Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 163/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. XVIII Ko 76/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 3.1.

Zarzut

Pełnomocnika wnioskodawcy:

1. art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego [dalej Ustawa] w zw. z art. art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 361 par. 1 i 2 k.c. oraz 445 par. 1 w zw. z par. 2 k.c. przez błędną ich wykładnię, skutkującą bezzasadnym oddaleniem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną Wnioskodawcy w wyniku bezprawnego pozbawienia wolności, represji i prześladowań po wyjściu więzienia i konieczności emigracji, pomimo, że zasady słuszności przemawiają za uwzględnieniem wniosku w pełnym zakresie, gdyż uzupełniająca kwota zadośćuczynienia zasądzona przez sąd pierwszej instancji jawi się jako niska oraz niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez wnioskodawcę krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, zaś okoliczności te przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia w wyższej wysokości,

2. art. 410 i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 322 k.p.c. w zw. z art. 5 Ustawy w zw. z art. 558 k.p.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że zasądzona kwota jest adekwatna, a jej nadwyżka stanowiłaby źródło wzbogacenia w sytuacji, gdy w podobnych sprawach Sądy uwzględniają wyższe żądania, jest to akceptowalne społecznie, nie narusza nadmiernie budżetu Państwa, a dodatkowo wytyczne Trybunału Konstytucyjnego nakazują zasądzanie rekompensat, które pod względem wielkości będą znacznie wyższe od rekompensat za „zwyczajne pomyłki sądowe w czasach współczesnych”- w zakresie zadośćuczynienia, a tym samym ograniczenie celu zadośćuczynienia do funkcji wyłącznie kompensacyjnej, a nie represyjnej (jak przy naruszeniu dóbr osobistych).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Prokuratora:

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, iż wnioskodawca S. K. powinien za doznaną krzywdę otrzymać zadośćuczynienie w kwocie 700.000 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem przy jej dokonywaniu, tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności nakazuje przyjąć, że wnioskodawca S. K. powinien za rzeczywiście doznaną krzywdę otrzymać zadośćuczynienie w kwocie nie wyższej niż 250.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zarzutów - w zakresie żądania zadośćuczynienia - podniesionych w apelacji wniesionej przez pełnomocnika S. K., bez względu na to, czy dotyczą one obrazy prawa materialnego, czy też naruszenia prawa procesowego, sprowadza się do kwestionowania zasądzonej na rzecz wnioskodawcy z tego tytułu kwoty. Co więcej, uważna lektura apelacji wniesionej przez prokuratora prowadzi do przekonania, iż w istocie nie kwestionował on ustaleń faktycznych („okoliczności faktyczne podniesione przez sąd I instancji są całkowicie bezstronne” – k. 77), lecz również ograniczył się do podważania wysokości tegoż roszczenia. Z tych względów zarzuty zawarte w obu środkach odwoławczych, mimo ich pozornej odmienności, należy rozpoznać łącznie.

Sprawy o odszkodowanie i zadośćuczynienie z ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego toczą się na podstawie przepisów procedury karnej, ale uzupełniająco, na mocy art. 558 k.p.k., stosuje się również przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Wobec powyższego, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie pojęcie "sumy odpowiedniej", użyte w art. 445 § 1 k.c. Pojęcie to istocie ma charakter nieokreślony; niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa; nie może przy tym prowadzić do nadmiernego bogacenia się (por. wyrok SN z dnia 22.04.1985, II CR 94/85, wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626, wyrok SN z 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, A. Szpunar: Glosa do orzeczenia SN, II CR 201/65, PiP 1967, nr 8 - 9, s. 419, Kodeks cywilny, komentarz, praca zbiorowa, Warszawa 1972, t. II, s. 1103 - 1109).

Już wstępna analiza pisemnych motywów rozstrzygnięcia prowadzi do przekonania, iż zasądzona zaskarżonym wyrokiem tytułem zadośćuczynienia kwota jest adekwatna do stopnia krzywdy S. K..

Po pierwsze, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny. Dostrzegł i wskazał te okoliczności związane z tymczasowym aresztowaniem, skazaniem i odbywaniem kary pozbawienia wolności przez wnioskodawcę, które mają znaczenie dla oceny rozmiaru krzywd, jakich wówczas doznał. W trakcie postępowania należycie wybrzmiały bowiem fakty związane z warunkami, w jakich wnioskodawca był przetrzymywany (przeludnione – nawet dwukrotnie – cele, przebywanie wspólnie z osobami skazanymi za ciężkie przestępstwa kryminalne, znoszenie upokorzeń i gróźb z ich strony, złe traktowanie przez służbę więzienną, prymitywne warunki higieniczne i bytowe, skąpe i pozbawione wartości odżywczych pożywienie, praktyczny brak dostępu do świadczeń medycznych). Nie zabrakło również odniesień do dramatycznych przeżyć psychicznych wnioskodawcy, związanych z niepewnością co do własnego losu (osadzony nawet po wydaniu wyroku skazującego w istocie nie wiedział, ile czasu spędzi w izolacji, w jakich warunkach będzie przebywał i czego doświadczy ze strony ludzi, z którymi się stykał) oraz losu jego rodziny – w szczególności ciężarnej żony. W tym kontekście należy podkreślić, iż w czasie zatrzymania S. K. był osobą młodą, wykształconą, niekaraną, nie mającą styczności ze środowiskiem kryminalnym, miał żonę i oczekiwał na narodziny dziecka, o którego życie i zdrowie – z uwagi na wcześniejsze dramatyczne wydarzenia – drżał. Pracował zawodowo i prowadził skromne, ale uporządkowane życie. Był pełen ideałów, czego dowodem jest jego działalność niepodległościowa. Okoliczności te zostały ustalone bezsprzecznie i nie były kwestionowane przez żadną ze stron w trakcie postępowania.

Po drugie, ustalone w trakcie postępowania okoliczności faktyczne znalazły odpowiednie przełożenie na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego kwota 700.000 zł winna być uznana za odpowiednią, rekompensującą dolegliwości wynikające z pozbawienia wolności w okresie 24,5 miesiąca oraz problemy zdrowotne i osobiste (związane choćby ze znalezieniem odpowiedniej pracy), jakich S. K. doświadczył już po zakończeniu izolacji. Suma ta stanowi jednocześnie odczuwalną wartość ekonomiczną, zaś żądanie pełnomocnika wnioskodawcy ponad tę kwotę jest rażąco wygórowane i stanowiłoby źródło bezpodstawnego wzbogacenia.

Z wyżej wskazanych względów argumenty pełnomocnika wnioskodawcy, powołane we wniesionym środku odwoławczym, a dotyczące nie wzięcia pod uwagę w wystarczającym stopniu okoliczności związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi wnioskodawcy, są zatem nieuprawnione i nie mogą znaleźć przełożenia na zmianę rozstrzygnięcia w tym zakresie. Również argumenty powołane w apelacji, a odnoszące się do zasądzonych w innych sprawach kwot zadośćuczynień, nie mogły mieć większego znaczenia. Subiektywny i indywidualny charakter każdej krzywdy, a także różne okoliczności faktyczne w poszczególnych sprawach, różne tło i uwarunkowania, czynią, iż jakiekolwiek porównania w tym względzie nie są adekwatne i prawidłowe. Pojawiające się zaś poglądy o jednolitości orzecznictwa sądowego mogą być uznane za słuszne tylko o tyle, o ile odnoszą się do przyjmowania przez sądy podobnych kryteriów i wyznaczników pozwalających określić rozmiary doznanej krzywdy i o ile pozostają w zgodności z zasadą indywidualizowania okoliczności w odniesieniu do konkretnej osoby i sytuacji.

Równocześnie Sąd Apelacyjny stwierdza, że prokuratorski zarzut zrównania krzywdy, jakiej doznał wnioskodawca z „cierpieniami osób tymczasowo aresztowanych i więzionych w czasach stalinowskich lub więzionych w więzieniach NKWD” ma wyłącznie charakter polemiczny, bo sprowadza się do zakwestionowania stanowiska zaskarżonego wyroku przez próbę przeforsowania własnego poglądu na ocenę zebranego materiału dowodowego i ustaleń Sądu meriti co do wysokości należnego zadośćuczynienia. Ponadto argumenty, iż wnioskodawca nie padł ofiarą pomyłki sądowej ani procederu tworzenia fałszywych dowodów z oczywistych względów nie mogą mieć przełożenia na zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Z tych względów nie można podzielić zarzutów podniesionych przez obu skarżących. Nie ulega bowiem wątpliwości, że prokurator przekonywał jedynie, że okoliczności indywidualne mogące wpłynąć na rozmiar krzywd nie były tak doniosłe, by uzasadniały zasądzenie zadośćuczynienia w takiej kwocie, jaką ustalił Sąd I instancji. Z drugiej strony pełnomocnik wnioskodawcy rozmiar krzywd wyolbrzymiał, dlatego również jego wniosek o podwyższenie kwoty zadośćuczynienia w proponowanym przez niego zakresie nie zasługiwał na uwzględnienie.

Biorąc pod uwagę rozbieżne poglądy stron w zakresie wysokości zadośćuczynienia oraz uwzględniając okoliczności faktyczne sprawy Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż zasądzona przez Sąd I instancji kwota tytułem zadośćuczynienia nie jest ani nadmierna, ani zbyt niska, w związku z czym może być uznana za "sumę odpowiednią" w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Wniosek

Pełnomocnika wnioskodawców o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz S. K. dodatkowo kwoty 945.000 zł tytułem zadośćuczynienia, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy S. K. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 250.000 zł; podczas rozprawy w dniu 4 grudnia 2023 r. prokurator zmodyfikował żądanie, wnosząc o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 350.000 zł tytułem zadośćuczynienia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski pełnomocnika wnioskodawcy oraz prokuratora odnośnie zmiany kwoty zadośćuczynienia uznane zostały w całości za niezasadne, wobec faktu, że Sąd Apelacyjny uznał podniesione przez nich zarzuty apelacyjne za niezasadne.

Lp. 3.2.

Zarzut

Pełnomocnika wnioskodawcy:

1. art. 8 ust. 1 ustawy w zw. art. 361 par. 1 i 2 k.c. przez wadliwe przyjęcie, że odszkodowanie ma postać jedynie rzeczywistej szkody, a nie utraconych korzyści,

2. art. 410 i art. 7 k.p.k. w zw. żart. 361 § 2 k.p.c. przez ustalenie wysokości odszkodowania wbrew art. 361 § 2 k.p.c. z pominięciem strat. jakie Wnioskodawca poniósł na skutek pozbawienia wolności i uniemożliwienia mu zatrudnienia o opuszczeniu zakładu karnego,

3. art. 410 i art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie i nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w zw. art. 228 i art. 230 k.p.c. oraz art. 339 par. 2 k.p.c. w zw. z art. 5 Ustawy w zw. z art. 558 k.p.k. w zw. z art. 6 k.c. poprzez uznanie, że szkoda nie została udowodniona w sytuacji, gdy oponenci (uczestnicy) nie kwestionowali wyliczenia szkody, a miała ona oparcie w dokumentach i danych z GUS, zgodnie z przyjętą praktyką.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można podzielić twierdzenia Sądu Okręgowego, iż osadzenie S. K. nie poczyniło w jego majątku jakiejkolwiek szkody i nie przyczyniło się do utracenia zarobków bądź innych dochodów, jakie mógłby osiągnąć, gdyby nie był niesłusznie pozbawiony wolności. Wnioskodawca był bowiem przez ponad 24 miesiące pozbawiony możliwości wykonywania pracy i osiągania dochodów z tego tytułu. Tymczasem pamiętać należy, iż przed aresztowaniem S. K. pracował zawodowo - był zatrudniony na stałe jako inżynier budowy, a następnie kierownik budowy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...). Uzyskiwane z tego tytułu wynagrodzenie – wówczas 11.500 złotych – stanowiło 0,69 przeciętnego wynagrodzenia. Okoliczność ta dawała zatem podstawę do zasądzenia na jego rzecz stosownego odszkodowania. Z tych względów zasadnym było przyjęcie, iż odpowiednią i adekwatną kwotą odszkodowania za czas pozbawienia wolności będzie kwota 120.000 złotych, a zatem niemal 4.900 złotych za miesiąc osadzenia, jako blisko 0,7 wysokości sumy uzyskiwanej tytułem dochodu w sektorze przedsiębiorstw w dacie rozpoznawania wniosku.

Na marginesie dodać należy również, iż o zasądzenie na rzecz S. K. odszkodowania w wysokości 120.000 złotych podczas rozprawy apelacyjnej wnioskował również prokurator.

Natomiast okres niemożności znalezienia zatrudnienia przez wnioskodawcę po opuszczeniu zakładu karnego, został uwzględniony przez Sąd w katalogu długotrwałych następstw pozbawienia wolności, co miało wpływ na ustalanie kwoty zadośćuczynienia.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz S. K. dodatkowo kwoty 182.841 zł tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika wnioskodawcy uznany został częściowo za zasadny, wobec częściowego uznania zasadności zarzutów w tym zakresie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zadośćuczynienia (pkt I wyroku)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie to szczegółowo omówiono w pkt 3.1.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zasądzono odszkodowanie w łącznej kwocie 120.000 złotych (pkt II wyroku)

Zwięźle o powodach zmiany

Kwestia ta została umotywowana w pkt 3.2.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Kosztami postępowania odwoławczego Sąd obciążył Skarb Państwa na podst. art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak Anna Nowakowska Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. XVIII Ko 76/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. XVIII Ko 76/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana