Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 265/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04. 2023 roku, sygn. akt V K 141/22 .

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd II instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

Apelacja obrońcy

1. obrazy art. art. 7 kpk, art.167 k.p.k. w zw. z art. 170§1 kpk, w zw. z art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k.;

2. błędu w ustaleniach faktycznych;

3. rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez obrońcę zarzuty nie były zasadne.

W punkcie pierwszym apelacji skarżący podnosił zarzut obrazy art. 7 k.p.k., który wyrażać się miał w dowolnej a nie swobodnej ocenie wyjaśnień oskarżonego w zakresie zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń u pokrzywdzonego.

Zasadniczo powyższy zarzut uznać należy za niezasadny i to w stopniu oczywistym. Postawienie takiego zarzutu usprawiedliwione może być jedynie rolą procesową skarżącego i związanym z tym obowiązkiem działania jedynie na korzyść oskarżonego. Stąd oczywiście wybiórcza i fragmentaryczna, a przede wszystkim subiektywna ocena wyjaśnień oskarżonego nie tylko w tym zakresie. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji dokonał nad wyraz profesjonalnej oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym wyjaśnień oskarżonego. Ustaleń co do zamiaru oskarżonego dokonać należało nie tylko w oparciu o jego wyjaśnienia /jak chciałby tego obrońca/, jednakże mając na uwadze przebieg zdarzenia, który wynikał także z zeznań świadków. Obowiązkowi temu Sąd I instancji sprostał w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Wskazując jedynie korzystne elementy z zachowania oskarżonego /momentu ustania zadawania ciosów, przyniesienie oskarżonego z powrotem do mieszkania i przykrycie kocem/ w żadnym razie nie może doprowadzić do zmiany prawidłowego stanowiska Sąd I instancji. W odróżnieniu od obrońcy Sąd Okręgowy wziął pod uwagę całość zachowania oskarżonego i poddał je ocenie, która pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Z wiadomych powodów obrońca całkowicie pominął, że oskarżony w pierwszej fazie zadawał jedynie zasłaniającemu się pokrzywdzonemu szereg ciosów z pięści w głowę w okolice twarzy. Kolejna faza były to ciosy zadawane przez oskarżonego w okolice żeber i szyję pokrzywdzonego. Zupełnie także pominął skarżący, iż w takim stanie pokrzywdzony został „wywleczony” wręcz przez oskarżonego z mieszkania. Trudno znaleźć bardziej adekwatne określenie dla sposobu w jaki oskarżony przemieszał pokrzywdzonego z mieszkania, tj. ciągnąc go nogami po schodach. Mając na uwadze stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia a będące następstwem zachowań oskarżonego, kierując się przy tym doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania stwierdzić należy, iż przypisany oskarżonemu zamiar jest w pełni uzasadniony.

Zarzut sformułowany w punkcie drugim apelacji dotyczył także uchybienia art. 7 k.p.k. a sprowadzał się do niezasadnego /zdaniem obrońcy/ uznania przez Sąd I instancji, że to nie oskarżony zadzwonił po służby ratownicze. Zauważyć należy, iż podnosząc ten zarzut skarżący nie wykazał ewentualnego wpływu podnoszonego uchybienia na treść zapadłego wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego okoliczność podnoszona przez obrońcę nie mogła mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przede wszystkim fakt zawiadomienia służb ratunkowych pozostawał poza sporem i jak się wydaje nie wynikał on z realnej chęci niesienia pomocy pokrzywdzonemu a jedynie był przejawem swoistego „otrzeźwienia” i uświadomienia sobie, iż w mieszkaniu znajduje się nieżyjący już pokrzywdzony i wręcz strach przed konsekwencjami. Gdyby faktycznie którakolwiek z osób biorących udział w alkoholowej biesiadzie faktycznie chciała wezwać służby ratunkowe celem udzielenia pomocy pokrzywdzonemu uczyniono by to z pewnością o wiele wcześniej jeszcze były u niego zachowane czynności życiowe.

Kolejny zarzut apelacyjny a wskazany w punkcie trzecim także nie był zasadny. Analiza treści opinii z zakresu medycyny sądowej nie pozostawia żadnych wątpliwości, że była ona rzetelna, fachowa i pełna. Stanowiła ona wystarczający materiał dowodowy dla prawidłowego zakwalifikowania zachowania oskarżonego. Nie można bowiem stracić z pola widzenia okoliczności, że oskarżonemu przypisane zostało działanie w zamiarze ewentualnym i przestępstwo z art. 156 §3 k.k. Wskazywane zatem okoliczności w punkcie 3 apelacji o ile mogłyby mieć znaczenie w przypadku próby zakwalifikowania zachowania oskarżonego z art. 148 §1 k.k., o tyle w realiach przedmiotowej sprawy, mając na uwadze przypisany oskarżonemu czyn nie mogły mieć istotnego znaczenia. Kierując się zasadami logicznego rozumowania nie sposób nie dojść do konkluzji, iż niezależnie od wcześniej kondycji zdrowotnej pokrzywdzonego to konkretne zachowania oskarżonego /zadawane przez niego ciosy/ spowodowały obrażenia, które następnie skutkowały zgonem A. Ś..

Zarzuty wskazane w punkcie czwartym apelacji, odnoszące się do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji w obliczu nie uznania za zasadnych zarzutów podniesionych w punktach od 1 do 3 apelacji- należało uznać jako oczywiście niezasadne. W tym bowiem miejscu obrońca wywodził, iż uchybienia, które wskazał w punktach od 1 do 3 apelacji skutkowały błędami w ustaleniach faktycznych. Innymi słowy jako przyczynę obrońca wskazywał uchybienia przepisom proceduralnym a jako skutek tego uchybienia błędy w ustaleniach faktycznych. Skoro Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w procedowaniu Sądu I instancji uchybień, czyli nie stwierdzono przyczyny /podnoszonej przez obrońcę/, to w sposób oczywisty nie sposób także podzielić zapatrywania skarżącego co do wystąpienia skutku. W tych okolicznościach jeszcze raz stwierdzić należy, iż stosowanie przez Sąd I instancji poszczególnych instytucji prawa procesowego charakteryzowało się daleko idącym profesjonalizmem, a podniesione zarzuty obrońcy potraktować należało jako polemikę wynikającą z jego roli procesowej.

Ostatni /alternatywny/ zarzut apelacyjny wskazany w punkcie piątym także nie zawierał treści, które mogłyby doprowadzić do oczekiwanego przez obrońcę skutku.

Skarżący wskazywał na zachowania oskarżonego, które jego zdaniem stanowić powinny okoliczności przemawiające na korzyść A. R.. W szczególności obrońca podnosił, iż oskarżony: zaprzestał bicia pokrzywdzonego, podjął czynności reanimacyjne, zaalarmował służby ratunkowe, wniósł pokrzywdzonego do domu i przykrył kocem.

Fakt zaprzestania bicia pokrzywdzonego uwzględniony został nie tylko przez Sąd I instancji, ale już przez prokuratora, czemu dał wyraz w kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu. Zauważyć bowiem należy, iż gdyby oskarżony nie zaprzestał bicia pokrzywdzonego, to do zgonu doszłoby wcześniej, a to z dużą dozą prawdopodobieństwa skutkowałoby postawieniem A.R. zarzutu z art. 148§1 k.k. Odnośnie reanimacji, którą miał podjąć oskarżony wobec pokrzywdzonego- kwestia to omówiona została wyżej. Powtórzyć jedynie należy, iż trudno mówić o faktycznej reanimacji ze strony oskarżonego, a nawet jakimkolwiek zainteresowaniem się stanem pokrzywdzonego. To przecież inna z osób /J. K./ podjęła działania, jednakże już wobec martwego pokrzywdzonego. W ustalonym stanie faktycznym trudno także za okoliczność łagodzącą uznać także ponowne sprowadzenie pokrzywdzonego do mieszkania i przykrycie go kocem. To właśnie w tym momencie należało udzielić pokrzywdzonemu pomocy, której mu nie udzielono.

Podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary skarżący zobowiązany jest do wykazania, że faktycznie doszło do tego rodzaju uchybień, że wysokość orzeczonej kary – „razi”- co kolokwialnie rzecz ujmując – „bije po oczach”. W przedmiotowej sprawie nawet przez chwilę nie można odnieść wrażenia aby kara 10 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego była surową a tym bardziej rażąco surową. Także w tym zakresie Sąd I instancji wykazał profesjonalizm i wymierzył oskarżonemu zgodnie z dyrektywami wskazanymi w art. 53 k.k.

Reasumując, stwierdzić należy, iż żaden z podniesionych przez obrońcę zarzutów nie mógł zostać uznany za zasadny wobec faktu, że procedowanie przed Sądem I instancji było profesjonalne i pozbawione jakichkolwiek uchybień, w tym tych wskazywanych przez obrońcę.

Wnioski

o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania, bądź o zmianę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania w całości zarzutów apelacyjnych za niezasadne- także wnioski uznać należało w całości za niezasadne .

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie uwzględnienia apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.  2.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 1.328 złotych 40 groszy złotych w tym stawkę 23  podatku od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym;

zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa

7.  PODPIS

Dorota Radlińska

Przemysław Filipkowski Piotr Maksymowicz

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 25.04.2023 r., sygn. akt V K 141/22

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana