Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 359/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r. (sygn. akt XII K 81/22)

1.1.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.1.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.1.  Ustalenie faktów

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.1.  Ocena dowodów

1.1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że T. R. dopuścił się czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. podczas gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i zapisu monitoringu bezspornie wynika, że oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że S. Ż. dopuścił się czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., podczas gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i zapisu monitoringu bezspornie wynika, że oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że D. S. dopuściła się czynu z art. 158 § 1 k.k., podczas gdy z materiału dowodowego w postaci zeznań świadków i zapisu monitoringu bezspornie wynika, że oskarżona dopuściła się czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.

Obrońca S. Ż. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie art. 7 k.p.k. polegające na błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków P. J., D. J. i S. S. (1) oraz błędne przyjęcie, że w niniejszej sprawie doszło do pobicia, w sytuacji gdy zarówno oskarżeni, jak i pokrzywdzeni (zwłaszcza w początkowej fazie zajścia) byli stroną aktywną zdarzenia, o czym świadczy chociażby użycie przez D. J. młotka, a przez P. J. pianki montażowej, a także obrażenia ciała oskarżonych (zarówno ich charakter jak i wielkość).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje prokuratora oraz obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał trafnej oceny materiału dowodowego i na tej podstawie poczynił słuszne ustalenia faktyczne, a w konsekwencji doszło do prawidłowej subsumpcji przepisów prawa karnego, co do wszystkich oskarżonych.

Sąd meriti w pełni zasadnie dostrzegł, że w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przypisania oskarżonym przestępstwa rozboju w typie kwalifikowanym, tj. art. 280 § 2 k.k.. Dla dalszych rozważań niezbędne jest odniesienie się do ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, bowiem te stanowią asumpt do ewentualnej zmiany kwalifikacji prawnej czynu.

Po pierwsze, brak jest podstaw do przypisania oskarżonym przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. albowiem w sprawie troje oskarżonych udało się na miejsce zdarzenia w poszukiwaniu sklepu, w którym mogliby kupić alkohol. Wyruszając w drogę nie zabrali ze sobą jakichkolwiek niebezpiecznych narzędzi, o których mowa w ustawie karnej, stanowiących znamię czynu zabronionego i nie planowali dokonać zaboru żadnego mienia. W posiadanie młotka, o którym jako niebezpiecznym przedmiocie uwzględnionym w prokuratorskim akcie oskarżenia, oskarżeni weszli dopiero w wyniku próby wdarcia się do pomieszczenia, w którym pokrzywdzeni wykonywali pracę polegającą na świadczeniu usług remontowych, a dokładnie, kiedy próbowali odeprzeć nacierających do wewnątrz pomieszczenia oskarżonych T. R. i S. Ż., co w sposób nie budzący wątpliwości wynika z zapisu monitoringu stanowiącego materiał dowodowy w niniejszym postępowaniu (k. 113-115 – t. I). Analiza tego dowodu wskazuje, iż oskarżeni, podchodząc do drzwi lokali nie mają w rękach żadnych narzędzi.

Co więcej, brak jest podstaw do przyjęcia, że działanie oskarżonych zmierzało do kradzieży. Tym bardziej kradzieży z użyciem przemocy. Z akt sprawy w tym w szczególności z zapisu wspomnianego monitoringu wynika, że oskarżeni istotnie działali z zamiarem wdarcia się do lokalu, bowiem pozostawali w przekonaniu, że będą mogli kupić tam alkohol lub ustalić, gdzie taki alkohol może zostać nabyty. Taka konstatacja wynika również z zestawienia zapisu cyfrowego obrazu, jak również z zeznań pokrzywdzonych i wyjaśnieniami oskarżonych.

Niewątpliwie, zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na poczynienie ponad wszelką wątpliwość, że pokrzywdzeni bronili się przed fizycznym atakiem oskarżonych.

Przebieg zdarzenia był również relacjonowany przez osobę niezaangażowaną bezpośrednio w sprawę, tj. przez S. S. (1), który w sposób rzeczowy relacjonował, że w strachu zamknął się w lokalu, do którego oskarżeni próbowali się wedrzeć, napastnicy wyciągnęli z pomieszczenia D. J., a finalnie obaj bracia J. byli pobici w tym D. J. miał krew na głowie.

Zabezpieczony monitoring potwierdza wersję przedstawianą przez D. S. w zakresie, w jakim wskazywała ona, że D. J. wyniósł młotek jako używane narzędzie pracy poza lokal i tym sposobem oskarżeni weszli w jego posiadanie. Oskarżeni zgodnie wskazywali, że nie działali z zamiarem okradzenia pokrzywdzonych, lecz pozyskania informacji gdzie można kupić alkohol. Nie zamierzali również pobić oskarżonych, choć do takiego zdarzenia, na skutek agresji oskarżonych ostatecznie spontanicznie doszło.

Powyższe ustalenia znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach interweniujących Policjantów (R. O. – k. 31-32, 721-722 i S. S. (2) – k. 54-55,827-830), którzy pełniąc służbę w policyjnym patrolu cywilnym zaobserwowali grupę bijących się osób. Po odebraniu depozycji, ustalono, przebieg zdarzeń jak w pisemnych motywach kontrolowanego orzeczenia.

Sąd Okręgowy trafnie ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie uwzględniając wzajemną korelację tych dowodów. W konsekwencji słusznie przyjęto, że twierdzenia oskarżonych, jakoby to oni zostali zaatakowani nie znajdują oparcia w ujawnionych dowodach. W szczególności z nagrania monitoringu wynika, że T. R. podszedł do drzwi do lokalu w którym przebywali pokrzywdzeni, a gdy został odegnany wrócił do współbiesiadników, by następnie wspólnie z nimi próbować wedrzeć się do lokalu (budynku). Brak jest zatem podstaw do uznania za wiarygodne zeznań S. Ż., który twierdził, że jedynie bronił się przed bezprawną napaścią, której z bliżej niewyjaśnionych przyczyn, mieli dopuścił się pokrzywdzeni wykonujący rzeczone prace remontowe w lokalu, do którego próbowali wejść oskarżeni.

Ponad wszelką wątpliwość, i z całą stanowczością wskazać należy, że przyjęta przez prokuratora teza o chęci wymuszenia przez oskarżonych na pokrzywdzonych oddania pieniędzy na alkohol, jest sprzeczna z materiałem dowodowym. Przede wszystkim, oskarżeni mieli przy sobie pieniądze (posiadał je T. R., w kwocie około 90 PLN, co było wystarczającą kwotą na pokrycie kosztów zakupu alkoholu), a D. S. miała nałożony pierścionek, który zgodnie z wiarygodną deklaracją - była gotowa zastawić, aby pozyskać pieniądze na alkohol, od którego to zgodnie z treścią opinii biegłych jest uzależniona. Co więcej, pokrzywdzeni relacjonowali w swoich pierwszych, spontanicznych zeznaniach, że od oskarżonych nie wyszło żądanie wydania pieniędzy. Doświadczenie życiowe uczy, że w sytuacji, w której mamy do czynienia z ofiarami rozboju, informacja o żądaniu wydania przedmiotów, do której siła jest środkiem uzyskania celu, pojawia się jako pierwszy element składanych zeznań i działania przestępczego. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia tezy forsowanej gołosłownie przez prokuratora, a która to implikowałaby konieczność zmiany opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej w wyroku w kierunku przyjęcia kwalifikacji z art. 280 § 2 k.k..

Dodatkowo dodać należy, iż okoliczności zdarzenia, wersję o działania oskarżonych w zamiarze dokonania rozboju czynią nieprawdopodobną. Osoby chcące dokonać tego typu przestępstwa dokonują typowania ofiar, przy założeniu minimalnego zaangażowania siły przy maksymalnym osiągnięciu skutku. Zatem uznać należy, iż oskarżeni T. R., D. S. oraz S. Ż., chcąc pozyskać środki na alkohol działając w zamiarze rozboju wybraliby znacznie łatwiejsze do ataku ofiary (np.: samotną, przechodzącą młodzież, przechodzące nieopodal kobiety lub osoby starsze) i z całą pewnością na potencjalnych pokrzywdzonych rozbojem nie wybieraliby dorosłych, dobrze zbudowanych, sprawnych fizycznie 3 mężczyzn (pracowników budowlanych), którzy dodatkowo znajdowali się w zamkniętym lokalu, do którego jest utrudniony dostęp.

W tym zakresie Sąd słusznie uznał, że zeznania pokrzywdzonego D. J. w zakresie w jakim wskazywał on na siłowe wdarcie się do sklepu i zabranie młotka jako narzędzia służącego do popełnienia czynu z art. 280 k.k. jest bezzasadne i za takim przyjęciem przemawia obiektywny materiał w postaci nagrania z monitoringu oraz wyjaśnienia oskarżonych, którym Sąd Okręgowy zasadnie dał wiarę. Sąd meriti rezolutnie dostrzegł, że nie da się wykluczyć, by oskarżeni pukając do lokalu zajmowanego przez pokrzywdzonych skierowali do nich prośbę o danie pieniędzy na alkohol, co jest znamienne dla osób pozostających pod wpływem alkoholu. Okoliczność ta jednak nie pozwala nawet na rozważanie przyjęcia kwalifikacji z art. 280 k.k., gdzie przemoc jest środkiem prowadzącym do dokonania zaboru mienia.

Sąd meriti przekonująco uzasadnił swoje stanowisko w zakresie oceny zeznań tak pokrzywdzonych jak też wyjaśni oskarżonych. Pozostałe twierdzenia zawarte w uzasadnieniu wyroku również zasługują na pełną aprobatę Sądu Odwoławczego.

Argumentacja Sądu a quo jest szczegółowa, przekonująca i odpowiada wymogom z art. 7 k.p.k..

Przeciwne twierdzenia zawarte w apelacji obrońcy nie mogły zyskać akceptacji, bowiem pozostają tendencyjne i oparte są na fragmentarycznym, jednostronnie korzystnym z punktu widzenia interesów oskarżonego materiale dowodowym. Rozważania zawarte powyżej odnieść należy do zarzutu zawartego w apelacji obrońcy. W szczególności po raz wtóry należy zaznaczyć, że z materiału dowodowego wynika, iż pokrzywdzeni jedynie bronili się przed atakiem, co wyklucza możliwość przyjęcia udziału w bójce. Oskarżeni działali w ramach czynu przestępnego jakim jest pobicie. Byli strona atakującą i przeważającą. Brak jest w istocie jakichkolwiek podstaw do przyjęcia tezy forsowanej w skardze obrończej. Wskazać jedynie należy, że zgodnie z niekwestionowanym orzecznictwem, z bójką mamy do czynienia wówczas, gdy dochodzi do starcia między przynajmniej trzema osobami, które atakują się wzajemnie, występując w podwójnej roli napastników i napadniętych jednocześnie ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2020 r., sygn. akt II AKa 61/20; LEX 3101533). W niniejszej sprawie pokrzywdzeni nie występowali w roli agresorów, lecz jedynie odpierali bezprawny zamach, co wyklucza możliwość przyjęcia udziału w bójce, a zdarzenie kwalifikuje się jako pobicie.

Uwzględniając zakres zaskarżenia kontrolowanego wyroku wspomnieć należy jeszcze, że kara wymierzona oskarżonym nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Wyrok jako cały pozbawiony jest cech dyskwalifikujących go jako sprawiedliwy.

Z tych względów Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego uznając obydwie apelacje jako niezasadne.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że:

- T. R. dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary 5 lat pozbawienia wolności

- S. Ż. dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary 5 mat pozbawienia wolności

- D. S. dopuściła się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i wymierzenie jej kary 3 lat pozbawienia wolności.

Obrońca wniósł o zmianę stosowną opisu czynu i przyjęcie, że oskarżony S. Ż. uczestniczył w bójce, a nie w pobiciu, a w konsekwencji odpowiednie złagodzenie kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec powyższych rozważań, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do postulowanej zmiany kontrolowanego wyroku.

3.2.

W zakresie kosztów obrońca zarzucił naruszenie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przed adwokata z urzędu w zw. z art. 64 ust. 2 Konstytucji RP poprzez przyznanie wynagrodzenia obrońcy z urzędu na podstawie Rozporządzenia z 3 października 2016 r. w sytuacji gdy zastosowanie winno znaleźć Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wobec braku uzasadnienia przyznawania wynagrodzenia w kwocie niższej niż obrońcy z wyboru.

Nadto, Sąd nie uwzględnił nakładu pracy obrońcy co winno skutkowa przyznaniem wynagrodzenia w kwocie maksymalnej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny podzielił argumentację skarżącego w tym zakresie. Brak jest podstaw do jej powielania. Nie dostrzeżono jedynie podstaw do zasądzenia obrońcy wynagrodzenia w kwocie maksymalnej, bowiem wbrew gołosłownym twierdzeniom sprawa nie należy do zawiłych i wymagających, zaś sam wkład pracy adwokata również nie mógł doprowadzić do podwyższeni sumy zasądzonego wynagrodzenia za sprawowanie obrony z urzędu.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego w punkcie 7 wyroku kwoty 1920 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług i zasądzenie na rzecz adwokata Ł. Ś. kwoty 4500 zł + VAT.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w punkcie 3.2. orzeczenie uzupełniono jak w punkcie 2 wyroku Sądu Apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.1.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r. (sygn. akt XII K 81/22) w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny nie dostrzegł podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Wyrok wolny jest od uchybień podniesionych w rozpoznawanych apelacjach. Nie dostrzeżono również wadliwości podlegającej zbadaniu i ewentualnemu uwzględnieniu z urzędu (Art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.).

1.1.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.1.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.1.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.1.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.1.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2-4

Z przyczyn wskazanych w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia dodatkowo zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S. i adw. Ł. Ś. kwotę po 2556 (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt sześć) zł brutto, w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji i postępowaniu odwoławczym.

Nadto, kosztami postępowania odwoławczego obciążono rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r. (sygn. akt XII K 81/22) w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.1.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca S. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023 r. (sygn. akt XII K 81/22) w całości co do oskarżonego S. Ż.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana