Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 157/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2021 r., sygn. akt XVIII K 224/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Dokumenty z akt sprawy 3 Ds. 1530/14 Prokuratury Rejonowej w Piasecznie

Uzupełniająca opinia biegłego z zakresu budownictwa W. G.

Brak podstaw do kwestionowania autentyczności i rzetelności dokumentów zawartych w aktach wskazanej sprawy.

Opinia biegłego W. G. (po jej uzupełnieniu) pełna, jasna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Miarodajna dla ustaleń w zakresie wyceny wartości prac rozbiórkowych. Biegły w toku rozprawy apelacyjnej odniósł się do badanych zagadnień uszczegóławiając opinię wydaną w sprawie. Zarówno w warstwie merytorycznej, jak i pod względem formalnym, opinia nie budzi zastrzeżeń. Nie stwierdzono przesłanek do zakwestionowania poprawności ustaleń i wniosków.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej (art. 438 pkt 1 k.p.k.), w szczególności art. 296 § 4 w zw. z art. 9 § 2 k.k. polegająca na przypisaniu oskarżonej dopuszczenia się wskazanego czynu w postaci nieumyślności pomimo braku poczynienia ustaleń wskazujących na to, że oskarżona przewidywała lub mogła przewidzieć zaistnienie znamienia skutku niedopełnienia obowiązków w postaci spowodowania szkody majątkowej w wysokości przewidzianej w art. 296 § 1 lub § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej nie jest zasadny.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła trafności tego zarzutu.

Dokładna analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji poczynił ustalenia wskazujące na to, że oskarżona - zawierając w dniu 1 października 2010 r. z firmą (...) umowę o roboty budowlane - mogła przewidzieć zaistnienie znamienia skutku niedopełnienia obowiązków w postaci spowodowania szkody majątkowej w wielkich rozmiarach.

Zaskarżony wyrok (w jego sentencji) zawiera dokładny opis czynu, który został przypisany oskarżonej ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia. Opis ten zawiera również elementy związane ze znamionami strony podmiotowej czynu zabronionego popełnionego nieumyślnie stypizowanego w art. 296 § 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 3 k.k. Istota czynu zabronionego zawiera się zatem w jego opisie, z którego wynika, że A. P. – pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) w P. - nie dopełniła ciążących na niej obowiązków podejmowania czynności na korzyść w/w Spółdzielni i właściwego zabezpieczenia jej interesów finansowych przy zawieraniu umów związanych z obciążeniem majątku poprzez to, że zawarła w dniu 1 października 2010 r. umowę o roboty budowlane, której przedmiotem była rozbiórka czterech magazynów i portierni wraz z uporządkowaniem terenu w zamian za wynagrodzenie wykonawcy w łącznej kwocie 1 840 000 złotych brutto (1 500 000 zł netto) opierając się w tym zakresie na wycenie prac rozbiórkowych zawartej w sporządzonym 25 maja 2008 r. aneksie do operatu szacunkowego dotyczącego wyceny nieruchomości oraz w sporządzonym 12 listopada 2008 r. operacie szacunkowym, którego aktualność w odniesieniu do wartości prac rozbiórkowych upłynęła nie później niż 12 listopada 2009 r. mimo, że mogła i powinna zweryfikować aktualność wyceny tych prac na dzień zawarcia umowy z firmą (...).

W części motywacyjnej wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że „ Oskarżona A. P. będąc prezesem zarządu (...)Społem przez 15 lat, miała świadomość co do obowiązków wynikających ze sprawowanej jej funkcji, w tym konieczności starannego zajmowania się sprawami majątkowymi Spółdzielni (...). Jednak przy zawieraniu przedmiotowej umowy oskarżona A. P. nie zachowała wymaganej ostrożności, jakiej się wymaga podczas zawierania umowy o roboty budowlane, zwłaszcza opiewającej na kwotę 1 500 000 zł netto. (…). Mimo, że umowa, którą oskarżona planowała zawrzeć wiązała się z koniecznością poniesienia przez spółdzielnię wydatku w wysokości odpowiadającej (wg operatu szacunkowego z 12.11.2008 r.) blisko 38% wartości nieruchomości, zaś dane na których się opierała pochodziły sprzed blisko dwóch lat, nie podjęła żadnych działań w celu aktualizacji wyceny prac mimo, iż konieczność ich podjęcia wynikała z przepisów prawa, zapisów treści operatu szacunkowego oraz zdrowego rozsądku, bowiem kryzys spowodowany upadkiem banku (...) i jego wpływ na funkcjonowanie gospodarki światowej, w tym także polskiej, w szczególności poprzez załamanie się branży budowlanej i brak zamówień dla przedsiębiorstw budowlanych, z czym wiązało się znaczne zmniejszenie popytu na tego typu usługi i obniżka cen, były powszechnie znane. (…) Ponadto należy zaznaczyć, iż przedmiotowy operat szacunkowy nie był sporządzony w celach ustalenia wartości prac rozbiórkowych, lecz wartości nieruchomości znajdującej się na tym terenie. W związku z tym została też przyjęta nieprawidłowa wycena prac rozbiórkowych” (str. 20 uzasadnienia wyroku ).

W świetle tych wywodów nie są trafne argumenty obrony, że Sąd I instancji zarzucalność czynu przypisanego oskarżonej odnosi wyłącznie do faktu nieumyślnego posłużenia się operatem zdezaktualizowanym. Analiza zachowania oskarżonej została przeprowadzona w szerszym kontekście z uwzględnieniem faktu podpisania umowy bez posiadania wyceny wartości prac rozbiórkowych oraz zlekceważenia ryzyka istotnej zmiany na rynku usług budowlanych w tym czasie. Podstawą rozstrzygnięcia Sądu I instancji było przyjęcie, że umowa o roboty budowlane z firmą (...) została podpisana w istocie bez dokumentu określającego realną wartość prac. Jak słusznie dostrzegł Sąd Najwyższy (uchylając wyrok Sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie sygn. akt II KK 259/22), istota zarzutu postawionego oskarżonej w tej sprawie nie sprowadzała się tylko do braku aktualizacji wyceny kosztów rozbiórki budynków, lecz do podpisania umowy bez posiadanych dokumentów stanowiących wycenę kosztów tych robót, a z posłużeniem się dokumentem do tego celu nieprzeznaczonym, a nadto nieaktualnym.

Sąd Okręgowy miał w polu uwagi art. 9 § 2 k.k. i stosując ten przepis prawidłowo ustalił, że oskarżona dopuściła się w/w czynu na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mimo, że mogła przewidzieć możliwość jego popełnienia.

Możliwość przewidzenia popełnienia czynu zabronionego, o której jest mowa w art. 9 § 2 k.k., nie odnosi się do indywidualnych możliwości sprawcy wynikających z jego osobowości, wykształcenia, stanu zdrowia, itp., lecz jest wyznaczana według możliwości modelowego obywatela o właściwych do wykonywania danej czynności kwalifikacjach i sumiennie traktującego swoje obowiązki. Powinność przewidzenia jest kategorią generalną i obiektywną, ustalaną według pewnego normatywu obowiązującego każdego obywatela podejmującego zachowanie, z którym wiąże się możliwość popełnienia czynu zabronionego ( por. Kodeks karny, Część ogólna, Komentarz pod red. A. Zolla, Zakamycze 2004 i przywołane tamże stanowisko doktryny). Nieświadoma nieumyślność polega na braku przewidywania przez sprawcę, że może nadużyć uprawnień lub nie dopełnić ciążącego obowiązku i przez to wyrządzić szkodę majątkową, choć w danych okolicznościach mógł to przewidzieć. Ustalając tę postać nieumyślności należy uwzględnić przewidywalność związaną z określonymi kategoriami podmiotów. Przy czynach z art. 296 k.k. sprawca powinien przewidywać wszystko, co jest niezbędne do prawidłowego zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarcza, a co było przewidywalne dla tzw. dobrego gospodarza czy sumiennego kupca.

Standardy ostrożności ustalane muszą być w oparciu o zachowanie typowe dla rozważnego obywatela, tzn. takiej osoby, która dysponuje właściwymi do wykonania danej czynności kwalifikacjami oraz charakteryzuje się postawą należytego wykonywania swoich obowiązków. Zachowanie odstępujące od postępowania modelowego obywatela, pozwala przy spełnieniu pozostałym warunków, uznać popełnienie czynu zabronionego charakteryzującego się nieumyślnością ( Kodeks karny, Komentarz - publikacja jak wyżej).

Powinność przewidywania wywołania skutku w postaci wyrządzenia szkody w majątku Spółdzielni wielkiej wartości wynikała z faktu niepodjęcia przez oskarżoną działań zmierzających do uzyskania aktualnej wyceny prac budowlanych i ustalenia realnych kosztów rozbiórki budynków. Sąd pierwszej instancji poczynił rozważania w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku (vide strona 20). Odnosząc się do kwestii związanych z aktualnością danych wynikających z operatu szacunkowego z dnia 12 listopada 2008 r. sporządzonego przez rzeczoznawcę J. Ł., dodatkowo ustalił, że mimo upływu w listopadzie 2009 r. okresu jego ważności, A. P. nie zleciła kolejnej wyceny wartości nieruchomości ani wyceny wartości prac rozbiórkowych magazynów i portierni. Jak słusznie dostrzegł Sąd pierwszej instancji, zawarcie umowy wiązało się z koniecznością poniesienia przez Spółdzielnię wydatku w kwocie 1 500 000 zł netto. Podjęcie przez oskarżoną stosownych działań zmierzających do ustalenia realnych kosztów rozbiórki budynków było zatem niezbędne z uwagi na rozmiar zaciągniętego zobowiązania.

Konkludując stwierdzić należy, że na tle ustalonego stanu faktycznego można przypisać oskarżonej przestępstwo skutkowe stypizowane w art. 296 § 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 3 k.k. Ujawnione w sprawie okoliczności faktyczne, które dostrzegł i trafnie wyeksponował Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, świadczą o tym, że oskarżona mogła przewidzieć zaistnienie znamienia skutku niedopełnienia obowiązków w postaci wyrządzenia szkody w wielkich rozmiarach, a tym samym dopuściła się przypisanego występku. Dodać należy, że określony w wyroku sposób zachowania oskarżonej znajduje podstawę w treści zgromadzonych dowodów, których ocena nie nasuwa zastrzeżeń spełniając kryteria, o których mowa w art. 7 k.p.k.

W tym stanie rzeczy, zarzut obrazy prawa materialnego uznano za niezasadny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynu przypisanego jej w zaskarżonym wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej. Argumentacja, jak w sekcji 3.1. uzasadnienia.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), w szczególności art. 366 § 1 i 410 k.p.k. polegająca na orzeczeniu środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości bez uwzględnienia stopnia winy, celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, motywacji, rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na sprawcy, właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, które mogły mieć wpływ na sposób orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody wobec treści art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 53 § 1 i 2 k.k. i art. 56 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się zasadny.

Słusznie zarzuca obrońca, że rozstrzygnięcie w zakresie dotyczącym obowiązku naprawienia szkody zapadło bez uwzględnienia stopnia winy, celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, motywacji, rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na oskarżonej obowiązków, jej właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, które mogły mieć wpływ na sposób orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody wobec treści art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 53 §1 i 2 k.k. i art. 56 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.

Na gruncie przepisu art. 46 § 1 k.k., obowiązującego w dacie popełnienia czynu, sąd miał obowiązek zgodnie z art. 56 k.k. orzekając środek karny brać pod uwagę odpowiednio normy art. 53, 54 § 1 i 55 k.k. Dopiero z dniem 1 lipca 2015 r. znowelizowany art. 56 k.k. wyłączył możliwość odpowiedniego stosowania dyrektyw wymiaru kary, wynikających z tych przepisów, do obowiązku naprawienia szkody.

Nie ulega wątpliwości, że obowiązek naprawienia szkody orzeczony został na starych zasadach, obowiązujących przed nowelizacją kodeksu karnego dokonana ustawą dnia 20 lutego 2015 r. (która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r.). Wskutek tej nowelizacji obowiązek naprawienia szkody stracił swój penalny charakter i stał się środkiem kompensacyjnym o charakterze cywilnoprawnym.

Biorąc pod uwagę ogólne zasady i dyrektywy wymiaru kary, przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody jako środek karny, Sąd Apelacyjny uwzględnił apelację obrońcy częściowo orzekając wobec oskarżonej obowiązek naprawienia w części wyrządzonej przestępstwem szkody w kwocie 100 000 zł.

Ustalając wysokość obowiązku na tym poziomie Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. W szczególności miał na uwadze fakt, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu nieumyślnie, do wyrządzenia szkody w majątku Spółdzielni doszło w wyniku niezachowania reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach. Zarówno stopień winy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na niej obowiązków, jak też właściwości i warunki osobiste (wiek, dotychczasowa niekaralność, nieposzlakowana opinia, prawidłowe wypełnianie ról społecznych), a także dotychczasowy sposób życia przemawiają za obniżeniem obowiązku naprawienia szkody do kwoty 100 000 zł.

Sąd Apelacyjny zauważa jednocześnie, że postulowana przez obrońcę konieczność dostosowania wysokości tego obowiązku do możliwości finansowych i majątkowych oskarżonej, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa, stąd też nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o ustalenie wysokości tego obowiązku na poziomie 20 000 zł.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt II i orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego w postaci naprawienia szkody w części przez zapłatę na rzecz (...) Spółdzielni (...) w P. kwoty 20 000 (dwadzieścia tysięcy) zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu obrazy przepisów postępowania skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku w jego punkcie II poprzez orzeczenie wobec oskarżonej obowiązku naprawienia w części wyrządzonej szkody. Zakres tego obciążenia Sąd Apelacyjny ustalił na kwotę 100 000 (sto tysięcy) złotych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku poza zakresem objętym zmianą (pkt II obowiązek naprawienia szkody).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonej i warunków odpowiedzialności karnej na gruncie art. 296 § 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 i 3 k.k. Trafność rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonej kary, której nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową. Tylko zaś taka ocena pozwalałaby na zmianę orzeczenia w tym zakresie.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny nie stwierdzając uchybień, o których mowa w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k. podlegających uwzględnieniu z urzędu, nie miał podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt II - orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność zarzutu z pkt 2 apelacji. Argumentacja jak w sekcji 3.2 uzasadnienia wyroku.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Zwolnienie oskarżonej od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uzasadnia przepis art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z poźn. zm.) – z uwagi na aktualną sytuację osobistą i majątkową oskarżonej.

7.  PODPIS

SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana