Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 203/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2023 roku wydany w sprawie VIII K 117/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

x na niekorzyść

x w całości

x w części

☐

co do winy

☐

co do kary

x

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

J. P. (1) i K. P. (1)

Uiszczenie przez (...) Sp. z o.o. w dniach 10 6 i 10 grudnia 2019r. na rzecz SmakLata J. P. (1) kwot pieniężnych w łącznej wysokości 17.066,70 zł

Potwierdzenia wykonanych operacji

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1.

Apelacja adw. M. K. - obrońcy oskarżonej J. P. (1) : w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie:

1.  Art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  pominięcie przez Sąd, przy dokonywaniu ustaleń faktów, wynikających z dowodów, uznanych przez Sąd za wiarygodne i będących podstawą czynienia ustaleń faktów, tj. z informacji i wyciągów z rachunków bankowych przedłożonych przez Bank (...) SA (k.79-94), wniosków, iż środki w kwocie 252.000,00 zł wpłacone przez pokrzywdzoną spółkę (...) Sp. z o.o. w dniu 4 czerwca 2019r. na rachunek bankowy działalności gospodarczej oskarżonej J. P. (1) pod firmą (...) zostały zwrócone na rachunek (...) Sp. z o.o. , a pokrzywdzona spółka ponownie w dniu 6 czerwca 2019r. dokonała przelewu w ww. kwocie 252.000,00 zł na rachunek o nr (...), będący rachunkiem bankowym wyłącznie oskarżonego K. P. (1) , który nie był rachunkiem działalności gospodarczej S. J. P. (1), do którego to rachunku oskarżonego K. P. (1) oskarżona J. P. (1) nie była pełnomocnikiem i którym nie dysponowała, a nadto, iż z przedłożonych do akt postępowania wyciągów wynikało, iż środki ze swojego ww. rachunku wypłacał K. P. (1),

b)  pominięcie przez Sąd, przy dokonywaniu ustaleń faktów, wniosków wynikających z dowodów, uznanych przez Sąd za wiarygodne i będących podstawą czynienia ustaleń faktów- tj. z zeznań świadka M. O. (1), wiceprezesa zarządu (...) Sp. z o.o. , który wskazał (vide: protokół rozprawy głównej z dnia 15 grudnia 2022 r.), iż w dniu 4 czerwca 2019r. jego spółka przelała połowę kwoty rzekomego wadium na rzecz Agencji (...), tj. kwotę 252.000,00 zł „ na rachunek firmy (...) otrzymany od oskarżonego (tj. K. P. (1)- przyp.)”, dodając, iż „ten numer rachunku był zawarty w umowie”, a umowę ze strony firmy (...) podpisał oskarżony, mając pełnomocnictwo oskarżonej”, jak również dodając- co kluczowe- iż „ po wykonaniu przelewu otrzymaliśmy telefon z banku, że rachunek na który wpłaciliśmy 252.000,00 zł należący do

firmy (...) jest aktualnie zamykany i kwota ta nie może być zaksięgowana i pieniądze wróciły na nasz rachunek”, opisując również dalszą sekwencję czynności, iż „ P. przyjechał sam do nas do biura i podał inny numer rachunku, na który mają być wpłacone pieniądze”, powiedział że tamten rachunek zamyka”, „ten miał też należeć do firmy (...)” i że na podany numer rachunku dokonaliśmy skutecznie przelewu 252.000,00 zł tytułem połowy wadium”

c)  pominięcie przez Sąd, przy dokonywaniu ustaleń faktów, wniosków wynikających z dowodów, uznanych przez Sąd za wiarygodne i będących podstawą czynienia ustaleń faktów- tj. z zeznań świadka J. O. (1), córki wiceprezesa zarządu (...) Sp. z o.o., ówczesnej znajomej oskarżonej, która wskazała (vide: protokół rozprawy głównej z dnia 15 grudnia 2022 roku), iż pieniądze do przetargu ok. 250.000 zł wpłaciliśmy na rachunek firmy (...), ale one wróciły od nas” i że „ przelewaliśmy drugi raz pieniądze na podany przez oskarżonego (tj. K. P. (1)- przyp) inny rachunek i przelane zostały skutecznie”

- co jednoznacznie wskazuje, co pominął Sąd orzekający, iż do ewentualnego niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...) Sp. z o.o. w kwocie 252.000,00 zł nie doszło po wpłacie tych środków na rachunek działalności gospodarczej oskarżonej J. P. (1) pod firmą (...), albowiem po tej operacji opisana kwota środków pieniężnych powróciła na rachunek bankowy ww. spółki, a do ew. niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki (...) Sp. z o.o. doszło co najwyżej po ponownym przelaniu przez nią ww. kwoty na rachunek osobisty oskarżonego K. P. (1), który pokrzywdzonej spółce wskazał sam oskarżony K. P. (1) i którym to rachunkiem również on sam na zasadach pełnej wyłączności dysponował, jak również,

- co w sposób jaskrawy wyklucza zapatrywanie Sądu, iż „oskarżona miała pełną świadomość podjętych działań albowiem wszelkie podjęte czynności podejmowane były na podstawie udzielonego mężowi pełnomocnictwa”, a „fakt pełnego i nieskrępowanego dostępu do kont bankowych firmy, podpisywanie dokumentów i pełnomocnictw wskazuje na pełną świadomość podjętych działań” albowiem już choćby wskazanie pokrzywdzonej spółce przez oskarżonego K. P. (1) swojego prywatnego rachunku bankowego nie było czynnością podjętą na podstawie pełnomocnictwa, a fakt posiadania przez oskarżoną J. P. (1) dostępu do „kont bankowych firmy”, czyli de facto do rachunku nr (...)- pomijając już nawet niedostrzeżoną przez Sąd okoliczność, że w dniach 3-6 czerwca 2019r. oskarżona nie logowała się do systemu bankowości elektronicznej, co wynika z informacji uzyskanej z banku (...) SA- pozostaje bez wpływu na domniemanie doprowadzenie spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem albowiem środki wpłacone na rachunek bankowy działalności gospodarczej oskarżonej powróciły na rachunek bankowy spółki, a następnie znalazły się na rachunku bankowym oskarżonego, do którego oskarżona J. P. (1) nie miała umocowania i dostępu, nie tylko „pełnego i nieskrępowanego”, ale żadnego,

d)  pominięcie przez Sąd pozostałych wniosków wynikających z zeznań świadka M. O. (1), iż to: i) oskarżony K. P. (1) przedstawił spółce (...) Sp. z o.o. rzekome zapytanie ofertowe z A., ii) oskarżony zaproponował spółce, żeby wzięła udział w tym przetargu, (...)) oskarżony korespondował elektronicznie ze spółką, iv) wszystkie dokumenty spółki przekazywane były oskarżonemu, v) kopie potwierdzeń przelewów (jak wynika z przyznania się oskarżonego- sfałszowane) były przekazywane spółce przez oskarżonego, vi) oskarżony zapewniał spółkę o współpracy z A., vii) oskarżony wielokrotnie spotykał się z przedstawicielami spółki, dodając, iż na pierwszym spotkaniu w maju 2019r. z mężem była też oskarżona, wskazując, iż „przysłuchiwała się naszej rozmowie, ale nie pamiętam, czy robiła coś czynnie” oraz że choć czytała dokumenty dotyczące przetargu, to przy rozmowie o wadium chyba nie była, a później w odpowiedzi na pytania także precyzując, iż „ oskarżony przyjechał do nas z zapytaniem ofertowym, my żeśmy rozmawiali z oskarżonym w gabinecie, w tym czasie jego żona była w drugim pomieszczeniu i rozmawiała z moją córką” oraz że „ jak podpisywaliśmy umowę, P. była w drugim pomieszczeniu z dzieckiem i z moimi dwiema córkami” i że to „P. zapewniał nas, że jego żona wszystko wie, dlatego nie wymagaliśmy, żeby była wtedy z nami”,

e)  pominięcie przez Sąd pozostałych wniosków wynikających z zeznań świadka J. O. (1), iż wprawdzie zainicjowanie wstępnego kontaktu z nią co do ewentualnej współpracy między firmami było ze strony oskarżonej (z racji szkolnej znajomości kobiet- przyp), to jednak to: i) oskarżony zwrócił się do niej z propozycją udziału w przetargu dla wojska, ii) jej tata i wspólnik rozmawiali z oskarżonym K. P. (1), (...)) „P. przyjechała z oskarżonym dwa razy, raz była też z dzieckiem, ale w rozmowach z ojcem i jego wspólnikiem uczestniczył tylko oskarżony. W tym czasie ja siedziałam z oskarżoną i żeśmy rozmawiały”, iv) oskarżona posiadała ogólną wiedzę o przedmiocie współpracy, ale o szczegółach w trakcie tych jej wizyt z mężem nie rozmawiały, v) oskarżona była w swoim domu, jak przyjeżdżała do nich świadek, ale rozmowa o pieniądzach de facto była zawsze z mężem oskarżonej, vi) „P. nie brała udziału w rozmowach z moim ojcem i jego prawnikiem o zwrocie pieniędzy”, a tym samym również wyciągnięcie przez Sąd błędnych wniosków z tych zeznań, iż cyt. „Świadek potwierdziła, że oskarżona J. P. (1) zawsze uczestniczyła w rozmowach”,

f)  pominięcie przez Sąd wniosków wynikających z zeznań świadka M. O. (2), drugiej córki wiceprezesa zarządu (...) Sp. z o.o., z której zeznań również wynika, że oskarżona byłą w biurze spółki z mężem dwa razy, dodając, że „Pan P. spotkał się z moi ojcem w oddzielnym pokoju, a pani J. siedziała w pokoju, w którym ja siedzę z moją siostrą. Nie wiem, po co oskarżona była wtedy w biurze, znała moją siostrę”, dodając, że rozmowa byłą ogólnikowa o przedmiocie ich wizyty i samym przetargu oraz o życiu i codzienności, a tym samym również wyciągnięcie przez Sąd błędnych wniosków z tych zeznań, iż cyt. „świadek również podała, iż oskarżeni razem brali udział w spotkaniach”

- co jednoznacznie wskazuje, i:ż i) całkowicie błędne są wnioski wywiedzione przez Sąd, że to „oskarżona prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą(...), w sytuacji gdy de facto zarządzał tą działalnością w sposób pełny, nieskrępowany i samodecyzyjny oskarżony K. P. (1), ii) Sąd nadał nadmierne znaczenie samemu faktowi pierwotnego kontaktu oskarżonej z dawną koleżanką J. O. (1) w celu zainicjowania hipotetycznej przyszłej współpracy, z którego to faktu w żaden sposób nie można wywodzić zamiaru oskarżonej przyszłego oszukania spółki jej ojca, jednocześnie pomijając, iż całość dalszych działań ze spółką prowadzona była wyłącznie przez oskarżonego K. P. (1), (...)) Sąd błędnie przyjął, iż oskarżona „razem z oskarżonym K. P. (1) uczestniczyła w spotkaniach w siedzibie spółki (...)”, z których samych to spotkań nawet gdyby miały miejsce ciężko było wywieść świadomość oskarżonej o zamiarze oszukania spółki, ale przede wszystkim, w których to spotkaniach co oskarżona nie brała udziału co do meritum, iv) Sąd błędnie przyjął, iż oskarżona „ustanowiła męża- oskarżonego K. P. (1) swoim pełnomocnikiem celem prowadzenia spraw firmy w tym podjęcia współpracy ze spółką (...)”, w sytuacji gdy oskarżony K. P. (1) nie został ustanowiony pełnomocnikiem „w celu podjęcia współpracy ze spółką (...)” tylko w celu zajmowania się działalnością gospodarczą zarejestrowaną na małżonkę i miało to miejsce znacząco wcześniej,

g)  błędne przyjęcie, iż „oskarżona miała pełną świadomość podjętych działań albowiem wszelkie podjęte czynności podejmowane były na podstawie udzielonego mężowi pełnomocnictwa”, w sytuacji, gdy- po pierwsze- udzielenie pełnomocnictwa (zwłaszcza o generalnym charakterze i nieokreślonym czasowo mandacie) daje pełnomocnikowi podstawę prawną do podejmowania działań w ujęciu cywilnoprawnym w imieniu i na rzecz reprezentowanego, ale samo przez się nie oznacza to, iż każde jego działanie podejmowane w przyszłości przez pełnomocnika będzie znane i tym bardziej akceptowane przez mocodawcę, ani też nie oznacza, iż mocodawca będzie znał wszelkie okoliczności związane z danymi czynnościami podejmowanymi przez pełnomocnika, a- po drugie- wbrew ocenie Sądu nie wszystkie czynności podjęte przez oskarżonego K. P. (1) podjęte były na podstawie pełnomocnictwa małżonki, a zwłaszcza nie były nimi czynności polegające na wskazaniu odrębnego prywatnego rachunku bankowego do przelewu środków przez pokrzywdzoną spółkę ani też czynności polegające na wypłatach gotówkowych dokonywanych przez oskarżonego K. P. (1) ze swojego osobistego rachunku, do którego nie miała dostępu oskarżona J. P. (1),

h)  pominięcie wniosków wynikających z wyjaśnień oskarżonego K. P. (1), którym Sąd w zasadniczej mierze dał wiarę, a na pewno nie wykluczył jej w tej części, które odnoszą się do osoby oskarżonej J. P. (1), z których to wyjaśnień w żaden sposób nie daje się wywieść, iż oskarżona J. P. (1) miałaby dokonać fałszowania jakichkolwiek dokumentów, czy doprowadzić spółkę (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

2 . Art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie błędnej oceny wyjaśnień oskarżonej J. P. (1), a także ich zdyskredytowanie rzekomą sprzecznością z dokumentami i zeznaniami świadków, w sytuacji gdy- jak wskazano powyżej- z pozostałych materiałów dowodowych, w tym dokumentacji bankowej, wynikają bardzo konkretne wnioski i przeciwstawne do tych, które powziął Sąd, wskutek czego zakwestionował depozycje oskarżonej J. P. (1), jak również poprzez pominięcie wniosków płynących z wyjaśnień oskarżonej, które interpretowane z całością materiału dowodowego, przesądzają, iż de facto była ona bierna w prowadzeniu działalności gospodarczej zarejestrowanej na swoją osobę, działalnością tą zarządzał i organizował jej kontrahentów oraz sposób działania oskarżony K. P. (1), oskarżona de facto zajmowała się prowadzeniem domu i opieką nad dziećmi, wpadkowo, okazjonalnie zajmując się znajdowaniem dostawców artykułów spożywczych dla potrzeb towarów wykorzystywanych w dominującym, dotąd w sumie jednym przedmiocie tej działalności gospodarczej, małżonek- oskarżony K. P. (1) jako pełnomocnik jej działalności gospodarczej de facto wyzyskał zaufanie oskarżonej, jak można tylko mniemać, motywowany chęcią dodatkowego zysku (na dzień dzisiejszy ciężko ocenić, czy realnie możliwego do uzyskania czy też nie, co jednak pozostaje bez znaczenia dla oceny oskarżonej), a oskarżona posiadała ogólną wiedzę o przedmiocie i istocie współdziałania jej męża ze spółką (...) Sp. z o.o., ale nie uczestniczyła (a już na pewno świadomie) w realizacji jakichkolwiek znamion czynu zabronionego na szkodę ww. podmiotu, zwłaszcza, że- co kluczowe- do momentu, gdy środki w kwocie 252.000,00 zł znalazły się i znajdowały się na rachunku bankowym jej działalności gospodarczej nie nastąpiło niekorzystne rozporządzenie nimi albowiem środki te wróciły na rachunek bankowy spółki.

3. Art. 21 § 1 k.k. poprzez faktyczne posłużenie się przez Sąd orzekający konstrukcją odpowiedzialności zbiorowej i de facto uznanie, że mocodawca odpowiada za wszystkie działania pełnomocnika, nie tylko w ujęciu cywilistycznym, ale również na gruncie prawa karnego, bez znaczenia własnych działań czy własnej świadomości mocodawcy co do wypełnienia przez pełnomocnika znamion czynu zabronionego.

4. Art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uznanie, że oskarżona doprowadziła spółkę (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 270.000,00 zł w sytuacji gdy nie istnieje choćby jeden dowód wskazujący na popełnienie przez oskarżoną J. P. (1) choćby jednego zachowania wypełniającego znamiona czynu zabronionego a w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. , wyrokowi temu zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych będących u podstaw Wyroku, a mających wpływ na treść Wyroku polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżona J. P. (1) doprowadziła spółkę (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 270.000,00 zł, oskarżona wspólnie i w porozumieniu działała w celu oszukania ww. spółki, oskarżona podrobiła jakiekolwiek dokumenty, jak również, iż doszło do jakiegokolwiek niekorzystnego rozporządzenia mieniem spółki przed momentem, w którym środki wpłacone na rachunek działalności gospodarczej pod firmą (...) powróciły na rachunek (...) Sp. z o.o., w sytuacji, gdy powyższe ustalenia faktyczne i wynikające z nich wnioski Sądu nie mają oparcia w materiale mogącym stanowić materiał dowodowy w sprawie, poddanym ocenie niezawierającej błędów i dokonanej w sposób prawidłowy, jak również

- w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. , obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść Wyroku, a mianowicie naruszenie:

5. Art. 286 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonej J. P. (1) sprawstwa co do doprowadzenia spółki (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia także mieniem w kwocie 18.000,00 zł (tj. różnica kwot 270.000,00 zł – 252.000,00 zł) w sytuacji, w której w faktach uznanych za udowodnione, a więc jedynych mogących stanowić podstawę faktyczną orzeczenia Sądu, nie ma jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie, co oznacza, że w tak ustalonym, w tej części, stanie faktycznym brak było podstawy faktycznej wypełniającej znamiona czynu zabronionego, a również- już tylko uzupełniająco- nie było jej także w dowodach albowiem oskarżona J. P. (1) również nie podejmowała na szkodę ww. spółki działań także co do kwoty pozostałych 18.000,00 zł i nią nie dysponowała.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty nie są zasadne.

1.  Na wstępie rozważań odnoszących się do ww. zarzutów, zauważyć należy ich częściowo błędną konstrukcję. I tak, w punktach 3 i 5, jako obraza przepisów postępowania (czyli Kodeksu postępowania karnego- przyp. sądu) mająca wpływ na treść wyroku, wskazane zostały przepisy art. 21 § 1 k.k. i art. 286 § 1 Kodeksu karnego. Nadto, w tym drugim wypadku, w podstawie zarzutu, wskazany został przepis art. 438 pkt. 3 k.p.k. a więc jeszcze inna, ustawowa podstawa odwoławcza, czyli błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ, na jego treść. Tym samym, doszło do pomieszania podstaw odwoławczych, określonych w przepisie art. 438 k.p.k. w sposób rozłączny.

2.  Odnośnie stawiania zarzutów odwoławczych, które stanowią najistotniejszy element składowy środka odwoławczego, gdyż wyznaczają sądowi odwoławczemu granice rozpoznania sprawy (art. 433 § 1 k.p.k.), rzutują na zakres zaskarżenia orzeczenia oraz determinują wniosek odwoławczy (art. 427 § 1 i art. 425 § 2 zdanie pierwsze k.p.k.), należy mówić o metodyce działania. Tak więc, jako „ zasadę trzeba przyjąć, że po pierwsze, zarzut odwoławczy formułuje się co do uchybienia, a więc jedno uchybienie to jeden zarzut, a po drugie, zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia” (teza 2 w Świecki Dariusz, Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz do art. 438 k.p.k.. Orzecznictwo, wyd.VII. Opublikowano: WKP 2024). Nadto, „ nie należy powoływać się na obrazę prawa materialnego, gdy skarżący zarzucał, że sąd okręgowy obraził przepisy postępowania poprzez zaniechanie przeprowadzenia niektórych dowodów, mających znaczenie dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Skoro stan faktyczny nie był dla skarżącego jednoznaczny i kompletny, to przedwczesne było wysuwanie zarzutu obrazy prawa materialnego, który byłby stosowny dopiero wtedy, gdy stan faktyczny nie byłby przez skarżącego kwestionowany” (postanowienie SA w Krakowie z 17.06.2009 r., II AKz 220/09, KZS 2009/10, poz. 52, LEX nr 552076). Wreszcie, „ Obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu” (postanowienie SN z 2.12.2008 r., III KK 230/08, OSNwSK 2008, poz. 2501, LEX nr 491425).

3. Powracając do konstrukcji zarzutów w omawianej apelacji, przyjąć należy, że wskazanie w ich punkcie 3 obrazy przepisu art. 21 § 1 k.k., biorąc pod uwagę zawartą tam treść, oznaczało kwestionowanie przez skarżącą przyjęcia współsprawstwa, w znaczeniu błędu w ustaleniach, nie uwzględniającego „ własnych działań czy własnej świadomości mocodawcy co do wypełnienia przez pełnomocnika znamion czynu zabronionego”. Podstawą odwoławczą winien być więc w tym wypadku, w którym nie jest kwestionowana ocena i zakres dowodów przyjętych za podstawę ustaleń, przepis art. 438 pkt. 3 k.p.k.

Z kolei odnośnie zarzutu z punktu 5, skarżąca wydaje się nie kwestionować ustaleń faktycznych (nie ma więc błędu, w rozumieniu przepisu art. 438 pkt. 3 k.p.k.). Tym samym, zarzut apelacji powinien wskazywać na obrazę przepisu art. 286 § 1 k.k., tj. w zakresie „ kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu” (art. 438 pkt. 1 k.p.k.).

W tym zakresie, sąd odniesie się do tych zarzutów zgodnie z przyjętą w tym miejscu ich interpretacją.

4.  Analizując treść apelacji, zwraca uwagę bardzo jednostronna, oparta na niepełnym materiale dowodowym a jednocześnie kategoryczna w swoich osądzie co do konieczności uniewinnienia J. P., ocena dowodów dokonana przez obrońcę tej osoby. Apelująca zdaje się nie dostrzegać argumentów, przeczących przyjętemu przez nią stanowisku i tym samym, nie odnosi się do nich. Metodę tę, należy ocenić jako nieprawidłową. Przedstawienie stanowiska w apelacji nie powinno być oparte na pojedynczych, wyrwanych z kontekstu sformułowaniach czy interpretacji dokumentów w sposób pozbawiony szerszej perspektywy, w jakich zostały one wydane i czego w istocie dowodziły. Nie sposób więc przyjąć, że poza polemiką z ustaleniami sądu I instancji, apelacja ta, co do swojej istoty, przedstawia rozważania zasługujące na uwzględnienie.

5.  W przeciwieństwie do apelacji obrońcy oskarżonej, ustalenia sądu I instancji należy ocenić jako zasadniczo swobodne i oparte na całości materiału dowodowego. Przy czym okoliczność, że sąd ten nie odnosił się do poszczególnych dowodów w taki sposób, jaki oczekiwała apelująca nie oznacza, że nie brał ich w ogóle pod uwagę. Należy też przyjąć, że uzasadnieniu zaskarżonego wyroku został przedstawiony syntetyczny wywód, uwzględniający istotę przeprowadzonych dowodów. Wystarczył on do oceny, czy oparte na nich ustalenia były prawidłowe.

6.  Na wstępie dalszych rozważań wskazać należy na forsowanie przez obrońcę oskarżonej poglądu, że J. P. nie może ponosić odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo, albowiem nie miała świadomości co do przestępnych działań podejmowanych przez jej męża, występującego w relacjach z (...) Sp. z o.o. jako jej pełnomocnik, w związku z prowadzoną przez nią działalności gospodarczej pod firmą (...). Tymczasem, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z ustaleniami sądu I instancji, prowadzi do zgoła odmiennego wniosku. Miał więc rację ten sąd wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które w pełni zasadnie wskazują na J. P. jako na współsprawcę przedmiotowego przestępstwa w rozumieniu Kodeksu karnego. Ustalenie te wynikały także, z pominiętych w apelacji zeznań świadków.

7.  I tak, M. O. m.in. wskazał (k.442v-445), że jego córka J. i oskarżona znały się i to ta ostatnia osoba „ zadzwoniła do mojej córki i zaproponowała spotkanie w sprawie tego przetargu” i uczestniczyła w pierwszym spotkaniu, kiedy to K. P. „ przedstawił nam dokument- zapytanie ofertowe z A. na instalacje systemu kontroli dostępu (był on sfałszowany- przyp. sądu) i zaproponował nam, żebyśmy wzięli udział w tym przetargu” a „ P. (…) przysłuchiwała się naszej rozmowie (…) na pewno miała wiedzę o wadium, bo czytała przy nas dokumenty dotyczące przetargu (…) Pan P. nas zapewniał, że wszystko jest za wiedzą i zgodą właścicielki firmy (...) (…) P. zapewniał nas, że jego żona wszystko wie”. Następnie, gdy pokrzywdzeni żądali już zwrotu pieniędzy, to z oskarżoną w tej sprawie, w grudniu 2019r., rozmawiała córka świadka przy czym, robiła to telefonicznie oraz była u niej w domu. Dla ustaleń w sprawie ważne były też, odpowiadające zasadom doświadczenia życiowego spostrzeżenia M. O., że oskarżeni gdy przyjechali do ich biura aby przedstawić ofertę przetargu, to byli całą rodziną, „ z dzieckiem, żeby się bardziej uwiarygodnić, żeby zdobyć nasze zaufanie”.

8.  Zeznania te, co do ich istoty, potwierdzały córki M. O. (1), tj. J. O. (1) i M. O. (2).

Pierwsza z tych osób wskazała (k.445v-446v), że to J. P. zadzwoniła do niej z informacją o przetargu oraz dodawała, że w sumie była u nich w tej sprawie dwa razy z oskarżonym i „ raz była też z dzieckiem”. Podczas jednej z tych wizyt, nie uczestnicząc w spotkaniu K. P. z jej ojcem oraz z jego wspólnikiem, rozmawiała z nią prywatnie na ten temat a w tym oskarżona „… mówiła, że od dłuższego czasu współpracują z wojskiem” i wiedziała, że „ propozycja miała dotyczyć wzięcia przez naszą firmę udziału w przetargu na instalacje urządzeń kontroli dostępu”. Następnie, gdy na prośbę ojca przyjeżdżała do domu oskarżonych w sprawie tego przetargu i później po zwrot pieniędzy, to „ zawsze była P. i uczestniczyła w tych rozmowach (…) wiedziała, że przelaliśmy na ich konto pieniądze. W czasie rozmów (…) mówiła dużo o osobach z wojska (…) że z osobą o nazwisku G. z A. współpracują jako firma (…) Nigdy nie była zaskoczona, kiedy rozmawiałem z jej mężem o pieniądzach przez nas wpłaconych (…) powiedziała, że wszystko zostanie załatwione przez prawnika” oraz „ Nie przypominam sobie, aby było tak, że rozmawiając o przetargu P. prosiła, żeby rozmawiać o tym wyłącznie z jej mężem”. Podsumowaniem wątku udziału oskarżonej w przestępstwie było, wynikające z całości tych wypowiedzi stanowisko J. O., że „ P. też nas oszukała”.

9.  Jakkolwiek M. O. dysponowała najmniejszą ilością informacji na temat przedmiotowego przestępstwa, to i ona potwierdziła (k.446v-447), że oskarżona poinformowała o przetargu jej siostrę i dwa razy była w ich biurze. Świadek ta pamiętała jedną z takich wizyt, podczas której J. P. „ Mówiła o przetargu, że (…) pracują dla wojska (…; nie pracowali dla A.- przyp. sądu) Mówiła o tym, co to za przetarg, jaka to kwota (…) Z P. rozmawiałyśmy o warunkach przetargu i wysokości wadium”.

10.  Z zeznań ww. osób wynika pełna świadomość J. P. co do przedmiotu umowy zawartej pomiędzy jej firmą i spółką (...) Sp. z o.o. oraz warunków, jakie musiały zostać spełnione, aby uzyskać kontrakt z A.. Nadto, z dowodów tych wynikało, że oskarżona wiedziała też, że w późniejszym okresie czasu, pokrzywdzona spółka domagała się od niej i jej męża zwrotu pieniędzy. Jeśli do tego się doda takie okoliczności, jak sfałszowanie dokumentacji A. dotyczącej przetargu, przez co nie można było nikogo zapewniać o jego realności, podejmowanie przez J. P. działań, które jednoznacznie ukierunkowane były na wzbudzenie zaufania kontrahentów (m.in. wizyta z całą rodziną w (...) Sp. z o.o.) i tym samym sprzyjały zamiarowi ich oszukania a wreszcie, w istocie ukrycie się przed organami wymiaru sprawiedliwości, skutkujące zastosowaniem wobec małżonków P. izolacyjnych środków zapobiegawczych (k.295-296v), nie może być wątpliwości, że oskarżoną należało uznać za współwinną w realizacji przedmiotowego przestępstwa na zasadzie przestępnego współdziałania wraz z mężem K. P.. Przeczące tym ustaleniom wyjaśnienia J. P., wbrew stanowisku zajętemu w apelacji, słusznie zostały przez sąd I instancji uznane za niewiarygodne. Należy dodać, że wina K. P. nie została zakwestionowana wskutek wniesienia środka odwoławczego, a zawarte w omawianej apelacji uwagi wskazujące na tę osobę jako głównie podejmującą działania oszukańcze, odpowiadały prawdzie.

11.  Na marginesie tych rozważań wskazać należy na gołosłowność tez zawartych w tym środku odwoławczym, że J. P. nie prowadziła działalności gospodarczej pod firmą (...), albowiem to K. P. „ de facto zarządzał tą działalnością w sposób pełny, nieskrępowany i samodecyzyjny” (przy czym, skarżąca nie była w tym zakresie konsekwentna, podając w apelacji także przykłady, kiedy to J. P. osobiście („ wpadkowo, okazjonalnie”) podejmowała taką działalność) oraz, że poza umocowaniem do działania w imieniu J. P. było wskazanie przez K. P. (1) „ odrębnego prywatnego rachunku bankowego do przelewu środków przez pokrzywdzoną spółkę” (zwłaszcza, że co innego wynikało z aneksu z k.441) i dokonywanie przez tego oskarżonego wypłat z niego. Dla ustaleń w sprawie nie mają też znaczenia teoretyczne rozważania skarżącej sprowadzające się do skądinąd prawidłowego stanowiska, że „ każde jedno działanie podejmowane (…) przez pełnomocnika będzie znane i tym bardziej akceptowane przez mocodawcę, ani też nie oznacza, iż mocodawca będzie znał wszelkie okoliczności związane z danymi czynnościami podejmowanymi przez pełnomocnika”. Z drugiej strony, miała rację skarżąca kwestionując prawdziwość ustalenia sądu I instancji, że K. P. (1) został „ ustanowiony pełnomocnikiem „w celu podjęcia współpracy ze spółką (...) ”, gdyż teza ta również nie znajduje swojego potwierdzenia.

12.  W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd I instancji w sposób prawidłowy wskazał podstawy przyjęcia, że swoim zachowaniem, oskarżeni zrealizowali znamiona art. 286 § 1 k.k. Dokonując tych ustaleń, wbrew stanowisku skarżącej, sąd ten nie rozstrzygał on jakichkolwiek, niedających się usunąć wątpliwości, na niekorzyść J. P.. Zarzut, że takie wątpliwości miały miejsce, nie polegał więc na prawdzie i jako taki, był bezprzedmiotowy.

Do ustaleń tych dodać należy, że „ Rozporządzenie mieniem to dyspozycje o charakterze majątkowym, przesunięcia majątkowe. To rozporządzenie mieniem ma być niekorzystne, czego nie wolno utożsamiać z wyrządzeniem szkody. Rozporządzenie mieniem będzie niekorzystne wówczas, gdy taka dyspozycja będzie oceniana negatywnie z punktu widzenia interesów majątkowych osoby pokrzywdzonej, nawet jeśli nie doszło do rzeczywistej straty (zob. wyrok SN z 30.08.2000 r., V KKN 267/00, OSNKW 2000/9–10, poz. 85; na temat koncepcji subiektywnej i obiektywnej niekorzystności rozporządzenia mieniem zob. T. Kyś, Kryteria..., s. 42–60)” (vide teza 2 w: Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV. Opublikowano: WKP 2023). Tym samym, do dokonania przedmiotowego przestępstwa doszło już w dniu 4 czerwca 2019r. gdyż wówczas, wskutek oszukańczych zabiegów obojga oskarżonych, pokrzywdzona spółka dokonała rozporządzenia mieniem, które niewątpliwie i bezspornie ocenić należy jako niekorzystne dla niej, gdyż powodowała istotną szkodę majątkową. Dalszy los tego mienia, a w tym zwrot wyłudzonej kwoty 252.000,00 zł wynikający z niemożności jej zaksięgowania na zamykanym koncie (...) spółki (...).P., co podnoszone było wielokrotnie w apelacji jako okoliczność uzasadniająca uniewinnienie tej osoby (m.in. „ środki w kwocie 252 000,00 zł wpłacone przez pokrzywdzoną spółkę (...) Sp. z o.o. w dniu 4 czerwca 2019r. na rachunek bankowy działalności gospodarczej oskarżonej J. P. (1) (…) zostały zwrócone na rachunek (...) Sp. z o.o. ”, k.513v), nie należy już do znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. (vide wyrok Sądu Najwyższego III K 123/22 z 18 lipca 2023r.). Dodać przy tym należy, że temu zwrotowi nie towarzyszył zamiar definitywnego rozliczenia się oskarżonych z pokrzywdzoną spółką i spowodowania, że nie ponosiłaby ona jakiejkolwiek szkody majątkowej. W dniu 6 czerwca 2019r. podmiot ten dokonał nowej wpłaty ww. kwoty pieniężnej, tym razem na inny rachunek a następnie, w dniach 6 i 12 grudnia 2019r., na skutek kontynuowania przestępczych zabiegów, uiścił dodatkowe opłaty tytułem domniemanego ubezpieczenia.

13.  Odnośnie tego, co zdarzyło się w dniu 6 czerwca 2019r., to dodać należy że istotnie, (...) Sp. z o.o. wpłaciła wówczas pieniądze- 252.000 zł, na rachunek prowadzony na rzecz K. P. (1), do którego nie ustanowiono pełnomocników (vide informacja, k.79). Przy czym, jak wynikało z aneksu nr (...) (k.441) i z zeznań M. O., również ten rachunek, o czym zapewniał oskarżony, miał należeć do firmy (...). Okoliczność ta potwierdzona została też dokumentem z Banku (...), kiedy to pod datą 6 czerwca 2019r. (k.454) wyszczególniony został przelew dokonany przez pokrzywdzony podmiot na rzecz ww. firmy. Należy przy tym dodać, że jakkolwiek z historii tego rachunku (k.83-94) nie wynikało, że J. P. dokonywała z niego wypłat pieniężnych, to jednocześnie dokonała na niego dużo wpłat pieniężnych. Oznacza to, że rachunek ten, z pewnością pełnił istotną rolę w rozliczeniach małżonków P..

14.  Odnośnie wpłaty przez pokrzywdzoną spółkę, w późniejszym okresie czasu jeszcze dwóch kwot na rzecz firmy (...), to z wyżej dokonanych ustaleń opartych na potwierdzeniach ich przelewu wynikało, że łącznie chodziło o kwotę 17.066,70 zł. Miała rację skarżąca podnosząc, że zdarzenia te nie zostały ujawnione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części „fakty uznane za udowodnione”, co jednak wyłącznie świadczy o błędnym sporządzeniu tego dokumentu. Wpłatę tę, objętą zarzutem aktu oskarżenia, potwierdzał w swoich wyjaśnieniach K. P. oraz w złożonych przez siebie zeznaniach J. O..

Należy w tym miejscu dodać, że niekorzystne „ rozporządzenie mieniem może mieć charakter jednorazowy, może też być wielokrotne mimo jednorazowego zachowania sprawcy. W tym ostatnim przypadku nie można zastosować przepisu art. 12 k.k., stanowi on bowiem o kilku zachowaniach sprawcy, a nie o kilku zachowaniach pokrzywdzonego” (K. W., ibidem). Zwrócenia uwagi wymaga też w pełni prawidłowy pogląd, „… że w sytuacji gdy charakterystyczne dla przestępstwa określonego w art. 286 § 1 rozporządzenie mieniem realizowane jest „na raty”, w konsekwencji dokonanie przestępstwa następuje z chwilą wypłaty ostatniej raty” (wyrok SA w Katowicach z 22.11.2006 r., II AKa 226/06)”.

Wpłaty przez pokrzywdzoną spółkę dodatkowej kwoty 17.066,70 zł świadczyły o wielokrotności, niekorzystnego rozporządzania przez nią mieniem w warunkach, gdy również one, w zapewnieniach oskarżonych, kontynuujących przedstawianie fałszywej wizji planowanej współpracy z A., stanowiły jej konieczny element.

15.  Podsumowując, nie potwierdziły się jakiekolwiek zarzuty, przedstawiane w apelacji obrońcy J. P.. Wydając zaskarżony wyrok, sąd I instancji nie dopuścił się więc obrazy prawa materialnego, tj. przepisu art. 286 § 1 k.k., obrazy przepisów postępowania, mających na niego wpływ oraz błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę i również mających wpływ na jego treść.

Apelacja adw. P. G. - pełnomocnika (...) Sp. z o.o.: - naruszenie prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 kk poprzez niezasądzenie tytułem odszkodowania pełnej kwoty szkody wyrządzonej działaniem oskarżonej J. P. (1).

x zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut apelacji okazał się zasadny. Nie było jakichkolwiek przeszkód do tego, aby uwzględniając wniosek oskarżyciela posiłkowego, na J. P. nałożyć w wyroku I instancji obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, w tym, do kwoty 252.000,00 zł, solidarnie z K. P.. Należy też dodać, że zakaz z art. 415 § 1 k.p.k. („ …Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono”) dotyczy wyłącznie roszczeń przedmiotowo i podmiotowo tożsamych i tym samym nie obejmuje sytuacji takich, jak w przedmiotowej sprawie wobec J. P., w stosunku do której to osoby, nie zostało uprzednio wydane jakiekolwiek, prawomocne orzeczenie nakładające na tę osobę obowiązek naprawienia szkody (vide m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 31 stycznia 2022r., sygn. akt II AKa 19/21, postanowienie Sądu Najwyższego z 2 marca 2021r. sygn. akt II K 25/21 czy wskazana w apelacji uchwała Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2000r. wydana w sprawie I KZP 40/2000).

Wnioski:

1.  A.. M. K. - obrońcy oskarżonej J. P. (1) o zmianę Wyroku w całości co do osoby oskarżonej J. P. (1) i uniewinnienie oskarżonej.:

2.  A..P. G. - pełnomocnika (...) Sp. z o.o. o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 5 i orzeczenie, obowiązku naprawienia szkody przez J. P. (1) w wysokości 270.000,- (dwieście siedemdziesiąt tysięcy) złotych, z czego w kwocie 252.000,- (dwieście pięćdziesiąt dwa tysiące) złotych solidarnie z K. P. (1).

☐ zasadne

x częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Uwagi jak wyżej, z tym, że łączna wysokość szkody wyrządzonej przedmiotowym przestępstwem wynosiła 269.066,70 zł i w tej sytuacji, J. P. mogła zostać zobowiązana do jej naprawienia w tej właśnie kwocie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2023r. wydany w sprawie VIII K 117/21 został zmieniony w taki sposób, że w miejsce orzeczonego w punkcie 5 jego sentencji obowiązku naprawienia szkody przez J. P. (1) w kwocie 18.000 złotych, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeczony został obowiązek naprawienia szkody przez J. P. (1) w łącznej wysokości 269.066,70 złotych, w tym kwoty 252.000 złotych solidarnie z K. P. (1).

Zwięźle o powodach zmiany.

Z przyczyn, o których była mowa wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

1.

I.a.

Sąd sprostował oczywiste omyłki pisarskie w punktach 1.-6. sentencji wyroku I instancji w ten sposób, że zamiast błędnie tam wpisanych, w bierniku, dopełniaczu i miejscowniku, imienia i nazwiska oskarżonej w brzmieniu (...), wpisuje w odpowiednim przypadku imię i nazwisko w brzmieniu (...)

1.

I.b.

Sąd przyjął, w tym w stosunku do K. P. (1) na podstawie art. 435 k.p.k., że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w ramach czynów przypisanych J. P. (1) w punkcie 1 jego sentencji i K. P. (1) w punkcie 7 jego sentencji, została doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 269.066,70 złotych

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. P. (1)

III.

Sąd w trybie art. 634 k.p.k., zasądził od J. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty sądowej i obciążył tę osobę wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPISY

Adam Wrzosek Sławomir Machnio Piotr Bojarczuk

3.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2023 roku wydany w sprawie VIII K 117/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

☐

co do kary

x

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x zmiana

4.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2023 roku wydany w sprawie VIII K 117/21

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x zmiana