Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 94/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2022 r., sygnatura akt XVIII Ko 83/21.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy K. M.

☒ inny – pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

----

----------------------

------------------------------------------------------------

-------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

------------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

------------------

-----------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji pełnomocnika wnioskodawcy

3.1

1) Naruszenie przepisów postępowania karnego, co miało wpływ na wydane orzeczenie, tj.:

a) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez pominięcie przeprowadzenia przez sąd dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność, że krzywdy i jej rozmiarów doznawanych przez wnioskodawczynię spowodowaną zatrzymaniem, a które, miały wpływ na pogorszenie się jej stanu fizycznego oraz stanu psychicznego wnioskodawczyni, obniżenie poczucia bezpieczeństwa i zmianę sposobu funkcjonowania w społeczeństwie, a w konsekwencji oparcie wyroku o niepełny materiał dowodowy w sprawie i dokonanie błędnej oceny stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie oceny rozmiarów krzywdy doznanej przez wnioskodawcę, co przełożyło się na przyznanie jej zadośćuczynienia w zaniżonej kwocie w stosunku do rzeczywistych rozmiarów krzywdy,

b) art. 7 k.p.k. wobec błędnej i niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania oceny części zeznań świadka A. M. oraz części zeznań wnioskodawczyni w zakresie, w którym rzekomo nie wykazują one poniesienia przez wnioskodawczynię krzywdy w postaci doświadczenia stanów lękowych po zatrzymaniu oraz ich związku z zatrzymaniem wnioskodawczyni w dniu 7-8 sierpnia 2020 r., mimo iż zeznania te wprost wskazują na wystąpienie takich zaburzeń oraz ich bezpośredni związek z w/w zatrzymaniem, a co doprowadziło sąd do przyznania wnioskodawczyni zadośćuczynienia w zaniżonej kwocie.

2) naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

a) art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 §4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na błędnym uznaniu, że przy określaniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę istotne są i mają przeważające znaczenie przesłanki obiektywne, tj. aktualne warunki egzystencji i przeciętna stopa życiowa społeczeństwa, a także poczucie kontrowersji odczuwane przez ogół społeczeństwa w związku z wysokością przyznanego zadośćuczynienia, a pominięcie przy tych wszystkich okoliczności faktycznych sprawy nadaniu marginalnego znaczenia subiektywnym odczuciom krzywdy towarzyszącym wnioskodawczyni i poczuciem traumy, jakiej doświadczyła wnioskodawczyni w wyniku niesłusznego zatrzymania, w sytuacji gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, okoliczności towarzyszących wpływu pozbawienia wolności na stan psychiczny wnioskodawcy oraz rozmiaru doznanych cierpień uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w kwocie zgłoszonej finalnie we wniosku,

b) art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla określenia wysokości zadośćuczynienia w niniejszej sprawie nie mają znaczenia skutki działań policji, które ujawniły się już po 08 sierpnia 2020 roku tj. po zwolnieniu wnioskodawczyni z zatrzymania, a w konsekwencji dokonanie błędnego oszacowania odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia przyznanie wnioskodawczyni.

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że wnioskodawczyni w dniu 7 sierpnia 2020 roku brała udział w proteście toczącym się na ul. (...), podczas gdy, wnioskodawczyni nie brała udziału w takim proteście, a jedynie powodowana ciekawością udała się w kierunku S. wraz z partnerką już w czasie, gdy dochodziło do pierwszych zatrzymań, o czym usłyszała w telewizji, ale została zatrzymana na ul. (...), czyli w oddaleniu od miejsca protestu, co w konsekwencji wpłynęło na ocenę wielkości krzywdy doznanej przez wnioskodawczynię w związku z podjętymi wobec niej działaniami.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Dokonując oceny podniesionych zarzutów Sąd Apelacyjny nie podzielił ich zasadności. Ani zarzuty obrazy przepisów postępowania, ani błędu w ustaleniach faktycznych, który jest konsekwencją tych błędów i przez który miał być zrealizowany obowiązek zawarty w art. 438 pkt 2 k.p.k. - wykazania wpływu obrazy przepisów procedury karnej na treść wyroku, nie znalazły akceptacji sądu odwoławczego.

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i rzetelny. Zostały przeprowadzone wszystkie dowody niezbędne dla wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy i ustalenia prawdy materialnej. Sąd I instancji, stosownie do wymogu określonego w art. 410 k.p.k., ujawnił w toku rozprawy głównej całość materiału dowodowego. Jednocześnie Sąd Okręgowy w sposób przekonywujący, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki ocenił cały zgromadzony materiał dowodowy, wskazując które z dowodów są wiarygodne i w jakiej części, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wyroku. W kontekście zarzutów skarżącego podkreślić należy, iż niniejsza sprawa ma charakter cywilny i stosownie do art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia zasadności i wysokości roszczenia spoczywa na wnioskodawcy, przy czym w postępowaniu dowodowym przed Sądem I instancji przesłuchano świadków i uznano za materiał dowodowy akta sprawy II Kp 2193/20. Tym samym, zarzuty pełnomocnika wnioskodawczyni sprowadzające się do podnoszenia, jakoby niesłusznie pominięto dowód z opinii biegłego psychologa, w ocenie Sądu Apelacyjnego stanowią wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti w części dotyczącej wysokości zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz K. M.. Sąd ów dostrzegł i nadał właściwe znaczenia wszystkim okolicznościom, które złożyły się na decyzję o przyznaniu przez Sąd zadośćuczynienia w kwocie 2.000 złotych. Kwota ta wbrew podniesionym przez skarżącego zarzutom nie jest zaniżona lecz utrzymana, zważywszy na okoliczności zatrzymania wnioskodawczyni, w rozsądnych granicach. Ma charakter kompensacyjny, stanowi wartość odczuwalną ekonomicznie, nie prowadząc przy tym do nadmiernego wzbogacenia uprawnionej. Słusznie zwrócił przy tym uwagę Sąd na fakt, że kryterium odnoszące się do przeciętnego poziomu życia społeczeństwa jest wyłącznie próbą kwotowego określenia wysokości zadośćuczynienia, która odnosi się do typowego i przeciętnego poziomu pokrzywdzenia i ma charakter wyłącznie subsydiarny. W związku z powyższym niewątpliwie wnioskodawczyni doznała subiektywnego odczucia napiętnowania, a sytuacja ta stanowiła dla niej dyskomfort psychiczny. Reasumując, przyznana jej kwota nie może być oparta jedynie na subiektywnych odczuciach wnioskodawczyni, bez odniesienia do jakichkolwiek obiektywnych kryteriów. Ponadto ustalenie kwoty należnego zadośćuczynienia pozostaje w dyskrecjonalnej władzy sędziego i nie może być ono przyznane wyłącznie na podstawie innych spraw o podobnej materii, gdyż każda sprawa jest indywidualnie rozpatrywana i cechują ją indywidualne okoliczności. Pisemne uzasadnienie wyroku przekonuje, że Sąd I instancji nie pominął w swych rozważaniach istotnych okoliczności mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie jest adekwatne i jednocześnie czyni zadość poczuciu sprawiedliwości społecznej. Kwota zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, stosownych do zasobów majątkowych społeczeństwa, siły nabywczej pieniądza i nie powinna kontrastować z przeciętnymi zdolnościami finansowymi obywatela. Nie powinna być uznawana za niewspółmierną do doznanej krzywdy. Uwzględniając czas i stopień natężenia cierpień psychicznych i fizycznych wynikających z krótkotrwałego pozbawienia wolności wnioskodawczyni, a także brak udokumentowanych negatywnych następstw i wpływu zatrzymania na sposób jej funkcjonowania w społeczeństwie, za odpowiednie należy uznać zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł, które jednocześnie nie będzie stanowić źródła wzbogacenia.

W tym miejscu, wskazać należy, iż skarżący niezasadnie podnosi zarzut błędnych ustaleń faktycznych – punkt 3 apelacji – gdyż, nie dostrzega, że Sąd Okręgowy uznał i należycie wykazał, że nie zaistniały żadne podstawy do przyjęcia, że K. M. brała udział w zbiegowisku dopuszczającym się zamachu na mienie, czy osobę, lecz została zatrzymana za samo pojawienie się w miejscu demonstracji.

Kontynuując podnieść należy, iż pełnomocnik wnioskodawczyni wskazując naruszenie prawa materialnego tj. art. 445 § 1 k.c. i art. 361 § 1 k.c. nie wykazał zasadności zarzutów w tym względzie. Bowiem przy ustalaniu zadośćuczynienia obowiązujący system prawa zobowiązuje do badania sytuacji wnioskodawcy w jego konkretnej sprawie (nie obowiązuje system „taryfikacyjny”). Określenie kwoty, jaka w danym przypadku będzie adekwatna należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego osadzonego w realiach konkretnej sprawy i na podstawie zgromadzonych dowodów. Sąd Okręgowy, w sposób prawidłowy rozpoznał roszczenie o zadośćuczynienie. Sąd ten miał na względzie, że zadośćuczynienie winno być proporcjonalne do rodzaju naruszenia prawa oraz stopnia dolegliwości dla wnioskodawcy. Jego wysokość powinna stanowić rzeczywistą ekonomiczną wartość, a nie tylko symboliczną kompensatę wyrządzonej krzywdy. Zadośćuczynienie jako forma rekompensaty za krzywdy moralne i fizyczne powinno być mierzone ich dolegliwością, a jednocześnie z uwzględnieniem aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Kryteria jakie Sąd I instancji przyjął dla ustalenia rodzaju i rozmiaru krzywdy, mającymi wpływ na wysokość zadośćuczynienia były: warunki pobytu w Komendzie Policji najpierw przy ul. (...), a następnie na ul. (...), poddanie rygorom związanym z zatrzymaniem, w tym zakucie jej rąk na kilka godzin w kajdanki, brak możliwości ze swobodnego korzystania z telefonu, poddanie jej kontroli osobistej, badaniu odcisków linii papilarnych, dyskomfort psychiczny związany z poddaniem badaniu lekarskiemu w obecności funkcjonariusza policji i związane z tym negatywne przeżycia psychiczne wnioskodawczyni, ale też ustalenie, że nie doznała żadnych widocznych obrażeń fizycznych (vide str. 8 - 9 uzasadnienia) oraz wyjaśnił z jakich przyczyn miarkował kwotę zadośćuczynienia. Te poglądy Sąd odwoławczy podzielił. Podkreślić należy, że w niniejszej sprawie przesądzono, iż żądanie zadośćuczynienia jest zasadne – miarkowano natomiast wysokość kwoty. Odnośnie zadośćuczynienia Sąd I instancji wypowiedział się również, z jakich przyczyn nie uwzględnił w całości żądania wnioskodawczyni.

W aspekcie powyższego, w ocenie Sądu Odwoławczego, przedmiotowa apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny z prawidłowymi ustaleniami i ocenami poczynionymi przez Sąd I instancji i w żaden sposób nie może ich podważyć. Stanowisko Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie w istocie mogłoby się sprowadzić do powtórzenia rozważań przedstawionych przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Uzasadnienie to jest wystarczająco szczegółowe, uwzględnia także zasady logiki i doświadczenia życiowego, co powoduje, że zawarte tam ustalenia i oceny są w pełni trafne, a Sąd Odwoławczy w całości je akceptuje.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie wnioskodawczyni kwoty zadośćuczynienia w zakresie żądanym pierwotnie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wobec niepodzielenia przez Sąd odwoławczy zarzutów apelacji wniosek o zmianę wyroku i zasądzenie odszkodowania we wskazanej kwocie należy uznać za niezasadny.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym zastosowaniu art. 552 § 2 k.p.k. i przyjęciu, że stan faktyczny sprawy daje podstawy uznania zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne i przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego, a ponadto, że kwota 2000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia z tytułu niesłusznego zatrzymania jest odpowiednia, podczas gdy ustalenia postępowania w zakresie okoliczności zatrzymania, a w szczególności jego przyczyn, czasu trwania i dolegliwości doznanych przez wnioskodawcę, jak również stopień negatywnego oddziaływania na psychikę zatrzymanego, prowadzą do wniosku, że przedmiotowe zadośćuczynienie jest nienależne oraz przyznane w oparciu o przesłanki przyjęte z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji nie może być skuteczny. Bowiem dokonując jego wykładni w powiązaniu z treścią uzasadnienia apelacji i wnioskiem o oddalenie roszczeń wnioskodawcy zarzut ten należy rozumieć jako kwestionowanie, aby zatrzymanie K. M. można było uznać za niewątpliwie niesłuszne oraz, aby wnioskodawczyni wykazała obiektywną krzywdę wynikłą wskutek przedmiotowego zatrzymania. W tym zakresie podzielić należy przekonujące stanowisko Sądu Okręgowego, że zatrzymanie w dniach 07 sierpnia 2020 r. od godziny 21:00 do 08 sierpnia 2020 r. do godziny 17:15 było niewątpliwie niesłuszne, co wynika z postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 30.11.2020 r. sygn. II KP 2193/20 uznającego je m. in. za niezasadne oraz z oceny zeznań wnioskodawczyni i świadków P. Z., B. S., A. M., M. S.. Skarżący nie dostrzega, że Sąd Okręgowy uznał i należycie wykazał, że nie zaistniały żadne podstawy do przyjęcia, że K. M. brała udział w zbiegowisku dopuszczającym się zamachu na mienie, czy osobę, lecz została zatrzymana za samo pojawienie się w miejscu demonstracji. W tej sytuacji wnioskodawczyni była uprawniona do dochodzenia roszczenia o zadośćuczynienie za przedmiotowe zatrzymanie i trudno przyjąć, aby w świetle klarownie wyeksponowanych okoliczności sprawy nie doznała żadnej krzywdy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie wniosku o zadośćuczynienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji i tym samym brak jest podstaw do postulowanej przez pełnomocnika Skarb Państwa – Komendanta Stołecznego Policji zmiany wyroku Sądu I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

---------

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni oraz pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

-------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

---------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

2.

Z uwagi na to, że postępowanie jest wolne od kosztów na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. kosztami tymi obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Dariusz Drajewicz Anna Gąsior - Majchrowska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika: 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni K. M. radca prawny A. B..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2022 roku – w zakresie oddalającym roszczenia wnioskodawczyni w punkcie 2.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do oddalonego roszczenia w punkcie 2

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 sierpnia 2022 roku.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana