną odpłatę za przestępstwo i stanowi nieuzasadnione, niewspółmierne wzbogacenie pokrzywdzonego, a oskarżony jest osobą bezrobotną pozostającą na utrzymaniu matki.

Zarzuty obrońcy w zakresie czynu z pkt II :

- obrazy przepisów postępowania zdaniem obrońcy mających wpływ na treść orzeczenia:

art. 410 k.p.k. polegającej na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się kradzieży pięciu butelek alkoholu na podstawie dowodu w postaci protokołu oględzin monitoringu podczas gdy Sąd Okręgowy nie dokonał oceny dowodu w postaci protokołu z oględzin monitoringu oraz nie podał powodów uznania tego dowodu ani za wiarygodny ani za niewiarygodny;

art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie poprzez uznanie na podstawie wydruków z monitoringu, że oskarżony dokonał kradzieży butelek whisky podczas gdy na wydrukach tych nie widać momentu kradzieży, a wydruki te jedynie przedstawiają dwóch mężczyzn stojących przy półce z alkoholem, a następnie mężczyzn oddalających się od budynku, w którym mieści się sklep oraz przeprowadzeniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie poprzez uznanie , iż oskarżony dokonał kradzieży butelek alkoholu podczas, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby w ogóle doszło do kradzieży określonej liczby butelek alkoholu, bowiem z przedłożonego nagrania nie wynika w żaden sposób, aby oskarżony chował jakiekolwiek butelki oraz żaden dowód nie daje podstaw do stwierdzenia ile tych butelek zostało skradzionych, a w konsekwencji zarzut:

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że z nagrania z monitoringu zabezpieczonego w sprawie oraz wydruków z monitoringu wynika, że oskarżony wspólnie z inną osobą dopuścił się przypisanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena nagrania powinna prowadzić do wniosku, iż oskarżony przypisanego mu czynu nie dopuścił się.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie zauważyć należy, że nie stanowi o skuteczności apelacji rozległość zarzutów, w szczególności, gdy apelujący miesza zarzuty, czy je kumuluje nie wiedząc, że takie połączenia są procesowo dopuszczalne.

Wadliwe jest, jak czyni to obrońca, łączenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Przepisy art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. możliwe jest jedynie wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 k.p.k., pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować (wyr. SN z 1.2.2012 r., II KK 141/11, L.). Wątpliwości takich obrońca nie przedstawił, a chodzi tu o wątpliwości nie strony a sądu, a ten w niniejszej sprawie ich nie uzewnętrznił. Tym samym zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. jest nie tylko jest przez obrońcę nieumiejętnie merytorycznie podniesiony, ale wprost jest chybiony, gdyby nawet stanowił zarzut o walorze autonomicznym.

Jeżeli zaś apelujący podejmuje się próby wykazania naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), to tenże apelujący musi wskazać na konkretne błędy faktyczne lub logiczne w rozumowaniu sądu, niezgodności oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym (wyr. SA w Lublinie z 15.4.2014 r., II AKa 60/14, L.). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. apelującego dowodzi, że nie tylko nie potrafi on wykazać takiego naruszenia w sposób procesowy, ale lekceważąco pomija materiał dowodowy sprawy, z którego jednoocznie wynika, że oskarżony w zakresie czynu I podejmując się ataku maczetą na pokrzywdzonego zwracał się do niego używając takich zwrotów: „ROZ… CI ŁEB, WYP…STĄD TY GŁUPI RUSKU”, „ZABIJĘ CIĘ RUSKA KUR…”, „SPIE… DO SIEBIE NA JEB… UKRAINĘ” (zeznania K. M. k. 12v, I. G. k. 15v, pokrzywdzonego A. D. k.71v), zaś odnośnie do czynu II poza wspomnianym przez apelującego „wydrukiem z monitoringu” sąd a quo przedstawił inne dowody sprawstwa kradzieży, w tym zeznania pracownika sklepu, materiał fotograficzny i same wyjaśnienia oskarżonego, który na etapie postępowania sądowego PRZYZNAŁ SIĘ DO OBU ZARZUCANYCH MU CZYNÓW I ROZPOZNAŁ SIĘ NA WYDRUKOWANYCH FOTOGRAFIACH PRZEDSTAWIAJĄCYCH ZABÓR ALKOHOLU W SKLEPIE (k. 142, 331v.).

Reasumując, aby zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. okazał się trafny, wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice oceny swobodnej i jest dowolna (por. wyr. SN z 9.1.2006 r., WA 38/05, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 178). Przy czym oceny tej nie dokonuje się w oderwaniu poszczególnych dowodów od siebie, lecz uwzględniając wzajemne ich powiązania, które w uzasadnieniu przedstawił sąd pierwszej instancji. W tych warunkach, tak sformułowane zarzuty, które wysuwa apelujący co do obrazy art. 7 k.p.k. są chybione w sposób oczywisty.

Obrońca oskarżonego nie wykazał także, że został naruszony art. 410 k.p.k. odnośnie do obu czynów, w szczególności nie wskazał apelujący żadnych dowodów, które zostały przez sąd pierwszej instancji ujawnione, lecz pominięte przy wyrokowaniu, bądź zostały uwzględnione, bez ich ujawnienia na rozprawie.

Apelujący twierdzi w odniesieniu do czynu I, że sąd a quo ustalił, że oskarżony zaatakował pokrzywdzonego z powodu jego przynależności narodowej na podstawie dowodu w postaci nagrania płyty DVD, podczas – jak twierdzi obrońca – gdy Sąd Okręgowy nie dokonał oceny dowodu w postaci nagrania z płyty DVD oraz nie podał powodów uznania tego dowodu ani za wiarygodny ani za niewiarygodny. Ta ułomność w procesowaniu sądu okręgowego, zdaniem skarżącego, ma dotyczyć dowodu w postaci protokołu oględzin monitoringu w odniesieniu do kradzieży w sklepie.

Wyjaśnić należy obrońcy, zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. może być zasadny jedynie w przypadku, gdy sąd opierał się na materiale dowodowym, który w sprawie nie został ujawniony, bądź orzekał w oparciu jedynie o część ujawnionego materiału dowodowego (wyr. SA w Łodzi z 5.2.2015 r., II AKa 85/14, L.). Innymi słowy, naruszenie art. 410 k.p.k. objawiać się może jedynie poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, jak też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (wyr. SA w Lublinie z 4.2.2015 r., II AKa 261/14, L.). Takich uchybień obrońca nie podnosi. To czy, sąd a quo – jak podnosi apelujący – nie podał powodów uznania pewnego dowodu za wiarygodny ani za niewiarygodny, to kwestia podlegająca ocenie w ramach naruszenia art. 7 k.p.k. i miałaby w sprawie znaczenie, gdyby apelujący wykazał, że uchybienie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia stosownie do art. 438 pkt 2 k.p.k., czego apelujący nawet się nie podjął. Wobec powyższego, także zarzuty w zakresie naruszenia art. 410 k.p.k. okazały się nietrafne.

Należy uznać za oczywiście nietrafny zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. oraz art. 193 k.p.k. w zakresie, w jakim sąd a quo na rozprawie oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez obrońcę oskarżonego. Formułując taki zarzut, obrońca po raz kolejny zapomina o jasno, lecz rygorystycznie dla niego brzmiącym art. 438 pkt 2 k.p.k., i nie wykazuje, jaki wpływ na treść orzeczenia może mieć to uchybienie. Wypada ponownie pouczyć obrońcę, że obrazę przepisów postępowania może stanowić takie naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. W doktrynie trafnie proponuje się przeprowadzenie tzw. testu negatywnego. Stwierdzone uchybienie może być uznane za nie mogące stanowić podstawy do wzruszenia orzeczenia, gdy sąd dojdzie do przekonania, że dane uchybienie było na tyle nieistotne, że gdyby go nie było, zapadłoby takie samo orzeczenie jak to, które wydano przed wystąpieniem uchybienia (por. np. S. Zabłocki, w: R.A. Stefański, S. Zabłocki, KPK. Komentarz, t. III, Warszawa 2004, s. 114). Wszystkie te uchybienia procesowe, które usiłuje wyeksponować skarżący i wobec tych dowodów, które zdołał obrońca powołać, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, wziąwszy pod uwagę pozostałe dowody, w postaci zeznań świadków i wyjaśnień samego oskarżonego złożonych na etapie postępowania sądowego, które to dowody przedstawił sąd a quo w dostępnym dla obrońcy uzasadnieniu, należy czytać w całości, a nie fragmentarycznie.

Nie jest trafny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, jaki nieudolnie usiłuje postawić obrońca odnośnie do obu czynów. Błąd ten stanowi skutek naruszenia przepisów procesowych, gdyż jeśli sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z tych przepisów, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych (por. np. W. W., Zasady formułowania zarzutów apelacyjnych w obowiązującej procedurze karnej, Prok. i Pr. 2010, Nr 6, s. 46). Skoro skarżący nie wykazał, aby sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania, gdyż podniesione przez niego zarzuty naruszenia tych przepisów okazały się być chybione, to nie można przyjąć, że stan faktyczny ustalono błędnie. Zarzuty obrońcy okazują się i w tym wypadku chybione.

W sposób oczywisty nietrafne są kolejne zarzuty rażącej niewspółmierności orzeczonych kar, czy zadośćuczynienia w odniesieniu do czynu I i pozostałe zarzuty następcze, które apelujący w swoim systemie wiedzy określa jako błędy w ustaleniach faktycznych, a które właściwie odnoszą się do zarzutu rażącej niewspółmierności.

Przypomnieć obrońcy w tym miejscu należy, że rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyr. SA w Katowicach z 5.10.2017 r., II AKa 318/17, L.). Przy czym rozważania te należy odnieść do wysokości środków, w tym środków kompensacyjnych, a zatem zadośćuczynienia. Wskazać wypada, że oskarżony popełnił czyn I z premedytacją, znieważając pokrzywdzonego ze względu na jego pochodzenie, grożąc mu pozbawieniem życia i co więcej zadając mu ciosy maczetą, raniąc go i powodując obrażenia ciała. Przy czym oskarżony działał publicznie i będąc pod wpływem alkoholu. W tym stanie wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności, poniżej połowy górnej granicy (5 lat) czy orzeczenie zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł nie można uznać za rażąco niewspółmiernie wobec zachowania oskarżonego. Innymi słowy, nie sposób stwierdzić, aby te represje w odczuciu społecznym uznać należało za niesprawiedliwe i to w stopniu rażącym, a wiec w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (wyr. SN z 11.10.2017 r., (...) 30/17, L.), wręcz "bijącym w oczy" (wyr. SA we Wrocławiu z 31.5.2017 r., II AKa 111/17, L.).

Wniosek

w zakresie czynu z pkt 1 wyroku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z art. 119 § 1 k.k. w zb. z art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany z art. 157 § 2 k.k. kary ograniczenia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia lub kary pozbawienia wolności z jego warunkowym zawieszeniem;

w zakresie czynu z pkt 2 wyroku wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

w zakresie pkt 5 wyroku wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 2000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność wyżej omówionych zarzutów apelacyjnych nie są zasadne wnioski apelacji.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść orzeczenia:

§ 11 ust 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (dalej jako: „Rozporządzenie") poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że wynagrodzenie obrońcy oskarżonego w niniejszej sprawie powinno wynosić 700,00 zł podczas gdy, określone w niniejszym rozporządzeniu stawki, wskazują, że stawki minimalne w sprawie objętej śledztwem wynoszą 600,00 zł, a stawki minimalne przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją wynoszą 1200,00 zł, co skutkowało zaniżeniem przyznanej opłaty tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

oraz

§ 12 ust 2 Rozporządzenia poprzez jego niezastosowanie do ustalenia wysokości opłaty, podczas gdy wyznaczony dla oskarżonego obrońca z urzędu brał udział w posiedzeniach dotyczących przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz udział w rozpoznaniu zażalenia na przedłużanie tego środka zapobiegawczego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ocenić należy jako zasadny odnośnie do przyznania kwoty 1800 zł (1200 zł za postępowanie przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją i 600 za sprawę objętą śledztwem), zaś niezasadny odnośnie do przyznania wynagrodzenia w pozostałej kwocie, jako że obrońca nie został wyznaczony jedynie do wykonania określnych czynności (np. udziału w posiedzeniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania) w toku postępowania, lecz do udziału we wszystkich czynnościach postępowania, a zatem uzyskuje wynagrodzenie za udział w postępowaniu jako całość. Przy czym, podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi § 17 ust. 1 pkt 2 i ust 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa… kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata. Jako że sprawa w przedmiocie kosztów pomocy prawej nie została prawomocnie zakończona, stosownie do zasad intertemporalnych wyrażonych w § 24 wyżej powołanego rozporządzenia zastosowano jego przepisy (z brzmienia tego przepisu wynika, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy niniejszego rozporządzenia).

Wniosek

Wniosek w zakresie pkt 7 wyroku wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie na rzecz obrońcy oskarżonego prawidłowej kwoty wynikającej z Rozporządzenia tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym oraz w postępowaniu przed Sądem I

Instancji i o przyznanie obrońcy wynagrodzenia tytułem pomocy prawnej podjętej z urzędu w II instancji, które to wynagrodzenie nie zostało uiszczone w całości ani w części.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na częściową zasadność zarzutu także są częściowo zasadne wnioski apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody opisane w pkt. 3. niniejszego uzasadnienia.

1.1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

1.1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

5.3.1.4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

1.1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

1.1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Stosownie do treści art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz § 17 ust. 2 pkt 5 in fine rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa… kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy 1200 złotych w tym z 23 % VAT tytułem kosztów obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na sytuację materialną oskarżonego zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym (art. 624 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

Dariusz Drajewicz (spr.)

Przemysław Filipkowski Agnieszka Brygidyr-Dorosz

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1-3, 5-7,

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana