Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 241/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 05.04.2023 r. sygn. akt V K 43/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

1) obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów ujawnionych w postępowaniu w postaci zeznań A. C. (1), opinii sądowo-lekarskiej, protokołu oględzin osoby oraz wyjaśnień oskarżonego, poprzez niezgodne z zasadami logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie na ich podstawie, że oskarżony działał w zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonej;

2) obrazę art 5 § 2 k.p.k. poprzez jego bezpodstawne niezastosowanie, gdyż Sąd powinien niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wywiedziona na korzyść oskarżonego apelacja nie była zasadna i to w stopniu oczywistym. Nie można podzielić zarzutu obrońcy oskarżonego, że Sąd I instancji dokonał obrazy przepisów postępowania karnego, tj. art. 7 i 410 k.p.k.

Analiza pisemnych motywów rozstrzygnięcia prowadzi bowiem do przekonania, że wyrok został oparty na wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodach, które poddane zostały wnikliwej ocenie – co wskazuje, iż do obrazy art. 410 k.p.k. nie doszło. Nieporozumieniem jest wskazany zarzut, skoro w apelacji jej autor nie zarzucił, by Sąd pominął jakikolwiek z dowodów (okoliczności) ujawnionych na rozprawie lub by uwzględnił przy wyrokowaniu jakikolwiek dowód (okoliczność) nie ujawniony na rozprawie, a istotny z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. Przepisu tego nie można wykładać w ten sposób, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku muszą być zawsze oparte na wszystkich przeprowadzonych dowodach. Sytuacja taka może bowiem zaistnieć tylko wtedy, gdy wszystkie dowody są niesprzeczne i nie pozwalają na dokonanie niezgodnych ze sobą ustaleń. Tym samym przepisu art. 410 k.p.k. nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych – jeśli Sąd rozważył wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. te, które uznał jako niewiarygodne. Chybiony jest zatem również zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż zdaniem Sądu odwoławczego sposób oceny dowodów dokonany przez Sąd meriti uwzględnia zasady logicznego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Prawidłowo z kolei wywiódł Sąd I instancji oraz szczegółowo, wnikliwie i przekonująco uzasadnił, dlaczego jego zdaniem całokształt przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia pozwolił na przyjęcie, że oskarżony dopuszczając się zbrodni z art. 148 § 1 k.k. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. C. (1). W szczególności wskazał na użycie niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, sposób zadawania ciosów oraz obszar godzenia w okolice klatki piersiowej, stanowiącej miejsce newralgiczne z punktu widzenia zachowania funkcji życiowych. Podkreślenia wymaga fakt, iż J. K. (1) nie chwycił za scyzoryk, czy kozik zabierany na grzyby, ale wybrał duży nóż kuchenny o długości ostrza 21,5 cm. Oskarżony nie zadał pojedynczego ciosu, lecz wywiódł szereg uderzeń, przy czym trzy z nich dotarły do celu, skutkiem czego pokrzywdzona doznała dwóch ran klatki piersiowej oraz rany palca, która wskazuje na postawę obronną ofiary. Zauważyć należy, iż właśnie ze względu na aktywną obronę A. C. (1), która zasłaniała się i odpierała ciosy oskarżonego, nie doszło do większej ilości urazów, a ich skutek nie był poważniejszy. Nie można zapominać również, iż w pewnym momencie zajścia do akcji włączył się pies pokrzywdzonej, co na moment rozproszyło uwagę oskarżonego i przyczyniło się finalnie do ucieczki A. C. z mieszkania. Ustalenia te (użycie niebezpiecznego narzędzia, ilość ciosów, godzenie w klatkę piersiową, aktywna postawa obronna pokrzywdzonej) wprost zaprzeczają tezie obrońcy, który z „niewielkiej do co najwyżej średniej” siły uderzeń noża czyni argument, mający wskazywać na brak zamiaru bezpośredniego pozbawienia życia; okoliczności te za to prawidłowo zostały uwzględnione przy wymiarze kary.

Znaczenie, w kontekście zamiaru towarzyszącego sprawcy zabójstwa, ma w końcu zachowanie J. K. (1) w trakcie czynu i po popełnieniu przestępstwa. Bezspornie ustalone zostało na podstawie zeznań pokrzywdzonej, że w trakcie zdarzenia oskarżony wypowiadał słowa świadczące o bezpośrednim zamiarze pozbawienia jej życia, takie jak: „już nigdy nie wyjdziesz z domu” i „zabiję cię”. Po zadaniu ciosów oskarżony nawet nie próbował udzielić pokrzywdzonej pomocy, nie wezwał karetki. W czasie zatrzymania powiedział, że teraz dostanie dożywocie. Równocześnie w toku całego postępowania J. K. (1) nie zaoponował przeciwko takim ustaleniom i nie przedstawił własnej wersji wydarzeń, zasłaniając się brakiem pamięci, który przydarza mu się po spożyciu alkoholu. Słusznie zatem Sąd Okręgowy uznał wyjaśnienia oskarżonego w zakresie negowania zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonej za niewiarygodne. Analiza kolejno składanych w sprawie wyjaśnień uprawnia bowiem do konstatacji, że zasługują one na wiarę jedynie w tych fragmentach, które znajdują potwierdzenie w innych dowodach. Właśnie taka ocena tych depozycji, w zestawieniu z oceną zeznań świadków J. G., S. R. i pokrzywdzonej, pozostaje pod ochroną instytucji z art. 7 k.p.k.

Całokształt okoliczności wskazuje zatem, iż w dniu 2 grudnia 2022 r. oskarżony działał z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia A. C. (1). Dokonanej oceny dowodów, prowadzących do powyższych ustaleń, nie podważył również obrońca, który skupił się na podkreśleniu, iż przy Sąd oparł się na zeznaniach wyłącznie pokrzywdzonej, przy braku innych dowodów, co – jak wykazano wyżej – nie odpowiada stanowi faktycznemu. Sąd nie znalazł również podstaw do podania w wątpliwość oceny opinii sądowo-lekarskiej czy protokołu oględzin osoby; również obrońca nie rozwinął zarzutów w tej części.

Wszystkie te okoliczności prowadzą do przyjęcia, iż zarzut obrońcy jest tylko polemiką z prawidłowymi ustaleniami sądu w tym zakresie. Obrońca nie przedstawił przy tym żadnej argumentacji przemawiającej za tym, że sąd winien był przyjąć, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym, bądź iż popełniony przez niego czyn winien podlegać innej kwalifikacji prawnej.

Zarzut wskazany w punkcie 2) apelacji również uznań należało za niezasadny i to w stopniu oczywistym.

W świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Obrońca zarzuca, iż Sąd I instancji nie powziął wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu, odnosząc się jedynie do wyjaśnień J. K. negującego zamiar popełnienia zabójstwa i nie wskazując jednocześnie innych argumentów, które mogłyby przyczynić się do ich powstania. Tymczasem gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). Również analiza uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia prowadzi do konkluzji, iż żadnych wątpliwości w tym zakresie Sąd meriti nie miał, jako że nie miał podstaw do ich wysnucia, a Sąd odwoławczy wnioski te podziela.

Reasumując, wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji rozważył wszystkie okoliczności istotne dla postępowania i w sposób wyczerpujący uzasadnił swoje stanowisko. Ustalenia te Sąd Apelacyjny w pełni podziela, w związku z czym zbędne ich ponowne przytaczanie.

Wnioski

o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne – także wnioski uznać należało w całości za niezasadne .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie uwzględnienia apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.  II

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. W. kwotę 1200 tysiąc dwieście złotych + VAT tytułem obrony z urzędu oskarżonego przed sądem II instancji.

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. C. (1) kwotę 7200 zł tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

Dorota Radlińska

S. M. P. M.

1.3 G. zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2023 r., sygn. akt V K 43/23

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana