Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 233/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 21 grudnia 2021 r., sygn. XII Ko 37/21

1.1.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawczyni

1.1.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.1.  Ustalenie faktów

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.1.  Ocena dowodów

1.1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

1.1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.obraza przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż wskazany w art. 438 pkt. 1 k.p.k., tj.:

a. art. 115 § 2 in fine k.p.w., poprzez jego niewłaściwą wykładnię, przejawiającą się w przyjęciu, że w sprawie niniejszej doszło do przedawnienia roszczenia wnioskodawczyni z tytułu niewątpliwie niesłusznego jej zatrzymania dn. 7 grudnia 2020 r., podczas gdy ze stanu faktycznego niniejszej sprawy w sposób jednoznaczny wynika, że złożenie zażalenia na czynność zatrzymania wnioskodawczyni było konieczne dla ustalenia okoliczności, czy do jej zatrzymania w ogóle doszło oraz ustalenia czy było ono istotnie niewątpliwie niesłuszne, co stanowi warunek sine qua non aktualizacji roszczenia o zadośćuczynienie za takie zatrzymanie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

b. art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. w zw. z art. 124 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie, przejawiające się w przyjęciu, że roszczenie wnioskodawczyni o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania na podst. art. 115 § 2 in fine k.p.w. uległo przedawnieniu dn. 7 grudnia 2020 r., tj. po upływie 6 miesięcy od jej zwolnienia, podczas gdy bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.) a ponadto w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.), toteż bieg przedawnienia roszczenia wnioskodawczyni o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania uległ przerwaniu od czasu złożenia przez pełnomocnika wnioskodawczyni zażalenia na niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie do czasu jego rozpoznania przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie i ponownie od czasu złożenia wniosku o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania do Sądu Okręgowego w Warszawie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

c. art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie podniesionego przez Prokuratora zarzutu przedawnienia roszczenia wnioskodawczyni z tytułu niewątpliwie niesłusznego jej zatrzymania, podczas gdy zarzut ten, jako sprzeczny z zasadami współżycia społecznego nie powinien był zostać uwzględniony przez Sąd a quo, gdyż:

i.  do złożenia ww. wniosku o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania wnioskodawczyni, z uwagi na skomplikowanie stanu faktycznego, wynikłe z konieczności ustalenia czy istotnie doszło do zatrzymania J. I. w postępowaniu zażaleniowym, niemożliwe było złożenie przedmiotowego wniosku w terminie, o którym mowa w art. 115 § 2 in fine k.p.w.,

i.  „organem" do którego należy rozpoznanie w pierwszej kolejności zażalenia na zatrzymanie wraz z wnioskiem o zbadanie jego zasadności, legalności oraz prawidłowości, a w razie jego uwzględnienia również wniosku o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania jest właściwy rzeczowo Sąd, tj. statio fisci - jednostką, za której poprawne funkcjonowanie odpowiedzialne jest Państwo, toteż jako sprzeczne zasadą lojalności i zasadą zaufania obywatela do Państwa jawi się uwzględnienie zarzutu upływu terminu przedawnienia, podniesionego przez przedstawiciela nota bene innego statio fisci, jakim jest Prokuratura, w sytuacji, gdy termin ten upłynął (rzekomo) z powodu długiego czasu, który minął pomiędzy złożeniem a rozpatrzeniem przez Sąd zażalenia pełnomocnika wnioskodawczyni na niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie i w konsekwencji wystąpieniem do Sądu meriti z nieuwzględnionym wnioskiem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłą z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.2.

2. obraza przepisu postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 47 § 4 k.p.w. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że możliwość wystąpienia na podst. art. 114 § 2 k.p.w. z roszczeniem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania wnioskodawczyni, możliwe było niezależnie od złożenia zażalenia na niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie, podczas gdy przepis ten stanowi, że [w] razie uznania (przez Sąd Rejonowy miejsca zatrzymania, art. 47 § 2 k.p.w.) zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanemu przysługuje odszkodowanie, którego może dochodzić w trybie określonym w dziale XII niniejszego kodeksu, toteż złożenie ww. zażalenia i jego pozytywne dla skarżącego rozpoznanie przez ten Sąd stanowi warunek konieczny dochodzenia przed właściwym miejscowo Sądem Okręgowym roszczenia, o którym mowa w art. 114 § 2 k.p.w.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wniesiona przez pełnomocnika wnioskodawczyni J. I. okazała się merytorycznie niezasadna.

W kontekście podniesionych przez pełnomocnika wnioskodawczyni J. I. kluczowym jest jednoznaczne ustalenie, czy pełnomocnik wnioskodawczyni J. I. składając 31 maja 2021 r. (data nadania w placówce pocztowej), wniosek o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego zatrzymania ww. w dniu 10 czerwca 2020 r., przekroczył ustawowy termin do złożenia tego wniosku, a jeżeli tak to czy mimo to, czynność ta może wywołać skutki prawne w oparciu o nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia na podstawie art. 5 k.c. z uwagi na zasady współżycia społecznego.

Zgodnie z jednoznaczną treścią art. 115 § 2 k.p.w. J. I. uprawniona była do złożenia wniosku o zadośćuczynienie z tytułu jej niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w dniu 10 czerwca 2010 r. w terminie 6 miesięcy od daty jej zwolnienia, tj. do dnia 10 grudnia 2020 r. Termin określony w art.115§2 k.p.w. jest terminem zawitym. Tym samym słusznie wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w wypadku zatrzymania w związku z podejrzeniem popełnienia wykroczenia podstawą prawną do uzyskania z tego tytułu zadośćuczynienia jest art.114§2 w zw. z art.115§2 k.p.w, a nie przepisy k.p.k. Argumentacja zaprezentowana w apelacji nie jest w stanie podważyć prawidłowości stanowiska wyrażonego w tym zakresie przez Sąd I instancji. Tym samym niewątpliwie pełnomocnik wnioskodawczyni, składając w dniu 31 maja 2021 r. wniosek o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne uchybił terminowi określonemu w art. 115§2 k.p.w. Powyższe okoliczności nie budzą żadnych wątpliwości na kanwie przedmiotowej sprawy i zostały prawidłowo ustalone przez Sąd meriti, a podniesione przez pełnomocnika zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art.115§2 k.p.w. nie jest w stanie doprowadzić do zajęcia odmiennego w tym zakresie stanowiska.

Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, że nie doszło do przedawnienia roszczenia wnioskodawczyni, bowiem przed wystąpieniem z wnioskiem o zadośćuczynienie koniecznym było wystąpienie z zażaleniem na jej zatrzymanie i jego rozpoznanie przez Sąd Rejonowy. Jak już bowiem wskazano powyżej, przepis art. 115 § 2 k.p.w. jest jednoznaczny i nie budzi żadnych wątpliwości, że 6-cio miesięczny termin na złożenie wniosku o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia liczony jest tylko i wyłącznie od daty zwolnienia, a nie jakiegokolwiek innego zdarzenia faktycznego, czy prawnego. Błędne jest założenie przez skarżącego, że dopiero złożenie zażalenia w trybie art. 47 k.p.w. i jego uwzględnienie otwiera drogę do wystąpienia z wnioskiem o odszkodowanie i zadośćuczynienie w trybie art. 114 § 2 k.p.w. Przywołany przepis nie zawiera żadnych dodatkowych warunków do wystąpienia z takim roszczeniem, jak ma to miejsce w przypadku pozostałych sytuacji regulowanych w art. 114 § 1 i 2 k.p.w.. Przyjąć należy, że dla wystąpienia z roszczeniem o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w trybie art. 114 § 2 k.p.w. nie jest konieczne spełnienie jakiegokolwiek dodatkowego warunku, takiego jak złożenie zażalenia na czynność zatrzymania oraz wydanie przez sąd rozpoznający zażalenie stosownego postanowienia. „Uznanie zatrzymania za niewątpliwie niesłuszne nie wymaga uprzedniego występowania z zażaleniem na zatrzymanie, wykazanie niewątpliwej niesłuszności następuje bowiem w postępowaniu odszkodowawczym, którego warunkiem nie jest wcześniejsze wystąpienie z zażaleniem, o jakim mowa w art. 47 § 1 k.p.w. To wnioskodawca musi wykazać, gdy dochodzi odszkodowania, że jego zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne, zatem jest to ułatwione, gdy sąd uprzednio w trybie zażalenia stwierdzi nielegalność czy niezasadność zatrzymania” ( tak: T. Grzegorczyk [w:] Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2012, art. 47, LEX; także Kosonoga [w:] A. Sakowicz (red.), Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2020, art. 47, Legalis).

Tym samym nie można także podzielić stanowiska pełnomocnika, że dla wystąpienia z wnioskiem o zadośćuczynienie niezbędnym było także uprzednie stwierdzenie przez Sąd rozpoznający wniesione zażalenie, iż do doszło w rzeczywistości do faktycznego zatrzymania wnioskodawczyni. W przypadku niewątpliwie niesłusznego zatrzymania istnienie (bądź nie) orzeczenia sądu w przedmiocie zasadności, legalności i prawidłowości zatrzymania nie stanowi warunku dochodzenia roszczenia z tego tytułu. Sąd Okręgowy procedujący w kwestii zadośćuczynienia z tytułu niesłusznego zatrzymania dokonuje samodzielnie wszelkich ustaleń i ocen na tle konkretnych okoliczności, a także wyjaśnia ewentualne, zaistniałe wątpliwości. Nie jest też związany w tym zakresie oceną sądu dokonaną w związku z rozpoznawanym zażaleniem na zatrzymanie. Na marginesie podkreślić należy, że pełnomocnik wnioskodawczyni inicjując postępowanie o sygn. II Kp 1827/20 nie miał wątpliwości, że doszło do zatrzymania J. I..

Chybionym jest również zarzut pełnomocnika, że doszło do naruszenie art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. w zw. z art. 124 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie. Z treści art. 123 § 1 pkt 1 kc wynika, że termin przedawnienia roszczenia, mającego charakter cywilnoprawny, ulega przerwaniu przez każdą czynność przed sądem bądź innym wymienionym w nim organem, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Natomiast w myśl art. 246 § 1 kpk przysługujące każdemu zatrzymanemu zażalenie do sądu służy zbadaniu jego zasadności, legalności oraz prawidłowości. Z porównania obu tych przepisów wynika zatem, że żaden z celów (kierunków) zażalenia złożonego w trybie art. 246 §1 kpk nie pokrywa się z zakresem i celem czynności opisanych w art. 123 § 1 pkt 1 kc. Uwzględnić przy tym trzeba, że chodzi wyłącznie o czynności, które do wskazanego celu zmierzają bezpośrednio. Jest oczywistym, że nie miało takiego charakteru złożone przez pełnomocnika wnioskodawczyni zażalenie, w którym zakwestionował zasadność, legalność i prawidłowość zatrzymania, ale w którym nie zgłosił żądania zadośćuczynienia. Wnioskodawczyni mogła począwszy od daty zwolnienia, zgłosić żądanie w trybie art. 114§2 k.p.w albowiem od tej chwili przysługiwało jej objęte nim roszczenie i od tej chwili biegł 6-cio miesięczny termin jego przedawnienia. Skoro tego nie uczyniła z dniem 1 grudnia 2010 r., roszczenie uległo przedawnieniu. W tym stanie rzeczy w pełni uprawnionym było podniesienie na etapie rozpoznania sprawy przez Sąd I instancji przez prokuratora zarzutu przedawnienia.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także argumentów apelacji, że w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy uwzględnienie podniesionego przez prokuratora zarzutu przedawnienia stanowiło nadużycie prawa, a wobec tego pozostawało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Sąd Okręgowy, wbrew stanowisku skarżącego, trafnie ocenił, że w rozpoznawanej sprawie nie zaistniały warunki, które usprawiedliwiałyby niedotrzymanie przez wnioskodawczynię terminu i tym samym, zgodnie z przywołanym art. 5 k.c., uniemożliwiały uwzględnienie przez sąd zarzutu przedawnienia. Sąd wyjątkowo może nie uwzględnić zarzutu upływu terminu przedawnienia roszczenia jeżeli jego podniesienie jest nadużyciem prawa ( tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 27.06.2001r., II CKN 604/00). Nie można bowiem czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Ocena przesłanek z art.5 k.c. musi być dokonana wszechstronnie i uwzględniać całokształt okoliczności ustalonych w danej sprawie. Zaakceptowanie zasadności powołania się na art.5 kc w związku z zarzutem przedawnienia podniesionym przez prokuratora w sprawie, w której zgłoszono żądanie odszkodowawcze może mieć miejsce tylko w wypadkach wyjątkowych, kiedy wnioskodawca wykaże, że nie miał realnej możliwości (prawnej lub faktycznej) zgłoszenia żądania w okresie biegu terminu przedawnienia. Oczywistym jest, że z uwagi na zasadę ciężaru dowodu to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania, że podniesiony przez prokuratora zarzut przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie. Zgodnie z utrwalony w orzecznictwie poglądem, którego wyrazem jest m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3.01.2019r.( vide: III KK 213/18 ), jest to, że aby móc uznać, że zgłoszenie przez prokuratora zarzutu przedawnienia nastąpiło w warunkach określonych w art.5 kc, muszą zachodzić szczególne okoliczności po stronie wnioskodawcy, których wystąpienie powoduje, że podniesienie zarzutu przedawnienia nie może korzystać z ochrony prawnej. Nie można ich sprowadzać do tego, że wystarczy, iż samo roszczenie wnioskodawcy jest zasadne. Ewentualne zastosowanie art.5 kc, w razie zgłoszenia przez prokuratora zarzutu przedawnienia, ma dopiero otworzyć drogę do merytorycznego zbadania wniosku, nie przesądzając o wyniku sprawy, a nie ją kończyć. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że do okoliczności usprawiedliwiających uchybienie terminowi zalicza się takie, które są całkowicie niezależne od woli wnioskodawcy: długotrwałą obłożną chorobę, całkowity upadek sił powodujący konieczność zapewnienia opieki osoby trzeciej w sprawach codziennej egzystencji, chorobę psychiczną, ubezwłasnowolnienie, długotrwały pobyt za granicą połączony z niemożnością nawiązania kontaktu z krajem. Sytuacja taka niewątpliwie nie miała miejsce w realiach niniejszej sprawy. Do takich okoliczności natomiast nie można zaliczyć np. przekroczenia terminu do wystąpienia z roszczeniem z powodu braku wiedzy o nim, braku informacji w tym zakresie ze strony sądu, czy nieznajomości prawa (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 13 lipca 2021 r., sygn. II AKa 120/21, LEX nr 3244941). Tym samym ustalenia Sądu Okręgowego są w tym zakresie prawidłowe i nie można mu przypisać by naruszył zarówno przepisy prawa materialnego (art.5 kc), czy też procesowego. Trafnie wskazał Sąd I instancji, że nie można w realiach niniejszej sprawy pomijać, iż wniosek inicjujący postępowanie przed Sądem Okręgowym został złożony dopiero 31 maja 2021 r., a więc ponad trzy miesiące po wydaniu postanowienia przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie (sygn. II Kp 1827/20) stwierdzającego, że zatrzymanie wnioskodawczyni było nielegalne, niezasadne i przeprowadzone w sposób nieprawidłowy, jak również pół roku po wydaniu postanowienia przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie (sygn. V W 3881/20), którym umorzono postępowanie przeciwko wnioskodawczyni, u którego podstaw legło jej zatrzymanie. Wobec omówionych okoliczności, jak również uwzględniając argumentację w tym przedmiocie wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, również sformułowany w apelacji zarzut obrazy art. 5 k.c., nie zasługiwał na uwzględnienie, co prowadzić musiało do utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku.

Wniosek

O zmianę skarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyni kwoty 10.000,00 złotych (dziesięć tysięcy złotych), tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, powstałą w związku z niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów apelacji.

3.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 grudnia 2021 r. sygn. akt XII Ko 37/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn, jak wyżej.

1.1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Kosztami postępowania odwoławczego, zgodnie z treścią art. 115§3 k.p.w. Sąd obciążył Skarb Państwa.

6.  PODPIS

Piotr Schab

Agnieszka Brygidyr-Dorosz Izabela Szumniak

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik J. I.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Oddalenie w całości wniosku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana