I ACa 243/12 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Warszawie z 2012-10-03
- Tytuł:
- Sąd Apelacyjny w Warszawie z 2012-10-03
- Data orzeczenia:
- 3 października 2012
- Data publikacji:
- 4 marca 2013
- Data uprawomocnienia:
- 3 października 2012
- Sygnatura:
- I ACa 243/12
- Sąd:
- Sąd Apelacyjny w Warszawie
- Wydział:
- I Wydział Cywilny
- Przewodniczący:
- Roman Dziczek
- Sędziowie:
-
Edyta Jefimko
Małgorzata Rybicka-Pakuła - Protokolant:
- st. sekr. sąd. Marta Rudnik
- Hasła tematyczne:
- Wykładnia Oświadczenia Woli
- Podstawa prawna:
- art.65 k.c i 224 k.c.
- Teza:
- 1.W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 1995 r/IIICZP 66/95, OSNC 1995 , nr 5 poz. 168/ Sąd Najwyższy przyjął na tle art. 65 kc tzw. kombinowana metodę wykładni. Wyrazem tego stanowiska są także późniejsze orzeczenia /np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1997 r ,I CKN 825/97 OSNC 1998 nr 5, poz.85 i z dnia 20 maja 2004r, II CK 354/03, niepubl/. Wspomniana metoda wykładni przyznaje pierszeństwo- w wypadku oświadczeń woli składanych innej osobie-temu znaczeniu oświadczenia woli, które rzeczywiście nadały mu obie strony w chwili jego złożenia /subiektywny wzorzec wykładni/.Podstawą tego pierwszeństwa jest zawarty w art.65 § 2 nakaz badania raczej ,jaki był zgodny zamiar stron umowy , aniżeli opierania sie na dosłownym brzmieniu umowy. Trzeba mieć na uwadze nie tylko interpretowany zwrot , ale także jego kontekst. Dlatego nie można przyjąć takiego znaczenia interpretowanego zwrotu ,który pozostawałby w sprzeczności z pozostałymi składnikami wypowiedzi.Kłóciłoby się to bowiem z założeniem o racjonalnym dziłaniu uczestników obrotu prawnego. 2.Przy wykładni oświadczenia woli należy -poza kontekstem językowym-brać pod uwagę także okoliczności złożenia oświadczenia woli ,czyli tzw. kontekst sytuacyjny /art. 65§ 1 k.c. /Obejmuje on w szczególności przebieg negocjacji /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r, I CKN 815/97,OSNC 1999,nr 2 poz. 38/ dotychczasowe doświadczenie stron/por.wyr. Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1975 r,IIICRN 160/75,OSP 1977 ,nr 1, poz.6/ , ich status /wyrażający/ się , np. prowadzeniem działalności gospodarczej/ . Niezależnie od tego z art. 65 § 2 k.c. wynika nakaz kierowania się przy wykładni umowy jej celem. 3.Roszczenia uzupełniające wynikające z prawa własności /tu:własności budynku powiązanej z roszczeniem o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu -art. 7 ust. 1 i 2 dekretu/ nie są nierozdzielnie zwiazane z prawem własności : mogą być one samoistnym przedmiotem obrotu. Właściciel może je zbyć osobie trzeciej lub zachować przy sobie.Dobra lub zła wiara jest uzależniona od stanu świadomości posiadacza.Zła wiara wiąże się z przedwsięzięciem przez posiadacza informacji, które -racjonalnie ocenione-powinny skłonić go do refleksji, że jego posiadanie nie jest zgodne ze stanem prawnym.Okoliczności ,które uzasadniałyby takie przypuszczenie podlegają indywidualnej ocenie, uzależnionej od ogólnego stanu wiedzy i doświadczenia posiadacza.
Dodano:
,
Opublikował(a):
Krystyna Brawecka
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Roman Dziczek, Edyta Jefimko , Małgorzata Rybicka-Pakuła
Data wytworzenia informacji:
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Warszawie
Osoba, która wytworzyła informację: Roman Dziczek, Edyta Jefimko , Małgorzata Rybicka-Pakuła
Data wytworzenia informacji: