Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 225/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.2  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22 lutego 2023 r., sygn. akt XVIII K 42/22

1.3  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.4  1.3. Granice zaskarżenia

1.5  1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.6  1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.7  1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.8  2.1. Ustalenie faktów

1.9  2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.10  2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

1.11  2.2. Ocena dowodów

1.12  2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.13  2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1):

1.  obraza przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji w ppkt 1- 3,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, szczegółowo opisany w petitum apelacji,

3.  obraza prawa materialnego, to jest art. 245 k.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

4.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1):

I.  obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, szczegółowo opisany w petitum apelacji,

III.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary, szczegółowo opisana w petitum apelacji.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego B. B.:

- obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 424 § 1 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, szczegółowo opisany w petitum apelacji,

- obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 282 k.k. i art. 28 § 2 k.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. W.:

I.  obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 92 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

ewentualnie:

II.  obraza prawa materialnego, szczegółowo opisana w petitum apelacji,

III.  obraza prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 46 § 1 k.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

IV.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary, szczegółowo opisana w petitum apelacji.

☒ zarzuty niezasadne

☒ zarzuty niezasadne

☒ zarzuty niezasadne

☒ zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty zawarte w apelacjach obrońców nie są zasadne.

Określona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości istniejących w danej sprawie. Ma ona zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości, które w takim przypadku rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Występowanie rozbieżności w materiale dowodowym nie może skutkować interpretacją ich na korzyść oskarżonego albowiem sprowadzałoby się do automatycznego dawania wiary dowodom korzystnym dla oskarżonego i odrzucaniu dowodów go obciążających. Dlatego też rozstrzygnięcie, w przypadku istnienia rozbieżnych dowodów co do okoliczności mających znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego, winno być zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne sąd kieruje się – zgodnie z art. 7 k.p.k. – zasadą swobodnej oceny dowodów. Ustalenia faktyczne tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione są na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd ma przy tym prawo dać wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego, uznać je częściowo za wiarygodne lub odrzucić je w całości, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywująco uzasadnił, a ocena tego dowodu była wszechstronna i wnikliwa, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami (tezy 6 i 7 do art. 7 k.p.k. w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. Zbigniewa Gostyńskiego, tom I, str. 171 – 172, Dom Wydawniczy ABC, 1998). Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, winien wykazać jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceniając zgromadzony materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (teza 19 do art. 438 k.p.k. w cyt. wyżej Komentarzu, tom II, str. 461 – 462).

Sąd Okręgowy trafnie wskazał, że zeznania pokrzywdzonego I. G. znajdują potwierdzenie i wzajemnie się uzupełniają z zeznaniami świadków K. S. i A. S.. K. S. była obecna podczas mającego miejsce na początku grudnia 2021 r. pobicia pokrzywdzonego przez P. W. (1). W dniu 15 grudnia 2021 r. razem z A. S. była również w mieszkaniu P. W. (2), w którym był przetrzymywany pokrzywdzony. W mieszkaniu przebywali też P. K. (1) i Ł. W.. I. G. był zakrwawiony, z widocznymi śladami pobicia. W obecności K. S. pokrzywdzony był szarpany, szturchany i poniżany. Oskarżony P. W. (1) bił pokrzywdzonego pięściami oraz tzw . (...) . W stosunku do pokrzywdzonego użył paralizatora. Pokazywał K. S. w telefonie fotografię, na której widoczny był pokrzywdzony z workiem na głowie i związanymi rękami. Z kolei P. K. (1) chwalił się, że: „bili I., podpalali go, kopali, oblewali napojami, kazali sikać pod siebie, wsypali mu do ust cały woreczek narkotyków i kazali połknąć, rozebrali go, aby go jeszcze bardziej upodlić” (zeznania K. S. z postępowania przygotowawczego). W odniesieniu do zdarzeń z dnia 15 grudnia 2021 r. relacja K. S. koreluje z zeznaniami A. S.. Świadek ten co prawda stwierdził, że w jego obecności pokrzywdzony nie był bity, z tym, że P. W. (1) i Ł. W.: „znęcali się nad nim w taki sposób, że go szturchali, popychali, kazali mu wstawać, siadać, wychodzić z pokoju, drwili z niego” nadto P. W. (1): „chyba raz go kopnął w nogi bo I. się za mocno zbliżył. Oni we trzech drwili z I.” (zeznania A. S. z postępowania przygotowawczego). Rozbieżności w zeznaniach złożonych przez K. S. i A. S. są w pełni zrozumiałe i wynikają z dynamiki obserwowanych zdarzeń, liczby osób w nich uczestniczących, usytuowania poszczególnych osób i związanej z tym ograniczonej możliwości zapamiętywania przebiegu poszczególnych fragmentów tych zdarzeń. Tym samym nie ma podstaw do podważania obserwacji poczynionych przez wyżej wymienionych świadków. A. S. był bezpośrednim świadkiem zdarzenia w dniu 19 grudnia 2021 r., kiedy to pobito pokrzywdzonego w jego własnym mieszkaniu, a w zdarzeniu brali udział P. W. (1), Ł. W. i B. B.. A. S. zeznał, że pokrzywdzonego bili P. W. (1) i B. B.. Ł. W. wyłączył dopływ energii elektrycznej i blokował drzwi wejściowe. P. W. (1) żądał od pokrzywdzonego wydania pieniędzy w kwocie 700 zł, zakreślając termin do godz. 17.00, a gdy pokrzywdzony zaczął wzywać pomocy dobiegł do niego Ł. W. i zaczął go szarpać. Zeznania K. S. i A. S. co do zdarzeń z 15 i 19 grudnia 2021 r. korelują z zeznaniami I. G., a różnice związane z dynamiką zdarzeń i ograniczoną - o czym mowa wyżej - możliwością dokładnego zapamiętania sekwencji każdego fragmentu zdarzeń. Tym samym nie ma podstaw do kwestionowania zeznań I. G. dotyczących tych fragmentów zdarzeń, opisanych w pkt I, III, IV i VI zaskarżonego wyroku, których obserwatorami nie byli K. S. i A. S..

Sąd Okręgowy słusznie zauważył, że:

- treść zeznań pokrzywdzonego potwierdza wykaz połączeń z jego telefonu (str. 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i ich analiza (str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- obrażenia opisane w protokole oględzin ciała pokrzywdzonego i widoczne na wykonanych wówczas fotografiach potwierdzają stosowanie wobec niego przemocy (str. 10 – 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- w mieszkaniu P. W. (1) znaleziono opisywane przez pokrzywdzonego przedmioty, którymi pokrzywdzonego bito lub grożono ich użyciem (str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- o wiarygodności relacji pokrzywdzonego świadczy chronologia i miejsce gdzie odebrano od niego zeznania (str. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku),

- wyjaśnienia Ł. W. potwierdzają, że pokrzywdzony był bity przez P. W. (1) i P. K. (1) w dniu 15 grudnia 2021 r. oraz, że pokrzywdzony nie zostawił przypadkowo swojego dowodu osobistego w mieszkaniu P. W. (1) (str. 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Należy też podnieść, że B. B. na rozprawie wyjaśnił, iż w dniu 19 grudnia 2021 r. była używana przemoc wobec pokrzywdzonego. Stwierdził on: „(…) to była bardzo szybka, dynamiczna sytuacja. I. zaczął krzyczeć „ratunku” itp. Chwyciłem go za barki. Kazałem mu zamknąć buzię, żeby nie krzyczał” (k. 1024).

Biegła psycholog M. B. w opinii sądowo – psychologicznej dotyczącej pokrzywdzonego – na podstawie obserwacji zachowania i wypowiedzi I. G. przed Sądem w dniach 30 czerwca i 6 października 2022 r., wywiadu klinicznego i wyników badania psychologicznego przeprowadzonego z pokrzywdzonym w dniu 6 października 2022 r. – podniosła, że:

- opiniowany dysponuje dobrą, co najmniej przeciętną ogólną sprawnością umysłową, a co za tym idzie ma zachowaną zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń,

- stan psychiczny świadka podczas składania zeznań przed Sądem w obecności biegłej psycholog i w czasie badania psychologicznego wskazywał na prawidłową orientację we wszystkich kierunkach, rozumienie sytuacji, w której się znajdował i umiejętność dostosowania się do niej, pozostawanie w sytuacyjnie obniżonym nastroju, reakcje afektywne dostosowane były do wypowiadanych treści,

- zeznając przed Sądem opiniowany wypowiadał się logicznie, rzeczowo, w sposób chronologiczny opisywał kolejne zdarzenia, umiejscawiając je czasowo i kontekstualnie, zachowując ciąg przyczynowo – skutkowy; treść zeznań złożonych podczas rozprawy sądowej była w głównych zarysach spójna z tymi, jakie złożył on uprzednio w sprawie,

- jeżeli w okresie krytycznego zajścia w dnia 14 grudnia 2021 r. opiniowany pozostawał pod niewielkim wpływem alkoholu lub środków odurzających, to nie miało to istotnego wpływu na zdolność spostrzegania i zapamiętywania przez niego przebiegu zajścia,

- choroba psychiczna, na którą opiniowany cierpi od wielu lat (CHAD) i z powodu której był wielokrotnie leczony szpitalnie oraz pozostawał pod opieką psychiatryczną ambulatoryjną, w związku z czym od wielu lat przyjmuje systematycznie leki psychiatryczne, głównie o charakterze stabilizującym nastrój, nie miała wpływu na treść i sposób zeznań złożonych przed Sądem.

W świetle powyższych uwag biegła stwierdziła, że I. G. dysponuje mieszczącym się w granicach normy intelektualnej poziomem rozwoju procesów poznawczych, a co za tym idzie ma zachowaną zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Nie przejawia zaburzeń pamięci, które mogłyby wpływać dezorganizująco na sposób i treść złożonych zeznań. Składając zeznania w postępowaniu sądowym pozostawał w stabilnym stanie psychicznym, w sytuacyjnie obniżonym nastroju, przejawiał reakcje emocjonalne dostosowane do sytuacji, wypowiadał się logicznie, rzeczowo, spójnie z tym, co zeznał uprzednio w sprawie i zeznania te w ocenie psychologicznej mogą stanowić wartościowy materiał (opinia k. 1547 - 1605).

I. G. został przesłuchany z udziałem biegłej psycholog w oparciu o uregulowanie zawarte w art. 192 § 2 k.p.k. Przepis ten stanowi, że jeżeli istnieje wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń, można zarządzić przesłuchanie z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa. W tym też zakresie biegła M. B. wydała opinię, o której mowa wyżej. Kwestionowanie powyższej opinii z uwagi na potrzebę wypowiedzenia się w wyżej wymienionej materii przez biegłego lekarza psychiatrę mogłoby mieć miejsce jedynie w wypadku, gdyby opinia biegłej M. B. nie spełniała standardów określonych w art. 201 k.p.k., tj. była niepełna, niejasna lub zachodziłaby sprzeczność w tej opinii. Twierdzenie, że stan zdrowia pokrzywdzonego, jego hospitalizacje w szpitalach psychiatrycznych oraz choroba CHAD wymaga wydania opinii przez lekarza psychiatrę, bez wykazania uchybień wskazanych w art. 201 k.p.k., nie stanowi podstawy do przeprowadzenia tego rodzaju dowodu. Należy zauważyć, że opinia biegłej M. B. koreluje z opinią biegłej I. P., która w odniesieniu do pokrzywdzonego I. G. została sporządzona w sprawie przeciwko konkubinie P. K. (2) K. w sprawie Sądu Rejonowego w Pruszkowie, sygn. akt II K 232/22. Nadto nie było przeszkód do złożenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.

W odniesieniu do innych zarzutów zawartych w złożonych apelacjach.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. W. (1).

W zakresie przypisanego oskarżonemu P. W. (1) w pkt VI zaskarżonego wyroku czynu z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., mającego miejsce w okresie od września 2021 r. do 14 grudnia 2021 r., brak było podstaw do przyjęcia, że wyczerpywał on znamiona art. 191 § 2 k.k. Sąd Okręgowy słusznie ustalił, że ewentualne zadłużenie pokrzywdzonego, wynikające z nabywania przez niego, narkotyków od P. W. (1), nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. Przepis ten penalizuje bowiem działania w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności za pomocą przemocy lub groźby karalnej, w przypadku, gdy wierzytelność wynika z legalnego źródła, a nie rozliczeń przestępczych, jakimi są niewątpliwie należności za dostarczone narkotyki. Powyższe odnosi się też do zachowania oskarżonego, o którym mowa w czynie przypisanym P. W. (1) w pkt IX zaskarżonego wyroku, wyczerpującym znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. Na marginesie należy zauważyć, że pokrzywdzony zeznał, że wartość przedmiotów zabranych mu wcześniej przez P. W. (1) wielokrotnie przekraczała wartość otrzymanych narkotyków, a nie ma podstaw do podważania tej relacji.

Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że w zakresie przypisanego P. W. (1) czynu z art. 189 § 3 k.k. w zb. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. (pkt I zaskarżonego wyroku) Sąd Okręgowy błędnie ustalił, że oskarżony dokonał zaboru dwóch telefonów o wartości 700 zł i dowodu osobistego skoro dowód osobisty i telefon M. zwrócił on pokrzywdzonemu dzień lub dwa dni później. Do tej kwestii odniósł się Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stwierdzając: „To czy oskarżony miał zamiar przywłaszczenia tych przedmiotów należy oceniać na czas działania oskarżonego. Jego zachowanie – żądanie oddania rzeczy, przeszukanie I. G. i oddanie rzeczy K. K. (2) jednoznacznie świadczy o tym, że w chwili zdarzenia P. W. (1) działał z zamiarem przywłaszczenia, o czym świadczy to, że gdy I. G. opuszczał mieszkanie przy ul. (...) oddano mu plecak, ale bez tych rzeczy” (str. 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie ma przesłanek do negowania zasadności powyższego stanowiska. Należy jednocześnie podnieść – na co zwrócił uwagę Sąd meriti – że najbardziej wartościowy przedmiot, jakim był smartfon, nie został pokrzywdzonemu zwrócony. Sąd Okręgowy przypisując oskarżonemu kradzież dowodu osobistego winien w kwalifikacji prawnej czynu zamieścić przepis art. 275 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny z uwagi na kierunek zaskarżenia nie mógł dokonać w tym zakresie stosownej korekty wyroku Sądu pierwszej instancji.

Błędne jest stanowisko skarżącego, że przypisany oskarżonemu P. W. (1) czyn z art. 245 k.k. (pkt VIII zaskarżonego wyroku) wypełnia znamiona występku z art. 191 § 1 k.k. Pojęcie świadka w rozumieniu art. 245 k.k. należy interpretować szeroko i nie jest ono związane ze statusem procesowym. Charakter świadka nadaje danej osobie już sam fakt spostrzeżenia pewnych okoliczności, a nie dopiero jej formalny status w postępowaniu, który z takich czy innych względów może być oddalony w czasie (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 września 2018 r., sygn. II AKa 225/18, LEX nr 2947408).

Obrońca oskarżonego P. K. (1) zaskarżając wyrok w całości nie podniósł w petitum i uzasadnieniu apelacji żadnego zarzutu dotyczącego skazania P. K. (1) za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Na rozprawie odwoławczej podniósł, że powyższy czyn winien stanowić wypadek mniejszej wagi. Wyrażając tego rodzaju stanowisko obrońcy umknęło, że oskarżonemu przypisano typ uprzywilejowany przestępstwa dotyczącego posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych w postaci wypadku mniejszej wagi. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyników przeszukania mieszkania P. K. (1) i opinii z zakresu badań fizykochemicznych Sąd Okręgowy zasadnie przypisał P. K. (1) popełnienie powyższego czynu.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. (1).

Zdaniem obrońcy oskarżonemu nie można było przypisać czynu z art. 189 § 3 k.k. gdyż w momencie jego pojawienia się w mieszkaniu przy ul. (...) w P. pokrzywdzony był już pozbawiony wolności przez P. W. (1) który związał mu ręce oraz zakrył oczy. Tym samym P. K. (1) nie mógł działać wspólnie i w porozumieniu z P. W. (1) w zakresie pozbawienia wolności pokrzywdzonego. Nadto uznając, że P. K. (1) zachowywał się w sposób wskazany w przypisanym mu czynie, to nie działał on w zamiarze pozbawienia wolności pokrzywdzonego. Podnosząc powyższe argumenty skarżący pominął, że przestępstwo pozbawienia wolności ma charakter trwały, a zatem ma ono miejsce przez cały czas utrzymywania bezprawnego pozbawienia wolności danej osoby. P. K. (1) nie był obecny w początkowej fazie zdarzenia, kiedy to P. W. (1) związał pokrzywdzonego. Oskarżony P. K. (1) po przyjściu do mieszkania przy ul. (...) w P. aktywnie jednakże uczestniczył w działaniach podejmowanych wobec pokrzywdzonego, w tym bił go, stosował opisaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przemoc psychiczną, a tym samym współdziałał z oskarżonym w pozbawieniu wolności pokrzywdzonego, przy czym działania te stanowiły kwalifikowany typ przestępstwa pozbawienia wolności, penalizowany w art. 189 § 3 k.k. Sąd meriti trafnie zaakcentował, że oskarżony P. K. (1) swoim zachowaniem: „akceptował działania P. W. (1), a jego zachowanie przyczyniało się do utrzymywania pozbawienia wolności I. G.” oraz: „Niewątpliwie uderzania przez P. K. (1) pokrzywdzonego pałką teleskopową w kolano, co miało uniemożliwić jego zaśnięcie, drwienie z niego stanowiło element udręczenia I. G.” (str. 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Zdaniem obrońcy oparte na zeznaniach pokrzywdzonego ustalenia, że P. K. (1) kilkakrotnie uderzył go pałką teleskopową nie mogą się ostać, gdyż w tym czasie pokrzywdzony miał założony worek na głowę i nie mógł widzieć kto go uderzył. Pokrzywdzony podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zeznał, że udawało mu się odsuwać tkaninę, którą miał założoną na głowę i miał możliwość obserwacji tego co się działo (k. 442). Nadto oskarżony Ł. W. w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że w jego obecności P. K. (1) dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego w nogę butelką po wódce. Rozbieżności co do przedmiotu, którym był uderzony pokrzywdzony nie dyskwalifikują relacji wskazujących, że oskarżony P. K. (1) bił pokrzywdzonego.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. B..

Zdaniem skarżącego prawidłowa ocena materiału dowodowego winna skutkować przypisaniem oskarżonemu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 2 k.k. W uzasadnieniu apelacji obrońca odwołuje się do zeznań A. S., że: „Oskarżony W. jechał wtedy w celu chyba odebrania długu” (k. 1629) oraz: „żeby pojechać do I. do mieszkania to był pomysł P. W. (1), z tego co mi się kojarzy to chodziło o te długi, albo mi się kojarzy, albo P. to mówił, ale pewności nie mam” (k. 1631). W zeznaniach tych A. S. nie wypowiada się kategorycznie co do powodów udania się do mieszkania I. G.. Istotnym dla bytu występku określonego w art. 191 § 2 k.k. koniecznym jest szczególny „pozytywny” zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. Jednocześnie jednak bezprawna windykacja roszczenia pozbawionego elementarnych cech, o których mowa w art. 353 § 1 k.c., nie może korzystać z uprzywilejowanej formy kwalifikowania czynu, jako zmierzającej do egzekwowania wierzytelności, której po prostu nie ma (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2023 r., sygn. IV KK 552/21, LEX nr 3549916). W kwestii świadomości B. B. co do powodów wizyty, którą on wraz z P. W. (1) i P. K. (1) złożyli pokrzywdzonemu w dniu 19 grudnia 2021 r. należy odnieść się do depozycji oskarżonego B. B., który na rozprawie wyjaśnił, że: „19 grudnia pojechaliśmy do pokrzywdzonego – z tego co ja słyszałem naprawiać elektrykę. Nie wiedziałem o żadnych długach pokrzywdzonego. Nie wiedziałem co działo się wcześniej” (k. 1024). Wyklucza to wersję forsowaną przez skarżącego, że w subiektywnym przekonaniu B. B. celem wizyty było wyegzekwowanie od pokrzywdzonego zwrotu długu. Z cytowanych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia relacjach pokrzywdzonego i świadka A. S., a także informacji przekazanych przez B. B. świadkowi K. S., wynika że B. B. brał aktywny udział w przymuszeniu pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 700 zł, co uzasadnia poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i kwalifikację prawną czynu przypisanego temuż oskarżonemu.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. W..

Sąd Okręgowy na podstawie zebranego materiału dowodowego dokonał prawidłowych ustaleń co do zachowania oskarżonego Ł. W. podczas zdarzeń w dniu 15 grudnia 2021 r. i w dniu 19 grudnia 2021 r. Sąd meriti wykazał, że wyjaśnienia Ł. W., iż w podczas zdarzenia w dniu 15 grudnia 2021 r. nie naśmiewał się i nie wyzywał pokrzywdzonego, a jedynie radził mu, aby nie dyskutował z P. W. (1), pozostają w sprzeczności nie tylko z z zeznaniami pokrzywdzonego lecz także z relacjami świadków K. S. i A. S.. Pokrzywdzony wyraźnie wskazał, że Ł. W. i P. K. (1): „(…) śmiali się ze mnie, że byłem związany i bity i wmawiali mi, że to była moja wina” a Ł. W.: „mówił, że dwa razy przyszedłem do P. W. (1) do mieszkania i dwa razy nawaliłem” (k. 443) oraz, że ten oskarżony: „(…) podjudzał, mówił „sam jesteś sobie winien”, „po co nawalasz?”, on to mówił głośno, on miał taki słowotok, po tych słowach W. się jeszcze bardziej denerwował i mówił „no właśnie” przytakiwał mu” (k. 444). Pokrzywdzony nadto stwierdził: „Ja mam wrażenie, że te słowa (…) rozjuszały P. i ja otrzymywałem uderzenia, to było takie jątrzenie (…) moim zdaniem on wiedział, że jego słowa rozjuszają W.” (k. 444). Pokrzywdzony dodał też, że wypowiedzi Ł. W. nakręcały P. W. (1), a zadawane przez niego uderzenia były częstsze (k. 444). Zeznania I. G. korelują z z cytowanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznaniami K. S. i A. S. (str. 14 tegoż uzasadnienia). Brak było zatem podstaw do oparcia ustaleń co do roli Ł. W. w zdarzeniu z dnia 15 grudnia 2021 r. w oparciu o depozycje tegoż oskarżonego. Tej oceny nie może zmienić odwoływanie się do zeznań pokrzywdzonego, w których stwierdził on, że Ł. W. chciał opuścić mieszkanie, ale P. W. (1) mu na to nie pozwolił (k. 26 – 32). Zachowanie Ł. W. jednoznacznie wskazuje bowiem, że przebywając w mieszkaniu P. W. (1), negatywnie oceniał postępowanie pokrzywdzonego, akceptując tym samym zachowanie P. W. (1) wobec I. G.. Stanowiło to dla P. K. (1) wsparcie psychiczne w mającym miejsce przestępstwie pozbawienia ze szczególnym udręczeniem wolności pokrzywdzonego. Zachowanie powyższe w żadnej mierze nie mogło być zakwalifikowane – jak uważa skarżący – w oparciu o przepis art. 207 § 2 k.k.

A. S. był naocznym świadkiem zdarzenia mającego miejsce w dniu 19 grudnia 2021 r. Zeznał on, że będąc u oskarżonego P. W. (1) powiedział, iż wymienił zamki w drzwiach wejściowych do mieszkania pokrzywdzonego. Wówczas P. W. (1): „(…) wpadł w szał (…) zaczął krzyczeć, że I. nie oddał mu pieniędzy i we trzech zaczęli się nakręcać na I.” (zeznania z postępowania przygotowawczego). Osobami, o których mowa w powyższej relacji byli – poza P. Ł. W. i B. B.. Po przyjeździe do mieszkania pokrzywdzonego Ł. W. na polecenie P. W. (1) blokował wyjście z mieszkania, a P. W. (1) z B. B. bili pokrzywdzonego. A. S. stwierdził też: „W trakcie tej awantury cały czas była mowa o pieniądzach. P. mówił do I., że go oszukał, i że chce pieniądze. Powiedział, że do 17:00 ma oddać pieniądze 700 zł” (zeznania A. S. z postępowania przygotowawczego). W świetle tych zeznań nie ulega wątpliwości, że przyjazd oskarżonych P. W. (1), Ł. W. i B. B. do mieszkania pokrzywdzonego miał na celu uzyskanie od niego pieniędzy. Skoro wiedzę o tym miał A. S., to wykluczonym jest, że Ł. W. biorąc aktywny udział w zdarzeniu nie wiedział po co razem z innymi osobami udał się do pokrzywdzonego i jakiego rodzaju żądania były kierowane do pokrzywdzonego w trakcie wizyty w jego mieszkaniu. Jednocześnie brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń Sądu Okręgowego, poczynionych w powyższym zakresie w oparciu o relację A. S.. Relacja ta koreluje z z zeznaniami pokrzywdzonego, a rozbieżności wynikają z dynamiki zdarzenia i percepcji przebiegu poszczególnych jego fragmentów przez wyżej wymienionych.

W odniesieniu do zdarzenia z dnia 19 grudnia 2021 r. w stosunku do Ł. W. nie ma zastosowania regulacja zawarta w art. 191 § 2 k.k. Jak już podniesiono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia (vide: uwagi dotyczące zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego B. B.) dla bytu występku z art. 191 § 2 k.k. niezbędne jest co najmniej subiektywne przekonania sprawcy, że działa on w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. W żadnej mierze twierdzenia P. W. (1) o rzekomym zaleganiu przez pokrzywdzonego z płatnościami nie dawały podstaw do wyprowadzenia przez Ł. W. wniosku o istnieniu tego rodzaju wierzytelności. W tym zakresie wypowiedział się szczegółowo Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 22 – 23 uzasadnienia).

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd Okręgowy zasądził od P. W. (1), P. K. (1) i Ł. W. solidarnie na rzecz pokrzywdzonego 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z przypisanego wyżej wymienionym w pkt I, III i IV zaskarżonego wyroku czynów dotyczących pozbawienia wolności pokrzywdzonego. Zasady orzekania w przedmiocie zadośćuczynienia wynikają z art. 441 § 1 k.c. Przepis ten określa, że jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna. Oczywiście dolegliwości jakie spowodował swoim zachowaniem Ł. W. są mniejsze od tych, które wywołał P. W. (1). Nie daje to jednak podstaw do ingerencji w zapadłe w tym zakresie rozstrzygnięcie. Art. 441 § 2 k.c. przewiduje bowiem, że jeżeli szkoda była wynikiem działania lub zaniechania kilku osób, ten, kto szkodę naprawił, może żądać od pozostałych zwrotu odpowiedniej części zależnie od okoliczności, a zwłaszcza od winy danej osoby oraz stopnia, w jakim przyczyniła się do powstania szkody.

Kary orzeczone wobec oskarżonych.

Sąd odwoławczy mógłby dokonać korekty kar orzeczonych wobec oskarżonych w przypadku stwierdzenia, że są one rażąco niewspółmierne w rozumieniu, o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Ma to miejsce wtedy, gdy na podstawie okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenie co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczą, iż karę wymierzoną nazwać można byłoby – również w znaczeniu potocznym – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Oskarżony P. W. (1) był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa z użyciem przemocy, czynów przypisanych w pkt I, VI i IX zaskarżonego wyroku dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2 k.k., a czynu z pkt VIII tegoż wyroku w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Czyny przypisane oskarżonemu cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Dotychczas orzekane wobec niego kary nie powstrzymały go od popełnienia kolejnych przestępstw, co świadczy o rażącym lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego. Sposób w jaki oskarżony traktował pokrzywdzonego wskazuje zaś nie tylko na brak poszanowania elementarnych zasad niezbędnych do właściwego funkcjonowania w społeczeństwie lecz też o głębokiej jego demoralizacji.

Przypisany oskarżonemu P. K. (1) czyn z art. 189 § 3 k.k. cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. W trakcie zdarzenia oskarżony bił skrępowanego pokrzywdzonego i poniżał go. Tego rodzaju zachowanie świadczy o rażącym lekceważeniu podstawowych zasad obowiązujących w życiu społecznym. Przypisany oskarżonemu czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii cechuje wysoka społeczna szkodliwość. Okolicznością łagodzącą jest uprzednia niekaralność oskarżonego.

Oskarżony Ł. W. był dotychczas niekarany, prowadził ustabilizowany tryb życia. Przypisane mu czyny charakteryzuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Uwzględniając rolę oskarżonego w przypisanych mu czynach Sąd Okręgowy zastosował wobec niego nadzwyczajne złagodzenie kary za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 189 § 3 k.k., a za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. orzekł karę w najniższym wymiarze.

Oskarżony B. B. był już wcześniej karany. Przypisany mu czym charakteryzuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. W jego trakcie oskarżony samorzutnie proponował obcięcie palca pokrzywdzonemu.

W świetle powyższych okoliczności Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby orzeczone w stosunku do oskarżonych kary, a w odniesieniu do oskarżonych P. W. (1), P. K. (1) i Ł. W. kary łączne były rażąco niewspółmierne w rozumieniu, o którym mowa wyżej.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego P. W. (1):

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania,

ewentualnie:

- zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. K. (1):

- zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu,

ewentualnie:

- zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary łagodniejszej.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. B.:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania,

ewentualnie:

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 2 k.k. i złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. W.:

- zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie:

- zakwalifikowanie przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt IV na podstawie art. 207 § 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

- zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego tytułem zadośćuczynienia kwoty 2 000 zł.

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej wnioski zawarte w apelacji nie mogły zostać uznane za zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.14  5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.15 

Przedmiot utrzymania w mocy

Zawarte w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia o uznaniu oskarżonych P. W. (1), P. K. (1), Ł. W. i B. B. za winnych popełnienia przypisanych im czynów oraz o wymierzonych karach i środkach kompensacyjnych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy zostały szczegółowo przedstawione w pkt 3 niniejszego uzasadnienia.

1.16  5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.16.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

1.17  5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.18  5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

1.19  5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.20  5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

P. W. (1), P. K. (1), i B. B.

Oskarżeni P. K. (1), Ł. W. i B. B.

Oskarżony P. W. (1)

4

2

3

Na podstawie § 2, § 3, § 4, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. 2019.18) zasądzono na rzecz obrońców z urzędu stosowne wynagrodzenie za obronę oskarżonych w postępowaniu odwoławczym.

Oskarżonych P. K. (1), Ł. W. i B. B. obciążono kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w tym opłatą za drugą instancję, w myśl art. 626 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i pkt 5, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego P. W. (1) i wysokość wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności podstawie art. 624 § 1 k.p.k., art. 626 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) został on zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wydatkami za w tym zakresie obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Adam Wrzosek

Anna Nowakowska Piotr Bojarczuk

1.21  1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.22  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.23  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.24  1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.25  1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.26  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.27  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.28  1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.29  1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego B. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.30  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.31  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.32  1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.33  1.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego Ł. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.34  1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.35  1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.36  1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana