Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 322/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt XVIII K 151/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja oskarżyciela posiłkowego Komendanta Stołecznego Policji

Naruszenie przepisów postępowania przez zaniechanie ustalenia mienia zagarniętego przez oskarżonego oraz jego wartości i w konsekwencji dowolne, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. ustalenie wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem zarzucanym oskarżonemu.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, wynikająca z niedostatecznego uwzględnienia faktu przywłaszczenia przez oskarżonego jako policjanta powierzonego mu mienia znacznej wartości i zastosowanego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody nie odpowiadającego faktycznej wartości zagarniętego mienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji okazały się niezasadne.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził uchybień podniesionych w środku odwoławczym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.k., wskazać należy, że prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego - zgodnego z przepisami postępowania karnego - przeprowadzenia dowodów, tak z urzędu jak też na wniosek stron, niezbędnych do wyjaśnienia okoliczności sprawy i oceny zasadności stawianego zarzutu. Drugi obowiązek sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co oznacza, że sąd ma obowiązek badać i uwzględnić wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego. Zatem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś w uzasadnieniu sąd ma obowiązek wskazać jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania oraz uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie o winie w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu sąd powinien logicznie i przekonująco umotywować w uzasadnieniu wyroku. Uzasadnienie więc winno logicznie wskazywać na jakich dowodach Sąd I instancji oparł ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciwnie, wyjaśniać istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkować.

Analizując zaskarżony wyrok z tej perspektywy stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie uchybił regułom rzetelnego procesu. Sąd ten prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe oraz wszechstronnie rozważył i ocenił zebrane dowody trafnie ustalając, że przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu z pkt I w takich ramach, jaki wynikał z aktu oskarżenia, nie było możliwe.

Skarżący twierdzi, że Sąd Okręgowy korygując wartość zagarniętego mienia przez obniżenie wskazanej w akcie oskarżenia kwoty 243 759,89 zł do kwoty 193 377,29 zł nie przedstawił zestawienia (specyfikacji) poszczególnych pozycji wymienionych w akcie oskarżenia jako „mienie zagarnięte” na szkodę Komendy Stołecznej Policji oraz nie przedstawił uzasadnienia odmowy uznania poszczególnych jednostek sprzętu jako przywłaszczonych przez oskarżonego. Brak takiego uzasadnienia stanowi przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów wskazując na dowolność w tym zakresie. Twierdzenia te są nieuprawnione.

Z analizy uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia w zakresie rozmiaru szkody miał na uwadze fakt, iż część urządzeń figurujących w wykazie została odnaleziona lub utracona w innych okolicznościach, a także fakt braku regulacji w zakresie ewidencji urządzeń pozostających na stanie (...), braku protokolarnego przekazania sprzętu pomiędzy dotychczasowym administratorem lokalnym a oskarżonym z chwilą objęcia przez niego tego stanowiska. Przedmiotowe okoliczności wynikały z przeprowadzonych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego M. K. oraz zeznań świadków M. M.. A. S., Z. Ł. i E. C., które Sąd I instancji prawidłowo ocenił. Sąd uznał, że oskarżonemu można przypisać przywłaszczenie wyłącznie sprzętu, który osobiście odebrał z Komendy Stołecznej Policji, gdyż co do tego sprzętu zachodzi pewność, że był w jego posiadaniu i miał obowiązek dokonać jego indywidualnego oznaczenia, a następnie rozdysponować nim zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie Sąd stwierdził, że nie sposób przyjąć, że oskarżony przywłaszczył sprzęt, który został przekazany do (...), zanim podjął czynności służbowe związane ze sprawowaniem nadzoru nad sprzętem w wydziale dochodzeniowo-śledczym. Z takim stanowiskiem należy się w pełni zgodzić. Czyniąc ustalenia w kwestii szkody Sąd opierał się na dokumentach (k. 1520-1590) oraz specyfikacji przedstawionej przez Wydział Teleinformatyki Komendy Stołecznej Policji zawierającej wykaz urządzeń, których brak ujawniono w Komendzie Rejonowej Policji W. IV, wraz z ich wyceną (k. 1279-1286). W uzasadnieniu Sąd wskazał: „ Wykaz ten był podstawą do ustaleń w zakresie stwierdzonych na stanie (...) braków sprzętu informatycznego i łączności, a w zestawieniu z dokumentami w postaci protokołów przyjęcia i dowodów, a także notatek urzędowych o odnalezieniu sprzętu, stanowił podstawę ustaleń faktycznych w zakresie rodzaju i ilości sprzętu przywłaszczonego przez oskarżonego” (k. 1623v).

Uwzględniając ustalone w sprawie okoliczności uznać należy, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż oskarżony przywłaszczył wszystkie urządzenia wymienione w wykazie, skoro część z nich nie została mu w ogóle wydana (brak dowodu przekazania), część została odnaleziona, wybrakowana lub utracona w innych okolicznościach.

Sąd pierwszej instancji słusznie ocenił, że brak jest możliwości ustalenia, że urządzenia te zostały przywłaszczone przez oskarżonego w świetle ustaleń, że część sprzętu wykazana jako utracona po inwentaryzacji zakończonej w grudniu 2020 r. odnalazła się, ponadto dokumentacja wykazująca rozdysponowanie sprzętu (...) nie była należycie prowadzona również przed 2017 r., część sprzętu wykazanego jako utracony został przyjęty na stan (...) w latach 2007-2015, zaś co do kilkudziesięciu urządzeń brak jest dokumentów zawierających informację co do daty ich wydania z (...) i danych osoby odbierającej sprzęt.

Oczywistą konsekwencją tych ustaleń było dokonanie zmiany opisu czynu poprzez wyeliminowanie tych urządzeń, a także skorygowanie wielkości szkody. Określenie łącznej wartości przywłaszczonego mienia na kwotę 193 377,29 zł nie budzi zastrzeżeń uwzględniając fakt, iż Sąd I instancji wskazał w opisie czynu jakiego rodzaju sprzęt i w jakiej ilości został przez oskarżonego przywłaszczony. Wbrew twierdzeniom skarżącego doszło do ustalenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem popełnionym przez oskarżonego. Szkoda nie została ustalona dowolnie, lecz w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z uwzględnieniem wynikających z tych dowodów okoliczności. Sprawca odpowiada bowiem za skutki swojego działania w granicach przypisanego mu czynu. Kierując się zatem przedstawioną przez (...) wyceną poszczególnych urządzeń (k. 1279-1286) ustalenia w zakresie wysokości szkody uznać należy za prawidłowe.

W świetle zgromadzonych dowodów Sąd pierwszej instancji był w pełni uprawniony do przyjęcia odmiennej ilości i wartości przedmiotów, na które ukierunkowane było działanie oskarżonego. Przypomnieć należy, że Sąd nie jest związany opisem czynu, jak też jego kwalifikacją prawną wskazaną w akcie oskarżenia. Wobec ustalenia wysokości szkody na kwotę 193 377,29 zł zachodziła podstawa do zmiany kwalifikacji prawnej czynu z pkt I poprzez wyeliminowanie art. 294 § 1 k.k. Ustalone zachowanie sprawcy związane z przywłaszczeniem sprzętu nie dotyczyło mienia znacznej wartości w rozumieniu art. 115 § 5 k.k.

W tym stanie rzeczy za bezzasadny należy uznać zarzut obrazy przepisów postępowania poprzez zaniechanie ustalenia „mienia zagarniętego” przez oskarżonego oraz jego wartości i w konsekwencji dowolne, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. ustalenie wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji przeprowadził pełną, wnikliwą i wszechstronną analizę tych dowodów wskazując jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Ocena dowodów jest prawidłowa trafna i nie wykracza poza zakreślone w art. 7 k.p.k. ramy sędziowskiej swobody ocen. Apelacja nie zawiera rzeczowych argumentów dających podstawę do podważenia logiki wywodów Sądu I instancji zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzut obrazy art. 7 k.p.k., a w jego następstwie wadliwości ustaleń faktycznych, należy uznać za bezzasadny.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jest także bezzasadny.

Formułując ten zarzut skarżący pomija, że w przedmiotowej sprawie nie było podstaw do kwalifikowania zachowania oskarżonego jako wyczerpującego dyspozycję art. 294 § 1 k.k., ponadto obok kary pozbawienia wolności orzeczono również grzywnę o znacznym stopniu dolegliwości. Sąd Okręgowy uwzględnił natomiast wszystkie okoliczności o istotnym znaczeniu dla wymiaru kary, w tym fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, a w toku postępowania przyznał się (co do zasady) do przywłaszczenia sprzętu na szkodę (...), zadeklarował wolę naprawienia szkody (k. 1422) i wyraził skruchę.

Orzeczona kara nie nosi cech rażącej łagodności i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu i stopnia jego zawinienia. Kara ta w należytym stopniu realizuje cele, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k. Skarżący nie przedstawił w apelacji takich argumentów, które wskazywałyby na brak pozytywnej prognozy kryminologicznej. Przy wymiarze kary poza funkcją represyjną należy kierować się także funkcją wychowawczą. Ustalone przez Sąd pierwszej instancji okoliczności łagodzące, w tym te dotyczące osoby sprawcy, przy należytym ich uwzględnieniu dają podstawę do uznania, że kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3-letni okres próby spełni cele, o których wyżej mowa. Zawieszenie wykonania kary nie powinno zatem rodzić w opinii społecznej przekonania, że sprawca pozostał bezkarny.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji. Brak podstaw do uwzględnienia wniosku.

3.2.

Apelacja prokuratora (dot. kary łącznej)

Obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 86 § 1 k.k.

Apelacja obrońcy (dot. czynu z pkt II na szkodę R. G.)

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem oszustwa.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k..

☒ zasadny (apelacja prokuratora)

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny (apelacja obrońcy)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obie strony nie złożyły wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny ograniczył uzasadnienie do wskazania głównych powodów dla których zarzuty apelacji uznał za zasadne lub niezasadne.

Rację ma prokurator twierdząc, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 86 § 1 k.k. poprzez orzeczenie kary łącznej w wymiarze roku pozbawienia wolności, a więc poniżej dolnej granicy wymiaru kary łącznej określonej w tym przepisie. Przedmiotowe uchybienie nie miało jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż w toku kontroli zaskarżonego wyroku doszło do zmiany orzeczenia o karze.

Wobec zmiany rozstrzygnięcia w części dotyczącej kary przez Sąd odwoławczy (uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej pozbawienia wolności, wymierzenie za czyn z pkt II samoistnej kary grzywny) rozpoznanie zarzutu stało się bezprzedmiotowe.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy okazały się niezasadne. Wobec braku wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku pochodzącego od strony skarżącej nie zachodzi potrzeba szczegółowego odnoszenia się do zasadności zarzutów. Czyniąc jednak zadość normie art. 457 § 3 k.p.k. Sąd Apelacyjny wskazuje, że zarzuty i wnioski apelacji obrońcy oskarżonego uznano za niezasadne, gdyż w toku kontroli instancyjnej wyroku nie stwierdzono uchybień procesowych tak w zakresie przebiegu postępowania dowodowego przed Sądem I instancji, kompletności materiału dowodowego, jak też w zakresie jego oceny, która jest zgodna z kryteriami, o których mowa w art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji przeprowadził wszechstronną i staranną analizę dowodów, w tym zeznań R. G. (2) i wyjaśnień oskarżonego słusznie przyjmując, że M. K. dopuścił się przestępstwa oszustwa. W tej sytuacji nie można podzielić stanowiska obrony, że zachodziły wątpliwości co do ustalenia sprawstwa oskarżonego w popełnieniu tego czynu. O zamiarze sprawcy świadczy całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, w tym jego postawa i sposób zachowania wobec zgłaszanych przez pokrzywdzonego żądań w przedmiocie zwrotu mienia.

Brak jest zatem podstaw do formułowania tezy o dokonaniu przez Sąd meriti dowolnej i jednostronnej oceny materiału dowodowego. Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na dowodach spełniających kryterium wiarygodności uwzględniając przy ich ocenie art. 7 k.p.k., jak też mając na uwadze całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Ustalenia w zakresie realizacji znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. należy uznać za prawidłowe, wywiedzione zgodnie z zasadą obiektywizmu określoną w art. 4 k.p.k.

Obrońca polemizuje jedynie z ustaleniami Sądu i przedstawia własną ocenę dowodów. Należy podkreślić, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku tylko wtedy mogą być skutecznie zakwestionowane, gdy okaże się zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych prze Sąd z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Natomiast możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu nie może prowadzić do uwiarygodnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

Wnioski jak w petitum apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego za czyn z pkt II.

Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zmiana stanu prawnego uzasadniająca przyjęcie za podstawę prawną rozstrzygnięcia przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynów w zw. z art. 4 § 1 k.k. (ustawa względniejsza dla sprawcy).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zasady stosowania ustawy karnej - przepis art. 4 § 1 k.k. zawierający dyrektywę stosowania ustawy obowiązującej poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie za czyny przypisane w pkt I i II wyroku. Pozostałe rozstrzygnięcia nie objęte zakresem zmian.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Prawidłowość rozstrzygnięcia w zakresie ustalenia sprawstwa czynu z pkt I i II. Prawidłowość rozstrzygnięć z pkt VI, VII i VIII (za wyjątkiem opłaty). Prawidłowość rozstrzygnięcia o karze za czyn z pkt I wyroku (wymiar kary pozbawienia wolności i grzywny).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Jak w pkt I. 2, 3 , 4 i 5 wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Konieczność zmiany rozstrzygnięcia o karze za czyn z pkt II poprzez orzeczenie samoistnej kary grzywny przy zastosowaniu art. 37a k.k. Oskarżony okazał żal i skruchę, w całości naprawił wyrządzona szkodę. Nieznaczna wartość szkody. Kara grzywny jest adekwatna do wagi popełnionego przestępstwa i stopnia winy sprawcy.

Celowość orzeczenia łącznej kary grzywny za czyny z pkt I i II. Ustalenie wymiaru kary łącznej grzywny przy zastosowaniu zasady asperacji w wysokości 110 stawek dziennych po 20 zł każda stawka z uwzględnieniem możliwości zarobkowych oskarżonego.

Orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności (orzeczonej za czyn z pkt I) na okres próby 3 lat na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wobec ustalenia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oddanie oskarżonego pod dozór kuratora sądownego. Orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające do osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Z uwagi na sytuację osobistą i majątkową oskarżonego zwolniono w/w z kosztów sądowych w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. ustalając, że wydatki, w tym, związane z apelacją oskarżyciela posiłkowego ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPISY

SSA Izabela Szumniak SSA Adam Wrzosek SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel posiłkowy (...)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Czyn z pkt I – ustalenie co do rozmiaru szkody. Rozstrzygnięcie o karze.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie za czyn z pkt II.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana