Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 341/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2023 r., sygn. akt XVIII Ko 101/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do innego rozstrzygnięcia albo ustalenia ( wysokość zadośćuczynienia, brak zasądzenia odsetek ustawowych, nieprawidłowe rozstrzygnięcie o kosztach procesu)

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zb. z art. 552 § 4 k.p.k. wyrażającą się w niewłaściwej wykładni pojęcia odpowiedniej sumy zadośćuczynienia (wyszczególnienie okoliczności w podpunktach a, b, c, i d).

Obraza prawa materialnego, tj. art. 359 § 1 k.c. poprzez zaniechanie przyznania z urzędu odsetek ustawowych za opóźnienie mimo wydania wyroku zasądzającego zadośćuczynienie.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 554 § 4 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 6 i § 17 pkt 1 rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, wyrażającą w sprzecznym z powołanymi przepisami, zasądzeniu na rzecz wnioskodawcy kwoty jedynie 480 zł tytułem zwrotu uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru uwzględniającym udział pełnomocnika tylko w dwóch terminach (wymienionych w komparycji) podczas, gdy terminów tych było znacznie więcej z uwagi m. in. na niemożność uzyskania akt postępowania prokuratorskiego.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 168 k.p.k. i art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia wyrażającej się w częściowej odmowie wiarygodności zeznań wnioskodawcy, kierunkowym nastawieniu do istoty sprawy, wybiórczej ocenie materiału dowodowego i pominięciu istotnych okoliczności (ich wyszczególnienie w podpunktach a, b, c), które odpowiednio ocenione korelują w pełni z uznanym przez Sąd meriti za bezpośredni skutek niesłusznego zatrzymania, rozstaniem wnioskodawcy z partnerem życiowym (zmuszonym do pozostania w kraju ze względu na wykonywany zawód dziennikarza Gazety (...)) i podjęciem decyzji o wyprowadzce z Polski jako miejsca niebezpiecznego dla homoseksualistów, ponadto pogłębiając traumę wywierając wpływ na rozmiar krzywdy, spowodowanej niesłusznym zatrzymaniem.

Obraza przepisów postępowania, która legła u podstaw rozstrzygnięcia, tj. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego z opinii biegłego psychiatry z jednoczesnym zastąpieniem tej opinii własnymi twierdzeniami i wnioskami Sądu, w zakresie którym stawianie takich twierdzeń wymaga wiadomości specjalnych, co doprowadziło do niepełnej, niesłusznej, a częściowo wewnętrznie sprzecznej oceny traumy, skutków na życie prywatne i zawodowe, utrzymywanie się objawów pourazowych i zaburzeń stresowych oraz przebiegu dotychczasowego leczenia psychiatrycznego, a także wydajność pracy i uszczerbek na zdrowiu psychicznym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji okazały się niezasadne.

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej Sąd Okręgowy nie dopuścił się uchybień, o których mowa w zarzutach. Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie żądania (zadośćuczynienie), a także w zakresie zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika jest prawidłowe. Do takiego wniosku skłania analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, który został poddany rzetelnej, wszechstronnej i wnikliwej ocenie.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził uchybień tak w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie, jak i oceny poszczególnych dowodów. Materiał dowodowy stanowiący podstawę ustaleń uznać należy za kompletny, nie wymagający uzupełnienia. Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku należy uznać za prawidłowe, gdyż wynikają one z całokształtu materiału dowodowego, którego ocena nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Ocena dowodów respektuje dyrektywę określoną w art. 7 k.p.k. i została dokonana z uwzględnieniem zasad, o których mowa w tym przepisie. Pełnomocnik wnioskodawcy nie wykazała, aby ocena ta była dowolna, wybiórcza, dokonana z pominięciem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania.

W szczególności brak jest podstaw do podważenia oceny wiarygodności twierdzeń wnioskodawcy (k. 165-172). Sąd pierwszej instancji przeprowadził staranną analizę tego dowodu, o czym świadczy argumentacja przytoczona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W tym dokumencie przedstawiono określone racje, które przemawiały za częściowym nieuwzględnieniem twierdzeń wnioskodawcy w zakresie rozmiaru doznanej krzywdy w wyniku zatrzymania i jego skutków. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu wyroku jest logiczna, rzeczowa i przekonująca, w pełni zasługuje na aprobatę. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich okoliczności wskazanych przez wnioskodawcę w jego zeznaniach słusznie oceniając je za niewiarygodne co do tego, że fakt zatrzymania: 1) miał bezpośredni i decydujący wpływ na rozwiązanie umowy o pracę z Teatrem Nowym w W. i decyzję o emigracji, 2) spowodował opóźnienie jego awansu zawodowego, 3) wydłużył proces leczenia psychiatrycznego o rok ( vide uzasadnienie wyroku – k. 370-372). Wobec zupełności wywodu w tym zakresie nie ma potrzeby ponownego przytaczania powodów, które przemawiały za brakiem wiarygodności zeznań F. P. dając podstawę do ich częściowo krytycznej oceny. W tej części Sąd uznał zeznania wnioskodawcy za nieprzekonujące, nie znajdujące wystarczającego wsparcia w zgromadzonych dowodach. Niewątpliwie w powyższym aspektach zeznania wnioskodawcy prezentują subiektywną ocenę skutków zatrzymania i w świetle pozostałych dowodów (w tym dokumentacji medycznej) jawią się jako nieprzekonujące. Dostrzec należy, że w pozostałym zakresie zeznania wnioskodawcy oceniono jako wiarygodne uznając je za spójne, logiczne, znajdujące oparcie w pozostałych dowodach. Uznając zatem twierdzenia wnioskodawcy za częściowo niewiarygodne Sąd Okręgowy działał w ramach sędziowskiej swobody ocen, a w toku kontroli instancyjnej wyroku nie stwierdzono, aby ramy te zostały przekroczone.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego z uwzględnieniem okoliczności wynikających także z dokumentów dołączonych do wniosku (k. 62, 63-64, 65-67, 68-86, 87-104, 105-136). W tym aspekcie Sąd miał na uwadze okoliczności zatrzymania osadzone w szerszym kontekście wydarzeń, jakie miały miejsce w dniu 7 sierpnia 2020 r. w W.. Okolicznościom tym jednak pełnomocnik nadaje zbyt duże znaczenie, gdyż krytyczna ocena działań władz państwowych i ich przedstawicieli (funkcjonariuszy Policji), podejmowanych wobec uczestników przedmiotowej demonstracji, nie ma istotnego wpływu na ustalenie rozmiaru krzywdy wynikającej z zatrzymania wnioskodawcy w tej konkretnej sprawie. Sąd Okręgowy zbadał całokształt okoliczności towarzyszących zatrzymaniu odwołując się także do okoliczności wynikających z treści załączonych dokumentów, którym nadał odpowiednie znaczenie. Na marginesie rozważań wskazać należy, że okoliczności wynikające z dołączonych do wniosku dokumentów potwierdzają trafność ustaleń co do niesłuszności zatrzymania, co aktualnie nie jest w przedmiotowej sprawie kwestionowane.

W tym stanie rzeczy należy skonstatować, że w niniejszej sprawie nie może być mowy o naruszeniu przez Sąd pierwszej instancji art. 7 k.p.k., gdyż przekonanie o wiarygodności jednych dowodów (lub ich fragmentów) i niewiarygodności innych, zostało poprzedzone ujawnieniem i przeanalizowaniem wszystkich istotnych okoliczności wynikających z przeprowadzonych w sprawie dowodów, ponadto zostało wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, umotywowane w uzasadnieniu orzeczenia.

Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. również należy uznać za chybiony. Przepis art. 410 k.p.k. traktujący o powinności uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych, ani tym bardziej, że należy uwzględnić wyłącznie dowody, które w przekonaniu wnioskodawcy i jego pełnomocnika spełniają kryterium wiarygodności. Nie można zatem czynić skutecznego zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. w sytuacji, gdy niektóre dowody (lub ich fragmenty) nie stanowiły podstawy poczynionych ustaleń, jeśli Sąd I instancji je wszystkie należycie rozważył oraz ocenił w sposób przewidziany w art. 7 k.p.k. Niewątpliwie przedmiotem zainteresowania Sądu I instancji był cały materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części i całokształt tego materiału – po prawidłowym ujawnieniu w toku postępowania – stał się następnie przedmiotem rozważań Sądu.

Zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. (punkt 5 apelacji) również ocenić należy jako niezasadny.

Decyzja Sądu I instancji w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego nie budzi zastrzeżeń (k. 351-352). Należy zgodzić się z oceną Sądu, że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry nie było w niniejszej sprawie niezbędne. Ocena negatywnych skutków zatrzymania na życie prywatne, kondycję i stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy mogła nastąpić w oparciu o dołączone do akt sprawy dokumenty, w tym zaświadczenia lekarskie i karty przebiegu konsultacji psychiatrycznych.

Nie budzi zastrzeżeń rozstrzygnięcie Sądu I instancji w przedmiocie żądania.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy Sąd Okręgowy wyprowadził trafne wnioski co do rozmiaru krzywdy oraz stopnia intensywności cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez F. P. w związku z zatrzymaniem. W realiach niniejszej sprawy zadośćuczynienie w wysokości 5 000 zł jest adekwatne do całokształtu okoliczności towarzyszących zatrzymaniu i dolegliwości z tym związanych, właściwie kompensując doznaną krzywdę. Przyznając wnioskodawcy odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia Sąd I instancji opierał się na czytelnych i zindywidualizowanych kryteriach, znajdujących oparcie w przeprowadzonych dowodach.

Sąd Okręgowy miał na uwadze okoliczności zatrzymania, czas trwania pozbawienia wolności, sposób traktowania wnioskodawcy w trakcie czynności uwzględniając negatywne skutki zatrzymania na jego stan zdrowia psychicznego, co przyczyniło się do rozstania z partnerem życiowym. Stanowisko Sądu I instancji zaprezentowane w uzasadnieniu wyroku w pełni zasługuje na aprobatę.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze wszystkie ustalone w sprawie okoliczności rzutujące na określenie rozmiaru krzywdy wyrządzonej niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem. Brak jest podstaw do zakwestionowania trafności tych ustaleń, a w konsekwencji stanowiska Sądu I instancji sprowadzającego się do uwzględnienia roszczenia o zadośćuczynienie do kwoty 5000 zł. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika przyznana suma zadośćuczynienia odzwierciedla w pełni rozmiar doznanej krzywdy. Sposób traktowania wnioskodawcy w trakcie zatrzymania nie odbiegał od sytuacji standardowych prowadząc do przekonania, że żądana kwota 12 000 zł jawi się jako zbyt wygórowana W realiach przedmiotowej sprawy brak jest przesłanek przemawiających za przyznaniem zadośćuczynienia w takiej wysokości.

Kwestionując rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie wysokości zadośćuczynienia skarżąca nie przedstawia takich argumentów, które mogłyby podważyć trafność poczynionych w sprawie ustaleń i wniosków. Całokształt okoliczności towarzyszących zatrzymaniu, które Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, przemawia za trafnością wyroku w zaskarżonej części.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika kwota 5 000 zł przyznana wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia stanowi odpowiednią rekompensatę za doznaną krzywdę. Jest adekwatna do okoliczności towarzyszących zatrzymaniu i jego skutków sprawiedliwie rekompensując doznane cierpienia. Stopień negatywnych doznań doświadczonych w związku z zatrzymaniem był niewątpliwie wysoki, co znalazło odzwierciedlenie w przyznanej sumie pieniężnej. Dla oceny adekwatności przyznanego zadośćuczynienia istotnego znaczenia nabiera okoliczność, że zatrzymanie wnioskodawcy miało niekorzystny wpływ na stan jej zdrowia psychicznego. Uwzględniając całokształt okoliczności towarzyszących zatrzymaniu, w tym okres jego stosowania (22 godziny), wiek wnioskodawcy, jego właściwości osobiste (osoba o odpowiednim statusie społecznym i zawodowym, dotychczas niekarana) odpowiednią funkcję kompensacyjną spełni kwota 5 000 zł.

Nie można również zgodzić się z twierdzeniem pełnomocnika, że zadośćuczynienie w powyższej kwocie jawi się jako nieodpowiednie uwzględniając warunki społeczno-ekonomiczne, jak też poziom życia wnioskodawcy. Wbrew twierdzeniom skarżącego te okoliczności, w tym sytuacja materialna wnioskodawcy, nie mają decydującego wpływu na ustalenie należnej kwoty zadośćuczynienia. Te okoliczności stanowią jedynie pewien element miarkowania sumy zadośćuczynienia. Sąd I instancji odniósł się w uzasadnieniu wyroku również do tej kwestii wskazując, iż przyznana kwota stanowi odczuwalną w sytuacji majątkowej wnioskodawcy wartość ekonomiczną, poza tym jest dostosowana do aktualnych uwarunkowań społeczno-ekonomicznych.

W świetle powyższych uwag zarzut obrazy prawa materialnego sformułowany w pkt 1 apelacji jest bezzasadny. Sąd Okręgowy nie dopuścił się niewłaściwej wykładni pojęcia odpowiedniej sumy zadośćuczynienia prawidłowo stosując i interpretując przepis art. 445 § 1 k.c. Interpretacja ta jest zgodna z dotychczasową linią orzeczniczą Sądu Najwyższego i sądów powszechnych w tego rodzaju sprawach.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 30 listopada 2017 r. (sygn. akt III KK 181/17, L.) zadośćuczynienie ma charakter świadczenia kompensacyjnego i aby mogło uchodzić za odpowiednie, jego wysokość musi być przede wszystkim adekwatną rekompensatą doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie ma celu przede wszystkim wyrównanie, złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych, tj. negatywnych doznań, których doświadczyła osoba występująca z roszczeniem.

O rozmiarze należnego zadośćuczynienia powinien decydować stopień negatywnych doznań osoby zatrzymanej, wiek pokrzywdzonego, czas trwania dolegliwości i konsekwencje, jakie powodują dla jej funkcjonowania tak w dziedzinie jej życia osobistego, jak i społecznego. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony przyjmuje się, że wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być odpowiednia. W związku z tym, że nie istnieją weryfikowalne kryteria w ustalaniu kwoty zadośćuczynienia, koniecznym jest indywidualne rozważenie w każdej sprawie, na ile okoliczności uzasadniają przyznanie takiej, a nie innej sumy zadośćuczynienia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2022 r., sygn. akt II AKa 25/21, L. ).

Zarzut obrazy art. 359 § 1 k.c. uznać należy za niezasadny. Wszczęcie postępowania w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania następuje w momencie złożenia przez uprawniony podmiot wniosku ze stosownym żądaniem. Żądanie w przedmiotowej sprawie nie dotyczyło zasądzenia odsetek ustawowych, co jednoznacznie wynika z treści wniosku i stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy wyrażonego w toku postępowania. Z uwagi na cywilnoprawny charakter roszczenia brak stosownego żądania w zakresie odsetek stanowił przeszkodę do ich zasądzenia.

Zarzut obrazy przepisów postępowania z punktu 3 jest także bezzasadny. Przyznana na rzecz wnioskodawcy należność w łącznej kwocie 480 zł jest prawidłowa, na którą to kwotę składa się opłata w wysokości 240 zł powiększona o liczbę terminów rozpraw, na których doszło do rozpoznania sprawy po przerwie (48 x 4 = 240 zł).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyznanie wnioskodawcy kwoty 12000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenie należnej kwoty tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek uznano za niezasadny wobec nietrafności zarzutów podniesionych w apelacji (argumentacja, jak w pkt 3.1 uzasadnienia).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji (argumentacja jak w pkt 3.1 uzasadnienia). Prawidłowość ustaleń i wniosków poczynionych przez Sąd I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

--------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

--------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie w sprawach o odszkodowanie i zadośćuczynienie jest wolne od opłat, w związku z tym kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPISY

SSA Izabela Szumniak SSA Agnieszka Brygidyr-Dorosz SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie z punktu 2 i 3 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do innego rozstrzygnięcia albo ustalenia co do wysokości zadośćuczynienia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana