Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 200/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 15 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt V K 216/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Adwokat E. Z. - na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzuciła obrazę prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, to znaczy:

1. Art. 2 § 1 punkt 1 i § 2 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na niezgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych i przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za działanie, którego się nie dopuścił.

2. Art. 4 k.p.k. polegającą na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

3. Art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść Ł. W. (1)

a w konsekwencji, na skutek powyższych uchybień proceduralnych- na podstawie art. 438 punkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezzasadnym uznaniu, iż oskarżony W. jest sprawcą przypisanego mu czynu, mimo poważnych w tym zakresie wątpliwości

4. Art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. w związku z § 11 ust. 2 pkt. 4 w związku z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800) poprzez zasądzenie 738 zł tytułem nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu, co jest kwotą poniżej stawki minimalnej, wynikającej ze przywołanych przepisów oraz przyznanie kosztów oskarżycielom posiłkowym w kwocie 2.400 zł podczas, gdy kwoty te są wygórowane.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Adwokat D. M. : na zasadzie art. 427 § 1 i 2 i art. 438 pkt. 4 k.p.k. zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec Ł. W. (1), wyrażającą się w wymierzeniu kary 4 lat pozbawienia wolności osobie wcześniej co prawda kilkukrotnie karanej, ale ostatni raz z 2010r., której rola w przestępstwie, które miało być popełnione we współdziałaniu z 2 innymi osobami, była podrzędna i wobec której orzeczenie kary we wskazanej wyżej wysokości przekracza- zdaniem obrony- stopień winy, a ponadto, nie może odegrać właściwej roli wychowawczej.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1. Zarzuty apelacyjne, poza tym, opartym na przepisie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k., co do istoty, należy ocenić jako niezasadne. Przy czym, odnośnie apelacji adw. E.A. Z., to zarzut z punktu 1 był w istocie tożsamy z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, a zarzut z punktu 2, poza tym, że nie mógł stanowić osobnej podstawy skarżenia wyroku, nie został w żaden sposób uzasadniony. Ustalenia te nie oznaczają całkowitej nietrafności argumentacji zaprezentowanej przez obrońców Ł. W., ale braku ich wpływu na treść prawomocnego wyroku. Wydając zaskarżone orzeczenie, sąd I instancji nie dopuścił się więc zarzucanej mu obrazy przepisów postępowania oraz będącego ich konsekwencją błędu w ustaleniach faktycznych, a wymiar kary orzeczonej wobec Ł. W. nie nosi cech rażącej surowości.

2. Odnośnie wyjaśnień Ł. W. wskazać należy, że osoba ta nie przyznawała się do udziału w zarzucanym mu przestępstwie. Tym samym błędem sądu I instancji było, sprzeczne z intencją tej osoby przyjęcie, że o jego obecności w salonie gier w dniu 23 lipca 2019r. świadczyły wyjaśnienia, że „ był tam (…) kilka razy między 23 lipca 2019r. a 01 września 2019r.” (k.426). W istocie bowiem, służyły one wywiedzeniu przez oskarżonego stanowiska, że „ Nigdy mnie tam nikt nie kojarzył odnośnie zdarzenia z 23 lipca 2019r.” (k.426). Zupełnie prawidłowym ustaleniem tego sądu było natomiast przyjęcie udziału Ł. W. w zarzucanym mu przestępstwie w oparciu o zeznania O.I., N.R., M. G., S. Ś. („ w zakresie jakim Sąd dał im wiarę”, k.1.080v) oraz dokumenty i dowody wskazane „ przy faktach 1, 2 z pkt. 1.1. zwłaszcza z nagraniem z monitoringu (k.909)” (k.1.080v).

3. Jako pozbawioną podstaw należy ocenić sugestię zawartą w apelacji adw. E.A. Z., że skoro pokrzywdzony O. I. (w sposób błędny zostało w niej wskazane, że chodziło o O.Y., pokrzywdzonego innym czynem), bezpośrednio po zdarzeniu nie był przesłuchiwany w obecności „ tłumacza, a nie władał w tym czasie dobrze językiem polskim” to „ nie można wykluczyć nieporozumień czy nieścisłości takich zeznań, a nawet ich stworzenia przy aktywności przesłuchującego”. Żaden dowód nie potwierdza takiego właśnie przebiegu tej czynności, którego skutkiem byłby brak pewności, co rzeczywiście O.I. chciał przekazać, składając określonej treści zeznania. Należy w tym miejscu dodać, że uczestnikiem tego przesłuchania (odbyło się ono w dniu 30 lipca 2019r. o godz. 12:35, k.167 i nast.), była m.in. adw. P. T., świadek podpisał się pod jego treścią, a na karcie 173 znajduje się oświadczenie tej osoby w brzmieniu: „ Ja, niżej podpisany O. I. oświadczam, że rozumiem język polski w mowie i piśmie”. Z kolei uczestnikiem kolejnej czynności z udziałem tej osoby, to jest protokołu okazania wizerunku (z 26 września 2019 roku), w trakcie której O.I. rozpoznał na zdjęciu Ł. W., była m.in. adw. A. M. i również w tym wypadku, świadek ten, bez jakichkolwiek uwag co do zawartej w nim treści, podpisał się pod nim. Całość zeznań tej osoby złożonych w postępowaniu przygotowawczym należy więc ocenić jako wolną od zastrzeżeń wskazywanych w apelacji obrońcy oskarżonego.

Żadnych zastrzeżeń nie budzi też, dokonana przez sąd I instancji, ocena depozycji O.I.. Podkreślenia wymaga okoliczność, że obrońcy oskarżonego jakichkolwiek zarzutów nie oparli na stanowisku, że ocena ta została dokonana w sposób wadliwy.

4. Kolejną, pozbawioną jakichkolwiek podstaw sugestią zawartą w apelacji adw. E.A. Z. była ta, w której twierdzenia świadków N. R., S. Ś. i M. G. o rozpoznaniu wizerunku Ł. W., którego znali z „ wielu wcześniejszych interwencji”, skarżąca tłumaczyła możliwością „ zasugerowania się świadków w tym względzie” (k.1.109). Sąd I instancji, tak jak miało to miejsce odnośnie depozycji O.I., dokonał w pełni prawidłowej, pozytywnej oceny zeznań tych osób. Dodać w tym miejscu należy, w pełni odpowiadającą prawdzie uwagę zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „ zapis z monitoringu (k.909) jest na tyle dobrej jakości, iż pozwala na dokładną identyfikacje osoby widocznej na tym nagraniu, która nie ma zakrytej twarzy maską” (k.1.081). W tych warunkach sąd ten zawarł, nie pozbawione podstaw stanowisko, że „ osobą niezamaskowaną widoczną na tym nagraniu jest oskarżony Ł. W. (1), obecny podczas tej rozprawy (chodzi o dzień 8 lutego 2023r., w trakcie której nagranie to zostało odtworzone- przyp. sądu) Fakt ten potwierdza prawidłową identyfikację oskarżonego dokonaną przez w/w świadków”.

5. Wreszcie, wbrew twierdzeniom adw. E.A. Z., w sposób zgodny z ustaleniami sądu I instancji przyjąć należy, że z nagrania monitoringu wynika, że „ oskarżony W. współdziałał z zamaskowanymi sprawcami, którzy dzięki niemu dostali się do lokalu” (k.1.109). Przy czym, obrońca ta nie wskazała, na czym oparta została „ nadinterpretacja” zapisu tego nagrania, której skutkiem miało być nieprawidłowe przypisanie Ł. W. udziału w omawianym przestępstwie. Także i w tym zakresie rozważania sądu I instancji (m.in. „ z zapisu monitoringu (k.909) wynika wprost, iż oskarżony Ł. W. (1) miał pełna świadomość, iż współsprawcy posługują się niebezpiecznymi przedmiotami w postaci noża i łomu (…) obejmował świadomością, iż podczas tego zdarzenia osoby te dokonają umyślnego uszkodzenia mienia i godził się na to”, k.1.082v), nie budziły jakichkolwiek zastrzeżeń. W szczególności, nie sposób je ocenić jako dowolne, a więc pozbawione wiarygodnych podstaw.

6. Nie miała więc racji skarżąca adw. E.A. Z., że w sprawie istniały, nie dające się usunąć wątpliwości „ co do zawinienia i sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonemu” a „ Ustalenia Sądu zawierają (…) konkretne braki w zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego, wynikające także z powyższych uchybień proceduralnych” (k.1.109-1.110). Sąd I instancji nie wskazywał na występowanie takich wątpliwości i, o czym była mowa wyżej, nie wynikały one także z rozważań apelacji tej obrońcy.

7. Na poparcie tego stanowiska należy w tym miejscu dodać, że granicę reguły in dubio pro reo, poza „ nieusuwalnością wątpliwości”, stanowi zasada swobodnej oceny dowodów. „ Z orzecznictwa Sądu Najwyższego (…) można wyprowadzić dwie najistotniejsze reguły (…) Pierwszą z nich jest kwestia wiarygodności (przyznania tego waloru niektórym dowodom z odmienną oceną innych), która nie należy do kryteriów oceny dokonywanej przez pryzmat art. 5 § 2, lecz jest częścią analizy dokonywanej na podstawie art. 7, który wprowadza reguły oceny dowodów (postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 10). Kolejną regułą ograniczającą jest konieczność ustalenia przez organ orzekający istnienia dwóch wersji zdarzenia, z których nie da się żadnej wyeliminować poprzez swobodną ocenę dowodów. Wówczas organ ma obowiązek sięgnąć po regułę in dubio pro reo i rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego (postanowienie SN z 3.04.2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975; wyrok SN z 1.02.2012 r., II KK 141/11, Biul. PK 2012/3, poz. 8). Skoro zatem to organ procesowy ma dokonać oceny i w ramach swobodnej oceny dowodów dojść do określonego przekonania, to oczywista staje się teza, że wątpliwości muszą być powzięte przez sąd orzekający, a nie wysuwane przez stronę. Samo bowiem subiektywne przekonanie strony o istnieniu wątpliwości nie przesądza o naruszeniu zasady in dubio pro reo (powoływane już postanowienie SN z 3.04.2012 r., V KK 335/11)” (vide teza 7 do art. 5 k.p.k. w: Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Art. 1–424, wyd. VII; Opublikowano: WKP 2024).

Ustalenia sądu I instancji nie wiązały się w przedmiotowej sprawie z naruszeniami przepisu art. 7 k.p.k. i nie jest wystarczające, aby na istnienie wątpliwości, wskazywały wyłącznie subiektywne, i o czym była mowa wyżej, sugestywne, nie oparte na dowodach i ich prawidłowej interpretacji, zapatrywania skarżącego.

8. Miała rację skarżąca adw. E.A. Z. podnosząc wadliwość rozstrzygnięcia sądu I instancji co do przyznanego jej wynagrodzenia za udzielenie oskarżonemu nieopłaconej pomocy prawnej. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 27 lutego 2024r. (SK 90/22): „§ 2 pkt 1 w związku z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2023 r. poz. 2631) w zakresie, w jakim określa opłaty stanowiące ponoszone przez Skarb Państwa koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu w wysokości niższej niż stawki minimalne opłat określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r. poz. 1964, ze zm.), jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ”. Rozstrzygnięcie to oznacza, że przepis § 2 pkt 1 w związku z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r., jako niekonstytucyjny, nie mógł wywierać skutków prawnych i w zakresie przyznania wynagrodzenia dla obrońców z urzędu, należy przez analogię stosować przepisy ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r.

Rozważania te nie pozostają przy tym w związku z oceną zarzutu, co do wygórowanej kwoty kosztów przyznanych oskarżycielom posiłkowym. A.. E.A. Z. nie przestawiła w tym zakresie jakichkolwiek rozważań uzasadniających to stanowisko. W tym więc zakresie, podlega ono oddaleniu jako niezasadne.

9. Przechodząc do apelacji adw. D. M., to wbrew stanowisku w niej zajętemu, sąd I instancji właściwie uzasadnił wymiar kary orzeczonej wobec Ł. W.. W szczególności podkreślenia wymaga stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „ Na wymiar kary pozbawienia wolności (…) miał wpływ sposób działania oskarżonego podczas popełnienia zarzucanego mu czynu i fakt, iż był on już wielokrotnie karany (…) Ł. W. (1) odpowiadał w warunkach art. 64 § 1 k.k. ” (k.1.083v).

Wbrew więc twierdzeniu skarżącego, uwzględniona została rola tej osoby w popełnieniu przestępstwa, której nie sposób ocenić jako podrzędna (vide uzasadnienie odpowiedzi na apelację: „ Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, gdyby O. I. zobaczył na monitoringu, iż do salonu chce wejść 3 mężczyzn, w tym dwóch zamaskowanych niewątpliwie nie otworzył by drzwi. Następnie (…) Ł. W. (1) zablokował drzwi, by te się nie zamknęły i obserwował co się dzieje w wewnątrz i na zewnątrz salonu gier, by umożliwić współdziałającym z nim mężczyzną ucieczkę i ostrzec ich w razie potrzeby”, k.1.151) oraz jego uprzednia, wielokrotna karalność, manifestująca się odpowiadaniem w warunkach recydywy specjalnej. W tych warunkach, podstawowe znaczenie przy wymiarze kary winien mieć wzgląd na jej funkcję represyjną a nie wychowawczą, co prawidłowo wziął pod uwagę sąd I instancji. Podkreślenia wymaga też okoliczność, że kodeksowe znaczenie ma ponowne popełnienie przestępstwa podobnego w warunkach określonych przepisem art. 64 § 1 k.k. a nie upływ czasu, od ostatniego skazania takiej osoby.

10. Niczym innym, jak kwestionowaniem ustaleń faktycznych określić należy stanowisko adw. D. M. o treści: „ nawet jeżeli przyjąć, że oskarżony brał udział w zarzuconym mu przestępstwie (do czego jednak, ani w postępowaniu przygotowawczy, ani też przed sądem się nie przyznał)” (k.1.132).

Należy w tym miejscu zauważyć, że „ Granice kontroli odwoławczej wyznacza skarżący w środku odwoławczym (…) G. kontroli odwoławczej wyznaczają dwa elementy o różnym charakterze. Pierwszy to zakres zaskarżenia, który ma charakter stały, gdyż na każdym skarżącym spoczywa obowiązek wskazania w środku odwoławczym zakresu zaskarżenia (art. 427 § 1 in principio w zw. z art. 425 § 2 zdanie pierwsze k.p.k.). Drugi element to zarzuty odwoławcze; ma on charakter „ruchomy”, gdyż nie zawsze wyznacza granice kontroli odwoławczej. Zależy to od podmiotu skarżącego (…) Jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie sąd odwoławczy zobowiązany jest orzekać poza granicami środka odwoławczego , a więc poza zakresem zaskarżenia, a w wypadku zaskarżenia przez oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika, orzekając na niekorzyść oskarżonego – także poza granicami podniesionych zarzutów. Taką podstawę stanowią art. 435, 439 § 1, art. 440 i 455 k.p.k. W razie stwierdzenia jednego ze wskazanych w tych przepisach uchybień sąd odwoławczy, niezależnie od zakresu zaskarżenia oraz podniesionych zarzutów, zobowiązany jest wyjść poza te granice środka odwoławczego” (tezy 1 i 2 do art. 433 k.p.k. w: Świecki Dariusz, Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz. Orzecznictwo, wyd.VII. Opublikowano: WKP 2024).

Wskazane wyżej stanowisko adw. D. M. wykracza poza tak, jak wyżej rozumiane, granice środka zaskarżenia. Przy braku podstaw w przedmiotowej sprawie do działania poza tymi granicami, zarzut kwestionowania ustaleń faktycznych nie daje podstaw do analizy wykraczającej poza to, co zostało już napisane w odniesieniu do zarzutów apelacji adw. E.A. Z..

Wnioski

Adwokat E. Z. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego Ł. W. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu, jak też zmianę w zakresie zasądzenia kosztów obrony oraz kosztów dla oskarżycieli posiłkowych z urzędu i zasądzenie ich w kwocie wynikającej z § 11 ust. 2 pkt 4 w związku z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Adwokat D. M. o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec Ł. W. (1) kary 3 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w poprzedniej części uzasadnienia, wnioski te okazały się zasadne tylko w zakresie zasądzenia przez sąd I instancji kosztów obrony z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z przyczyn, jak wyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 15 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt V K 216/22 został zmieniony poprzez podwyższenie do wysokości 1.476 złotych, w tym podatek VAT, zasądzonej w punkcie 3. jego sentencji, kwoty wynagrodzenia dla adwokat E. Z.- Kancelaria Adwokacka w W. za pełnienie funkcji obrońcy z urzędu dla oskarżonego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Zwięźle o powodach zmiany.

Z przyczyn, o których była mowa we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III.-V.

W punkcie III., z przyczyn wynikających z uzasadnienia przedmiotowego wyroku, na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k., w związku z § 11 ust. 2 pkt. 5 i § 17 pkt. 1 ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r., sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat E. Z.- Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 1.771,20 zł (dwa terminy rozprawy), w tym podatek VAT, za pełnienie funkcji obrońcy z urzędu dla oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie.

W punkcie IV, na podstawie ww. przepisów, sąd zasądził od oskarżonego Ł. W. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i O. I. po 1.440 złotych dla każdego z nich tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika procesowego w postępowaniu odwoławczym, przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie.

Wreszcie, w punkcie V wyroku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił Ł. W. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. Uznał tym samym, że uiszczenie przez tę osobę kosztów sądowych byłoby zbyt uciążliwe ze względu na pobyt w jednostce penitencjarnej.

7.  PODpiSY

Anna Nowakowska Sławomir Machnio Piotr Bojarczuk

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adw. E. Z.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adw. D. M.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana