Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AK 158/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2022 roku, sygn. akt XVIII K 242/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego M. S. zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku a to: art. 4, 5, 7 i 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego M. S. o dowolnie oceniony materiał dowodowy z naruszeniem zasad obiektywizmu, domniemania niewinności, prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W konsekwencji obrazy w/w przepisów, obrońca zarzucam także: błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów I i II, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony M. S. dopuścili się popełnienia zarzucanych mu czynów w szczególności udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz do dokonywaniu obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, a w szczególności wyjaśnień samego oskarżonego oraz zeznań innych współoskarżonych i świadków prowadzi do wniosku, iż nie miał on wiedzy o charakterze rozprowadzanych towarów w szczególności, że są to perfumy opatrzone podrobionym znakiem towarowym a przez to nie popełnił on zarzucanych mu czynów. Nadto w razie nie przychylenia się do apelacji w powyżej wskazanym zakresie, co do winy oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 i 2 i art. 438 punkt 4 k.p.k., obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem oskarżonego M. S. i wymierzenie jej w takiej wysokości, która umożliwia jej zawieszenie bądź odbycie w warunkach np. dozoru elektronicznego.

Prokurator powołując się na treść przepisu art. 438 pkt 1 kpk i art. 438 pkt 1 a kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanej oskarżonym w postaci:

- art. 258 § 3 k.k. poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego M. S. opisane w pkt I wyroku (pkt I aktu oskarżenia) związane z uczestnictwem w procederze związanym z obrotem odzieżą i perfumami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi stanowiło jedynie udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej jednoosobowo przez M. S., przy jednoczesnym stwierdzeniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych podstaw do przyjęcia, że M. S. wydawał samodzielnie polecenia pozostałym członkom zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie potwierdził, że podejmowane przez M. S. czynności realizowały znamiona współkierowania zorganizowaną grupą przestępczą, ponieważ decydował on o podejmowaniu określonych zachowań przez członków grupy, o wynajmie magazynów, dokonywał płatności za wynajem oraz samodzielnie dysponował magazynami decydując kiedy zostaną one wykorzystane, jak też koordynował całokształt działalności zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się transportem towaru oznaczonego podrobionym znakiem towarowym w tej części, w jakiej działała ona na terytorium Polski;

- art. 258 § 1 k.k. i art. 258 § 3 k.k. - poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego P. Z. wskazane w pkt V aktu oskarżenia nie zrealizowało znamion przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., a zachowania C. S., D. R. i R. G. wskazane w pkt XX, XXIX oraz XXXVI aktu oskarżenia nie zrealizowały znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., co skutkowało uniewinnieniem wymienionych oskarżonych od zarzutu popełnienia tych przestępstw (pkt VII, XV, XXII oraz XXVII wyroku), podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala na przyjęcie, że wymienione osoby zrealizowały swoim zachowaniem zarówno znamiona strony przedmiotowej jak i strony podmiotowej wskazanego występku z art. 258 § 1 k.k. lub art. 258 § 3 k.k., a współdziałanie wymienionych osób w procederze związanym z obrotem odzieżą i perfumami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi miało charakter skoordynowany i trwały, a poszczególne osoby łączyła wspólna chęć popełniania przestępstw i gotowość do działania na rzecz wspólnego interesu, co zdecydowanie wykraczało poza granice współsprawstwa lub pomocnictwa do popełnienia przestępstwa stanowiąc udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a w przypadku P. Z. - kierowanie tą grupą.

Ponadto Prokurator (w zakresie P. D.) zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż określone w pkt 1 w postaci art. 73 § 2 k.k. poprzez brak oddania oskarżonego P. D. pod dozór kuratora w związku z zastosowaniem wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności (pkt XXXVIII i pkt XXXIX wyroku), podczas gdy jest to obligatoryjne w stosunku do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnił przestępstwo działając w zorganizowanej grupie lub związku mającym na celu popełnienie przestępstwa, a obydwie wymienione okoliczności zostały przyjęte przez Sąd w opisie czynu z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. przypisanego P. D. w pkt XXXVI wyroku.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił:

1.  Obrazę prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 i 2 k.k., wskutek ich niezastosowania i nieorzeczenia w stosunku do oskarżonych środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz spółki (...), w sytuacji gdy zaistniały wszystkie przesłanki dla jego obligatoryjnego orzeczenia, tj. wszyscy oskarżeni zostali skazani, po stronie pokrzywdzonych zaistniała szkoda, a pokrzywdzone spółki złożyły stosowny wniosek;

2.  rażącą niewspółmierność kary poprzez niesłuszne niezastosowanie środka kompensacyjnego w postaci nawiązki, którego orzeczenie – wobec spełnienia określonych w art. 46 § 1 i 2 k.k. warunków, tj. skazania oskarżonych, zaistnienia szkody po stronie pokrzywdzonych i złożenia przez pokrzywdzone spółki stosownego wniosku – jest obligatoryjne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów naruszenia prawa materialnego z art. 438 pkt 1 k.p.k., który w konkluzji, zdaniem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, skutkował naruszeniem art. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez naruszenie przepisów w zakresie środka kompensacyjnego w postaci nawiązki, która nie została orzeczona na rzecz pokrzywdzonego - właściciela znaku towarowego G., reprezentowanego przez skarżącego. Zarzut ten należy uznać za niezasadny w stopniu oczywistym. Autor apelacji stwierdza, że Sąd Okręgowy naruszył przepisy art. 46 § 1 i 2 k.k., wskutek ich niezastosowania i nieorzeczenia w stosunku do oskarżonych środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz spółki (...) - właściciela znaku towarowego G. ( (...) - zarejestrowanie znaku dla perfum.) Istotnie, Sąd orzekający w I instancji nie orzekł nawiązki na rzecz tego podmiotu ( Spółki (...)), jednakże w punktach wyroku: III, IX, XVII, XXIV, XXIX, XXXI, XXXVII Sąd orzekający w I instancji orzekł od oskarżonych, w trybie art. 46 § 2 k.k. na rzecz pokrzywdzonych nawiązki. Wśród pokrzywdzonych wskazana jest firma (...) , a zatem rzeczony środek kompensacyjny, po uprawomocnieniu się orzeczenia, zostanie przekazany na rzecz podmiotu legitymującego się tytułem prawnym do rzeczonej maki. Zgodnie z art. 196 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy w razie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia na rzecz osoby, która nie brała udziału w sprawie, nawiązki lub świadczenia pieniężnego, sąd, z urzędu i bez pobierania jakichkolwiek opłat, przesyła tytuł egzekucyjny pokrzywdzonemu lub innej osobie uprawnionej. Przepis § 1 nakłada na sąd, o którym mowa w art. 3 § 1 (w tym wypadku Sąd Okręgowy w Warszawie), obowiązek przesłania pokrzywdzonemu lub innej osobie uprawnionej, tytułu egzekucyjnego w każdym wypadku orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia, nawiązki lub świadczenia pieniężnego. Obowiązek ten ma charakter bezwzględny; sąd działa z urzędu i nie pobiera jakichkolwiek opłat. Stosownie do § 391 ust. 1 Regulaminu czynność ta powinna być dokonana bezzwłocznie, jednakże nie później aniżeli 14 dni po uprawomocnieniu się wyroku lub po zwrocie akt sądowi pierwszej instancji. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż wykonywanie orzeczenia, po jego uprawomocnieniu, skutkowało będzie ustaleniem przez sąd wykonawczy podmiotu reprezentującego markę G. - spółki (...) - właściciela tego znaku towarowego i na jego rzecz zostanie zrealizowane wykonanie tej części wyroku w zakresie tego świadczenia.

Odnosząc się do apelacji prokuratora stała się ona zasadna w części. Oczywiście zasadnie Prokurator (w zakresie P. D.) zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż określone w pkt 1 w postaci art. 73 § 2 k.k. poprzez brak oddania oskarżonego P. D. pod dozór kuratora w związku z zastosowaniem wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności (pkt XXXVIII i pkt XXXIX wyroku).

Zaistniały błąd dostrzegł także Sąd meriti, który w części 4 uzasadnienia (KARY) stwierdził, że w związku z orzeczeniem warunkowego zawieszenia orzeczonej względem oskarżonego P. D. kary z warunkowym jej zawieszeniem, zgodnie z art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 2 k.k., w takim wypadu dozór kuratora jest obligatoryjny. Zważywszy na to, że orzeczenie tego środka związanego z poddaniem sprawcy próbie jest obligatoryjne w stosunku do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnił przestępstwo działając w zorganizowanej grupie lub związku mającym na celu popełnienie przestępstwa, dlatego też Sąd Apelacyjny dokonał zmiany orzeczenia Sądu Okręgowego w tym zakresie.

Natomiast za niezasadny Sąd Apelacyjny uznał zarzut 1 apelacji oskarżyciela publicznego w zakresie naruszenia przepisu art. 438 pkt 1 kpk i art. 438 pkt 1 a kpk czyli dokonania obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanej oskarżonym w postaci: art. 258 § 3 k.k. poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego M. S. opisane w pkt I wyroku (pkt I aktu oskarżenia) związane z uczestnictwem w procederze związanym z obrotem odzieżą i perfumami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi stanowiło jedynie udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej jednoosobowo przez M. S., oraz art. 258 § 1 k.k. i art. 258 § 3 k.k. - poprzez niezasadne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego P. Z. wskazane w pkt V aktu oskarżenia nie zrealizowało znamion przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., a zachowania C. S., D. R. i R. G. wskazane w pkt XX, XXIX oraz XXXVI aktu oskarżenia nie zrealizowały znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., co skutkowało uniewinnieniem wymienionych oskarżonych od zarzutu popełnienia tych przestępstw.

Na wstępie, w kontekście zarzutu naruszenia prawa materialnego, odnieść się należy do oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Okręgowy, które stały się podstawą przyjętej kwalifikacji prawnej i wydanych decyzji w zakresie zmiany tejże kwalifikacji oraz uniewinnienia oskarżonych od zarzucanych im w części czynów. Wbrew twierdzeniom prokuratora w zakresie pkt 1 apelacji kontestujących przyjętą kwalifikację przez Sąd Okręgowy, nie sposób dostrzec, by Sąd meriti rozpoznający sprawę dopuścił się błędu w ocenie materiału dowodowego oraz orzekał w sprzeczności z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania lub doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji szczegółowo wskazał zakres materiału dowodowego, któremu przyznał walor wiarygodności oraz nakreślił, którym dowodom i z jakich przyczyn waloru tego odmówił. W pkt. 2.1 i 2.2 uzasadnienia znajduje się szczegółowa analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków, zgromadzonej dokumentacji oraz wyjaśnień oskarżonych i zbędnym jest ponowne przywoływanie tych rozważań w uzasadnieniu Sądu odwoławczego albowiem Sąd Apelacyjny w całości je potwierdza i uznaje za zasadne.

Twierdzenia oskarżyciela publicznego zawarte w uzasadnieniu apelacji pozostają oderwane od realiów postępowania i w istocie stanowią polemikę z prawidłowymi ustaleniami stanu faktycznego, których dokonał Sąd Okręgowy. W szczególności apelacja Prokuratora wydaje się pomijać treść jednoznacznych, konsekwentnych i pełnych wyjaśnień złożonych przez P. Z. oraz R. G., gdzie w sposób jasny dokonują oni opisu dokonywanych przez siebie transakcji, sposobu przywozu towarów z T. na polski obszar celny, sposobu dystrybucji tego towaru oraz roli, jaką w tej dystrybucji odgrywali pozostali oskarżeni. Wyjaśnienia oskarżonych wspomagane są zeznaniami przesłuchiwanych świadków: R. S., M. K., M. D., M. M. (3), M. B., D. S. i innych.

Nie powielając zasadnej argumentacji powołanej przez Sąd Okręgowy w tym zakresie, na początek przywołać należy treść art. 258 § 1 k.k., który stanowi, że kto bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 (sankcja obowiązująca na datę działania oskarżonych). Grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo, czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą "zorganizowania" jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Wystarczy, że grupa taka posiada trwałą strukturę poziomą - z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie. ( vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 marca 2023 r. II AKa 247/22). Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim wyjaśnień oskarżonych P. Z. i R. G. wskazuje, że oskarżeni: P. Z., C. S., D. R. i R. G. takiej grupy nie stworzyli. Nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że w kontekście działania tych oskarżonych istniała w realiach sprawy zorganizowana struktura osób, grupa charakteryzująca się pewną trwałością, która miała na celu dokonywanie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, prawa własności przemysłowej lub innych przestępstw skarbowych. Brak było jednak wyraźnego inicjatora tego procederu, który pełniłby jednocześnie kierowniczą rolę względem pozostałych oskarżonych. Dokonywanie tego działania odbywała się przy realizacji wspólnego przestępczego modelu postępowania „biznesowego” jednakże nie opartego na modelu strukturalnym, choćby częściowej wzajemnej zależności. Każdy z oskarżonych był inicjatorem owego przedsięwzięcia i ich pozycja była równorzędna, bez systemu „polecenie – wykonanie”. Brak było wyraźnego uzgodnienia, co do podziału ról w zakresie nabywania podrobionych towarów za granicą i organizacji jego transportu do Polski. Sprzedażą podrobionych towarów zajmował się każdy oskarżonych, przy czym czynił to na własny rachunek prowadzonej działalności gospodarczej. Nie istniała choćby prowizoryczna hierarchia grupy, gdzie można byłoby wskazać osoby na jej szczycie oraz osoby realizujące przyznane im, uzgodnione role. Z całą pewnością przymiotu przywództwa nie można przypisać oskarżonemu P. Z. względem C. S., D. R. i R. G.. Oskarżony ten dostarczał pozostałym oskarżonym jedynie towar, a następnie każdy z nich, na własną rękę określał strategię działania, dobierał swoich własnych klientów i każdy z nich, jako ostatnie ogniwo procederu był beneficjentem osiąganych zysków z przestępczej działalności, które nie były wspólnie dzielone. Odmienne stanowisko prokuratora w tym zakresie ma wyłącznie polemiczny charakter i abstrahuje od wcześniej przywołanej, obszernej relacji P. Z. oraz R. G., potwierdzonej zeznaniami świadków. Ocena zaś tych dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy, przeprowadzona z zachowaniem zasady bezpośredniości, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.

Kolejnym argumentem, zasadnie dostrzeżonym przez Sąd Okręgowy jest fakt, iż podstawowy element prowadzonej działalności przestępczej, czyli magazyny, w których przetrzymywany był przedmiot przestępstwa w postaci towarów o podrobionych znakach towarowych wynajmowane były przez każdego z oskarżonych na własną rękę i pod własnym zarządem, a o ich istnieniu i lokalizacji pozostali oskarżeni nie wiedzieli, co przeczy hierarchicznej strukturze logistycznej grupy. Argumentem potwierdzającym zasadność przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacji prawnej względem oskarżonych: C. S., D. R. i R. G. w ramach uniewinnienia ich od zarzutu z art. 258 § 1 k.k., jak również P. Z. w kontekście art. 258 § 3 k.k., jest fakt, iż przedmioty przestępstwa pozyskiwali oni z wielu źródeł, nie ograniczając się do towaru dostarczanego jedynie od P. Z.. Dostawcami R. G. byli także A. M. oraz M. C., co świadczy o tym, iż relacje oskarżonych oparte były na różnych i luźnych kontaktach biznesowych i pozyskiwaniu towarów z różnych źródeł i nie stanowiły zamkniętej struktury opartej na jednym źródle pochodzenia towaru następnie podlegającego hierarchicznej dystrybucji. W istocie oskarżeni nie stworzyli zorganizowanej grupy przestępczej, nie działali w strukturze wieloosobowej, nie istniały pomiędzy nimi zależności, jakiekolwiek podporządkowanie, układ hierarchiczny, nie łączył ich wszystkich wspólny cel, dążenie do osiągnięcia skutku objętego świadomością każdego z nich. P. Z., ani pozostałym oskarżonym, ani też komukolwiek innemu, nie zlecał żadnych zadań do wykonania i z niczego ich nie rozliczał. Prokurator całkowicie błędnie utożsamił współdziałanie oskarżonych, zresztą o różnym charakterze i manifestujące się w rozmaitych nurtach oraz konfiguracjach osobowych, występującą pomiędzy nimi kooperację, współpracę, z ich rzekomym udziałem w zorganizowanej grupie przestępczej.

Reasumując, stwierdzić należy, iż relacje o charakterze biznesowym, jakie istniały pomiędzy oskarżonymi: P. Z., C. S., D. R. i R. G. nie miały charakteru grupy przestępczej o jakiej mowa w art. 258 § 1 k.k., a w kontekście P. Z. - art. 258 § 3 k.k., zatem decyzja Sądu Okręgowego o uniewinnieniu oskarżonych w tym zakresie jest zasadna i zasługuje na utrzymanie w mocy.

Jako niezasadny Sąd odwoławczy uznał również zarzut 1 apelacji oskarżyciela publicznego w zakresie obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 258 § 3 k.k. poprzez niezasadne uznanie, że zachowanie oskarżonego M. S. opisane w pkt I wyroku (pkt I aktu oskarżenia) związane z uczestnictwem w procederze związanym z obrotem odzieżą i perfumami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi stanowiło jedynie udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej jednoosobowo przez M. S., a nie stanowiło przestępstwa kierowania tą grupą. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, w odniesieniu do osoby oskarżonego M. S., pozwala na stwierdzenie, iż decyzja Sądu Okręgowego o zmianie kwalifikacji prawnej i przyjęciu, iż oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 258 § 1 k.k. była zasadna. Kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą ma dynamiczny charakter i polega na faktycznym sprawowaniu kontroli nad działalnością członków grupy, możliwości wydawania poleceń i podejmowania zasadniczych decyzji. Wystarczające jest, że pozostali sprawcy dobrowolnie podporządkowują się autorytetowi kierującego. ( vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2023 r. VIII AKa 51/23). Oceniając działanie oskarżonego M. S. nie możemy jednoznacznie stwierdzić aby jego rola maiła charakter kierowniczy względem oskarżonych R. G. i P. D. w zakresie działalności określonej w pkt I aktu oskarżenia. Jak słusznie zauważa Sąd Okręgowy, co bezpośrednio wynika z wyjaśnień R. G., które zasługują na wiarę, oskarżony pojawił się w realizowanym procederze przestępczym na zaawansowanym etapie jego realizacji i przyjął pozycję pomocnika swojego brata M. S., który niewątpliwie był postacią kluczowa dla obrotu towarami podrobionych marek i to on faktycznie kierował tymi działaniami. M. S. dozorował pracę R. G. i to on sprowadzał oraz organizował przedmioty przestępstwa w T.. Przy braku jednoznacznych dowodów pozwalających na wykazanie kierowniczego, przywódczego charakteru dla roli M. S. zasadnie Sąd meriti zastosował w sprawie dyrektywę art. 5 § 2 kpk i przyjął kwalifikację korzystniejszą dla oskarżonego, czyli w tym wypadku udział w zorganizowanej grupie przestępczej z art. 258 § 1 k.k. Urząd Prokuratora selektywnie cytuje oraz dokonuje interpretacji poszczególnych, wyrywanych z kontekstu, fragmentów uzasadnienia Sądu Okręgowego, nie potrafi jednak również wskazać dowodów, które w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości pozwalałyby wskazać te elementy działań oskarżonego M. S., które czyniłyby jego osobę liderem, zarządzającym lub nawet współzarządzającym przestępczym procederem. Fakt, iż oskarżony dokonywał płatności oraz zarządzał magazynami nie czyni jego osoby automatycznie przywódcą lub zastępcą przywódcy grupy, przywódcą jakim niewątpliwie był M. S.. Ta rola była oczywiście istotna ale wynikać ona mogła z dokonanego podziału obowiązków pomiędzy oskarżonymi oraz wynikać mogła z większego zaufania, jakim do M. S. miał jego brat M.. Wskazać jeszcze należy, że sam prokurator dostrzega zasadność wnioskowania Sądu meriti nie wskazując literalnie w pisemnych motywach apelacji konkretnych dowodów osobowych lub w postaci dokumentarnej, które pozwoliłyby obalić rozumowanie Sądu Okręgowego i z których wynikałoby, że M. S. zarządzał lub współzarządzał grupą przestępczą. Przyjęcie odmiennego założenia wskazanego w uzasadnieniu apelacji, sugerującego że nie przekreśla to możliwości ustalenia tego faktu poprzez wykluczenie przeciwnej wersji i odmiennej, surowszej kwalifikacji dla działania oskarżonego, jawi się jako bezzasadne wnioskowanie na niekorzyść oskarżonego M. S., i niepoparte jest żadnymi innymi ustaleniami w tym zakresie, a które oparte byłyby na konkretnym, wskazanym materiale dowodowym. Brak jest materiału dowodowego pozwalającego na poczynienie takiego ustalenia, a nadto w realiach przedmiotowej sprawy, przychylenie się do wersji prezentowanej w skardze prokuratorskiej implikowałoby konieczność wyeliminowania dobrodziejstwa płynącego z art. 5 § 2 k.p.k. co do oskarżonego M. S., a co skutkowałoby naruszeniem jego konstytucyjnych praw w postaci domniemania niewinności.

Jako niezasadny w stopniu oczywistym ocenić należy zarzut apelacji obrońcy oskarżonego M. S. jakoby w niniejszej sprawie miała miejsce obraza przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wyroku a to: art. 4, 5, 7 i 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia o winie oskarżonego M. S. o dowolnie oceniony materiał dowodowy z naruszeniem zasad obiektywizmu, domniemania niewinności, prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji obrazy w/w przepisów. Obrona podnosi także błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów I i II, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż oskarżony M. S. dopuścili się popełnienia zarzucanych mu czynów w szczególności udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz do dokonywaniu obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, a w szczególności wyjaśnień samego oskarżonego oraz zeznań innych współoskarżonych i świadków prowadzi do wniosku, iż nie miał on wiedzy o charakterze rozprowadzanych towarów w szczególności, że są to perfumy opatrzone podrobionym znakiem towarowym a przez to nie popełnił on zarzucanych mu czynów. Na wstępie należy zaznaczyć, iż zarzut z pkt. 1 apelacji obrońcy oskarżonego M. S., jak również zarzut 1 apelacji prokuratora (która poddana została analizie powyżej), dotyczący wadliwej oceny dowodów w postępowaniu zgromadzonych i niekwestionowanych przez strony, a zatem błąd naruszenia przepisów postępowania, który w niniejszej sytuacji procesowej jest błędem pierwotnym w stosunku do stawianego kolejno przez Obronę zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych będzie poddany wspólnej ocenie albowiem zarzuty apelacyjne oraz ich uzasadnienie sugerują, iż obrońca wskazuje na te same rzekome uchybienia, których dopuścił się Sąd Okręgowy, oczywiście przy odmiennej biegunowo argumentacji, wobec czego tak rozumiane zarzuty apelacji obrońcy M. S. należało rozważyć łącznie z zarzutami prokuratora.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego M. S., a nadto wynikają one z właściwie ocenionego materiału dowodowego, która to ocena wypełnia wszystkie dyrektywy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., o czym mowa był już powyżej w kontekście zarzutu apelacji prokuratora. Zatem przedstawiona ocena dowodów została przeprowadzona prawidłowo i jako kompletna, nie wymagała korekty i uzupełnienia. Kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny pozwala na stwierdzenie, że zarzuty sformułowane przez obrońcę M. S. oraz prokuratora w apelacjach nie zasługują na uwzględnienie. W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., jak również naruszenia art. 438 pkt. 4 k.p.k., ani innych przepisów, gdyż Sąd I instancji oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego, uzupełnił go w możliwym zakresie oraz słusznie uargumentował i uznał, że zarzucany oskarżonemu wypełnia dyspozycję z art. 258 § 1 k.k. jest prawidłowy, zaś wymierzona kara jest sprawiedliwa i adekwatna do wymogów Rozdziału VI Kodeksu karnego.

Dla zasadności zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., którego w istocie dotyczą zarzuty apelacji obrońcy, na co wcześniej wskazywano, nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości, co do stanu dowodów ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego sygn. V KK 68/2018 z 04.04.2018 r.). W oczywisty sposób nie zostały naruszone przepisy art. 7 k.p.k. - tj. ogólne dyrektywy nakazujące uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a nadto nakaz oparcia rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych.

W niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę, co do oceny zachowania oskarżonego M. S. zatem wniosek apelacji o zmianę wydanego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego jest w oczywisty sposób bezzasadny.

Ocena roli oskarżonego M. S., w ramach zarzutu I aktu oskarżenia została przedstawiona przy analizie zarzutu apelacji prokuratora, zatem ponowne przytaczanie tych argumentów dla potwierdzenia decyzji Sądu Okręgowego w tym zakresie przez Sąd Apelacyjny jest bezcelowe.

Sąd Apelacyjny zwraca jedynie uwagę, iż argument podnoszony przez obronę o tym, że iż oskarżony nie miał wiedzy o charakterze rozprowadzanych towarów w szczególności, że są to perfumy opatrzone podrobionym znakiem towarowym a przez to nie popełnił on zarzucanych mu czynów jest oczywiście niezasadny. Sąd Apelacyjny w całości podziela ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy w kontekście działalności oskarżonego zawarta w pkt.2.1 uzasadnienia wyroku. W uzupełnieniu tej argumentacji można jedynie dodać, iż oskarżony miał pełną wiedze, iż przedmiotem obrotu są m.in. perfumy ekskluzywnych marek (Tom F., K., D. i inne,) Cena tych produktów w sklepach sieciowych oscyluje w granicach 100 – 200 EUR za sztukę, zatem doświadczenie życiowe uczy, iż w realiach sprawy, gdzie ceny tych produktów wyceniane były na 10 – 20 EUR, po stronie osoby sprowadzającej i odsprzedającej musi rodzić się obawa, iż towar jest nieoryginalny, a zatem jego obrót narusza przepisy prawa.

Obrońca oskarżonego M. S., w razie nie przychylenia się do apelacji w powyżej wskazanym zakresie, co do winy oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 i 2 i art. 438 punkt 4 k.p.k., zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej względem oskarżonego M. S. i wymierzenie jej w takiej wysokości, która umożliwia jej zawieszenie bądź odbycie w warunkach np. dozoru elektronicznego. Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034). Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą. Obrońca niezasadnie podniósł nadmierną surowość kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. S. w pkt V sentencji wyroku.

Wymierzona kara uwzględnia dostatecznie czasokres działalności przestępczej i wielkość należności narażonych na uszczuplenie (tj. wprowadzanie podrobionych marek na rynek), duży stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy sprawcy, w tym działanie z chęci zysku, osiąganie stałego źródła dochodu i działanie w ramach grupy przestępczej. Wbrew zdaniu obrońcy, brak jest jednak rzeczywistej skruchy i żalu ze strony oskarżonego, skoro nie przyznał się w całości do winy tzn. do działania w zorganizowanej ramach grupy przestępczej i minimalizował swój udział w nielegalnym procederze. Trudno także przyjąć, aby wykazał krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Brak było również podstaw do zmiany kary grzywny za czyn z pkt II, która jest odpowiednie do dużego stopnia społecznej szkodliwości czynu II i stopnia winy sprawcy, w tym działania z chęci zysku, osiągania stałego źródła dochodu i działania w ramach grupy przestępczej. Reasumując, wymierzone kary oskarżonemu M. S. nie są nadmiernie łagodne ani surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 k.k.. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że takie kary bezwzględnego pozbawienia wolności stanowiące składową kary łącznej oraz kara grzywny są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe.

Apelacja obrońcy nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kary. Nie naruszono zasady humanitaryzmu czy poszanowania godności człowieka, a argument, iż orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności nie będzie można zawiesić oraz nie będzie można jej wykonywać w ramach modyfikacji qazi wolnościowych nie jest podstawą do modyfikacji wymierzonej sankcji.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. S. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzekł odmiennie, co do istoty sprawy i uniewinnił M. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Prokurator – zmiana zaskarżonego wyroku poprzez oddanie oskarżonego P. D. pod dozór kuratora, zgodnie z dyspozycją art. 73 § 2 k.k., w związku z warunkowym zawieszeniem kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności.

Ponadto, zmianę zaskarżonego wyroku w części objętej pkt I wyroku poprzez przyjęcie, że przypisany M. S. czyn stanowił kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, tj. przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary 3 lat pozbawienia wolności oraz - przy uwzględnieniu powyższej zmiany w zakresie kary jednostkowej - orzeczenie wobec M. S. kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie wymiaru kary łącznej, tj. pkt XXXVIII - XXXIX poprzez oddanie oskarżonego P. D. pod dozór kuratora, zgodnie z dyspozycją art. 73 § 2 k.k., w związku z warunkowym zawieszeniem kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji w zakresie dotyczącym oskarżonych:

- P. Z. w części objętej pkt VII wyroku, tj. o czyn wskazany w pkt V aktu oskarżenia,

- D. R. w części objętej pkt XV wyroku , tj. o czyn z pkt XX aktu oskarżenia,

- C. S. w części objętej pkt XXII wyroku, tj. o czyn z pkt XXIX aktu oskarżenia,

- R. G. w części objętej pkt XXVII wyroku, tj. o czyn z pkt XXXVI aktu oskarżenia.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego – zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie od oskarżonych nawiązek na rzecz spółki (...).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia, wnioski płynące z rozpoznawanych apelacji nie mogły zyskać aprobaty Sądu Apelacyjnego lub uzyskały aprobatę częściową. Kontrolowany wyrok odpowiada prawu i brak jest podstaw do jego zmiany w zakresie postulowanym przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, obrońcę oraz prokuratora (w części) lub wydania orzeczenia o charakterze kasatoryjnym w instancji odwoławczej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

NIE DOTYCZY.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

NIE DOTYCZY.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 lutego 2022 r. sygn. akt XVIII K 242/20 w części.

Zwięźle o powodach zmiany

W sprawie nastąpiła obraza przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż określone w pkt 1 w postaci art. 73 § 2 k.k. poprzez brak oddania oskarżonego P. D. pod dozór kuratora w związku z zastosowaniem wobec niego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności (pkt XXXVIII i pkt XXXIX wyroku).

Zważywszy na to, że orzeczenie tego środka związanego z poddaniem sprawcy próbie jest obligatoryjne w stosunku do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnił przestępstwo działając w zorganizowanej grupie lub związku mającym na celu popełnienie przestępstwa, dlatego też Sąd Apelacyjny dokonał zmiany orzeczenia Sądu Okręgowego w tym zakresie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

NIE DOTYCZY.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

NIE DOTYCZY.

4.1.

NIE DOTYCZY.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

NIE DOTYCZY.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi rachunek Skarbu Państwa. Wyłożenie tych kosztów przez oskarżonych byłoby co najmniej znacznie utrudnione. Tym samym, należało orzec jak w punkcie 3 wyroku.

7.  PODPIS

SSA Michał Lasota SSA Sławomir Machnio SO (del.) Piotr Bojarczuk