Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 273 / 23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2023r.

sygn. akt V K 137/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel subsydiarny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskaza­ny w art. 438 pkt 1) kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpo­wiada prawu

☒

art. 438 pkt 2) kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3) kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4) kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub nie­słusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

zmiana

☐

uchylenie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

W. Ż

---

w postępowaniu odwoławczym nie przeprowadzano postępowania dowodowego

---

---

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

---

w postępowaniu odwoławczym nie przeprowadzano postępowania dowodowego

---

---

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

-----

-----

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.1

---

---

2.1.2.1.

---

---

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO

zarzuty obrazy prawa procesowego:

1.  mająca wpływ na treść orzeczenia obraza art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk poprzez jednostronną ocenę zebranego materiału dowodowego I oparcie rozstrzyg­nięcia jedynie na dowodach obciążających oskarżone­go I pominięciu kwestii korzystnych dla niego;

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podsta­wę wyroku poprzez bezpodstawne przyjęcie, że os­karżony dopuścił się zarzuconego mu czynu działając z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że oskarżony wystę­pował z wnioskiem o dofinansowanie z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w uzasadnionym przekonaniu o prawidłowości swoje­go działania, a pozyskane środki wykorzystywał zgod­nie z łączącą Fundację z (...) umową na rzecz do­finansowania wynagrodzeń pracowników Fundacji (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

APELACJA PROKURATORA

zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżo­nemu za przypisany czyn, polegającej na orzeczeniu kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z warunkowym zawie­szeniem jej wykonania na okres 4 lat, podczas gdy bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu, wynikający w szczególności z postaci zamiaru i motywacji, charakter naruszonych dóbr, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, a także potrzeba w zakresie kształtowania świa­domości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierze­niem oskarżonemu zdecydowanie surowszej kary, to jest kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dopuścił się żadnych uchybień określonych w art. 439 § 1 kpk, których wystąpienie obligowałoby sąd odwoławczy do uchylenia zaskar­żonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów, a także wpływu uchybienia na treść orzeczenia. Nie było również podstaw do jego modyfikacji na podstawie art. 440 kpk.

Wniosek o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego złożył tylko obrońca oskarżonego, toteż z uwagi na regulację art. 423 § 1a kpk w zw. z art. 457 § 2 kpk pisemne motywy odnoszą się tylko do zarzutów sfor­mułowanych w apelacji jego autorstwa. W odniesieniu do apelacji oskarżyciela publicznego poprzestać można wyłącznie na stwierdzeniu, że nie zakwestiono­wano w niej skutecznie (nie formułowano nawet takiego zarzutu), by sąd meriti błędnie przyjął istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej uzasadniającej warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności (art. 69 §§ 1-2 kk). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 1973r. (V KRN 474/72, OSN-KW (...)) wskazał, że kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową zarówno z powodu nadmiernej jej wysokości, jak i z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania. Ana­logicznie dopuszczalny jest zarzut rażącej niewspółmierności kary na skutek warunkowego zawieszenia jej wykonania. Dlatego Prokurator starał się kwes­tionować wymiar kary poprzez formułowanie zarzutów dotyczących społecznej szkodliwości czynu. Jego dążenie nie mogło jednak liczyć na powodzenie już chociażby z tego powodu, że apelujący przyznał, że sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stopień społecznej szkodliwości czynu (…) oceniając go jako wysoki. W przypadku przestępstw przeciwko mieniu motywacja sprawcy z re­guły jest niska, ponieważ działają oni z chęci uzyskania korzyści majątkowej (dla siebie lub kogoś innego). Tzw. oszustwa dotacyjne również reguły są do­brze przygotowane, by przełamać czujność pracowników instytucji finansowych lub urzędów państwowych / samorządowych. Fakt, że wysokość świadczenia emerytalnego osiąganego przez oskarżonego rzeczywiście czyni mało realnym naprawienie przez niego szkody, nie ma wpływu na ocenę społecznej szkod­liwości czynu. A. K. jest osobą dojrzałą i niekaraną – jak wyżej wspom­niano nie jest kwestionowana pozytywna prognoza kryminologiczna. Dlatego orzeczenie w zakresie kary należało utrzymać uwzględniając dodatkowo, że Prokurator nie postulował podwyższenia jej wymiaru, a tylko eliminację roz­strzygnięcia o środku probacyjnym.

Z kolei dalej idąca apelacja obrońcy oskarżonego, obejmująca żądanie zmiany zaskarżonego wyroku musiała zostać oceniona jako wyłącznie polemiczna.

Podstawowy jej zarzut dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez niezasadne przyjęcie, że A. K. działał z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy – zdaniem apelującego – występując z wnioskiem o dofinansowanie działał w uzasadnionym przekonaniu prawidło­wości swojego działania, a pozyskane środki wykorzystywał zgodnie z umową na dofinansowanie wynagrodzeń pracowników Fundacji.

Zgodnie z art. 286 § 1 kk kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dopro­wadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Tym kwalifikowany tego przestępstwa (gdzie znamieniem kwalifikującym jest wartość mienia: znaczna lub wielka) określony został w art. 294 § 1 kk. Mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000,00 zł (art. 115 § 5 kk).

Przestępstwo oszustwa można popełnić tylko umyślnie i tylko z zamiarem bezpośrednim. W doktrynie i orzecznictwie jednoznacznie wskazuje się, że oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, gdyż warunkiem odpowiedzial­ności jest działanie lub zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści ma­jątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa musza mieś­cić się w jego świadomości i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przed­stawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku dzia­łania sprawcy w zamiarze ewentualnym nie dochodzi więc do popełnienia występku oszustwa przewidzianego w art. 286 § 1 kk (por. np. wyrok SN z dnia 19.07.2007r., V KK 384/06, Biul. PK 2007/14/33). Wprowadzenie w błąd mo­że mieć postać zarówno działania (np. sprawca przedstawia pokrzywdzo­nemu nieprawdziwe informacje dotyczące transakcji, za którą ma otrzy­mać wynagrodzenie lub posługuje się podrobionymi dokumentami), jak i za­niechania (np. sprawca zataja przed pokrzywdzonym istotne informacje doty­czące obciążeń własnego majątku czy wady prawnej przedmiotu transakcji).

W sytuacji, gdy na podstawie wyjaśnień nie da się w sposób nie budzący wąt­pliwości ustalić zamiaru sprawcy, sąd powinien sięgać do najbardziej uchwyt­nych i widocznych elementów działania sprawcy – okoliczności przedmioto­wych (postanowienie SN z dnia 29.03.2011r., V KK 344/10, Biul. PK 2011/9/ 45).

Obrońca oskarżonego argumentował, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyro­ku brakuje szerszego odniesienia do postaci zamiaru oskarżonego i do jego wyjaśnień, w których A. K. wskazywał m. in. na problemy z regulowaniem zobowiązań wobec ZUS oraz nieterminowość wypłaty środków przez (...). Obrońca podkreślał, że celem działania Fundacji (...) było przede wszyst­kim aktywizowanie osób niepełnosprawnych i mimo braku szerszej działalności czynione były starania, aby Fundacja funkcjonowała i realizowała swoje cele.

Można podzielić wywód obrońcy, że taki był jeden z formalnych celów statuto­wych Fundacji. Apelujący jednak nie chce dostrzec, w jaki sposób był on fak­tycznie realizowany – jak wyglądało owo aktywizowanie. Sąd I instancji ocenia­jąc zeznania pracowników Fundacji trochę zbagatelizował ich znaczenie dla rozstrzygnięcia wskazując, że kwestie związane m. in. z przekazywaniem przez pracowników (dobrowolnie lub nie) darowizn i pożyczek na rzecz Funda­cji, ich wysokości, terminowości otrzymywanych wypłat nie miały w sprawie is­totnego znaczenia z uwagi na postawiony oskarżonemu zarzut. W przekonaniu Sądu odwoławczego miały bardzo istotne znaczenia, gdyż pokazywały, że ce­lem działania Fundacji nie była aktywizacja zawodowa osób niepełnospraw­nych. Co najwyżej był to cel poboczny, gdyż głównym celem były uzyskiwanie dofinansowania z (...) – uzyskiwanie środków, które wyłącznie w niewiel­kiej części przeznaczane były na wypłaty dla pracowników i finansowanie ta­kich kosztów pracy, jak składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Po­mijając nawet kwestię, że Fundacja od grudnia 2012 roku nie uiszczała ter­minowo składek na ubezpieczenie społeczne, a począwszy od października 2013 roku płaciła je w niepełnej wysokości, a później już wcale należało od­wołać się do zeznań K. P. (m. in. k. 33-35 i 325-327), że przy konstrukcji przepisów Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji za­wodowej i społeczne oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych do wyłudzenia dofinansowania dochodzi, kiedy podmiot ubiegający się o nie ponosi zadekla­rowanych kosztów pracy lub nie ponosi ich wcale. Świadek trafnie wskazał sy­tuację, w której pracownik otrzymuje wynagrodzenie, ale następnie zobowiąza­ny jest je zwracać pod różnym tytułem pracodawcy. Oczywiście fundacje ut­rzymują się z darowizn, ale nie powinny być to darowizny od beneficjentów ich celów statutowych, będące dodatkowo warunkiem nawiązania stosunku pracy. Przesłuchani pracownicy wielokrotnie wskazywali, że różną część wynagrodze­nia zwracali następnie na rzecz Fundacji (...) jako rzekome darowizny lub pożyczki. A tymczasem oskarżony wydatkowane na wynagrodzenia kwoty po­dawał we wnioskach o dofinansowanie. W ten sposób wprowadzał Fundusz w błąd co do spełniania warunków formalnych uzyskania dofinansowania, po­nieważ w istocie nie Fundacja nie ponosiła takich kosztów pracy – z założenia część wypłaconych wynagrodzeń powracała do niej jako te darowizny lub po­życzki. Następnie te środki były pożytkowane na potrzeby Fundacji (a nie taki był cel dofinansowania ze środków publicznych).

Oskarżonemu zasadnie przypisano również tzw. oszustwo dotacyjne. Art. 297 § 1 kk penalizuje również zachowanie osoby, która w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi dotacji przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące oko­liczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finanso­wego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Przestępstwo penalizowane w art. 297 § 1 kk ma charakter formalny. Jego do­konanie następuje już w chwili, gdy sprawca przedłoży fałszywe lub stwierdza­jące nieprawdę dokumenty, bądź nierzetelne oświadczenie, niezależnie od te­go, czy skutkowały one uzyskaniem kredytu. Przepis penalizuje czynności przygotowawcze do podjęcia ostatecznej decyzji o udzieleniu kredytu. Dla zaistnienia przestępstwa oszustwa kredytowego wystarczy, że starający się o kredyt przedstawi choć jeden fałszywy lub stwierdzający nieprawdę doku­ment. Uwzględniając, że przestępstwo ma charakter formalny – dla jego zaist­nienia nawet wystąpienie rzeczywistej szkody nie stanowi warunku odpowie­dzialności karnej (wyrok SA w Łodzi z dnia 26.07.2000r., II AKa 93/00, Prok. i Pr. 2002/1/24). Rozważania te aktualne pozostają również w sprawach doty­czących przyznania subwencji lub dotacji. Oświadczeniami w rozumieniu art. 297 § 1 kk będą zarówno pisma wymagane przez przepisy prawa w trybie postępowania prowadzonym dla uzyskania wsparcia finansowego jednej z in­stytucji wymienionych w tym przepisie, jak i oświadczenia samorzutnie przed­kładane przez sprawcę podczas postępowania prowadzonego w związku z ubieganiem się np. o kredyt (postanowienie SN z dnia 7.03.2013r., V KK 304/12, Lex nr 1302183).

W stanie faktycznym wynikającym z przeprowadzonych dowodów jaskrawe jest, że oskarżony jako prezes Fundacji składając co miesiąc w jej imieniu wnioski o kolejne transze dofinansowania każdorazowo nierzetelnie deklarował w nich wysokość ponoszonych kosztów pracy, co miało bezpośrednie przeło­żenie na wysokość przyznawanego dofinansowania. Nie będzie dowolna teza, że urzędnicy Funduszu, gdyby znali rzeczywisty mechanizm aktywizacji osób niepełnosprawnych nie przyznaliby w ogóle dofinansowania, tak jak to stało się w przypadku innych fundacji, częściowo powiązanych osobowo z oskarżonym.

Finalnie skarżący formułując zarzut obrazy przepisów postępowania, to jest art. 7 kpk nie zdołał wykazać, że sąd meriti nieobiektywnie i niewłaściwie ocenił zebrany materiał dowodowy. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doś­wiadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1) kpk - właściwie uar­gumentowane w uzasadnieniu (wyrok SA w Warszawie z dnia 14.02.2023r., II AKa 529/22, Lex nr 3522440). Zarazem by zarzut naruszenia art. 7 kpk okazał się trafny, wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów (wyrok tego Sądu z dnia 30.12.2022r., II AKa 293/22, Lex nr 3510437).

W świetle powyższych rozważań nie mógł zostać uwzględniony również zarzut obrazy przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 5 § 2 kpk. Bo­wiem jeżeli skarżący zarzuca wadliwą ocenę dowodów ujawnionych w sprawie, to nielogiczne jest podnoszenie zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk. Naruszenie za­sady in dubio pro reo ma wszak miejsce wtedy, gdy sąd prawidłowo ocenił ze­brane w sprawie dowody, ale ujawnione wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, wbrew kierunkowi wymienionej zasady (jeden z wielu: wyrok SA w Warszawie z dnia 24.03.2023r., II AKa 287/22, Lex nr 3599262).

Przepisy art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk mają charakter rozłączny. W sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 kpk, to zastosowanie zasady z art. 5 § 2 kpk może nastąpić, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi ist­nienie wciąż niedających się - w oparciu o nią - usunąć wątpliwości (postano­wienie SN z dnia 14.12.2022r., IV KK 497/22, Lex nr 497/22).

Wniosek

apelacja obrońcy:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

apelacja Prokuratora:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenia orze­czenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary poz­bawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

powody niezasadności wniosków wynikają z rozważań poświęconych zasad­ności zarzutów

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---

-----

-----

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymanie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyjaśniono powyżej

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

-----

Zwięźle o powodach zmiany

-----

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----

☐ art. 439 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------

4.1.

☐ art. 454 § 1 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----

------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

II.

W postępowaniu odwoławczym oskarżony był reprezentowany przez obrońcę z urzędu. Oskarżyciela posiłkowego reprezentował ustano­wiony pełnomocnik.

Wobec wyroków Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z ustawą zasadniczą przepisów różnicujących wynagrodzenie profesjonalnych pełnomocników w zależności od tego, czy pomoc prawną świadczą na podstawie umowy, czy z urzędu (np. wyrok TK z dnia 20.12.2022r., SK 78/21, Dz. U. z 2022 roku, poz. 2790) podstawą przyznania wyna­grodzenia obrońcy z urzędu był § 11 ust. 2 pkt 5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie op­łat za czynności adwokackie (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964 ze zm.). Wynagrodzenie obrońcy z urzędu podwyższono za­razem o wartość podatku od towarów i usług na podstawie § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 2631).

Rozstrzygnięcie o zasądzeniu od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Państwowego Funduszu (...) Niepełno­sprawnych kwoty 1.200,00 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoław­czym oparto o § 11 ust. 2 pkt 5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedli­wości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935).

IV.

Wobec wysokości uzyskiwanego świadczenia emerytalnego i ciążą­cego obowiązku naprawienia szkody oskarżonego zwolniono od obo­wiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, wydatkami w nim poniesionymi obciążając Skarb Państwa (art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk).

7.  PODPISY

Anna Nowakowska

Izabela Szumniak Piotr Maksymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

alternatywnie co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1) kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpo­wiada prawu

☒

art. 438 pkt 2) kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3) kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4) kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub nie­słusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

zmiana

☐

uchylenie

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

alternatywnie co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a) kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1) kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpo­wiada prawu

☐

art. 438 pkt 2) kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3) kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4) kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub nie­słusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

zmiana

☐

alternatywnie uchylenie