Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 299/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XVIII K 275/17 z dnia 17.04.2023 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońca oskarżonego G. K. zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na jego treść, tj.

1.art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i wadliwe przyjęcie, że G. K. miał wiedzę, że przedmiot umowy nie znajduje się w posiadaniu J. W. i nie będzie się znajdował, a transakcja sprzedaży ekranów przez (...) J. W. będzie fikcyjna, tj. korespondencji e-miał znajdującej się na kartach 109-148, podczas gdy z powołanej korespondencji wynika wprost, że (i) J. W. po dostarczeniu przedmiotu leasingu oraz podpisaniu umowy sprzedaży faktycznie nie dokonał wydania przedmiotu, (ii) z korespondencji na kartach 197-198 oraz 235-236 wynika, że oskarżony występował do J. W. o przedstawienie specyfikacji technicznej i harmonogramu prac montażowych ekranów oraz zwracał się do J. W. z zapytaniem w zakresie przejęcia umowy leasingu z zakupu ekranów przed podmiot trzeci, bowiem był zobowiązany do ich zwrotu, ( (...)) korespondencja z karty 268 dotyczy demontażu ekranu znajdującego się we W., (iv) korespondencja z kart 371-379 dotyczy likwidacji szkody i była prowadzona z prokuraturą przez przedstawicieli ubezpieczyciela,

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego tj. zeznań świadka Ł. P. i wadliwe przyjęcie, że oskarżony G. K. miał świadomość, że przedmiot leasingu nie istniej, a mimo to podpisując protokół odbioru przedmiotu leasingu potwierdził jego posiadanie, podczas gdy z treści zeznań powołanego świadka wynika, że podczas czynności dokonania weryfikacji przedmiotu leasingu (i) był obecny świadek, J. W. oraz osoba która udostępniała miejsce, gdzie przedmiot leasingu był magazynowany, (ii) nie było wymogu, żeby korzystający był obecny podczas sprawdzania sprzętu w miejscu gdzie on się znajdował, ( (...)) w trakcie jego wizyty w miejscu gdzie znajdował się sprzęt był w kontakcie z panem G. K. oraz rozmawiał z nim, że sprzęt jest, a zatem G. K. nie był obecny podczas czynności weryfikacji, a całą swoją wiedzę o istnieniu przedmiotu leasingu oparł na informacji przekazanej przez świadka,

3. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. zeznań świadka R. P. w zakresie w jakim wskazał, że podpis handlowca potwierdzał, że przedmiot leasingu istnieje i jest zgodny z umową oraz że warunkiem podpisania umowy leasingu jest zakup środka trwałego, a możliwość zakupu uzależniona jest od udokumentowania protokolarnymi i ustnym oświadczeniem handlowca, że przedmiot istnieje i był świadkiem tzn. uczestniczył w jego przekazaniu, i błędnym przyjęciu, że G. K. miał świadomość, że przedmiot leasingu nie istnieje, podczas gdy oskarżony G. K. nie był obecny podczas czynności weryfikacyjnych i opierał się na informacji od Ł. P., która stanowiła jedyne źródło jego wiedzy na temat istnienia przedmiotu leasingu,

4. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. zeznań świadka M. S. (1) ( k. 63v. i 64), z których wynika, że oskarżony nie widział przedmiotu leasingu i nie wie jak on wygląda, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony miał świadomość, że przedmiot leasingu nie istniej,

5. art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodniej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego tj. zeznań świadka R. P., Ł. P., I. B., a także dokumentów w postaci Umowy najmu zawartej przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o. ( K. 311-316), wykazu dokonywanych opłat ( k. 55-56, 626-628), informacji w zakresie płatności czynszu najmu ( k. 821-823) i błędne przyjęcie, że G. K. działał z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd co do sprzedaży przedmiotu leasingu i jego odbioru, gdy ze wskazanych dowodów nie wynika, aby działanie oskarżonego nosiło zamiar popełnienia zarzucanego mu czynu,

co miała istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że oskarżony G. K. doprowadził (...) S.A. z siedzibą w Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd co do sprzedaży przedmiotu leasingu i jego odbioru, podczas gdy prawidłowa ocena ww. dowodów prowadziła do ustalenia, że oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił.

II.  dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony G. K. działał z zamiarem wprowadzenia w błąd przedstawicieli pokrzywdzonego co do sprzedaży przedmiotu leasingu i jego odbioru, którego w rzeczywistości nie posiadał, podczas gdy z zebranych w sprawie dowodów i ujawnionych okoliczności, a w szczególności faktu dokonywania płatności rat leasingowych przez okres 1,5 roku- tj. spłacenie rat leasingowych w znacznej części, zawarcie umowy najmu z (...) Sp. z o.o. powierzchni podcienia „Powierzchni reklamowej”, znajdującej się w budynku zlokalizowanym w W., zwanym D. W. S. J., celem zamontowania przedmiotu leasingu, uiszczanie czynszu najmu wynikającego z powołanej umowy w okresie 14.08.2013 r.- 07.10.2016, uiszczanie wynagrodzeń pracownikom (...) ze środków prywatnych, wynika, że oskarżony nie działał z zamiarem popełnienia przestępstwa oszustwa, nie wprowadził w błąd przedstawicieli pokrzywdzonego celem osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia przez (...) S.A. z siedzibą w Ł. należącym do niego mieniem, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

III.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

1.art.33§2 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, w sytuacji gdy sąd zastosował grzywnę obok kary pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił zatem winien był zastosować przepis art. 71§ 1 k.k.,

2.art. 4§1 k.k. w zw. z art.70§1 k.k. poprzez zastosowanie w zakresie wyznaczenia okresu próby ustawy Kodeks karny z dnia 06 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r., podczas gdy zastosowana ustawa w powołanym brzmieniu nie była względniejsza dla sprawcy.

W sytuacji nie podzielenia ww. argumentacji, z ostrożności procesowej obrońca zarzucił także:

IV.  orzeczenie wobec oskarżonego G. K. rażąco niewspółmiernie surowej kary dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, podczas gdy uprzednia niekaralność oskarżonego, fakt dokonania płatności rat leasingowych w znacznej części oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego, który prowadził ustabilizowany tryb życia bowiem pracuje i ma dzieci, powinny skutkować orzeczeniem kary w łagodniejszym wymiarze.

Obrońca oskarżonego J. W. zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art.5§2 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. uznanie określonego katalogu dowodów za wiarygodne i obiektywne, w szczególności (1) zeznań świadka B. W., (2) zeznań świadka W. P., (3) zeznań świadka Ł. P., (4) zeznań świadka M. S. (1), (5) zeznań świadka A. T., (6) zeznań świadka R. P., oraz nieprzyznanie waloru wiarygodności w określonym zakresie wyjaśnieniom oskarżonego G. K. oraz wyjaśnieniom oskarżonego J. W., która to swobodna ocena doprowadziła do bezpodstawnego uznania, że z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że:

a)  spółka (...). nigdy nie przechowywała przedmiotu leasingu w postaci ekranu diodowego (...) czy jego części składowych, zaś J. W. wskazał Ł. P. jako przedmiot umowy sprzedaży i umowy leasingu ekrany będące własnością B. W., które nie stanowiły własności (...) sp. z o.o., podczas gdy ww. wniosek jawi się jako sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego wobec tego, że:

- w sprawie nie przeprowadzono dowodu z (a) dokumentów wskazujących na stan magazynu (...). w J. w okresie co najmniej od listopada 2013 r. do czerwca 2016 r., jak również (b) dokumentów zdawczo - odbiorczych potwierdzających przechowywanie w magazynie spółki (...). w J. wszelkich ekranów będących własnością (bezpośrednio lub pośrednio) G. K. albo osób z nim powiązanych ( w tym spółek: (...) sp. z o.o., Gazeta (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., M. S. (2), (...) sp. z o.o. sp.k),

-w sprawie w toku postępowania karnego nie ujawniono dowodu z fotografii ekranu, których istnienie potwierdza świadek R. P. oraz świadek Ł. P., wykonanych przez świadka Ł. P. dla potrzeb zawarcia umowy sprzedaży i umowy leasingu, które to zdjęcia dokumentowały istnienie przedmiotu leasingu, w tym nie podjęto działań na rzecz poszukiwania i zabezpieczenia ww. fotografii,

- z wyjaśnień J. W. i zeznań Ł. P. wynika, że J. W. i Ł. P. dla potrzeb zawarcia protokołu G. K. wskazał należące do (...) sp. z o.o. ekrany i wedle informacji uzyskanych od oskarżonego G. K. przedmiot leasingu znajdował się w magazynie spółki (...). w J. w dniu 20 listopada 2013 r., tj. w dniu protokolarnego przekazania przedmiotu sprzedaży i przedmiotu leasingu;

- w postępowaniu zabezpieczono szereg dokumentów wskazujących na faktyczne przekazanie ekranów, w tym protokołów przekazania przedmiotu sprzedaży dla potrzeb umowy leasingu, których wiarygodność potwierdzają przedstawiciele (...) SA, w tym świadek R. P. i świadek Ł. P.,

co wyklucza wysuwanie kategorycznych twierdzeń w przedmiocie braku przechowywania w magazynie w J. ekranu diodowego (...) czy jego części składowych wobec braku wyczerpania inicjatywy dowodowej oraz istnienia dowodów stwierdzających okoliczności przeciwne,

b)  w dacie zawarcia umowy leasingu operacyjnego J. W. wiedział, że G. K. nie posiada przedmiotu i że nie będzie go posiadał w przyszłości tak G. K., jak i J. W., a transakcja sprzedaży ekranu diodowego (...) czy jego części składowych przez (...) J. W. będzie fikcyjna, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z wyjaśnień J. W., zeznań świadka M. M., umowy o współpracy spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. ( k. 345 i następne), faktur VAT ( k.187-190), potwierdzeń przelewów ( k. 191-193), zeznań świadka I. J., korespondencji mailowej prowadzonej z I. J. oraz między oskarżonymi ( załącznik do wniosku dowodowego z dnia 26 kwietnia 2021 oraz k.235) wynika, że J. W. nie można przypisać zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa bowiem:

- oskarżeni dążyli do realizacji przedsięwzięcia polegającego na instalacji ekranów L. wyświetlających reklamy w podcieniach (...) przy ul. (...) w W., dla potrzeb których spółka (...) sp. z o.o. zawarła umowę leasingu z (...) S.A. oraz umowę wynajmu powierzchni reklamowej ze spółką (...) sp. z o.o.;

- utworzona została spółka (...) sp. z o.o., która zatrudniała pracowników i prowadziła bieżącą działalność, a której celem była realizacji przedsięwzięcia w podcieniach (...) przy ul. (...) w W.;

- oskarżeni w praktyce zamierzali realizować przedsięwzięcia przy wykorzystaniu tzw. leasingu zwrotnego polegającego na tym, że ekrany, które były pierwotnie w posiadaniu spółki (...) sp. z o.o. zostały przeniesione na oskarżonego J. W. bez fizycznego wydania i z odroczonym terminem płatności, a następnie wróciły do spółki (...) sp. z o.o., która z uwagi na swoją renomę miała firmować przedsięwzięcie, posiadała jedynie ekrany, natomiast w związku ze skorzystaniem z finansowania (...) S.A. (...) sp. z o.o. mogła w dalszym ciągu korzystać z ekranów, bowiem nadal znajdowały się w jej posiadaniu na podstawie umowy leasingu, a oskarżony J. W. posiadał z tytułu sprzedaży ekranów wolne środki, które od razu zostały przekazane z powrotem do (...) sp. z o.o. na realizację przedsięwzięcia i tytułem zapłaty za nabyte ekrany;

- (...) sp. z o.o. spłacała leasing przez półtora roku oraz ponad dwa lata płaciła czynsz najmu powierzchni reklamowej na rzecz (...) sp. z o.o.;

- przedsięwzięcia oskarżonych nie zostało zrealizowane z przyczyn leżących po stronie oskarżonego G. K., który zdecydował się na samodzielną realizację projektu w ramach podmiotu powiązanego z (...) sp. z o.o.,

co wyklucza wysuwanie kategorycznych twierdzeń w przedmiocie istnienia po stronie oskarżonego J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa wobec dowodów stwierdzających okoliczności przeciwne;

c)  z numeru telefonu J. W. zadzwonił do Ł. P. mężczyzna, który powiedział, że ma stawić się następnego dnia w Kancelarii (...) pod rygorem doprowadzenia go przez odpowiednie służby, podczas gdy ww. wniosek jawi się jako bezpodstawny wobec wyjaśnień J. W., z których wynika że w okresie, w którym rzekomo doszło do przedmiotowej sytuacji J. W. przebywał za granicą i nie korzystał z przedmiotowego numeru, zaś kategoryczność twierdzeń wysnuta została na bazie zeznań świadka Ł. P., w którego interesie osobistym jest wykazanie braku związku z zachowaniami przypisanymi oskarżonym wobec ewentualnej oceny prawnokarnej jego własnego zachowania;

d)  Ł. P. w obecności M. S. (1), B. W. i W. P. w ramach procesu poszukiwania ekranów w czerwcu 2016 r. wskazał jako przedmiot umowy leasingu mniejsze monitory o wymiarach 128/98 cm, podczas gdy z czynności przeszukania magazynu spółki (...) nie został sporządzony żaden protokół dokumentujący przeprowadzone czynności, zaś twierdzenie Ł. P. opiera się wyłącznie na jego ulotnej pamięci nie mającej poparcia w dokumentacji fotograficznej sporządzonej w dniu 20 listopada 2013 r. dla potrzeb dokumentacji przedmiotu leasingu, nadto w interesie osobistym Ł. P. jest wykazanie braku związku z zachowaniami przypisanymi oskarżonym wobec ewentualnej oceny prawnokarnej jego własnego zachowania;

e)  osobom występującym z ramienia (...) S.A. nigdy nie udało się odnaleźć przedmiotu umowy leasingu operacyjnego nr (...), podczas gdy brak jest dowodów z dokumentów na podjęcie jakichkolwiek działań mających na celu odzyskanie ekranu, tj. w szczególności brak jest protokołu przeszukania magazynu spółki (...) w J., brak jest opinii rzeczoznawcy wskazującej, że znalezione ekrany nie stanowią przedmiotu leasingu, brak jest protokołu oględzin ekranów wiszących w podcieniach (...) junior przy ul. (...) w W., brak jest ewentualnej informacji od producenta ekranu wskazującej na wydanie przedmiotu leasingu G. K./ (...) sp. z o.o. względnie J. W., o której istnieniu twierdzi świadek Ł. P.;

co skutkowało istotnym błędem w ustalaniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa;

II.  obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. zeznań Ł. P. i uznanie ich za wiarygodne w całości, wobec braku okoliczności, które dawałyby podstawę do odmówienia wiarygodności zeznaniom lub poddawały w wątpliwość obiektywizm jego relacji, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności z wyjaśnień J. W., G. K., R. P., M. S. (1) oraz A. T. wynika, że Ł. P. nie tylko nie dokonał weryfikacji przedmiotu leasingu w magazynie spółki (...) w J., ale przede wszystkim nie ujawnił i nie podjął starań celem ujawnienia w toku postępowania karnego dokumentacji fotograficznej przedmiotu leasingu dokonanej w momencie wydawania przedmiotu sprzedaży w magazynie w J. ( pomimo ponownego nawiązania stosunku współpracy z (...) S.A., której brak powoduje, że Ł. P. jest obok J. W. jedynym źródłem dowodowym w zakresie ustalenia, jakie ekrany zostały okazane (...) S.A. w magazynie (...), co może tworzyć uzasadnione podejrzenie co do prawnokarnej oceny zachowania Ł. P. i tym samym oznaczą, że istnieją okoliczności, które mogą poddawać w wątpliwość obiektywizm Ł. P. w zakresie składanych przez niego zeznań, co skutkowało istotnym błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa;

III.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zeznań B. W. oraz W. P. i uznanie ich za wiarygodne w całości wobec braku okoliczności, które dawałyby podstawę do odmówienia wiarygodności zeznaniom lub które poddawały w wątpliwość obiektywizm jego relacji, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z wyjaśnień oskarżonego J. W., zeznań Ł. P., umów zawartych przez J. W. z B. W. (k. 199-201, k.204-209) oraz potwierdzeń przelewów dokonanych przez J. W. na rzecz B. W. wynika, że (1) G. K. utrzymywał z B. W. prywatne stosunki, zaś relacje ich oziębiły się w sytuacji braku spłaty przez G. K. należności na rzecz B. W. (2)wydanie ekranu diodowego dla potrzeb umowy sprzedaży i umowy leasingu miało miejsce w magazynie należącej do B. W. i W. P. spółki (...) w J., nad którym pieczę sprawował wyłącznie B. W. oraz W. P. i do którego dostęp mieli wyłącznie B. W. oraz W. P., co oznacza, że istnieją okoliczności, które mogą poddawać w wątpliwość obiektywizm B. W. oraz W. P. w zakresie składanych przez nich zeznań wobec obawy o ewentualną odpowiedzialność karną/cywilnoprawną, co skutkowało istotnym błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa;

IV.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zeznań R. P. i uznanie ich za wiarygodne w całości wobec braku okoliczności, które dawałyby podstawę do odmówienia wiarygodności zeznaniom lub poddawały w wątpliwość obiektywizm jego relacji, podczas gdy z zeznań samego R. P., zeznań Ł. P. oraz wewnętrznej korespondencji mailowej (...) S.A. (k.120-124, 142-243) wynika, że (1) R. P. znał prywatnie G. K. a zawarcie umowy sprzedaży z J. W. nastąpiło z uwagi na posiadane dotychczas relacje z G. K., (2) (...) S.A. dokonał szeregu uchybień przy zawarciu i realizacji umowy sprzedaży i umowy leasingu, jak również na etapie poszukiwania przedmiotu leasingu, co oznacza, że istnieją okoliczności, które mogą poddawać w wątpliwość obiektywizm R. P. w zakresie składanych przez niego zeznań wobec obawy o ewentualną odpowiedzialność karną/cywilnoprawną, co skutkowało istotnym błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa;

V.  obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. zeznań I. B. i uznanie ich za wiarygodne w całości wobec braku okoliczności, które dawałyby podstawę do odmówienia wiarygodności zeznaniom lub poddawały w wątpliwość obiektywizm jego relacji, podczas gdy z zeznań świadka M. M. oraz wyjaśnień J. W. wynika, że I. B. po ustaniu stosunku współpracy z (...) sp. z o.o. współpracował z oskarżonym G. K., pozostając od niego w stosunku zależności ekonomicznej, co oznacza, że istnieją okoliczności, które mogą poddawać w wątpliwość obiektywizm I. B. w zakresie składanych przez nią zeznań w obawie przed utratą zarobku, co skutkowało istotnym błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa;

VI.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. umowy o kompensacie trójstronnej datowanej na 20 marca 2017 r. ( k. 715-7115) oraz umowy informacji wraz z załączoną dokumentacją ( k. 693-724) i porozumienie do umowy najmu powierzchni reklamowej z dnia 14 sierpnia 2013 r. ( k. 7117-724) polegającą na uznaniu ww. dowodów za wiarygodne, podczas gdy stanowią one wydruki plików typu doc. pochodzące od oskarżonego G. K., w które oskarżony mógł ingerować, co doprowadziło do błędnego ustalenia faktycznego, że ekrany wiszące w podcieniach (...) przy ul. (...) w W. nie są przedmiotem umowy leasingu wskazanej w opisie czynu zarzuconego oskarżonym i w konsekwencji niezasadnego przypisania oskarżonemu J. W. współsprawstwa oszustwa;

VII.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. e-maila oskarżonego G. K. do oskarżonego J. W. z dnia 20 sierpnia 2015 r. ( k.235) poprzez uznanie, że ww. dowód nie świadczy o istnieniu przedmiotu leasingu i posiadaniu ekranu przez G. K., podczas gdy całokształt okoliczności sprawy, w tym przed wszystkim powstanie spółki (...) sp. z o.o., zawarcie umowy współpracy między spółką (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o.. faktury zakupowe ekranów od spółki (...) sp. z o.o., wraz z potwierdzeniami przelewów, zeznania świadka M. M. oraz wyjaśnienia oskarżonego J. W. świadczą, że dowód ten jest wiarygodny i potwierdza stan posiadania ekranów przez oskarżonego G. K. w ww. dacie.

VIII.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366§1 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej w zakresie istotnych okoliczności sprawy, tj. brak przeprowadzenia dowodu z:

- będących w posiadaniu W. P. lub B. W. lub spółki (...) dokumentów wskazujących na stan magazynu spółki (...) w J. w okresie co najmniej od listopada 2013 r. do czerwca 2016 r. na okoliczność istnienia ekranu diodowego (...),

- będących w posiadaniu W. P. lub B. W. lub spółki (...) dokumentów zdawczo-odbiorczych potwierdzających przechowywania w magazynie spółki (...) w J. ekranów będących własnością ( bezpośrednio lub pośrednio) G. K. albo osób z nimi powiązanych ( w tym spółek: (...) sp. z o.o., gazeta (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., M. S. (2), (...) sp. z o.o. sp.k.), na okoliczność istnienia ekranu diodowego (...),

- z zeznań świadka W. S., pracownika (...) S.A. na okoliczność lokalizacji dokonanych w dniu 0 listopada 2013 r. fotografii przedmiotu leasingu oraz wyników działań podjętych przez spółkę w związku z poszukiwaniem informacji o sprzedaży ekranu diodowego (...) u chińskiego producenta ekranów;

- z oględzin ekranów wiszących obecnie w podcieniach (...) przy ul. (...) w W. stosownie do umowy najmu z dnia 9 października 2018 r. zawartej między spółką (...) sp. z o.o. ( właścicielem budynku (...)) oraz spółką (...) sp. z o.o. ( najemcą);

co skutkowało istotnym błędem w ustaleniach faktycznych w zakresie strony podmiotowej i przedmiotowej towarzyszącej oskarżonemu J. W. i doprowadziło do przypisania oskarżonemu J. W. zamiaru kierunkowego współsprawstwa oszustwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wywiedzione przez obrońców oskarżonych G. K. i J. W. okazały się niezasadne.

Ad. 1 Odnosząc się do zarzutu nr I zawartego w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego G. K. wskazać należy, że konsekwencją obowiązywania zasady swobodnej oceny dowodów jest to, że nie ma reguły nakazującej całkowite uznanie wiarygodności lub jej braku określonego środka dowodowego. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w zachowującym pełną aktualność wyroku z dnia 28 marca 1974r. sygn. Rw 152/74, OSNKW 1974, z. 7-8, poz. 154: „ Kierując się przepisem art.4§1 (obecnie art.7) k.p.k., sąd może określonym zeznaniom świadka lub wyjaśnieniom oskarżonego częściowo dać lub nie dać wiary, pod tym jednak warunkiem, że stanowisko swoje w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego materiału dowodowego. Sama zaś okoliczność, że świadek lub oskarżony dotychczas nienagannie się zachowywali albo przeciwnie - że dotychczasowy ich tryb życia był naganny, bez ustalenia innych okoliczności nie może stanowić o tym, że dane zeznanie lub wyjaśnienie jest albo nie jest wiarygodne”.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Sądu Okręgowego w Warszawie w zakresie oceny poszczególnych dowodów bezsprzecznie pozostawało pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k.. Sąd I instancji bardzo starannie zrekonstruował stan faktyczny i wskazał jakie dowody legły u podstaw poczynionych ustaleń. Ponadto w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej dowodów uwzględnionych jak i nie uwzględnionych przy ustalaniu faktów, Sąd Okręgowy w sposób drobiazgowy odniósł się do każdego dowodu wyjaśniając w jakim zakresie i z jakich powodów określony dowód uznał za wiarygodny albo niewiarygodny. Także w zakresie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego G. K. odniósł się do ich treści z poszczególnych etapów postępowania karnego oraz przedstawił szczegółową i staranną ocenę tych wyjaśnień na tle pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień złożonych przez oskarżonego J. W., którą należało w pełni zaakceptować i nie ma potrzeby ponownie jej przytaczać. Przedstawiona w apelacji obrońcy oskarżonego argumentacja stanowiła wyłącznie polemikę ze stanem faktycznym prawidłowo ustalonym przez Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego i to w dodatku polemikę jednostronną, życzeniową, dokonaną wyłącznie przez pryzmat wyjaśnień oskarżonego G. K., który nie przyznawał się do przypisanego przestępstwa, zgodnie z przyjętą linią obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej mimo wielości obciążających dowodów. Sąd I instancji ukształtował swoje przekonanie o winie oskarżonego na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem zgodnie z art. 7 k.p.k.

Jak wskazuje Sąd Najwyższy stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego jest uzależniony od jakości oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli taka ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, to wówczas sąd odwoławczy jest zwolniony z obowiązku drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takiej sytuacji wystarczające jest wskazanie głównych powodów niepodzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji ( vide:. postanowienie SN z dnia 26.07.2016 r., II KK 196/16, OSNKW 2016/11, poz. 72). Obrońca G. K. w wywiedzionej apelacji polemizuje jedynie z ustaleniami poczynionymi przez Sąd pierwszej instancji i przedstawia własną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, eksponując przy tym okoliczności, które nie mają istotnego znaczenia w sprawie. Przypomnieć należy, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku tylko wtedy mogą być skutecznie zakwestionowane, gdy okaże się zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Natomiast możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dopuszczeniu się przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. I tak formułując zarzut obrazy art. 7 k.p.k. obrońca oskarżonego G. K. stwierdzi, że Sąd I instancji wadliwie przyjął, że oskarżony G. K. miał świadomość, że przedmiot leasingu nie istnieje, a ta wadliwość była wynikiem dowolnej oceny dowodów z zeznań świadków Ł. P., R. P., M. S. (1), I. B. oraz korespondencji e-mail znajdującej się na k.109-148, 197-198, 235-236. Zarzut ten jest jednak całkowicie chybiony albowiem Sąd I instancji przedstawił w uzasadnieniu wyroku staranną analizę zgromadzonych w sprawie dowodów, wskazując którym z nich i w jakim zakresie dał wiarę, a którym z nich i w jakiej części wiary odmówił. Sąd czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na zeznaniach M. S. (1), z treści których wynikało, że podejmując czynności zmierzające do odnalezienia przedmiotu umowy leasingu operacyjnego nr (...) nawiązał on kontakt z oskarżonym G. K., który wskazał, że przedmiot ww. umowy znajduje się w magazynie należącym do (...) w J.. W związku z tym ww. świadek podjął tam czynności, ale okazało się, że żaden ze składowanych w tym magazynie ekranów nie jest przedmiotem ww. umowy. Również z zeznań świadka Ł. P. wynikało, że to oskarżony G. K. sam podjął się weryfikacji składowanych w magazynie w J. ekranów i potwierdził, że składowane tam przedmioty są zgodne z przedmiotem umowy leasingu. Świadek R. P. potwierdził zaś okoliczności związane z zawarciem umowy leasingu oraz nieodnalezieniem przedmiotu tej umowy po jej wypowiedzeniu. Natomiast świadek I. B. zeznała, że powodem nieuruchomienia projektu związanego z emisją reklam było niedostarczenie ekranów. Sąd I instancji dokonała kompleksowej oceny zeznań ww. świadków, czyniąc w oparciu o nie prawidłowe ustalenia faktyczne. Również wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał oceny znajdującej się w aktach sprawy korespondenci mailowej. Skarżąca powołując się na treść tej korespondencji zdaje się nie dostrzegać kiedy i między kim korespondencja ta była wymieniania oraz czego dokładnie dotyczyła. W żadnej mierze analiza tej korespondencji nie może prowadzić do wniosku, że G. K. nie miał wiedzy, że przedmiotowy ekran diodowy nie znajduje się w posiadaniu J. W.. Powyższa ocena dotyczy także wyjaśnień oskarżonego G. K., które w świetle całokształtu ujawnionych okoliczności zasługiwały na wiarę tylko częściowo i precyzyjnie wskazał w jakie części. Ocenę te podzielił także Sąd Apelacyjny. W aspekcie zawarcia umowy leasingu Sąd I instancji słusznie zatem przyjął, że G. K. podpisał protokół odbioru przedmiotu leasingu tj. ekranu diodowego P6 60m2 ( k. 44) mając wiedzę, że taki przedmiot nie istnieje. Obrońca pomija, że wyjaśnienia oskarżonego G. K. są nielogiczne, niekonsekwentne, a częściowo sprzeczne wewnętrznie. Nie budzi zastrzeżeń ocena wyjaśnień oskarżonego, którym słusznie – w świetle zasad wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania – częściowo odmówiono wiary. Wyjaśnienia oskarżonego zwłaszcza w części, gdzie negował zamiar oszustwa stanowią wyraz przyjętej w sprawie linii obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Skarżący nie przedstawił w środku odwoławczym takich argumentów, które mogłyby podważyć stanowisko Sądu I instancji.

Reasumując, Sąd Apelacyjny nie dostrzega żadnych wadliwości tak w sposobie oceny zgromadzonych dowodów, jak i wyprowadzonych na ich podstawie wniosków. Ocena wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów jest prawidłowa i pozwala na wyprowadzenie wniosku, że oskarżony G. K. działał z zamiarem oszustwa.

Ad.II

Odnosząc się do zarzutu II podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego G. K. wskazać należy, że zarzut ten jest również chybiony. Błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd „dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 k.p.k.), na przykład: błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Natomiast zarzut błędu w ustaleniach o charakterze „braku” wiąże się ze wskazaniem nowych faktów lub dowodów. Tym samym zarzut taki może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Po przeprowadzeniu przez Sąd Apelacyjny kontroli odwoławczej należy stwierdzić, że Sąd I instancji w sposób poprawny zgromadził materiał dowodowy, dokonał prawdziwych ustaleń faktycznych, a także wyprowadził słuszne wnioski co do winy oskarżonego G. K. w zakresie czynu z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. Wskazać należy, że wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu przy przestępstw z art. 286§1 k.k. zachodzi także wtedy, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków, wynikających z zawartej umowy, przy czym wprowadzenie w błąd może przybrać także formę przemilczenia. Z kolei niekorzystne rozporządzenie mieniem oceniane jest według chwili, kiedy to rozporządzenie nastąpiło. Ten moment jest miarodajny dla oceny, czy dyspozycja o konsekwencjach rzeczowych lub obligacyjnych prowadzi do pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2020 r., II AKa 633/19).

Sąd I instancji nie popełnił zarzucanego w punkcie II apelacji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego polegać na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony G. K. swoim działaniem dopuścił się popełnienia przestępstw z art. 286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w kształcie przypisanym mu w wyroku. Zebrany w tej sprawie i prawidłowo oceniony przez sąd meriti materiał dowodowy, rozpatrzony wszechstronnie i kompleksowo nie pozostawiał bowiem wątpliwości, że działania oskarżonego, wspólnie i w porozumieniu z działaniami J. W., świadomie zmierzały i skutecznie doprowadziły do wyłudzenia od (...) S.A. mienia znacznej wartości w kwocie 1 211 550,00 zł brutto stanowiącego sfinansowanie zakupu ekranu diodowego (...), w którego posiadaniu nie był J. W. i tym samym nie mógł go odebrać G. K.. Za istnieniem oszukańczych zamiarów wobec leasingodawcy przemawia fakt, że w chwili zawierania umowy leasingu operacyjnego, wypłaty środków jak i w późniejszym czasie żaden z oskarżonych nie dysponował przedmiotem leasingu tj, ekranem diodowym (...). Realizację takich zamiarów potwierdza również okoliczność, że poza uiszczeniem opłaty wstępnej, której wpłata warunkowała zawarcie umowy leasingu, a także poza częściowym wpłacaniem rat leasingowych nie doszło do montażu przedmiotowego ekranu we wskazanym zgodnie z umową leasingu operacyjnego miejscu. Oskarżony nie potrafił wytłumaczyć gdzie znajduje się przedmiot leasingu, którego leasingodawcy nie udało się odzyskać. Cały zestaw przedstawionych okoliczności, prawidłowo uwzględnionych przez sąd I instancji, jednoznacznie przemawiał więc za stwierdzeniem, że Sąd Okręgowy nie popełnił błędu przyjmując, iż zarówno oskarżony G. K. jak i J. W. wyczerpali wszystkie znamiona przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości w momencie zawierania z (...) S.A. umów leasingu operacyjnego wskazanego w zaskarżonym wyroku. To oskarżony bowiem odpowiadał za wywołanie u leasingodawcy fałszywego przeświadczenia, że spółka (...) sp. z o.o. będzie spłacać raty leasingowe, a w razie konieczności przedmiot leasingu będzie można odzyskać. Wszystko to okazało się nieprawdą, a jak wskazuje całokształt zebranego przez sąd I instancji materiału dowodowego, oskarżony o tym z góry wiedział. Znając te okoliczności leasingodawca z pewnością nie zdecydowałby o niekorzystnym dla siebie rozporządzeniu mieniem w postaci zawarcia umów leasingowych. Dodać należy, że już w przedwojennym orzecznictwie sądowym sformułowano pogląd, że otrzymanie przez kontrahenta pewnej wartości ekonomicznej jako ekwiwalentu jego świadczenia nie wyłącza cech oszustwa, jeśli kontrahent został wprowadzony karalnym sposobem w błąd co do istoty zawieranej umowy ( wyrok SN, ZO 42/36).

Ad. III

Odnosząc się do III zarzutu podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego G. K., to również ten zarzut okazał się niezasadny.

Bezsporny jest, że art. 33 § 2 k.k. przewiduje podstawę orzekania grzywny kumulatywnej w dwóch przypadkach: a) jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub b) gdy korzyść taką osiągnął. Korzyścią majątkową jest zaś zgodnie z art. 115 § 4 k.k. korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogoś innego. Według natomiast powszechnie akceptowanego poglądu Sądu Najwyższego korzyścią majątkową - stanowiącą cel działania sprawcy - jest każde przysporzenie majątku sobie lub innej osobie albo uniknięcie w nim strat, z wyjątkiem jedynie tych wypadków, gdy korzyść taka przysługuje sprawcy lub innej osobie zgodnie z istniejącym w chwili czynu stosunkiem prawnym (vide: uchwała całej Izby Karnej SN z dnia 30 stycznia 1980 r., VII KZP 41/78, OSNKW 1980, Nr 3, poz. 24). Natomiast grzywna wymierzana podstawie art. 71 § 1 k.k. związana jest z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności i stanowi karę o charakterze akcesoryjnym, która w przypadku zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności nie podlega wykonaniu. Grzywny na podstawie art. 71§ k.k. nie można jednak orzec, jeżeli istnieje inny przepis, pozwalający na jej wymierzenie (vide: wyrok SN z dnia 5 października 2000 r., II KKN 215/00, Prok. i Pr.-wkł. 2001, Nr 3, poz. 4; postanowienie SN z dnia 17 maja 2000 r., I KZP 12/00 OSNKW 2000, nr 5-6, poz. 44; wyrok SA w Lublinie z dnia 11 października 2004 r., II AKa 154/04, Prok. i Pr.-wkł. 2005, Nr 6, poz. 13). Zatem orzeczenie grzywny na podstawie art. 71§1 k.k. jest niedopuszczalne wówczas, gdy zaistniały podstawy do jej wymierzenia określone w art. 33§2 k.k. albo w sankcji przepisu typizującego przestępstwo przewidziana jest kumulatywna kara grzywny.

G. K. dopuścił się przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści materialnej, orzeczono co do niego karę pozbawienia wolności, zachodziły więc wszystkie podstawy do wymierzenia kary grzywny w oparciu o art. 33§2 k.k. i okoliczności tej nie zmienia fakt, iż wykonanie kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone. Celem kary grzywny, orzekanej w oparciu o art. 33§2 k.k. jest nałożenie dodatkowych obciążeń ekonomicznych w wypadkach gdy chęć zysku była celem naruszenia prawa przez sprawcę. W wypadku wymierzenia kary grzywny w oparciu o art. 33§2 k.k. wykonanie tej kary finansowej nie pozostaje w żadnej zależności od ewentualnego zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Podobnie nie sposób zgodzić się z podniesionym przez apelującą zarzutem, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, tj, art. 4§1 k.k. w zw. z art.70§1 k.k. poprzez zastosowanie w zakresie wyznaczenie okresu próby ustawy Kodeks Karny z dnia 06 czerwca 1997 r, w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r. podczas gdy zastosowana ustawa w powołanym brzmieniu nie była względniejsza dla sprawcy. Słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 25 maja 2017 r, w sprawie o sygn. II AKa 206, 1, LEX nr 2310520 „O tym, która ustawa: poprzednio obowiązująca czy nowa, jest względniejsza dla sprawcy, decyduje nie tylko abstrakcyjne porównanie wchodzących w grę ustaw, ale porównanie sytuacji oskarżonego na tle obydwu aktów prawnych in concreto. Aby dokonać takiego porównania, trzeba przyjąć hipotetyczne założenie, że zastosowanie ma nowa ustawa, a następnie, na podstawie okoliczności konkretnej sprawy, podjąć próbę jej zastosowania. Następnie należy hipotetycznie zastosować ustawę obowiązującą poprzednio, aby uzyskać możliwość dokonania porównania sytuacji oskarżonego na tle obu ustaw. Dopiero tego rodzaju zabieg pozwoli w sposób nie budzący wątpliwości udzielić odpowiedzi na pytanie, czy ustawa obowiązująca poprzednio jest dla sprawcy względniejsza. Wprawdzie postępowanie takie stanowi pewnego rodzaju odwrócenie logicznego porządku, gdyż najpierw dokonuje się hipotetycznego wymiaru kary, a następnie wybiera się ustawę, którą należy zastosować, niemniej jednak prawidłowe zastosowanie art. 4 § 1 k.k. bez porównania hipotetycznych kar, jako kryterium ustawy względniejszej, nie jest na ogół możliwe.”. „Ocena tego, która ustawa jest "względniejsza" w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. i którą należy zastosować po dniu 1 lipca 2015 r. wobec sprawców czynów popełnionych przed tą datą, wymaga analizy wszystkich elementów składających się na konkretny wymiar kary. Dopiero kompleksowa ocena dolegliwości środków penalnych, które potencjalnie wymierzone zostałyby sprawcy na gruncie ustawy nowej i dawnej, może stanowić podstawę do wyboru jednej z tych ustaw ( vide: post. SN z 27.09.2016 r., sygn. V KK 82.16). Sąd I instancji zasadnie zatem zastosował w realiach przedmiotowej sprawy art.4§1 k.k. wskazując, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące do dnia 01.07.2015 r. były względniejsze dla oskarżonego, gdyż na ich gruncie Sąd mógł warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, a taka kara została wymierzona oskarżonemu.

Ad. IV

Odnosząc się do IV zarzutu podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego G. K., to również ten zarzut okazał się niezasadny.

Apelująca podniosła zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej G. K. z uwagi na dotychczasową niekaralność, sytuację rodzinną i zawodową oskarżonego oraz częściowej płatności rat leasingowych, co w jej ocenie powinno skutkować orzeczeniem kary w łagodniejszym wymiarze. Sąd Apelacyjny uznał powyższy zarzut za bezzasadny. Należy podnieść, wskazując na utrwalone orzecznictwo sądów i podkreślić, że nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze. Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Wymierzona oskarżonemu G. K. kara jest adekwatna do popełnionego czynu i uwzględnia wszelkie okoliczności, które Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił i rozważył. Sąd I instancji nie zbagatelizował uprzedniej niekaralności oskarżonego przed popełnieniem czynu, uwzględnił też sytuację rodzinną i zawodową oskarżonego. Orzekając o karze Sąd meriti miał na uwadze relatywnie znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu. Czyn przypisany oskarżonemu został popełniony z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej w sposób zaplanowany i przemyślany. Skutkiem tego czynu było również wyrządzenie znacznej szkody. Sąd Okręgowy zatem we właściwy sposób zważył uprzednią niekaralność łącznie z okolicznościami obciążającymi oskarżonego G. K., w związku z czym wymierzona kara pozbawienia wolności stanowi karę sprawiedliwą. Jednocześnie Sąd słusznie doszedł do wniosku, że oskarżony zasługuje na skorzystanie z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary na okres 5 lat, co też w sposób szczegółowy umotywował w uzasadnieniu wyroku, Okoliczności szczególne, które mogłyby hipotetycznie przemawiać za zmianą wysokości kary, to zasadniczo okoliczności łagodzące: zwykłe bądź nietypowe, nadzwyczajne, rzadko spotykane i ich łączna ocena. Nienaganny tryb życia, na który powołuje się obrońca oskarżonego stanowi fundament funkcjonowania każdego obywatela i do takich nadzwyczajnych okoliczności nie może zostać zakwalifikowany, a posiadanie dzieci i stałego zatrudnienia nie może przesądzać o zmianie orzeczenia w zakresie kary. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymierzona kara jest współmierna w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu i spełnia zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne. Jest wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53§1i2 k.k, uznana być musi za karę prawidłowo wyważoną.

Przechodząc w tym miejscu do apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego J. W. to również wskazać należy, że zarzuty w niej podniesione okazały się chybione.

Ad. I-VII

Z racji tego, że zarzuty podniesione w pkt od I do VIII w zasadzie są tożsame i sprowadzają się do wykazania naruszenia art. 7 k.p.k. odwołać należy się do stanowiska wyrażonego powyżej w zakresie zarzutu I podniesionego przez obrońcę oskarżonego G. K.. Mając jednak na uwadze fakt, że zarzut podniesiony w pkt I dodatkowo tyczy się też obrazy przepisu art.5§2 k.p.k. przypomnieć należy, że Sąd Najwyższy odnosił się w szeregu swoich orzeczeń do tego jak należy rozumieć i stosować zasadę in dubio pro reo. Jak stwierdził w jednym z nich: „Zasada in dubio pro reo (art.5§2 k.p.k.) nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem „nie dających się usunąć wątpliwości" w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy - po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości - wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza art.5§2 k.p.k. (bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia, czy ustalenia te są prawidłowo dokonane (bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów)” (vide: postanowienie SN z dnia 17.12.2003r. sygn. V KK 72/03 - LEX nr 83771). Podobne stanowisko wyrażone zostało też w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999r. sygn. IV KKN 714/98, Prokuratura i Prawo 2000, nr 4, poz. 8: „Stan określany przez ustawodawcę, jako "nie dające się usunąć wątpliwości" (art.5§2 k.p.k.), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (art.7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)”. Przyjmuje się, że zarzut obrazy tego przepisu nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania, mianowicie nie dających się usunąć wątpliwości, które mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowody zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zasada wyrażona w tym przepisie nie może stanowić podstawy do uproszczonego traktowania wątpliwości. Dotyczy ona nie wszystkich wątpliwości, jakie mogą pojawić się w toku prowadzonego postępowania, lecz jedynie tych, których nie sposób rozstrzygnąć przy pomocy narzędzi, jakimi dysponuje sąd, a więc zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ewentualnie przez kontynuowanie postępowania dowodowego. W orzecznictwie wyraźnie wskazuje się (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2009 r. w sprawie II KK 36/09, OSNKW 80/09), że nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art.5§2 k.p.k., podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Podkreśla się również (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 20.08.2009 r., II AKa 216/09), że wątpliwości, o jakich mowa w art.5§2 k.p.k., to wątpliwości Sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz, że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Istnienia takich nieusuwalnych wątpliwości w powyżej określonym, prawidłowym rozumieniu obrońca nie wykazał. Jak już to wskazano powyżej, odnosząc się do zarzutów podniesionych w pkt I apelacji obrońcy oskarżonego G. K., podjęta przez Sąd odwoławczy analiza wykazała, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w przedmiotowej sprawie w sposób prawidłowy i słusznie uznał oskarżonego J. W. za winnego czynu z art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. Sąd Okręgowy uzasadnił swoje stanowisko przejrzyście i przekonująco, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Ponadto uzasadnienie to w sposób prawidłowy odnosiło się do wszelkich okoliczności istotnych dla sprawy. Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania świadka B. W., W. P., Ł. P., M. S. (1), A. T. i R. P., a za częściowo niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego J. W.. Wielokrotnie bowiem podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych ( vide:. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom sprostał Sąd Okręgowy, który nie dopuścił się także obrazy przepisu art.5§2 k.p.k. nakładającego obowiązek rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego J. W., oparte o przyjętą przez oskarżonego J. W. linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej i pomijającą szereg ważkich dowodów i argumentów przedstawionych przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w sposób całkowicie dowolny i bezpodstawny starały się podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, zawarte na 13 pierwszych stronach uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie w oparciu o szereg dowodów jednoznacznie wskazano sposób oszustwa ze strony oskarżonego J. W. współdziałającego z G. K.. To właśnie w oparciu o zeznania ww. świadków Sąd I instancji jednoznacznie ustalił, że spółka (...) sp. z o.o. nigdy nie przechowywała przedmiotu umowy leasingu operacyjnego w postaci ekranu diodowego (...), bo przedmiot ten nie istniał i tym samym nie był w posiadaniu ani G. K. ani J. W.. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku, omawiając jego podstawę prawną w sposób drobiazgowy przywołał argumenty świadczące o powyższym. W realiach niniejszej sprawy, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swojej apelacji obrońca oskarżonego J. W. nie postawił zaskarżonemu wyrokowi rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji Natomiast argumenty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego J. W. w istocie stanowią jedynie polemikę z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji.

Ad. VIII

Nie zasługiwały także na uwzględnienie zarzuty formułowane w apelacji przez obrońcę oskarżonego J. W. o obrazie przepisów procedury karnej przez tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366§1 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej w zakresie istotnych okoliczności sprawy, tj. brak przeprowadzenia dowodu z:

- będących w posiadaniu W. P. lub B. W. lub spółki (...) dokumentów wskazujących na stan magazynu spółki (...) w J. w okresie co najmniej od listopada 2013 r. do czerwca 2016 r. na okoliczność istnienia ekranu diodowego (...),

- będących w posiadaniu W. P. lub B. W. lub spółki (...) dokumentów zdawczo-odbiorczych potwierdzających przechowywania w magazynie spółki (...) w J. ekranów będących własnością (bezpośrednio lub pośrednio) G. K. albo osób z nimi powiązanych ( w tym spółek: (...) sp. z o.o., gazeta (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., M. S. (2), (...) sp. z o.o. sp.k.), na okoliczność istnienia ekranu diodowego (...),

- z zeznań świadka W. S., pracownika (...) S.A. na okoliczność lokalizacji dokonanych w dniu 20 listopada 2013 r. fotografii przedmiotu leasingu oraz wyników działań podjętych przez spółkę w związku z poszukiwaniem informacji o sprzedaży ekranu diodowego (...) u chińskiego producenta ekranów;

- z oględzin ekranów wiszących obecnie w podcieniach (...) przy ul. (...) w W. stosownie do umowy najmu z dnia 9 października 2018 r. zawartej między spółką (...) sp. z o.o. (właścicielem budynku (...)) oraz spółką (...) sp. z o.o. ( najemcą).

W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie nie doszło do naruszenia art.167 k.p.k. w zw. z art.366§1 k.p.k. Do naruszenia art. 167 k.p.k. może dojść jedynie wówczas, gdy przeprowadzenie przez sąd dowodu z urzędu jest niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a tym samym konieczne dla prawidłowego wyrokowania. Przepis art. 167 k.p.k. nakłada zatem na sąd obowiązek dopuszczenia dowodu, gdyż sąd orzekający ma obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia. Warunkiem skuteczności zarzutu apelacyjnego naruszenia tej normy, jest zatem wskazanie na obiektywnie istniejące powody, dla których takiej inicjatywy nie pojęto, a podjąć należało. Jak słusznie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10.05.2022 r., w sprawie o sygn. II Aka 59/21, opubl. LEX nr 3347797 cyt. Art. 2 § 2 k.p.k. zawiera ogólną dyrektywę nakazującą, aby podstawę wszelkich rozstrzygnięć stanowiły prawdziwe ustalenia faktyczne i nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego. Taki zarzut musi wskazywać na uchybienie szczegółowym regulacjom. Nie został naruszony art. 9 § 1 k.p.k. dotyczący działania organów procesowych z urzędu, gdyż Sąd nie miał obowiązku przeprowadzać innych dowodów niezgłoszonych przez strony. Nadto obraza art. 366 § 1 k.p.k. nie może sprowadzać się do wymagania przez stronę, aby Przewodniczący na rozprawie podejmował czynności za daną stronę reprezentowaną przez adwokata, która ma przecież prawo do składania wniosków i zadawania potrzebnych pytań świadkom. Art. 427 § 3a k.p.k. dotyczy możliwości podnoszenia w środku odwoławczym zarzutu nieprzeprowadzenia dowodu z urzędu, kiedy okoliczność, która ma być udowodniona, ma istotne znaczenie dla ustalenia popełnienia czynu zabronionego i jego charakteru - ale nie zawiera żadnego nakazu ani zakazu skierowanego do organu odwoławczego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w sprawie przeprowadzone dowody, były dowodami wystarczającymi dla ustalenia stanu faktycznego, a sąd meriti nie zaniechał właściwej inicjatywy dowodowej. Nie było potrzeby pozyskania dokumentów wskazujących na stan magazynu spółki (...) w J. od listopada 2013 r. do czerwca 2016 r., dokumentów zdawczo-odbiorczych czy też dopuszczenia dowodu z zeznań świadka W. S. skoro z zeznań przesłuchanych na okoliczności sprawy świadków jednoznacznie wynikało, że ekran diodowy (...), będący przedmiotem umowy leasingu operacyjnego nr (...) nie istniał i tym samym nigdy nie mógł być składowany w magazynie w J.. Zbędne było także przeprowadzanie oględzin ekranów wiszących obecnie w podcieniach (...) przy ul. (...) w W. stosownie do umowy najmu z dnia 9 października 2018 r. zawartej między spółką (...) sp. z o.o. ( właścicielem budynku (...)) oraz spółką (...) sp. z o.o. ( najemcą), skoro z poczynionych ustaleń wynikało, że ekran będący przedmiotem ww. umowy leasingu operacyjnego nigdy nie został zamontowany na ww. budynku. Sąd I instancji w powyższym zakresie poczynił pewne ustalenia w oparciu o treść przesłuchanych świadków.

Podsumowując należy przyjąć, że bardzo dokładne rozważania Sądu I instancji w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów w oparciu o które poczyniono ustalenia, a także co do wymiaru kary, we właściwy sposób odnosiły się do każdej okoliczności, która miała w tym zakresie znaczenie. Tym samym, należy je ocenić jako w pełni prawidłowe, co oznacza, że nie było podstaw do dokonania jakichkolwiek zmian w zaskarżonym wyroku.

Wniosek

I/ Obrońcy oskarżonego G. K. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary w łagodniejszym wymiarze

II/ Obrońca oskarżonego J. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu ewentualnie wobec uznania, że doszło do istotnych braków postępowania dowodowego, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w pkt 3 wnioski obrońcy oskarżonego G. K. i obrońcy oskarżonego J. W. zostały uznane za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023 r. sygn. akt XVIII K 275/17

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn szczegółowo wskazanych w pkt 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II,

Zasądzono od oskarżonych G. K. oraz J. W. koszty procesu za postępowanie odwoławcze w ½ części od każdego z nich oraz wymierza kwotę po 3.300,00 ( trzy tysiące trzysta) tytułem opłaty za II Instancję – na mocy art. 627 kpk, art. 633 kpk i art. 634 kpk.

7.  PODPIS

Agnieszka Brygidyr-Dorosz

Michał Lasota Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023 r, sygn. akt XVIII K 275/17 zaskarżono w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2023 r, sygn. akt XVIII K 275/17 zaskarżono w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

X

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

X

uchylenie

x

zmiana