Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 293/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 17 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII K 64/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Obrońcy oskarżonego r.pr. H. D. :

1.  Rażąca surowość orzeczonej wobec oskarżonego wyrokami jednostkowymi:

- kary 10 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k.,

- kary 2 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 198 k.k.,

- kary 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 191 a k.k.

oraz wyrokiem łącznym w sytuacji, gdy oskarżony przyznał się do pobicia A. P. (1), przeprosił rodzinę za swoje zachowanie, od 2013r. nie wchodził w konflikt z prawem, pracował i przestrzegał porządku prawnego.

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 46 § 1 k.k. przez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zapłaty na rzecz D. S. (1) zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 40.000 zł.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej- adw. M. B. :

1.  Orzeczenie rażąco niewspółmiernej (łagodnej) kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku, przy której wymierzaniu Sąd Okręgowy dostrzegł wprawdzie występujące w sprawie okoliczności obciążające oskarżonego, takie jak brutalność i nieadekwatność działania; skierowanie swojej nieuzasadnionej agresji co do gospodarza, udzielającego mu gościny; spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu działając w zamiarze bezpośrednim; brak zapewnienia udzielenia A. P. (1) pomocy medycznej po spowodowaniu ciężkich obrażeń oraz obojętność co do jego stanu zdrowia; wcześniejsza karalność oskarżonego za przestępstwa z użyciem przemocy, którymi godził w dobra w postaci zdrowia i życia innego człowieka; wcześniejsze odbywanie długoterminowych kar pozbawienia wolności, jednakże Sąd Okręgowy powyższych okoliczności nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco łagodnej kary, a tym samym rażąco niewspółmiernej do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, nie uwzględniającej przy tym w sposób należyty celów zapobiegawczych i wychowawczych kary.

2.  Mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK i art. 410 KPK poprzez dowolną, nie zaś swobodną ocenę- uznanych w całości za wiarygodne- zeznań D. S. (1), poczynioną z pominięciem istotnych okoliczności wynikających z całokształtu tych zeznań, co doprowadziło do nieustalenia przez Sąd Okręgowy istotnych okoliczności takich jak to, że A. P. (1) był ojcem chrzestnym młodszej córki D. D. (1); D. S. (1) rozmawiała z bratem co drugi dzień, czasem codziennie; rodzeństwo składało sobie wzajemnie życzenia świąteczne i urodzinowe; D. S. (1) brała codziennie leki na uspokojenie w związku z tragiczną śmiercią brata, przy czym wskutek tego Sąd Okręgowy przyznał D. S. (1) od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sumę zdecydowanie zbyt niską (nieodpowiednią w rozumieniu art. 446 § 4 KC).

3.  Mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK poprzez dokonanie dowolnej, nie zaś swobodnej oceny zeznań D. S. (1), wskutek czego Sąd Okręgowy błędnie ustalił, że A. P. (1) do czasu, gdy zamieszkał z M. L. (1), przestał opiekować się matką, podczas gdy z zeznań tych wprost wynika, że A. P. (1) po przeprowadzce opiekował się matką sporadycznie, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że sytuacja D. S. (1) po śmierci brata nie uległa znacznemu pogorszeniu, a jego śmierć nie obciążyła dodatkowo D. S. (1) w kwestii opieki nad schorowaną matką, co łącznie spowodowało, że Sąd Okręgowy przyznał D. S. (1) od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sumę zdecydowanie zbyt niską (nieodpowiednią w rozumieniu art. 446 § 4 KC).

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1. Zarzuty apelacyjne zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego, okazały się nietrafne. Z kolei, spośród zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, na uwzględnienie co do istoty zasługiwał tylko jeden, odnoszący się do rażącej niewspółmierności (łagodności) kary pozbawienia wolności wymierzonej M. T. za czyn z pkt. I aktu oskarżenia oraz kary łącznej. W pozostałym zakresie, również ta apelacja nie została uwzględniona.

2. Na wstępie dalszych rozważań wskazać należy, że „ Granice kontroli odwoławczej wyznacza skarżący w środku odwoławczym (…) Granice kontroli odwoławczej wyznaczają dwa elementy o różnym charakterze. Pierwszy to zakres zaskarżenia, który ma charakter stały, gdyż na każdym skarżącym spoczywa obowiązek wskazania w środku odwoławczym zakresu zaskarżenia (art. 427 § 1 in principio w zw. z art. 425 § 2 zdanie pierwsze k.p.k.). Drugi element to zarzuty odwoławcze; ma on charakter „ruchomy”, gdyż nie zawsze wyznacza granice kontroli odwoławczej. Zależy to od podmiotu skarżącego (…) Jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie sąd odwoławczy zobowiązany jest orzekać poza granicami środka odwoławczego, a więc poza zakresem zaskarżenia, a w wypadku zaskarżenia przez oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika, orzekając na niekorzyść oskarżonego – także poza granicami podniesionych zarzutów. Taką podstawę stanowią art. 435, 439 § 1, art. 440 i 455 k.p.k. W razie stwierdzenia jednego ze wskazanych w tych przepisach uchybień sąd odwoławczy, niezależnie od zakresu zaskarżenia oraz podniesionych zarzutów, zobowiązany jest wyjść poza te granice środka odwoławczego” (tezy 1 i 2 w: Świecki Dariusz, Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz. Orzecznictwo, wyd.VII. Opublikowano: WKP 2024).

3. Powyższe uwagi są następstwem niekonsekwentnej postawy procesowej obrony. We wniesionej apelacji, r.pr. H. D. m.in. stwierdziła, że „ Ustalenia Sądu co do faktu popełnienia przestępstwa przez oskarżonego, okoliczności jego popełnienia i winy oskarżonego, dokonane przez Sąd Okręgowy, są prawidłowe i nie podlegają wzruszeniu”. Stąd zapewne wynikała decyzja o zaskarżeniu wyroku sądu I instancji przez obronę jedynie w części „ dotyczącej kary oraz w części uwzględniającej powództwo cywilne”, któremu to zakresowi zaskarżenia odpowiadały postawione zarzuty. W tych warunkach, badanie przez sąd odwoławczy prawidłowości ustaleń sądu meriti, czy rzeczywiście M.W. T. dopuścił się spowodowania śmierci A. P. (2) i jakie towarzyszyły temu okoliczności, w sytuacji braku podstaw wskazanych w ustawie, byłoby wyjściem poza wiążące go granice kontroli odwoławczej.

Tym niemniej, w pisemnej apelacji znalazły się także rozważania wskazujące na to, że M.W. T. działał w ww. zakresie „ bezsprzecznie” (na str. 4 apelacji znalazło się to oczywiście niefortunne sformułowanie) w zamiarze ewentualnym i stanowisko to zostało podtrzymane przez obrońcę w trakcie głosów stron a wcześniej, w trakcie rozprawy apelacyjnej oskarżony, składając dodatkowe wyjaśnienia i odnosząc się w nich do śmierci pokrzywdzonego, powiedział m.in., że w sprawie jest wiele niejasności i nie pamięta powodu pobicia tej osoby. Tym samym, obrona kwestionowała ustalenia sądu I instancji co do winy M.W. T. a w tym, co do postaci zamiaru, z jakim miał on działać przeciwko A. P..

Stanowiska te nie uzasadniają działania sądu odwoławczego z urzędu, poza granicami zaskarżenia. Nie wystąpiła bowiem jakakolwiek z przyczyn, nakazujących badanie sprawy także w zakresie wykraczającym, poza wskazanymi w pisemnej apelacji obrony, zakresie zaskarżenia i podniesionymi zarzutami. Zważyć jedynie należy, że rozważania sądu I instancji co do doprowadzenia APłońskiego do zgonu na skutek działań podejmowanych przez M.W. T., tak, jak zostało to ocenione wprost, w wyżej cytowanym fragmencie pisemnej apelacji obrońcy tej osoby, nie budziły wątpliwości, co do ich pełnej zasadności, także w zakresie postaci zamiaru, z jakim oskarżony w tym zakresie działał. W szczególności, brak więc było podstaw do przyjęcia, że orzeczenie to było rażąco niesprawiedliwe, co uzasadniałoby zastosowanie w postępowaniu odwoławczym przepisu art. 440 k.p.k.

4. Odnośnie wymiaru kary za czyn z punktu I aktu oskarżenia, stanowiska zawarte w obu pisemnych apelacjach należy ocenić jako przeciwne sobie. Z kolei wymiar kar za czyny z punktów II i III aktu oskarżenia, kwestionowany był tylko przez obrońcę oskarżonego. Należy w tym miejscu podkreślić, że wszystkie okoliczności podnoszone w pisemnych apelacjach na potwierdzenie zasadności, stawianych w nich zarzutów odnoszących się do wymiaru kar jednostkowych oraz kar łącznych, zasadniczo uwzględnione zostały w rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Warte podkreślenia jest w szczególności to, że sąd ten wziął pod uwagę zarówno te z nich, które były niekorzystne dla M.W. T., jak i korzystne dla tej osoby.

5. I tak, w poprzedniej części uzasadnienia sąd odwoławczy odniósł się do prawidłowości przyjętego ustalenia (opartego na szerokich rozważaniach, str. 18-19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że odnośnie czynu z punktu I aktu oskarżenia, oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, któremu nie przeczył brak planu jego dokonania, nagłość i emocjonalność działania a także znajdowanie się tej osoby w stanie nietrzeźwości, które to jednak nie uniemożliwiało dokonania przez niego oceny stanu pokrzywdzonego i jego zachowania, a więc postrzegania jego nietrzeźwości, wyraźnie mniejszej postawności i nie podejmowania przez niego obrony.

Odnośnie czynu z punktu II aktu oskarżenia, to zauważyć należy, że sąd I instancji nie przyjął, że M.W. T. doprowadził pokrzywdzoną M. L. do stanu bezbronności, przez co podkreślanie tego elementu w apelacji miało w swoim zamyśle zapewne wyłącznie uwypuklenie niedostatecznego uwzględnienia tej okoliczności przy wymiarze kary. Dla rozstrzygnięcia w tym zakresie nie miała natomiast znaczenia okoliczność, że pokrzywdzona podczas popełniania tego czynu sprawiała wrażenie, że myśli, że dokonywała go inna osoba.

Argumenty odnoszące się do powyższych okoliczności, ocenić należy wyłącznie jako polemiczne, nie wnoszące istotnych treści do rozważań, jakie w tych zakresach winny zostać i zostały przeprowadzone przez sąd I instancji.

Miała natomiast rację obrońca oskarżonego podkreślając odnośnie czynu z punktu III aktu oskarżenia, że film z nagraniem nagiej M. L. w trakcie obcowania płciowego został w krótkim czasie usunięty z profilu pokrzywdzonego. Okoliczność ta, co prawda, nie została wskazana przez sąd I instancji jako mająca wpływ na wymiar kary, to jednak przyjąć należy, że uwzględniając inne okoliczności, wiążące się z popełnieniem tego czynu, które zostały zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie może to wpłynąć na ocenę, że kara za ten czyn była rażąco niewspółmierna, co uzasadniałoby zmianę, to jest wyraźne złagodzenie jej wymiaru.

Wreszcie, odnośnie wymiaru kary łącznej, to obrona nie określiła, jaka jej zdaniem kara byłaby właściwa, przy prawidłowym uwzględnieniu wszystkich okoliczności, jakie się z nią winny wiązać. Zamiast tego, w apelacji znalazły się rozważania o walorze teoretycznym, luźno związanym z przedmiotem sprawy. Także i w tym zakresie, należy więc mówić o wyłącznie polemicznym charakterze tego środka odwoławczego, który nie uzasadniał złagodzenia wymiaru kary łącznej.

6. Miał natomiast rację pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej podkreślając, że w zakresie czynu z punktu I aktu oskarżenia, „ wymierzona oskarżonemu kara pozostaje rażąco łagodna względem stopnia społecznej szkodliwości”. Sąd I instancji w istocie, nie uwzględnił w wystarczającym stopniu uprzedniej, wielokrotnej karalności M.W. T. za poważne przestępstwa, w tym za czyn z art. 148 § 1 k.k., za które osoba ta odbywała już m.in. długoterminowe kary pozbawienia wolności. Należy przyjąć, że co pewien czas, oskarżony ten dopuszcza się bardzo groźnych, szkodliwych społecznie zachowań i przeszkodą do tego nie są konsekwencje, jakie ponosił, za poprzednie, tego rodzaju czyny. Jak słusznie zauważył to skarżący, „ Wcześniejsze odbywanie kar pozbawienia wolności nie przyczyniło się do ukształtowania u oskarżonego społecznie pożądanych postaw”. To jest właśnie okoliczność, która nakazuje ocenić M.W. T. jako sprawcę wyjątkowo niebezpiecznego dla innych osób, a co za tym idzie, wymierzyć karę za ww. czyn z uwzględnieniem postulatu zawartego w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, to jest, aby cele wychowawcze kary ustąpiły „ celom zapobiegawczym”, gdyż „ Oskarżony powinien być bezwzględnie odizolowany od reszty społeczeństwa na długi czas, bowiem tylko wówczas nie będzie stanowić zagrożenia dla innych”.

Tym samym, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności branych pod uwagę przez sąd I instancji przy dokonywaniu wymiaru kary za czyn z punktu I aktu oskarżenia i kary łącznej, oraz przy dodatkowym uwzględnieniu ww. postulatu, jako odpowiadające w pełni dyrektywom wymiaru kar, a więc jako kary sprawiedliwe, należało orzec wobec M.W. T. karę 13 lat pozbawienia wolności za czyn z punktu I aktu oskarżenia i karę 14 lat pozbawienia wolności jako karę łączną, obejmującą kary za czyny z punktów I, II i III aktu oskarżenia.

7. Przechodząc do zarzutów obu apelacji związanych z zasądzeniem na rzecz D. S. (1) kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia, to nie zasługują one na uwzględnienie.

Wbrew zawartym w nim twierdzeniom, sąd I instancji właściwie ocenił relacje tej osoby z A. P., w pełni zasadnie opierając się w tym zakresie na prawidłowo dokonanej ocenie zeznań oskarżycielki posiłkowej. Na uwzględnienie zasługuje więc ustalenie, wynikające z tego dowodu, że „ relacje między rodzeństwem w ostatnich kilku latach nie były szczególnie bliskie, chociaż utrzymywali kontakty, choćby komunikując się telefonicznie”. Jako prawidłowe należy też ocenić inne, wskazane przez sąd I instancji i wynikające z tych zeznań ustalenia, że D. S. odwoływała się w nich głównie „ do wspólnych przeżyć z okresu dzieciństwa”, że „ w ciągu ostatnich lat ich więź uległa osłabieniu, głównie z powodu ponownego związania się A. P. (1) z M. L. (1), którego to związku (...) nie akceptowała” oraz, że gdy pokrzywdzony zamieszkał z tą kobietą, to „ przestał opiekować się ich matką, a co za tym idzie, kwestia opieki nad ich matką nie obciążyła D. S. (1) wraz ze śmiercią brata, lecz nastąpiło to już wcześniej”.

8. Do części z tych okoliczności, tj. w szczególności do rzadkości osobistych kontaktów tego rodzeństwa, wynikających z faktu ponownego związania się A. P. z M. L., podkreślając ich wagę dla kwestionowanego rozstrzygnięcia, odnosiła się w apelacji obrońca oskarżonego. Należy jednak podkreślić, że okoliczności te, zostały przez sąd I instancji prawidłowo uwzględnione w zaskarżonym wyroku głównie poprzez przyznanie zadośćuczynienia na poziomie znacząco niższym niż wnioskowany przez oskarżycielkę posiłkową.

9. Brak było też podstaw do uwzględnienia argumentacji, zaprezentowanej w uzasadnieniu apelacji wniesionej przez tę, ww. stronę.

Odnośnie częstotliwości opiekowania się A. P. nad ich matką, tut. sąd przyłącza się do ustaleń zaprezentowanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uznając wypowiedź D. S. o sporadyczności tej opieki jako nieostrą, niekonkretną i w istocie niewiele sądowi mówiącą i dającą. Przy czym, w kontekście konieczności zapewnienia tej matce należytej opieki i zapadłego rozstrzygnięcia, nie ma większego znaczenia to, czy pokrzywdzony w ogóle zaprzestał wykonywania tego, ciążącego na nim ze względów rodzinnych i społecznych obowiązku, czy czynił to wyłącznie „ sporadycznie”.

Z kolei takie okoliczności, jak fakt, że A. P. był ojcem chrzestnym D. S. (3), pokrzywdzony i oskarżycielka posiłkowa składali sobie wzajemne życzenia świąteczne i urodzinowe, ta ostatnia osoba doświadczyła głębokich, negatywnych odczuć wiążących się ze śmiercią brata, skutkujących koniecznością brania leków uspokajających i noszeniem żałoby oraz akcentując swój bliski związek z tą, zmarłą osobą, aktywnie uczestniczyła w procesie, będąc „ obecna na każdym terminie rozprawy”, zostały uwzględnione w wysokości przyznanego zadośćuczynienia. Jak więc stwierdził sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jest to świadczenie mające na celu „ złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej” i uwzględniające „ dramatyzm doznań osób bliskich, poczucie osamotnienia i odczuwalnej pustki, cierpienia i wstrząs psychiczny, rolę jaką osoba zmarła odgrywała w rodzinie, a także to, czy najbliżsi będą umieli się znaleźć w nowej rzeczywistości (Komentarz do art. 46 k.k. red. Stefański 2023, wyd. 6/Stefański)”.

W tych warunkach przyjąć należy, że zasądzona z tego tytułu kwota 40.000 zł, jako w pełni adekwatna do okoliczności przedmiotowej sprawy, a jednocześnie realizująca cel kompensacyjny jest odpowiednia, co oznacza, że nie istnieje konieczność modyfikacji jej wysokości, bądź zgodnie z wnioskiem obrony, bądź zgodnie z wnioskiem oskarżycielki posiłkowej.

Wnioski

1. Obrońcy oskarżonego r.pr. H. D. o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i wymierzenie oskarżonemu M. T. łagodniejszych kar jednostkowych w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a tym samym niższej kary łącznej.

2. Pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej- adw. M. B. :

a) w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu M. T. w pkt I tego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 15 lat,

b) w zakresie orzeczenia o zadośćuczynieniu (pkt VI zaskarżonego wyroku) poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz D. S. (1) łącznie kwoty 100.000 zł (sto tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn, o których była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia, jako częściowo zasadny ocenić należało zarzut a) zawarty w apelacji adw. M. B. a pozostałe wnioski, zarówno tego pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jak i obrońcy oskarżonego, należało nie uwzględnić.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana dotyczyła podwyższenia do 13 lat, kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. T. za czyn z pkt I. sentencji wyroku i podwyższenia do 14 lat, kary łącznej pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu czyny.

Zwięźle o powodach zmiany.

Z przyczyn wskazanych we wcześniejszych fragmentach uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

I. c)

Na podstawie art. 63 § 1 k.k., zaliczenie oskarżonemu, na poczet orzeczonej w podpunkcie I. b) kary łącznej pozbawienia wolności, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 lutego 2022 roku godzina 19:05 do dnia 26 marca 2024 roku przy przyjęciu, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. T.

III. i IV.

1. W podpunktach a) i b), zgodnie z wnioskami zawartymi w apelacjach, na podstawie art. 618 § 1 k.p.k., sąd zasądził na rzecz adw. M. B. i r.pr. M. K. wynagrodzenia w kwotach po 1.476 zł, z tytułu pełnienia przez te osoby funkcji w postępowaniu odwoławczym, odpowiednio pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i obrońcy oskarżonego.

2. Uznając, że uiszczenie przez M.W. T. kosztów sądowych byłoby zbyt uciążliwe dla tej osoby z powodu braku stałego źródła dochodu i majątku, sąd w trybie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił tę osobę od ich ponoszenia a wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym, obciążył Skarb Państwa.

7.  PODpiSY

Przemysław Filipkowski Sławomir Machnio Dariusz Drajewicz

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 17 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII K 64/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 17 kwietnia 2023 roku w sprawie sygn. akt XVIII K 64/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana