Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 247/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 27 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII Ko 110/22

Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

( pełnomocnik wnioskodawcy)

☒ na niekorzyść

( prokurator)

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ( pełnomocnik wnioskodawcy)

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ( prokurator)

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Apelacja prokuratora:

Obraza prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną z pominięciem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zawodowego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na niezasadnym uznaniu, że kwota 200 000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia stanowi właściwą, pełną kompensacji krzywd związanych z niewątpliwie niesłusznym pozbawienia wolności M. M. w okresie od 30 marca 1983 r. do 26 lipca 1983 r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego oraz jego ocena prowadzi do wniosku, iż kwota zadośćuczynienia jest rekompensatą.

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy:

1.rażące i mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa materialnego, tj.

- art. 8 ust. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych, wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art.445§1 i 2 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę - M. M. na skutek zatrzymania go, a następnie pozbawienia wolności przez okres od 30 marca 1983 r. do 26 lipca 1983 r. jest kwota 200.000 zł, podczas gdy zastosowany i przyjęty przez Sąd I instancji sposób miarkowania przedmiotowej kwoty zadośćuczynienia odbiegał w rażący sposób od zasadnych w tym wypadku reguł, w sytuacji gdy całokształt okoliczności sprawy przemawia za zasądzeniem na rzecz skarżącego wyżej kwoty zadośćuczynienia, w łącznej wysokości 472.000 zł,

- art. 445§1i2 k.c. w zw. z art.448 k.c. w zb. z art. 552§1 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię i zasądzenie niewspółmiernie niskiej- w stosunku do rozmiaru krzywdy doznanej przez wnioskodawcę, tj. przyczyny zatrzymania, jego okoliczności, obiektywnie długi okres izolacji, warunki przebywania w Areszcie Śledczym, wpływ zatrzymania, a następnie izolacji na relacje z bliskimi, późniejsze inwigilowanie przez Służby Bezpieczeństw M. M., poczucie rażącej niesprawiedliwości- uzasadnia przyznanie kwoty zadośćuczynienia w wysokości wskazanej w złożonym wniosku.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzuty podniesione zarówno w apelacji Prokuratora jaki i pełnomocnika Wnioskodawcy stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami Sądu I instancji, a zatem nie zasługują na uwzględnienie.

Tytułem wstępu wskazać należy, że kodeks postępowania karnego nie definiuje pojęcia „zadośćuczynienia”, w związku z czym miarodajne w tym względzie są przepisy prawa cywilnego materialnego, tj. art. 445§1 k.c., zgodnie z którym „zadośćuczynienie” winno stanowić „odpowiednią sumę” za doznaną krzywdę. Chodzi zatem o wartość spełniającą funkcję kompensacyjną, która jednakże nie może być sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych, stąd też określana jest indywidualnie w oparciu o rodzaj, czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych i ich natężenie (w tym konieczność poddania się rygorom związanym ze stosowaniem tego środka) oraz stopień dolegliwości z jakim wiązało się tymczasowe aresztowanie, tj. przykrości natury moralnej, w tym utraty dobrego imienia, ostracyzm środowiskowy, nieprzychylne reakcje po zwolnieniu z aresztu, stan zdrowia wnioskodawcy w czasie wykonywania środka zapobiegawczego i po zwolnieniu z aresztu (vide: Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 9.04.2008r., II AKa 46/08 ). Należy przy tym mieć na uwadze, że „wysokość zadośćuczynienia” wyznaczają dwie granice. Z jednej strony musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną, z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego rozmiaru zadośćuczynienia łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 7.02.2008r., sygn. akt II AKa 22/08, KZS 2008/7-8/105). Zmiana w postępowaniu odwoławczym wysokości przyznanego zadośćuczynienia z uwagi na wpisany w pojęcie odpowiedniości element uznania sędziowskiego winna nastąpić wtedy, kiedy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalenia zadośćuczynienia, czyli w przypadku gdy uwzględniono niewłaściwie lub też nie uwzględniono właściwych elementów mających istotne znaczenie dla określenia jego wysokości.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy i odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji wywiedzionej przez prokuratora wskazać należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. podniesiony przez Prokuratora jest nietrafny. Podkreślić należy, że zarzut naruszenia art.7 k.p.k. by był skuteczny musi wskazywać jakich to błędów dopuścił się sąd przy ocenie dowodów i których. Tymczasem treść apelacji wywiedzionej przez prokuratora nie wskazuje na takie błędy, zaś zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności, a nadto jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). Powyższe warunki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Brak akceptacji przez prokuratora oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a nadto zaprezentowanie własnej oceny i krytyka oceny dokonanej przez Sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe, zwłaszcza że skarżący nie wskazał, które konkretnie dowody zostały przez Sąd Okręgowy ocenione w sposób niewłaściwy. Mając na względzie powyższe nie zostało potwierdzone w wyniku kontroli odwoławczej, aby Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów art.7 k.p.k., a odmienna ocena prokuratora ma charakter jedynie polemiczny.

Również zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługują na uwzględnienie. Jeżeli chodzi o zarzut dot. rażącego i mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenia prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1, to na gruncie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w związku przyczynowo - skutkowym do wykonania orzeczenia albo decyzji o internowaniu pozostają te szkody i krzywdy, które są w relacji bezpośredniej. Ustawa nie wprowadza odpowiedzialności odszkodowawczej za wszelkie szkody i krzywdy wynikłe z represji politycznych, lecz jedynie za te, które były związane z wykonaniem orzeczenia albo decyzji o internowaniu. Tak więc nie ma podstaw do rekompensowania wszystkich szkód i krzywd związanych z funkcjonowaniem w Polsce systemu totalitarnego. Poza odpowiedzialnością odszkodowawczą na gruncie tej ustawy pozostają przejawy represji, takie jak późniejsze inwigilowanie wnioskodawcy przez Służb Bezpieczeństwa, które nie mają bezpośredniego związku z wykonaniem orzeczenia albo decyzji o internowaniu. Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia art. 445§1 i 2 k.c. w zw. z art.448 k.c. w zb. z art.552§1 k.p.k. to wbrew sugestiom zarówno prokuratora jak i pełnomocnika wnioskodawcy, Sąd Okręgowy kształtując wysokość zadośćuczynienia miał na uwadze wszystkie okoliczności sprawy i żadnej z nich nie pominął, a co więcej każdej z nich nadał odpowiednią rangę i wagę. Znalazło to swój wyraz w drobiazgowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zasądzone zadośćuczynienie jest adekwatne do realiów analizowanego przypadku. Do takiego wniosku prowadzi należyte uwzględnienie czasu trwania niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Dodać należy, że było to pierwsze pozbawienie go wolności i niewątpliwie okoliczności w jakich się znalazł wnioskodawca powodowały u niego niepewność co do jego dalszych losów i wywołało negatywne przeżycia wynikające z rozłąką z rodziną. Uwzględniając przytoczone okoliczności, stwierdzić należy, że orzeczone zaskarżonym wyrokiem zadośćuczynienie z jednej strony stanowi odpowiednio odczuwalną wartość ekonomiczną, a z drugiej strony utrzymane jest w rozsądnych i sprawiedliwych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom. Co też istotne, właśnie w tej wysokości odzwierciedla ono indywidualne cechy konkretnego wypadku, jaki związany jest z M. M..

Nie ulega także wątpliwości, że przesłanek rzutujących na szkodę niemajątkową, a zadośćuczynienie jest rekompensatą za tego typu szkodę, nie sposób przeliczyć na pieniądze. Niezbędne jest przyjęcie pewnych założeń, kryteriów, które następnie odnoszone są do ściśle zindywidualizowanej sytuacji danej osoby. Tak też postąpił Sąd Okręgowy w sposób kompleksowy i wnikliwy oceniając materiał dowodowy. Nie można stwierdzić, iż te wypracowane przez judykaturę kryteria zostały naruszone i by na tym tle doszło do obrazy art. 7 k.p.k. Stąd też i z tego względu zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. należy uznać za nietrafiony, w szczególności w odniesieniu do naruszenia reguł ustalania zadośćuczynienia za krzywdę, do jakich należy określenie jego wysokości na takim poziomie, aby przyznana kwota pełniła rzeczywistą funkcję kompensacyjną za doznane cierpienie. Sąd Okręgowy wymienił elementy, które złożyły się na sumę krzywd doznanych przez M. M. i zasadnie przyjął zasądzoną wysokości zadośćuczynienia, to jest 200.000,00 zł, uwzględniając zarówno kryteria indywidualne jak i funkcję kompensacyjną. W tym miejscu konieczne jest przywołanie ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które dotyczy właśnie materii wysokości zadośćuczynienia należnego osobom, które były pozbawione wolności w okresie państwa komunistycznego oraz ewentualnego zwiększenia kwoty przez Sąd II instancji. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014r. (III CSK 69/13 LEX nr 1463872) wskazano, iż ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi, który w tym zakresie dysponuje większą swobodą, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia, co sprawia, że korygowanie przez sąd wyższej instancji wysokości zasądzonego zadośćuczynienia uzasadnione jest jedynie wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie do doznanej krzywdy. Sąd Apelacyjny podzielając powyższe poglądy i uznając, co do zasady, prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, w całości akceptuje wysokość zasądzonego na rzecz M. M. zadośćuczynienia za okres pozbawienia wolności. Wysokość zasądzonego na rzecz wnioskodawcy M. M. zadośćuczynienia jest właściwym wyrównaniem wyrządzonej wnioskodawcy krzywdy i cierpienia i nie nosi także cech niezasadnego wzbogacenia. Słusznie wskazał także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 30 listopada 2018 roku w sprawie II AKa 483/18, że „W oparciu zaś o praktykę Sądu Najwyższego i sądów powszechnych stwierdzić trzeba, że owa suma odpowiednia o jakiej mowa w art. 445§1 k.k. winna być ustalona w oparciu o wypracowane dotychczas w orzecznictwie kryteria i wskazówki. Wśród okoliczności, które powinny być brane pod uwagę zgodnie przyjmuje się, że są to: indywidualny stopień natężenia krzywdy, rodzaj i charakter oraz długotrwałość cierpień, ujemne skutki, jakie pozostały na przyszłość, w tym np. skutki zdrowotne, utrata perspektyw, utrata zdolności do pracy czy możliwości realizacji zamierzonych celów życiowych. Ponadto kwota ta musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, a jednocześnie nie być nadmierną w stosunku do doznanych krzywd. Sąd Apelacyjny zgadza się z poglądem, iż do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa (post. S.N. z dnia 22 stycznia 2015r., sygn. akt III KK 252/14, publ. KZS 2015 Nr 6, poz. 56), gdyż wysokość zadośćuczynienia, z jednej strony, powinna służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a z drugiej, nie może być źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia. Odwołanie się do tej przeciętnej stopy życiowej pozwala w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych mają w każdym przypadku indywidualny charakter." Również Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z 8 grudnia 2020 roku w sprawie II AKa 268/19 stwierdził, że „Zrozumiałe jest, że społeczeństwo powinno wynagradzać krzywdy, które poniosły osoby walczące dla jego dobra, ale pamiętać należy, że taka rekompensata powinna pozostawać w odpowiednich proporcjach do zasobów społeczeństwa i nie powinna przekraczać jego możliwości finansowych. Wydatki ponoszone przez Skarb Państwa na takie cele związane są przecież z działaniami totalitarnej władzy, która uciskała całe społeczeństwo. Sprawiedliwa odpłata za krzywdy poniesione przez osoby represjonowane nie może więc generować kosztów, które uznane zostaną za społecznie nieuzasadnione i niesłuszne".

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca wniósł o zasądzenie kwoty 472.000 zł i przyznać należy rację Sądowi I instancji, że jest to kwota zbyt wygórowana. Podobnie wnioskowana przez prokuratora kwota 65.000 zł była by kwotą zbyt niską, nie uwzględniającą w należyty sposób ww. przesłanek.

Wobec powyższego w ocenie Sądu Apelacyjnego, przyznana przez Sąd Okręgowy na rzecz wnioskodawcy kwota zadośćuczynienia była prawidłowa, a zatem zaskarżone orzeczenie w tym zakresie nie wymagało korekty.

Wnioski

W apelacji Prokuratora znalazły się wnioski o:

zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej wysokości zasądzonego odszkodowania poprzez jego obniżenie do kwoty wnioskowanej przez prokuratora na rozprawie tj. 60 000 zł;

W apelacji pełnomocnika wnioskodawcy znalazły się wnioski o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie tytułem zadośćuczynienia dalszej kwoty 272.000 zł za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę-M. M., za szkodę wynikła z wydania postanowienia przez prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w W. Wydział Śledczy z dnia 31 marca 1983 r. w sprawie o sygn. akt II Ds.67/83 z ustawowymi odsetkami od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

2. zasądzenie od Skarbu państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów postepowania za II Instancje wg. norm przepisanych ( w tym zakresie wniosek uwzględniono).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wnioski obu Skarżących zostały uznane za niezasadne, z przyczyn, jak wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

111

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powody wynikają z rozważań w części 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 marca 2023r., sygn. akt XII Ko 57/22.

Zwięźle o powodach zmiany.

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I w miejsce zapisu „wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty” przyjmuje zapis „wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty”. Powyższa korekta wynikała z aktualnego brzmienia art.481§1 kc, stanowiącego podstawę orzekania odsetek. Od dnia 01.01.2016 r. zmienił się sposób naliczania odsetek kapitałowych od ustawowych odsetek za opóźnienie.

W pozostałym zakresie Sąd utrzymał w mocy zaskarżony wyrok z powodów wskazanych w pkt 3 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III i IV.

Podstawą decyzji o obciążeniu Skarbu Państwa wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym był art. 13 Ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego z dnia 23 lutego 1991 r. Nadto zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczy.

7.  PODPISY

Agnieszka Brygidyr-Dorosz

Dorota Radlińska Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 27 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII Ko 110/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy M. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 27 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII Ko 110/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana