VIII AKa 281/23 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Warszawie z 2024-07-01
Sygn. akt VIII AKa 281/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 czerwca 2024 r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Adam Wrzosek (spr.)
Sędziowie: SA – Przemysław Filipkowski
SA – Sławomir Machnio
Protokolant: – Agata Adamczewska
przy udziale Prokuratora Krzysztofa Kosieradzkiego
po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2024 r.
sprawy:
B. Ś. o zadośćuczynienie na podstawie art. 8b ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
na skutek apelacji, wniesionej przez reprezentanta Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Rzeszowie
od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 25 maja 2023 r. sygn. akt XVIII Ko 96/22
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
I. kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
VIII AKa 281/23 |
||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
|||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 25 maja 2023 r., sygn. XVIII Ko 96/22 |
||||||||||||||||||||||
1.1. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
☐ obrońca |
||||||||||||||||||||||
☒ inny - pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa |
||||||||||||||||||||||
☐ inny – pełnomocnik wnioskodawcy |
||||||||||||||||||||||
1.1. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.1.1. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.1. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||||
1.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||||
1.1. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
1.1.1.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
obraza prawa materialnego, tj. art. 8b ust.1 i 2 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 5 k.c. poprzez nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia, podniesionego przez uczestnika postępowania i uznanie, że w niniejszej sprawie uwzględnienie zarzutu przedawnienia naruszyłoby zasady współżycia społecznego. |
☒ zarzut niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zarzut zawarty w apelacji jest niezasadny. Ustawą z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego wprowadzono do ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego art. 8b uprawniający do wystąpienia przez wnioskodawczynię B. Ś. o zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia, o którym mowa we wniosku złożonym w dniu 7 lipca 2022 r. Ustawa nowelizująca weszła w życie w dniu 28 kwietnia 2018 r. (Dz. U. 2018.727). W art. 2 powyższej ustawy zawarto regulację, że w przypadku gdy nieważność orzeczenia stwierdzono przed wejściem w życie ustawy, żądanie odszkodowania lub zadośćuczynienia należy zgłosić w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Tym samym skarżący zasadnie zauważył, że termin do zgłoszenia roszczenia opartego o przepis art. 8b ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (zwanej dalej ustawą lutową) upływał wnioskodawczyni w dniu 28 kwietnia 2021 r., a nie jak błędnie wskazał Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w dniu 28 kwietnia 2019 r. Oznacza to, że opóźnienie w złożeniu przez wnioskodawczynię wniosku o zadośćuczynienie było krótsze od wskazanego przez Sąd Okręgowy i nieznacznie przekraczało 14 miesięcy. W postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji organ reprezentujący Skarb Państwa podniósł zarzut przedawnienia. Sąd Okręgowy powołując się treść art. 5 k.c. zarzutu tego nie uwzględnił. Sąd rozpoznający sprawę jest zobowiązany uwzględnić zarzut przedawnienia, chyba że uzna, iż zgłoszenie tego zarzutu w okolicznościach konkretnej sprawy stanowi nadużycie prawa, co w rozumieniu art. 5 k.c., nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni udzieliła pełnomocnictwa kancelarii prawnej w dniu 18 stycznia 2022 r., a więc przed upływem 10 miesięcy od ekspirowania terminu przedawnienia roszczenia. Zwłoka ta w żadnej mierze nie może być uznana za nadmierną. To zaś, że pełnomocnik B. Ś. wniosek o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni stosownego zadośćuczynienia złożył dopiero w dniu 7 lipca 2022 r. nie może obciążać wnioskodawczyni. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że w czasie, gdy powstała prawna możliwość ubiegania się przez wnioskodawczynię o przedmiotowe zadośćuczynienie znajdowała się ona już w stosunkowo podeszłym wieku, jest schorowana, ma trudności w poruszaniu się oraz problemy ze słuchem. Okoliczności te niewątpliwie miały wpływ na możliwość śledzenia przez wnioskodawczynię zmian w obowiązującym porządku prawnym, otwierających prawo do ubiegania się o rekompensatę za krzywdę, o której mowa w zaskarżonym rozstrzygnięciu. Skoro wnioskodawczyni możliwość dochodzenia swoich roszczeń uzyskała dopiero w wyniku mającej miejsce w 2018 r. nowelizacji ustawy lutowej, to trudno uznać za racjonalny argument zawarty w uzasadnieniu apelacji, a mianowicie, że wnioskodawczyni porzuciła swoje starania o uzyskanie zadośćuczynienia. W tym czasie – o czym mowa wyżej - była ona już osobą starszą, schorowaną i trudno było oczekiwać od niej szczególnej aktywności w inicjowaniu działań zmierzających do uzyskania zadośćuczynienia. Nadto nie ma racji skarżący, że wiedza o nowelizacji ustawy lutowej była ogólnie dostępna. W praktyce nowelizacja dotyczyła niewielkiej części populacji, nie była przedmiotem szerszej debaty społecznej i nie była eksponowana w środkach masowego przekazu. Mając na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, że złożenie wniosku o zadośćuczynienie po upływie przewidzianego prawem terminu – wbrew twierdzeniom skarżącego - nie zostało zawinione przez wnioskodawczynię. Podzielając w pełni argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak jest też podstaw do kwestionowania wysokości zasądzonego na rzecz B. Ś. zadośćuczynienia. |
||||||||||||||||||||||
Wnioski |
||||||||||||||||||||||
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w całości żądania wnioskodawczyni o zasądzenie zadośćuczynienia. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Zawarto we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. |
||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
1.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
1.1. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
1.1. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
1.1. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
II. |
Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych postępowania apelacyjnego znajduje uzasadnienie w treści art. 554 § 4 k.p.k. |
|||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
Przemysław Filipkowski Adam Wrzosek Sławomir Machnio |
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
Pełnomocnik Prezesa Sądu Okręgowego w Rzeszowie, reprezentującego Skarb Państwa. |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku. |
||||
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
☐ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
1.4. Wnioski |
|||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Adam Wrzosek, Przemysław Filipkowski , Sławomir Machnio
Data wytworzenia informacji: